1.     და თქუა ოცდამეხუთესა თავსა, ვითარ შეიწყნარონ უვარის-მყოფელთა შჯულისათჳს თქუმული წიგნთაჲ აღდგომისათჳს

     2.     და ნუუკუე რაჟამს იხილნეს ვინმე ჴორცნი ესე დაჴსნილნი, და ამასვე ამსგავსოს ღმრთეებისა ძალი და იტყოდის,

     3.     ვითარმედ აღდგომაჲ ვერ შესაძლებელ არს, ვითარ იტყჳან ვინმეო.

     4.     არამედ ესე მისცემს მას მოსწავებასა ჭეშმარიტსა თქუმულისა

     5.     მისთჳს დასაჯერებელად სიტყუასა მთხრობელისასა.

     6.     და ჭეშმარიტებაჲ ამისი სიტყუათაგან თქუმულთა მისთა,

     7.     რომელნი თქუნა და საქმით აღასრულნა იგინი, ვითარ-იგი მან თქუა.

     8.     რამეთუ წიგნსა საღმრთოსა მრავალი სიტყუაჲ უთქუამს

     9.     და ამისთჳს ვცნით სიტყუაჲ იგი, ჭეშმარიტ-ძი არს ანუ ცრუ.

     10.     ეგრეთვე აღდგომისათჳს ვიხილოთ, უკუეთუ თქუმულნი იგი სხუანი ცრუ იყვნენ

     11.     და გარეშჱ სამართლისა ესეცა ვიდრემე ცრუ არიან.

     12.     და უკუეთუ სხუანი წამებენ ჭეშმარიტებასა თქუმულისასა გამოცდილებითა,

     13.     სხუაჲცა იგი ვიდრემე სარწმუნო-საყოფელ არს მითხრობისათჳს აღდგომისა.

     14.     და აწ მოვიჴსენოთ ერთი და მეორჱ პირველისა თქუმულისაგანი, რომელი ჭეშმარიტად განცხადნა,

     15.     და გულისხმა-ვყოთ, ვითარმედ სიტყუაჲ იგი ჭეშმარიტ არს აღდგომისათჳს.

     16.     და აწ ვინ არა იცის ესე, ვითარმედ ძენი ღმრთისანი პირველად ელვიდეს მბრწყინვალედ ნათლითა

     17.     და ადგებოდეს ყოველთა მეფეთა ქუეყანისათა, და ვითარ-იგი იყვნეს მეფენი მათნი იერუსალჱმს და მტკიცჱ – ზღუდენი იგი მის ქალაქისანი?

     18.     და ვითარ-სახედ იყვნეს გოდლები იგი და სიდიდჱ იგი შენებულებისაჲ მის ტაძრისაჲ,

     19.     ვითარმედ მოწაფენიცა უფლისანი განკჳრვებულ იყვნეს და ევედრებოდეს უფალსა,

     20.     რაჲთა მიხედოს მას განკჳრვებით, ვითარ-იგი წმიდაჲ სახარებაჲ იტყჳს.

     21.     ხოლო უფალმან აუწყა მათ, რაჲ-იგი ყოფად იყო შუენიერისა მისთჳს შენებულისა: ოჴრებაჲ და რაჲთურთით განქარვებაჲ.

     22.     ხოლო მათ უკჳრდა იგი.

     23.     და მერმე თქუა, ვითარმედ: მცირედ-ღა და არღარა დაშთეს მისგანი

     24.     და ჟამსა მას ვნებისასა შეუდგეს დედანი იგი, რომელნი ეგლოვდეს უმშჯავროსა საშჯელსა,

     25.     რომელი საჯეს ჰურიათა მის ზედა, რამეთუ არა იცოდეს მათ,

     26.     რომელი განგებულებაჲ ყოფად იყო მას შინა.

     27.     ხოლო უფალმან უბრძანა მათ, რომელი განგებულებაჲ ყოფად იყო მას შინა.

     28.     ხოლო უფალმან უბრძანა მათ, რაჲთა არა ტიროდიან მისთჳს,

     29.     რამეთუ არა ჯერ-იყო მისთჳს ტირილი, არამედ რაჲთა დააცადონ გლოვაჲ იგი და ტირილი ვიდრე ჟამადმდჱ.

     30.     და რაჟამს შევარდეს ქალაქი იგი ჴელთა მტერთასა, რომელნი-იგი გარჱ-მოადგეს

     31.     და იყო დაწყებაჲ შეხუდომისაჲ მათისაჲ ნატრაჲ მათი, რომელნი-იგი არა შობილ იყვნეს.

     32.     და აჴსენა დედაკაციცა იგი, რომელმან შეჭამა შჳლი თჳსი და ვითარ-იგი თქუა,

     33.     რამეთუ: „მუცელი იგი, რომელსა არა უშობიეს, ნეტარ არს“.

     34.     და აწ სადა არს მეფობაჲ იგი, გინა ტაძარი, გინა ზღუდენი და კოშკები იგი მაღლები?

     35.     ანუ სადა არს ძლიერებაჲ იგი ისრაჱლთაჲ?

     36.     არა ყოველნივე განბნეულ არიანა კიდეთა ქუეყანისათა და სიუჴმრითა მათითა აღოჴრდა მეფობაჲცა მათი?

     37.     და მე ესრჱთ მგონიეს, ვითარმედ უფალმან აუწყა,

     38.     თუ ესე და მსგავსნი ამისნი ყოფად არიან არა თუ ძალისათჳს ყოფადთაჲსა,

     39.     რაჲ-მე-მცა სარგებელი აქუნდა ამისგან მსმენელთა, რამეთუ უნებლიაჲ[თ]ცა ყოფად იყვნეს იგინი?

     40.     არამედ უსწრეს გამოცდილებითა, დაღაცათუ არა მეცნიერებით ყვეს იგი, არამედ რაჲთა ჰრწმენეს, რომელი-იგი უფროჲს არს მისა.

     41.     რამეთუ წამებაჲ ამისი საქმით მოასწავებს სხჳსა მის სიმართლესა,

     42.     ვითარცა-სახედ რაჟამს არნ ვინმე კაცი ქუეყანის-მოქმედი და უთხრობნ სხუასა ვისმე,

     43.     რომელმან არა იცინ ძალი ყანისაჲ, ხოლო მან არა შეიწყნარის იგი თხრობითა მისითა.

     44.     მაშინ კმა არნ ქუეყანის-მოქმედისა მის,

     45.     უკუეთუ უჩუენოს მას ერთითა მარცულითა საწყაულისა ერთისა მოდისაგან სიმრავლჱ სიტყუათა მისთაჲ,

     46.     რაჲთა ოდეს ცნას ძალი ერთისა მის მარცულისაჲ, ცნას ძალი ყოვლისა მის თესლისაჲ, რომელ არნ მოდსა მას შინა.

     47.     რამეთუ რომელმან იხილოს მარცუალი იფქლისაჲ, გინა თუ ქრთილისაჲ გინა სხჳსა რაჲსმე,

     48.     და ცნას, რამეთუ შემდგომად ურნატსა შთავრდომისა იქმნეს იგი თავ.

     49.     და ესრეთვე ყოველი იგი არნ.

     50.     ეგრეთვე ერთისაცა წამებაჲ კმა არს ყოფილისაჲ აღდგომისათჳს.

     51.     და აწ ჰამბავი აღდგომისაჲ ჩუენ თანა საქმით უფროჲს არს, ვიდრე სიტყჳთ.

     52.     და რაოდენ უფროჲს საკჳრველებაჲ აღდგომისაჲ დიდ არს და ვერ დასაჯერებელ!

     53.     ამისთჳს იწყო მას (!) უფალმან საკჳრველებათაგან მცირეთა,

     54.     რაჲთა შეაჩუ(ინ)ნეს გონებანი ჩუენნი დიდ-დიდთა საკჳრველებათა.

     55.     და ვითარცა დედაჲ რაჲ ზრდინ ყრმასა ჩჩჳლსა, და ვიდრე პირი მისი ჩჩჳლ და ნელ არნ,

     56.     სძესა აწოვებნ მას, და რაჟამს კბილთა აღმოსლვად იწყიან, მოართჳს მას პური ტფილი და არა მაგარი,

     57.     რაჲთა არა ავნოს სასასა მისსა სიმქისემან მისმან უჩუეველობისა მისისაგან,

     58.     არამედ დაუცოხნის იგი პირითა თჳსითა, ვიდრემდის განმარჯუდის იგი საჭმლად მსგავსად ძალისა მის მჭამელისა.

     59.     და მერმე იწყის ჭამად ჴმელისა განსრულებასა ძალისა მისისასა.

     60.     ესრჱთვე აღზარდა უფალმან უძლურებაჲ კაცთა სულისაჲ საკჳრველებითა

     61.     და შეზღუდა იგი განზრდითა, ვითარცა ყრმაჲ მცირჱ და უსრული.

     62.     და პირველად სნეულისა მიერ წარწირულისა იწყო მოსწავებაჲ აღდგომისაჲ და დიდ იყო საკჳრველებაჲ იგი,

     63.     არამედ არავე ჩნდა საკჳრველად მისთჳს, ვითარცა-იგი ფრიადი მჴურვალებაჲ, რომელი იყო სიდედრსა თანა პეტრჱსსა.

     64.     და მყის უჩინო-იქმნა იგი მისგან შემდგომად წარსლვისა და სიკუდილდ მიახლებისა,

     65.     ვიდრემდის აღდგა იგი და ჰმსახურა ყოველთა, რომელნი იყვნეს მუნ.

     66.     და მცირჱდ შემდგომადრჱ მისა შესძინა ძალსა ძისა მისთჳს მდიდრისა,

     67.     რაჟამს განწირულ იყო იგი სენისა მისგან წინაშე თუალთა ერისა მისისათა და მიახლებულ სიკუდილად.

     68.     ხოლო მამაჲ მისი ღაღადებდა, ჴმობდა და ევედრებოდა, რაჲთა იწრაფოს გარდამოსლვად, ვიდრე არღა მომკუდარ იყო ყრმაჲ იგი.

     69.     და მან აღადგინა ყრმაჲ იგი, რომელი მიახლებულ იყო სიკუდიდ.

     70.     და ესე უფროჲს განსაკჳრვებელ, რამეთუ შორს იყო ადგილისა მისგან

     71.     და მიერ მიავლინა მისა სიცოცხლჱ სიმდიდრითა ჴელმწიფებისა მისისაჲთა.

     72.     და კუალად შეუდგს მას უმაღლესი საკჳრველებაჲ,

     73.     რომელი-იგი აჩუენა მისლვაჲ ასულისა მის მთავრისა

     74.     და დაეყენა მისა მისლვად ნებსით თჳსით, რაჲთა გამოცხადნეს განკურნებაჲ იგი,

     75.     რომელი უჩინო იყო, სისხლისა მის მცენარისაჲ და რაჲთა სნეულისა მისცა სიკუდილი განსრულდეს.

     76.     და ვითარ განეშოვრა სული ჴორცთა, მოიწია ჟამი ტყებისაჲ,

     77.     გლოვისაჲ და ტირილისაჲ სიკუდილისა მისისათჳს,

     78.     უბრძანა ქალსა მას და ცოცხალ-იქმნა ბრძანებითა მისითა, ვითარცა ვინ აღდგის ძილისაგან.

     79.     და ამას ყოველსა შინა მიჰყვანდა და მოასწავებდა უმაღლესსა გზასა უძლურებასა ნათესავისა კაცთაჲსასა.

     80.     და შემდგომად მისა აღმაღლდა საკჳრველებითა და უფროჲსითა საქმითა,

     81.     რაჲთა გაუადვილოს კაცთა სარწმუნოვებაჲ აღდგომისაჲ.

     82.     და კუალად წიგნი გუაუწყებს ჩუენ ქალაქსა ერთსა ქუეყანასა იუდაჲსსა,

     83.     რომელსა ჰრქჳან ნაიმ, რომელსა შინა იყო ყრმაჲ, ძჱ დედაკაცისა ქურივისაჲ

     84.     და ყრმაჲ იგი იყო განსრულებულ ჰასაკსა მამაკაცობისასა, რამეთუ წიგნი ჭაბუკად იტყჳს მას.

     85.     და წერილი მცირედითა სიტყჳთა მრავალსა გუაუწყებს,

     86.     ხოლო მოთხრობაჲ მოასწავებს დიდძალსა მწუხარებასა და გლოვასა.

     87.     რამეთუ იყო დედაჲ იგი მკუდრისაჲ მის ქურივ.

     88.     და აწ არა ჰხედავა, ვითარ დიდი იგი შეხუდომაჲ შემოკლებულად მოასწავა წიგნმან

     89.     და რაჲ არს ძალი მისი? რამეთუ არღარა აქუნდა დედაკაცსა მას სასოვებაჲ სხჳსა ძისა შობისაჲ

     90.     და ნუგეშინის-მცა-იცა მწუხარებისა მისგან, რამეთუ დედაკაცი იგი ქურივ იყო და სხუასა არავის ჰხედვიდა და იყო იგი მხოლოდშობილი მისი.

     91.     ამისთჳსცა შეხუდომაჲ იგი მისი იყო დიდ და საჩინო ყოველთათჳს, რომელნი არა უცხო არიან ბუნებისასა

     92.     და არცაღა სადა სხუაჲ ეშვა დედაკაცსა მას გარეშჱ მის ყრმისა და მისდა ოდენ ეწოვნა სძჱ.

     93.     და იგი იყო სანთელი ტაბლისა მისისაჲ და განმცხრომელი.

     94.     და იგი იყო შემამკობელი ფოლოცთაჲ ყოვლითავე, ხილვითა მარილოვან იყო იგი, რამეთუ მარტოჲ ესუა იგი დედასა მისსა.

     95.     და ამისთჳს აყენებდეს უფალსა განსლვად გალილეად, რამეთუ ჰურიასტანელთა ეპყრა ჴელმწიფებაჲ მის ჟამისაჲ.

     96.     და წარიყვანნეს მოწაფენი უფლისაგან, რაჲთა გულისხმა-ყონ დასაბამი სრულისა აღდგომისაჲ ბეთანიას.

     97.     და შემდგომად ოთხისა დღისა ლაზარეს სიკუდილისა და აღსრულებისა ყოვლისავე,

     98.     რომელი ჯერ-არს მკუდარსა ზედა – სახუეველითა შეხუევაჲ და დადებაჲ საფლავსა,

     99.     და მიიწინეს ჴორცნი იგი განრყუნად და დაჴსნად.

     100.     და განიხრწნნეს მიწასა შინა და დაჰჴსნდეს ჴორცნი.

     101.     და იყო საქმჱ იგი დიდი ჟამსა ბუნებისა დაჴსნისასა მძლავრობით.

     102.     მაშინ საქმჱ ყოველთა ადგომისაჲ, რომელი არღა სარწმუნო იყო, იქმნა ცხად საჩინო,

     103.     რამეთუ არღარა ფიცხლისა სალმობისაგან აღადგინა იგი,

     104.     გინა თუ რომელი-იგი სიკუდიდ მიცემულ იყო, აღადგინა იგი,

     105.     და არცაღა მცირჱ ქალი მომკუდარი აღდგების და არცა ვითარ-იგი ჭაპუკი,

     106.     რომელი საფლავად მიაქუნდა და განთავისუფლებული აღდგა იგი,

     107.     არამედ კაცი, რომელი საფლავსა შინა იდვა მკუდარი და დაჴსნილი და განრყუნილი,

     108.     ვიდრემდე თჳსნიცა იგი მისნი არა ადგილ-სცემდეს უფალსა,

     109.     რაჲთამცა მიეახლა საფლავსა მყრალობისა მისთჳს, რომელი იყო საფლავსა შინა.

     110.     და ესე ერთითა ჴმითა განცხოველდა და ცხოვნდა და ჭეშმარიტ იქმნა ჰამბავი მკუდართა აღდგომისაჲ.

     111.     და ესე არს საქმჱ სათანადოჲ ყოველთა მოსალოდებელი, რომელი ერთსა ამას ზედა ვიხილეთ.

     112.     და ვითარცა-იგი ყოველთასა მას ზედა აღდგომასა სიტყჳსაებრ მოციქულისა ყოფად არს:

     113.     „გარდამოჴდეს უფალი ბრძანებითა და ჴმითა ანგელოზთმთავრისაჲთა და ელვითა,

     114.     და აღადგინნეს მკუდარნი უხრწნელებად“,

     115.     ეგრეთვე აწ ბრძანებით, ჴმითა, მიცემულმან საფლავად,

     116.     ვითარცა ძილი, ეგრჱთ განიშოვრა სიკუდილი და განიყარა რყუნილებაჲ,

     117.     რომელი დაცემულ იყო მის ზედა სიკუდილისაგან.

     118.     სრული, მრთელი აღემართა საფლავისაგან

     119.     და ვერ დააყენეს იგი გამოსლვად კრულებამან ჴელთა და ფერჴთა მისთამან.

     120.     და აწ მცირჱ გგონიესა ესე დამტკიცებისათჳს მკუდართა აღდგომისა,

     121.     ანუ გიჴმს-ღა კუალად სხუაჲცა წამებაჲ ამისთჳს?

     122.     არამედ მგონიეს, ვითარმედ არა ცუდად ითქუა კაფარნაომს სიტყუაჲ იგი პირისაგან უფლისა კაცთა მიმართ,

     123.     რაჟამს-იგი თქუა, ვითარმედ მრქუათ სამჱ იგავი ესე: „მკურნალო, განიკურნე ...