1.     და თქუა ოცდამეერთესა თავსა, რამეთუ დაჯერებაჲ აღდგომისაჲ მოსალოდებელ

     2.     არს განმრავლებითა სახეთაჲთა შემდგომითი შემდგომად უფროჲს თქუმულისა მის წიგნთაჲსა

     3.     არამედ შევიკრძალოთ იგივე სიტყუაჲ, რომელსა შინა ვიყვენით; ნუუკუე სურვილითა ვინმე სიტკბოვებისა მის,

     4.     რომელსა მოველით, დაკლება და ჴუება უჩნდეს დაყოვნებაჲ იგი კეთილთაჲ მათ მომავალთაჲ,

     5.     რომელნი-იგი არიან უფროჲს ბუნებათა ცნობისა და ზეშთა სიტყჳსა განგრძობაჲ იგი ჟამთა მოწევნისა მისისათაჲ.

     6.     აწ ნუ სულმოკლჱ იქმნების იგი მსგავსად ყრმათა მათ, რომელთა ვერ მიიღიან მალიად სათხოველი მათი.

     7.     და რაოდენ ყოველივე განეგების სიბრძნით და მეცნიერებით უეჭუელად, რამეთუ არარაჲ არს გარეშჱ განგებისა და სიბრძნისა.

     8.     და ნუუკუე იკითხავ, თუ რაჲ არს განგებაჲ იგი, რომლითა ვერ მივიწევით მყის საწადელსა მას და მი-მცა-ვიცვალენით ცხორებისა ამისგან საჭირველისა?

     9.     არამედ ცხორებაჲ ესე ჴორციელადი განგრძნდა საზომით განსრულებაჲ ყოვლისაჲ, ვიდრემდის გამოიჴსნეს ამის აღჳრისაგან

     10.     და მიიწიოს კუალად ცხორებასა მას მოცალებულსა და განსასუენებელსა მშჳდობისა და სიხარულისასა.

     11.     არამედ უკუეთუ კითხვაჲ ესე ჯერ-არს გამოცნობად, უკუე იპოვოს სამართალსა თანა ჭეშმარიტსა.

     12.     ხოლო რაჲ-იგი მოგჳვალს გონებასა ჩუენსა, ესე არს.

     13.     და აწ კუალად მივიდეთ მასვე სიტყუასა პირველსა: „ვქმნეთ კაცი ხატად და მსგავსად ჩუენდა.

     14.     და შექმნა ღმერთმან კაცი იგი, ხატად ღმრთეებისა შექმნა იგი“.

     15.     ხოლო ხატებაჲ იგი ღმრთისაჲ, ხილული ყოველსა შინა ბუნებასა კაცობრივსა, განსრულებულ არს, არამედ ადამი ჯერეთ არღა არს,

     16.     რამეთუ ადამ გამოითარგმანების ქუეყანიერი, ვითარ-იგი გუესმა ფარისეველთა მათგან ჰურიათა.

     17.     და მოციქული, რამეთუ წურთილ იყო მოძღურებასა მას ჰურიაებრსა და მიწევნულ სიტყუასა მათსა ფრიად, ამისთჳს სახელ-სდვა კაცსა მას და თქუა:

     18.     პირველი იგი კაცი ქუეყანისაგან მიწაჲ.

     19.     და შექმნა ღმერთმან კაცი იგი ხატად ღმრთეებისა, ბუნებაჲ სრული შექმნა იგი სიბრძნითა მით,

     20.     რომელი სძლევს ყოველსა და არა ზოგს ყოვლისაგან, არამედ ყოველსა სისრულესა ბუნებისასა.

     21.     წამსა შინა იხილა მან „რომლისა ჴელსა შინა მისსა არიან ყოველნი კიდენი ქუეყანისანი“, ვითარცა იტყჳს წინაჲსწარმეტყუელი.

     22.     იხილა მან, რომელმან იცის ყოველივე ვიდრე ყოფადმდჱ მისა.

     23.     იხილნა უდარჱსნი იგი ორნი ნაწილნი მისნი, რომელნი მიდრკებიან ბოროტით კერძო და ორნი, რომელნი მოზარჱ ანგელოზით იხილვებიან ნებითა თჳსითა.

     24.     და იქმნეს იგი შეურაცხ.

     25.     ამისთჳს შეზავა პირუტყუებრი რაჲმე ბუნებასა კაცისასა, რამეთუ არა არს ბუნებასა შინა სახიერსა საღმრთოსა განყოფად მამაკაცებად და დედაკაცებად.

     26.     არამედ შეაყო საკუთრებაჲ, რომელ აქუს დაბადებულებასა პირუტყუთასა, კაცთა თანა.

     27.     რამეთუ დიდებაჲ იგი დაბადებულებისა ჩუენისაჲ უზეშთაეს იყო, რამეთუ ოდეს-იგი შექმნა, არა მაშინ თქუა: აღორძნდით და განმრავლდითო,

     28.     არამედ რაჟამს განყო მამაკაცებაჲ და დედაკაცებაჲ, მაშინღა თქუა, განმრავლდითო და უფლებდით ქუეყანასა ზედა.

     29.     და ესე არა საკუთრებითა მით ბუნებისა ღმრთეებისაჲთა, არამედ პირუტყუებრისა მისთჳს, ვითარ-იგი წიგნმან თქუა, ვითარმედ ითქუა ესე ღმრთისაგან:

     30.     „აღორძნდით და განმრავლდით“ უწინარჱს ქუეწარმავალთა მიმართ და უკუეთუმცა ითქუა ესე კაცისა მიმართ პირველ განყოფადმდე მამაკაცად და დედაკაცად,

     31.     არღარამცა ვიდრემე გჳჴმდა შობაჲ ესე პირუტყუებრი.

     32.     არამედ იხილა ესე წინაჲსწარითა ცნობითა, ვიტყჳ განსრულებასა მას კაცთასა, რომელთა განვლად ედვა ცხორებაჲ ესე.

     33.     იძულებით მოიღო ჟამი, რაჲთა იყოს რიცხჳ იგი სულთაჲ მათ, რომელი მიიღო, რაჲთა შემოვიდენ სოფლად, რამეთუ ჰხედავს შორიელსა მას,

     34.     ვითარცა მახლობელსა, რაჲთა იყოს განსრულებაჲ მათი მოცალებაჲ ჟამთაჲ, რომელნი დაცხრომად არიან ძრვისა მისგან მოდინარისა,

     35.     ვინაჲთგან დაუდგრომელ იყო კაცებაჲ მას შინა.

     36.     ხოლო რაჟამს აღესრულოს შობაჲ ესე კაცთაჲ და დასრულდეს, დასრულდენ მის თანა ჟამნიცა.

     37.     მაშინ იყოს განახლებაჲ ყოველთაჲ და ქცეულებაჲ ყოველთაჲ და შეიცვალოს კაცებაჲ იგი ქუეყანით განხრწნილი დაუსაბამოსა მას უხრწნელებასა.

     38.     და ვჰგონებ, ვითარმედ სიტყუასა მას მიჰმართა მოციქულმან, სიტყუათა მათ, რომელთა მიუწერს კორინთელთა მათ:

     39.     „აჰა ესერა საიდუმლოსა გითხრობ თქუენ: ყოველთავე შევისუენოთ, არამედ არა ყოველნი განვახლდეთ მეყსა შინა წამსა თუალისასა უკუანაჲსკნელითა მით საყჳრითა.

     40.     საყჳრსა დაეცეს“.

     41.     და მე ვჰგონებ, ვითარმედ, რაჟამს განსრულდეს და საზომისა მისებრ განსაზღვრებულისა სრულ-იქმნეს

     42.     და არაჲ დააკლდეს რიცხუსა მას სულთასა, მაშინ წამსა შინა იყოს შეცვალებაჲ ყოველთაჲ.

     43.     და უწოდა ჟამსა მას მყისი და წამი თუალისაჲ.

     44.     ხოლო ოდეს ჴმა-ყოს საყჳრმან აღდგომისათჳს გამაღჳძებელმან მძინარეთამან, მაშინ დაშთომილნი ესე ცხორებასა ამას მსგავს იყვნენ განახლებულთა მათ აღდგომასა

     45.     და იქმნენ უხრწნელ, ოდეს სიმძიმე ესე ჴორცთაჲ ამათ არღარა შთაზიდვიდეს გუამსა ამას ქუეყანად.

     46.     არამედ შემძლებელ იქმნეს სიწულილადითა მით აჱრთა შინა სლვად,

     47.     აღტაცებული ღრუბლითა აერთა შინა და მიერითგან იყოფვოდიან მარადის უფლისა თანა.

     48.     უკუე ჰგებს ჟამი ესე სულგრძელებით აღორძინებასა კაცთასა, რამეთუ რომელნი-იგი არიან საზომსა აბრაჰამისსა მათგანნი, ინებეს,

     49.     რაჲთა მიხედონ კეთილთა მათ და ყოლადვე ეძიებდენ სადგურსა მას ზეცისასა, ვითარ-იგი იტყჳს მოციქული.

     50.     არამედ ჯერ-ერთ მეძიებელ-ღა არიან მადლსა მას, რამეთუ ღმერთმან იხილა წინაჲსწარითა ცნობითა და „უმჯობესი განიგულა

     51.     – ვითარცა თქუა მოციქულმან – რაჲთა არა თჳნიერ ჩუენსა სრულ-იქმნენ“.

     52.     უკუეთუ იგინი მიიწევიან დაყოვნებასა შორსა მოსაგებელისასა, რომელთა-იგი იხილნეს კეთილნი იგი არა სასოვებით,

     53.     არამედ ვითარცა თქუა მოციქულმან, და შეიკრძალეს საშუებელი იგი მოსალოდებელი მინდობითა აღმთქუმელისაჲთა.

     54.     და რაჲღა-მე ვყოთ მრავალთა მათთჳს, რომელთა-იგი აქუს სასოვებაჲ რაჲმე კეთილთა მიმართ წარსრულთა ცხორებასა შინა სულისასა, რომელი-იგი წარსრულ არს?

     55.     და აღიარებს მიზეზსა მას სურვილისასა ფსალმუნსა შინა, რაჟამს-იგი თქუა:

     56.     „ჰსურის და მოაკლდების სულსა ჩემსა დადგრომად ეზოთა შინა უფლისათა“.

     57.     რამეთუ ირჩია მივრდომაჲ სხუას.

     58.     რამეთუ თქუა სხუაჲ იგი, რომელ არს მათ შორის, რომელთა ირჩიეს დადგრომაჲ საყოფელსა ცოდვილთასა, ვიდრე ცხორებისა მის.

     59.     არამედ ამას ყოველსა ზედა მიწევნად იყვნეს და დაყოვნებასა და შევედრებად მას საყოფელსა.

     60.     და რამეთუ მცირედი საშუებელისაჲ მის უმჯობეს არს ათასისა წლისა ცხორებასა, „რამეთუ შჯობს დღჱ ერთი ეზოთა შინა შენთა, ვიდრე ათასთაჲ მათ“

     61.     და არა იყო გამოცხადებად განგებაჲ იგი, რომელი განიგულა და თქუა, ვითარმედ:

     62.     „სასოვებასა ამას ხოლო კეთილთასა შევედრებულ არიან კაცნი“ და ამისთჳს თქუა უკუანაჲსკნელ ფსალმუნსა შინა, ვითარმედ:

     63.     „უფალო, ღმერთო ძალთაო, ნეტარ არს კაცი, რომელი გესავს შენ“.

     64.     აწ უკუე არა ჯერ-არს ჩუენდა, რაჲთა სულმოკლჱ ვიქმნნეთ დაყოვნებისათჳს, რომელსა-იგი ვესავთ,

     65.     არამედ მოსწრაფჱ ვიქმნნეთ, რაჲთა არა ვიპოვნეთ განსხმულ სასოვებისა მისგან ჩუენისა.

     66.     და ვითარცა თქუა ვინმე უცნობელმან, ვითარმედ ჟამსა ზაფხულისასა არნ სთულებაჲ ნაყოფთაჲ

     67.     და სავსჱ არიედ საუნჯენი და ტაბლასა აღემატის ყოველი საზრდელი კეთილი.

     68.     და რომელი ჰგონებდეს სიტყუასა ამას სისრულედ, არს იგი უგუნურ და ცოფ.

     69.     არამედ ჯერ-არს ჩუენდა, რაჲთა დავსთესოთ თესლი და წინა-ვიყოთ შემწეობაჲ, რომლითა განშუენდენ ნაყოფნი მისნი.

     70.     რამეთუ ჟამსა ენებოს იგი, გინა თუ არა ენებოს, მოწევნად არს ჟამსა თჳსსა;

     71.     და რაჲთა ზოგად იხილოს მან, რომელი-იგი განმზადებულ არს აღორძინებად ნაყოფთა მათ და რომელი-იგი დაშთომილ არს უქმად მას ჟამსა.

     72.     ეგრე-ცა მე ვჰგონებ, ოდესღა ცხად არს საქმჱ იგი აღდგომისაჲ, რაჟამს-იგი უფალი იტყჳს,

     73.     ვითარმედ მოვალს ჟამი შეცვალებისაჲ გამოძიებად ჟამთა, ვითარცა იტყჳს:

     74.     „არა არს თქუენდა ცნობაჲ წელთა [და] ჟამთაჲ.

     75.     და ნუ ჰგონებენ გონებანი უძლურნი მსგავსად უძლურებისა თჳსისა სასოვებასა მას აღდგომისასა,

     76.     არამედ იყავნ იგი გულს-მოდგინე სასოვებითა კეთილითა საქმეთაჲთა მომპოვნებელ მომავალთა მათ საშუებელთა.