ყველაფერს ლამაზს,

ყველაფერს მაღალს,

ყველაფერს კეთილს,

ყველაფერს დიადს,

შენი მადლი და

სურნელი ახლავს,

შენი ძვირფასი

სახელი ჰქვია.

ბუჩქის ძირს კრძალვით

დაკრეფენ იას,

ლურჯი ყვავილით

რომ გაგახარონ,

შენი ღიმილი

სხივტკბილი მზეა,

რომელიც ასე

ათბობს სამყაროს.

ჩემო ლამაზო

დედიკო,

როგორ მიყვარხარ,

როგორ,

შენს დარიგებას

გავიგებ

არ დამიღონდე

ოღონდ.

ლამაზ გაზაფხულს

მოგიყვან

და გაგახარებ

ძლერ,

მოგეფერები,

მოგართმევ

ენძელებსა

და იებს.

ერთ ზამთარის დილას პატარა

ბავშვმა ნახა, რომ ყინულიც,

მზეზე ბრჭყვიალებს, საწვიმარ,

ღარზედა ჩამოკიდული

და უთხრა დედას სიამით:

"დედილო, გენაცვალეო,

ეგერ ალმასი ჰკიდია

და ამომიღე მალეო."

-"მოიცა, შვილო," - სთქვა დედამ:

"მზე კარგად ამოვიდესო

და მაშინ ნახე, შენს ალმასს

აბა რა მოუვიდესო!..

" მართლაც, გათბა დღე თუ არა,

წვეთა დაიწყო ყინულმა

და ისევ დედას მიმართა

პატარამ გაკვირვებულმა:

-"უიმე, დედა, შეჰხედე,

მოსწვეთავს, წყლად ქცეულიო!"

-"რად გიკვირს, შვილო? დამდნარა,

- თოვლია, გაყინულიო!"

- "მე-კი ალმასი მეგონა,

ისე რომ ბრჭყვიალებდაო,

- სთქვა გულდაწყვეტით პატარამ:

"და მისთვის მახარებდაო,"

დედამ მიუგო: "ჰო, ხშირად

გვატყუებს გარეგნობაო;

მიტომაც არის საჭირო

დაკვირვება და ცნობაო!.."

გაცოცხლოს, ქართველნო ქალნო,

ანუ ქართველნო დედანო,

შვილებისათვის მომთხრობნო

წარსულთა სიტურფეთანო.

სამშობლოსათვის საშველად

სუსტის ძალ-ღონით მჩქეფავნო,

შეგასწროთ ერის დიდებას,

სულით და ხორცით ნეტარნო,

ღმერთმა გაცოცხლოთ თქვენაცა,

მათგან ნაშობნო მხედარნო!

სამაგალითო ვისთვისაც

რუდუნებაა საბასი,

სამაგალითო ვისთვისაც

არაგველია სამასი,

სამაგალითო ვისთვისაც

თევდორესია სიკვდილი,

სამაგალითო ვისთვისაც

იესოსია გვირგვინი, -

დედანო, მენა, - ის კაცი, -

ქებისად იმ ქალს ვთვლი ღირსად, -

დედაა თეიმურაზის

სამაგალითო ვისთვისაც,

ცოლია სოლომონისა

სამაგალითო ვისთვისაც,

მტლედ დაედება რომელიც

მიწას, - მაძღარსა სისხლითა.

სიცოცხლეს ხანგრძლივს გისურვებთ,

სიბერეს, - ნაგვიანებსა,

სევდა სიამით ეძლიოს

თქვენს შორის ნაღვლიანებსა.

დედი, მე ხშირად ვეღარ გნახულობ,

რომ არ მიმიხვდე, რანაირ მიჭირს...

შენ მაინც ჩემთვის ლოცვა-მარხულობ,

მილოცავ დანას შებმული ჭინჭით.

შენ რომ მჩუქნიდი, იმ ვარდს და სოსანს

ახლაც სიზმრებში ვხედავ ლანდებად...

დედი, ყოველდღე ვაპირებ მოსვლას,

მაგრამ ყოველთვის მაგვიანდება.

ვიცი, მპატიობ, ასეთი რომ ვარ,

ასე რომ მიმხრეს უცხო ქარებმა,

დედი, ერთხელაც ნამდვილად მოვალ

და გეტყვი: „არსად არ მეჩქარება!“

შენ დამიამებ ყველა წყლულს, მტკივანს,

მეც გეტყვი ჩემი ბედ-იღბლის ამბავს...

დედი, უშენოდ ღამით სულ მცივა,

მაგრამ არავინ მაფარებს საბანს...

მე მახსოვს დედის დალეული, სუსტი ხელები

და ზედ ძარღვები, როგორც იის ლურჯი ფესვები:

ფერგალეული და მომტანი ბედნიერების,

დამდნარი, მაგრამ ჩემთვის თბილი, მოალერსენი.

მე ვიცნობ ხელებს, რომ არ ახსოვთ არასდროს მარცხი,

მათი ძარღვები მკაცრ ბრძოლებში რკინად ქცეულან...

მტერს მიკაფავდნენ, მილეწავდნენ მარჯვნივ და მარცხნივ,

ზევით კი შიშით არასდროს არ აწეულან.

მე ვიცნობ ხელებს, მუდამ მაღლა შუქაწეულებს,

გზას რომ იკვლევენ, იკაფავენ წყვდიად ღამეში...

მე ვიცნობ ხელებს, ქვეყნად შუქს და მზეს გაქცეულებს,

თხუნელებივით შებუდრულებს ხელთათმანებში.

მე ვიცნობ ხელებს, მზით და ქარით კანაქერცლილებს:

მესაჭეს, მჭედელს, მხსნელს და მთესველს, ხეს რომ აცურებს...

მე ვიცნობ ხელებს, გაცრეცილებს და ფერშეცვლილებს

და ღამეების თეთრად ტეხვით გადაქანცულებს.

მაგრამ ხელები, არ მინახავს მათი ხელები,

რომლებმაც შექმნეს მონავარდე თანამგზავრები,

გააპეს ნისლი, გადაკვეთეს ცისარტყელები

და რაკეტები ცას შეაბეს, როგორც ზარები.

მე არ მინახავს საოცარი ხელები მათი,

არ განმიცდია დიდი წუთი ბედნიერების,

მაგრამ მათ ხელებს, ვიცი, ახლავს მთესველი მადლი,

მეომრის ძარღვი და ალერსი დედის ხელების.

ჩემო დედილო,

შენს სახეზე გაჩენილ ბზარებს

მზის ნათელივით უფრო ხშირად ეღვრება თვალი.

დღეს, ხვალ იქნება 

გამიხურავ შენც სახლის კარებს -

ჩემს ჭერს ღიმილი მოაკლდება და სითბო ქალის.

ჩემო დედილო,

როგორ მტანჯავს ჟამის სიყრუვე,

მზეს ვეკამათე,

ვერ შევთანხმდით ცათა ღიობზე,

აქ კი ეზოში ხვალ ბებერი ძაღლი იყმუვლებს,

რომ მთელ სამყაროს ბრალად დასდოს ჩემი სიობლე.

ბევრი მომეცა,

მე რატომღაც მეტი ვინდომე -

ვიყავ სტუმარი ყველა მხარის, ყველა სკნელების.

ვარსკვლავიანი თავსასთუმლად მეგო მინდორი,

ვქმნიდი მუსიკას ტკივილების ლურჯი ცრემლების.

ჩემო დედილო,

მაგ გაცვეთილ მკერდის ჭირიმე,

დღეს შეგამჩნიე, კიბეზე რომ ახველ წვალებით,

მე დავტიროდი გადატეხილთ წელში გვირილებს,

წამომეპარა ჟამი შენი გარდაცვალების.

ჩემო დედილო,

მე გამტანჯავს დროის სიმუხთლე,

ბედნიერი ხარ - ამ მიწიდან გასვლას მაჯობებ,

ბედნიერი ხარ, ბედნიერი,

ჩემს შვილს მიუხვალ -

შენს თავს ვფიცავარ -

ჩემს სიცოცხლეს მართლა არ სჯობდეს.

ჩემო დედილო,

მე დამღალა ჟამის სიყრუვემ 

მზეს ვეკამათე,

ვერ შევთანხმდით ცათა ღიობზე,

სამყაროს შესძრავს,

მწუხრისას რომ ძაღლი იყმუვლებს,

დედამიწაზე განესრულა

ჩემი სიობლე.

რატომღაც გვიან ამჩნევენ დედებს

და უნებლიედ კარგავენ იქვე,

რატომღაც მხოლოდ სიკვდილის შემდეგ

უწერენ დედებს ლექსებს და წიგნებს.

და უმოწყალოდ სწყევლიან ღმერთებს,

რომელიც გულმა უარყო დროზე,

და მაინც, მხოლოდ სიკვდილის შემდეგ

უდგამენ ძეგლებს გმირებს და მგოსნებს.

მერე ძეგლებით სავსე ქალაქებს

უარესები უალერსებენ,

ყველაფერს თავის ნებით განაგებს

გამარჯვებული უმრავლესობა.

ადრე მდიდრდება მათი მელექსე,

რადგან სიმართლე ალაპარაკებს,

ხოლო ისინი განვლილ დღეებზე

ან კარგს ამბობენ, ანდა - არაფერს.

ღვთისმშობელო დედაო,

ჩივილს შემოგბედაო,

ობლის მოთქმა-ვაებას

თუ შეისმენ ნეტაო.

ჩემი დედა სად არი,

ანდა მამა სადაო,

ასე რად მომიძულეს,

რა აქვთ ჩემთან სადაო.

ალბათ სხვა ჰყავთ შვილები,

კარგადაც ჰყავთ ყველაო,

ნუთუ არ ენატრებათ

მათი ცუგრუმელაო?

ერთმა ქალმა მიშვილა -

სიზმრად ასე ვნახეო,

შენი ჰქონდა თვალები,

ღიმილი და სახეო.

არაფერი არ მინდა,

ერთ რამეს გთხოვ თანაო:

დამასიზმრე, დედიკო,

მისი იავნანაო...