მთავარი
ლოცვანი
ფსალმუნნი
ახალი აღთქმა
ძველი აღთქმა
დაუჯდომლები
პარაკლისები
განმარტებები
სხვადასხვა თემები
წიგნის შესახებ
მთავარი
ლოცვანი
ფსალმუნნი
ახალი აღთქმა
ძველი აღთქმა
დაუჯდომლები
პარაკლისები
განმარტებები
სხვადასხვა თემები
წიგნის შესახებ
მეორე ფსალმუნთგალობა განადიდებს თავად ღმერთის ძის მეუფებას, მის დიდმშვენიერებას, სადამდეც ის უძლურებისა და სიგლახაკის გზით ავიდა.
მაგრამ აქ რა საჭიროა წინასწარმეტყველთა გამონათქვამები? და როგორ მიანიშნებენ ისინი მაცხოვრის მნეობას?
ისინი მისი მოვლინების საწყის პერიოდზე მიგვანიშნებენ, როდესაც ის უკვე მოსული იყო, მაგრამ ჯერ ხალხში არ იყო გამოჩენილი; როდესაც სოფელში იყო და სოფელმა ჯერ ვერ იცნა; აღნიშნავენ იოანემდელ პერიოდს, როცა ლამპარი ჯერ არ იყო ანთებული (იოან. 5:35). მაშინ ჯერ კიდევ სჭირდებოდა მას წინასწარმეტყველთა სიტყვა. როდესაც ამ ყველაფრის შემდეგ მოვიდა იგი, წინასწარმეტყველთაგან წინასწარ გამოთქმული, წინასწარმეტყველება აღარ სჭირდებოდა; უკვე გამოჩინებულზე მიუთითა იოანემ (იოან. 1:29), ხოლო იოანემდე - მამამ (იოან. 3:17). "რამეთუ ყოველნი წინაწარმეტყუელნი და სჯული ვიდრე იოვანესამდე წინაწარმეტყუელებდეს" (მათ. 11:13). სწორედ ეს იოანემდელი პერიოდი აღინიშნება საწინასწარმეტყველოს გალობისას, რადგან პატიოსანი ძღვენი, რომლითაც ქრისტე მოესწავება, ამ დროისთვის შუაში ჯერ არ არის გამოტანილი, არამედ დაფარულად რჩება საკურთხევლის განსაკუთრებულ ნაწილში.
ახლა ფსალმუნის გამონათქვამი განვიხილოთ: "უფალი სუფევს, მშვენიერება შეიმოსა" (ფს. 92:1). სუფევად ფსალმუნში შეცნობა ითქვა, რომელიც ხალხმა უფლისგან მიიღო, რის გამოც დაემორჩილნენ მას, რადგან შეიცნეს მისი ბრწყინვალება, სილამაზე და ძლევამოსილება, ისე, როგორც უნდა შეეცნოთ. სწორედ ამას ნიშნავს მხსნელის ეს სიტყვა: "მოცემული მაქვს მე მთელი ხელმწიფება ცაში და დედამიწაზე" (მათ. 28:18), ვინაიდან ცის ძეებმაც და შემდეგ მიწის მკვიდრებმაც შეიცნეს ჭეშმარიტი უფალი. მომდევნო გამონათქვამების შესწავლის შემდეგ - იმავეს აღმოაჩენ.
ამრიგად, მეფობისა და ძალაუფლების სახის განსაზღვრისას წინასწარმეტყველი ამბობს: "და რამეთუ დაამყარა სოფელი, რათა არა შეიძრას" (ფს. 92:1). დამყარებას ფსალმუნი რწმენას უწოდებს: მზაკვრობისკენ მიდრეკილნი განამტკიცა უფალმა და შეიერთა. ასეთია ცდუნებით გატაცებული: მას არაფერში შეუძლია შეჩერება. მაგრამ უფალი ამბობს: "წარვედით და მოიმოწაფენით ყოველნი წარმართნი და ნათელსცემდით მათ სახელითა მამისაითა და ძისაითა და სულისა წმიდისაითა" (მათ. 28:19). აი, ეს არის რწმენის მოძღვრება.
თუმცა ამ რწმენის მეუფებისთვის არასაკმარისია; შეუძლებელია ხალხთა დამორჩილება მხოლოდ ამ გზით. ამას მცნებათა დაცვაც უნდა დაერთოს. წინასწარმეტყველი აგრძელებს: "წამებანი შენნი, უფალო, სარწმუნო იქმნეს ფრიად" (ფს. 92:5). ხოლო უფალი ნათლობის შესახებ სიტყვას მცნებების შესახებ სიტყვას ამატებს და ამბობს: "ასწავებდით მათ დამარხვად ყოველი, რაოდენი გამცენ თქუენ" (მათ. 28:20). რასაც მაცხოვარი მცნებებს უწოდებს, იმას წინასწარმეტყველი მოწმობად მოიხსენიებს და ამას წერილში ყველგან იპოვი: ღვთის კანონებს ის ყველგან მოწმობებს უწოდებს.
შემდეგ წინასწარმეტყველი ამბობს: "სახლსა შენსა შუენის სიწმინდე, უფალო" (ფს. 92:5), და სიწმინდეს მსხვერპლად მოიაზრებს, ანუ ძღვნად, ყოველ ღვთის შესაფერის მსახურებად. სიტყვებით: სახლსა შენსა შუენის, - ის გვიჩვენებს, რომ ეს სახლი ცარიელი და უცხო არ არის ღმერთისთვის, რომ მასში თავად სახლის ხელმწიფე ბინადრობს; თუკი მასში ღმერთი არ იქნებოდა, მას არ შეეფერებოდა ის, რაც მხოლოდ ღმერთისთვის არის შესაფერისი. იგივე სიტყვა უფალმაც დაამტკიცა, მისცა რა მარადის ეკლესიასთან ყოფნის აღთქმა; პავლეც ეკლესიას ცოცხალი ღმერთის სახლს უწოდებს, ვინაიდან ამბობს: "რაითა უწყოდი, ვითარ-იგი ჯერ-არს სახლსა შინა ღმრთისასა სლვაი, რომელ არს ეკლესიაი ღმრთისა ცხოველისაი" (1 ტიმ. 3:15). "სახლსა შენსა შუენის სიწმიდე, უფალო" და რაც თქვა: "სიგრძესა დღეთასა" (ფს. 92:5), იმავეს ამბობს უფალი: "ვიდრე აღსასრულადმდე სოფლისა" (მათ. 28:20).
ეს ფსალმუნთგალობა ზუსტი წინასწარმეტყველებაა იმის შესახებ, რაც მაცხოვარმა თავისი ჯვრითა და სიკვდილით აღასრულა.