"კლარჯული მრავალთავი"

თხზულება მერვე

     1.     10. წმიდასა დღესა დიდსა, ნათლითა შემოსილსა აღვსებასა, აღდგომასა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსა საკითხავი, თქუმული წმიდისა და ნეტარისა მამისა ჩუენისა მელენტი ეპისკოპოსისაჲ
    2.     ნათელ-იღჱ, ნათელ-იღჱ, იერუსალჱმ, რამეთუ მოწევნულ არს ნათელი შენი და დიდებაჲ უფლისაჲ შენ ზედა გამობრწყინდა და ვიდოდიან ყოველნი ნათესავნი ნათელსა შენსა.
    3.     განიღჳძჱ, განიღჳძჱ, სიონ! განიღჳძჱ და აღდეგ იერუსალჱმ!
    4.     და დაიდგ გჳრგჳნი სიკეთისა შენისაჲ, სიონ, და შეიმოსჱ დიდებაჲ შენი, იერუსალჱმ!
    5.     განიძარცუე სამოსელი გლოვისა შენისაჲ და შეიმოსჱ სამკაული სიხარულისა შენისაჲ, ქალაქო წმიდაო, რამეთუ „აჰა ესერა, მწუხრი განისუენა ტირილმან და ცისკარსა ამას მოიწია სიხარული“ აღდგომისაჲ.
    6.     და დედათათჳს ვიტყჳ, რომელნი გუშინ...
    7.     იყვნეს სიკუდილისათჳს ...სა: განემზადენით და აღიმსთუვეთ და მოელოდით აღდგომასა.
    8.     და ვითარცა გარდაჴდა შაბათი იგი, მარიამ მაგდანელმან მოყუსებითურთ განჰმზადნეს ნელსაცხებელი და საკუმეველი, რაჲთა უკუმიონ ჴორცთა უფლისათა.
    9.     ვიდრე იგინი განიზრახვიდეს და მივიდოდეს გზასა მას და იტყოდეს: „დაღაცათუ მივალთ, სამარესა მას შინა ვინ შეგჳტევნეს ჩუენ?
    10.     დაღათუ მიგუაქუს ნელსაცხებელი და საკუმეველი, მკუდარი იგი ვინ გჳჩუენოს ჩუენ?
    11.     გარდა -თუმცა -ვინ -აგორვა ლოდი იგი კარისა მისგან საფლავისა, რაჲთამცა შევედით და ვსცხეთ საცხებელი ესე წყლულთა მათ სამშჭუალთასა?“
    12.     და ვითარ ამას განიზრახვიდეს ოდენ, სასმენელ იქმნა ლოცვაჲ მათი და ვიდრე სიტყუათა...
    13.     ...გამოპარვად მკუდრისა მის, ვითარცა იტყოდეს ჯუარისმცუმელნი იგი, არამედ შეძრვად ქუეყანისა მის, სადა იყო სამარჱ იგი.
    14.     და მცველნი იგი შიშითა მით მიმოგანდგეს, ვითარ იხილეს, რამეთუ ლოდი იგი კარისა მისგან იძრვოდა და თჳთ თავით თჳსით გარდაგორვიდა.
    15.     ფერჴნი მოიპოვნა ლოდმან მან, სლვაჲ მოიპოვა, თუალისა წამსა თჳთ გარდაგორვიდა, რამეთუ არავინ ჩნდა, რომელი აგორვებდა, და არცა მიმოაქცევდა ვინ და არცა მიდრკებოდა,
    16.     არამედ თჳთ გარდაგორვიდა, დაღათუ ანგელოზი იგი აგორვებდა ლოდსა მას დაფარულად, ხოლო მცველთა მათ ეგრე ეგონა, ვითარმედ თჳთ გარდაგორავსო.
    17.     ხოლო ანგელოზსა მას ვერ ჰხედვიდეს და მისგან შეძრწუნდეს მცველნი იგი და იტყოდეს: გან-თუმცა-რაჲ-ვირინენით თავნი ჩუენნი ამიერ, ნუუკუე ...ძანა სლვაჲ...
    18.     ფერჴნიცა ესე ჩუენნი მავალნი და ყვნეს ვითარცა უძრავნი.
    19.     გარდამოჴდა ანგელოზი განღებად კარისა მის სამარისა პირსა წინაშე უფლისასა, და ვინ უწყის, გარდამოსლვასა ოდენ მის ანგელოზისასა იყო აღდგომაჲ უფლისა მის ანგელოზთაჲსა.
    20.     ანგელოზმან ლოდი გარდააგორვა, უფალი გამოვიდა სამარისაგან.
    21.     ვითარცა იხილა მან ანგელოზმან უფალი, რამეთუ გამოვიდა კარსა თანა მის სამარისასა, დავარდა და თაყუანის-სცა უფალსა მას თჳსსა და იწყო მადლობად მისსა, რომელმან ღირს-ყო განღებად კარისა მის სამარისა წინაშე პირსა უფლისა მის თჳსისა.
    22.     უკუეთუმცა წინაწარ გარმოსლვისა მის ანგელოზისა აღდგომილ იყო, რაჲ საჴმარ იყო ანგელოზისა მის განღებად კარისა მის, რამეთუ მკუდარიმცა არა იპოვა სამარესა?
    23.     და თუ მის ჟამისა შემდგომად აღდგა, ვითარმცა არა პოვეს დედათა მათ, რომელნი შემდგომად ანგელოზისა მის მი-ხოლო-ვიდეს?
    24.     არცა წინაჲსწარ ჟამისა მის აღდგა, რაჲთა ნუუკუემცა იპოვა ცოცხალი შინაგან კართა მათ ჴშულთა და არცა შემდგომად ჟამისა მის აღდგა, რამეთუ მივიდეს დედანი იგი და არა პოვეს სამარესა მას.
    25.     უკუეთუ თქუას ვინმე, ვითარმედ: ღამჱ აღდგა და გამოვიდა სამარისა მისგან კართა ჴშულთა.
    26.     უკუეთუ ეგრე იყო, რაჲ საჴმარ იყო განღებად კარი სამარისაჲ მის?
    27.     და თუ დედათა მათთჳს განეღო, რაჲთა იხილნენ ტილონი იგი და გულისხმა-ყონ, რამეთუ არა არს სამარესა მას, და თუ ეგრე არს, რაჲსა-მე არა თქუან, ვითარმედ აღდგომისა ჟამსა განეღო?
    28.     რამეთუ ორი საქმე კეთილი იქმნებოდა ამით, რამეთუ: ერთი, ანგელოზი შიშით განაღებდა კარსა მას სამარისასა წინაშე პირსა უფლისასა, რომელ გამოვიდოდა მკუდრეთით, და მერედ, რაჲთა გამოაჭეშმარიტონ, ვითარმედ ნანდჳლ ჴორცნი იყვნეს, რომელნი განცხოველდეს.
    29.     და უკუეთუ აღვსებისათჳს რიცხჳსა მის სამთა დღეთაჲსა მეექუსესა ჟამსა ღამისასა აღდგა და მისთჳს ჰგონებენ, ვითარმედ ღამჱ აღდგა, და თუ განღებასა კარისასა აღდგა, რაჲთა დაჴშულთა მათ კართა განღებითა დაეყოს პირი მათი, რომელნი იტყჳან, ვითარმედ: ჴორცნი ზეცით ჰქუნდესო.
    30.     ხოლო თქუმად ორისაგანვე მიზეზისა არს, არა ხოლო აღსრულებისა რიცხჳსა მის სამთა დღეთაჲსა, არამედ მახარებელთა აღწერილთაგანცა, რამეთუ ერთი იგი იტყჳს, ვითარმედ: „მწუხრი შაბათსა მოვიდეს დედანი იგი“, და ერთი იტყჳს, ვითარმედ: „მზისა აღმოსლვასა ოდენ მოვიდეს“...
    31.     გამოვიდა უფალი სამარისაგან და დაჯდა ...სა მას ზედა, რაჲთა ბრწყინვალედ ხილვითა მით მიაწიონ შიში და ძრწუნებაჲ მცველთა მათ ზედა.
    32.     და აღსარებისა მის სიტყუათა მიაწიოს ნუგეშინისცემაჲ სასმენელთა მგლოვარეთასა, დაღათუ გამოსლვასა ოდენ უფლისასა სამარისაგან ზე დგა ანგელოზი იგი, ხოლო შემდგომად გამოსლვისა მის დაჯდა ლოდსა მას ზედა,
    33.     რაჲთა სისპეტაკითა სამოსლისა მისისაჲთა შეამკოს კარი სამარისაჲ მის უფლისა თჳსისაჲ და ბრწყინვალებისა გამოტევებითა მით აოტოს ბნელი სამარისა მისგან,
    34.     და მცველნი იგი იქმნეს, ვითარცა მკუდარნი შიშითა მით, და საკჳრველ ესე იყო, რამეთუ სიკუდილსა მას უფლისასა მკუდარნი აღდგებოდეს და აღდგომასა მას ცოცხალნი იგი მცველნი შეიქმნნეს, ვითარცა მკუდარნი.
    35.     ანგელოზი იგი, რომელი...
    36.     არამედ აღდგა, და ვითარცა იხილჱ, მე ვწამებ.
    37.     და თქუა: არა თუ ვითარ მოვედ მე, მაშინღა აღდგა.
    38.     და ვითარცა მოვედ, აღდგომილი ვპოვე ცხოვრებად.
    39.     ნუ ეგრე გგონიეს, ვითარმედ ცვალა ვინმე ამიერ ადგილით, გინა თუ წარ-ვინმე-იპარა, არამედ აღდგა, ვითარცა წინაჲსწარ თქუა, რამეთუ ვერ ეგებოდა,
    40.     ვითარმცა დაეყუდნეს სიტყუანი იგი, რომელთა იტყოდა: დგეს ეგრეთ დასულებულნი დედანი იგი და განიზრახვიდეს გონებასაცა, ვითარ ვინ-მე არს ესე, რამეთუ მოწაფეთა მათგანი არა არს, და ვითარ-მე გურწმენეს სიტყუაჲ ამისი თჳნიერ სასწაულისა?
    41.     ვიდრე იგინი დაკჳრვებულნი დგეს სიტყუასა მას ანგელოზისასა და კითხვად ეშინოდა, გამოეცხადნეს ორღა სხუა ანგელოზ, რაჲთა დაემტკიცნენ სიტყუანი იგი პირველისაჲ მის.
    42.     წამებანი მტკიცე იყო… ვითარ განცხოველდა და აღდგა სამარით.
    43.     დაღათუ პირველისა მის წამებაჲ მტკიცე იყო, არამედ ორგულობისათჳს ურწმუნოთაჲსა მოწამენი მრავალნი, რომელთა წამონ აღდგომისათჳს და რამეთუ ვნებათა მათთჳს შეორგულდეს გონებანი კაცთანი სიტყუათა მათ ზედა, რომელთა წინაჲსწარ იტყოდა.
    44.     მოვიდეს ანგელოზნი იგი მოჴსენებად და მოქცევად მათა ჭეშმარიტებისათა მათ მიმართ სიტყუათა.
    45.     ჰრქუეს დედათა მათ: „მოიჴსენეთ, რასა-იგი გეტყოდა თქუენ გალილეას“, არამედ მაშინმცა ჯერ-იყო თქუენდა წუხილი, უკუეთუმცა აღსრულებულ იყვნეს სიტყუანი იგი საქმითურთ,
    46.     რომელ იტყოდა: წინაჲსწარ ეჩუენნეს ორნი იგი ანგელოზნი, რაჲთა არა შეაძრწუნნეს დედანი იგი, არა ეჩუენნეს საშინელითა ხილვითა მით, არამედ რაჲთა გულისხმა-ყონ, ვითარმედ ნან...
    47.     შემძლებელ იყვნეს თუალმიდგმად, რამეთუ თქუა: ბრწყინვალე იყვნეს.
    48.     და საშინელებისა მისგან თავდაკიდებულად და შეშინებულად დგეს დედანი იგი.
    49.     რამეთუ აღდგომასა უფლისასა ქადაგებდეს, და რომელ-იგი აღდგა დ მას ვერ ხედვიდეს დედანი იგი, ეჩუენნეს მათ აეროვნითა ხილვითა, რამეთუ აეროვანითა ხილვითა მით დაემტკიცოს აღდგომაჲ იგი.
    50.     და დედანი იგი, რომელ მივიდეს ცხებად მკუდრისა მის, ექმნეს მეყსეულად მახარებელ აღდგომისა მის.
    51.     რომელ-იგი მივიდეს ტირილად სამარესა მას, მოიქცეს მუნვე ქალაქად ნუგეშინისცემად მოწაფეთა მათ.
    52.     რომელნი მივიდეს მწუხარებით, მიიქცეს მუნვე სიხარულით, რამეთუ სიტყუანი, ვითარმედ სრბით მოვიდეს...
    53.     ხოლო მათ თანა ჯუარცუმასა მას ჩას, რამეთუ აღდგომასა მასცა არა უხაროდა, არა ეგრე წრაფით რბიოდა აბრაჰამ ჟამსა მას, რომელსა მიაქუნდა ჴბოჲ იგი ანგელოზთა მათთჳს,
    54.     რომელმან-იგი აღუთქუა მას მიცემად შვილი, ვითარ მწრაფლ რბიოდეს დედანი იგი მისლვად და თხრობად ანგელოზთა მათ ხარებაჲ აღდგომისათჳს უფლისა.
    55.     მარიამ მაგდალოელი უსწრობდა და წინა-წარუსწრო მოყუასთა მათ, ვითარცა იოვანეჱ, რომელი წინა-რბიოდა პეტრესა, ვიდრე იგინი მივიდოდეს სამარესა მას.
    56.     ვითარცა შევიდა მარიამი მოწაფეთა, გულგდებულად შეურვებულთა, რომელნი დანაბულად სხდეს შიშისაგან ჰურიათაჲსა, რომელნი დაფარულ და დამალულ იყვნეს თქუმულისათჳს ჯუარისმცუმელთაჲსა.
    57.     ესე, რომელ უმეტესად მოყუასთასა გულს-ეტყოდა უფლისათჳს, შევიდა პეტრესა და იოვანესა.
    58.     მიხედეს პირსა მის დედაკაცისასა, რამეთუ მხიარულ და შეშინებულ იყო, და იგი, რომელმან სრბასა მას არა გამოუცხადა, იწყო დიდითა ჴმითა, სავსემან მხიარულებითა, ღაღადებდა დაუთმენელად და გულგდებულად.
    59.     მხიარულებითა გონებისა მის აღძრვითა მხიარულებისა მისგან თუალ-უყოფდეს, რაჲთამცა დადუმნა და ვერ დაადუმებდეს.
    60.     შეჰრისხნეს და იგი არავე დასცხრა და ჰრქუა: დღჱ არს ხარებისაჲ და ვითარ დამადუმებთ?
    61.     ჟამი არს სიხარულისაჲ და არა ეგების დუმილი.
    62.     დასულებით მით სიხარულისაჲთა არა უწყოდა, რასა იტყოდა და თქუა: „აღიღეს უფალი სამარისაგან და არა უწყი, სადა დადვეს“.
    63.     ჵ მარიამ, არა-მე გგონიეს, რასა-ეგე იტყჳ?
    64.     ვინმცა წარიღო უფალი?
    65.     აჰა, მცველნი გარჱმოდგომილნი სცვიდეს სამარესა მას და მოწაფენი იგი ივლტოდეს.
    66.     აწ ვინმცა იყო, რომელმან აღიღო და წარიპარა იგი?...
    67.     რასა მხიარულად გიპყრიეს, ვითარცა მახარებელსა, რამეთუ სახარებასა აღდგომისასა არა ჰქადაგებ?
    68.     სიტყუანი ეგე პირსა მაგას არა ეწამებიან და ჴმაჲ ეგე არა სიხარულისაჲ არს, ვითარმედ აღდგა.
    69.     სიტყუანი ეგე ბათისანი არიან, ვითარმედ აღდგა.
    70.     უკუეთუ ვინმე აღიღო და წარიპარა, ჩას, რამეთუ აღდგა.
    71.     და თუ არა აღდგა, რაჲსა ეგრე მხიარულ ხარ მწუხარებისა წილ?
    72.     და ვითარცა დასცხრა მცირედ ოდენ გონებაჲ იგი მარიამისი და მოყუასნი იგიცა მოვიდეს და უთხრობდეს აღდგომისა მისთჳს.
    73.     დაღათუ ყოვლადვე არა რწმენა მოწაფეთა მათ და არცა ნაცილს ჰყოფდეს სიტყუათა მათ დედათასა, იწყეს მცირედ-მცირედ განღჳძებად გონებათა მათთა დასულებულთა და
    74.     რომელნი-იგი სავსენი მწუხარებითა სხდეს შეშინებულნი, აღივსნეს სიხარულითა მით აღდგომისაჲთა და შეურაცხ-ყვეს შიში იგი ჯუარისმცუმელთაჲ მათ.
    75.     რომელნი დამალულნი სხდეს ადგილსა ერთსა, აღდგეს განცხადებულად, სრბით მივიდოდეს სამარჱსა მას.
    76.     ხოლო მოწაფჱ იგი ერთი დაღათუ ფერჴითა უმალჱ იყო, ხოლო გულითა არა უმტკიცჱს იყო პეტრესა, დაღათუ სიმალითა მით წარუსწრო პეტრეს და უმალეს მიიწია, ხოლო შიშითა ვერ იკადრა შესლვად სამარესა მას მარტომან.
    77.     და ვითარცა მიიწია პეტრეცა, შევიდეს და იხილეს, რამეთუ ტილონი ხოლო იყვნეს მდებარენი და ვარშამაგი იგი დაკეცილი იდვა ერთსა ადგილსა, ხოლო ანგელოზნი იგი ვერ იხილნეს სამარესა მას.
    78.     და არა თუ რამეთუ მუნ იყვნეს ანგელოზნი იგი, არამედ თჳსაგან ხატისა მიეფარნეს, რაჲთა, ვისსა ჯერ-იყოს, ეჩუენენ თჳსთა ხატითა და ვისგან დაფარვად იყო, დაეფარნენ.
    79.     უკუეთუმცა არა მუნ იყვნეს ანგელოზნი იგი, ვითარმცა დაიცვნეს?
    80.     სამარესა მას ჴორცთა მათ უფლისათა სცვიდეს მცველნი იგი მიპარვისათჳს და ტილოთა მათ ანგელოზნი იგი ეკრძალებოდეს, რაჲთა ნუუკუე ვინმე მიიპაროს ტილონი იგი, რომელ დაშთეს.
    81.     ერთ ამისთჳს, რაჲთა იყვნენ მოწამე აღდგომისა მის უფლისაჲსა, მეორედ ამისთჳს, რაჲთა გამოიწეროს მათგან ზრახვაჲ იგი მკუდართა აღდგომისაჲ,
    82.     რამეთუ ვითარცა-იგი დიდებით აღდგა და არა ტილოჲთა მით, ეგრეცა ჩუენ საქმით ადგომად ვართ და არა სამოსლითა, შრომითა, და არა სამკაულითა.
    83.     მარიამ, ვითარცა იხილა, რამეთუ წარვიდეს მოწაფენი იგი მისლვად სამარესა მას, აღდგა და წარვიდა იგიცა მათ თანა.
    84.     და ვითარცა შევიდეს მოწაფენი იგი, გამოვიდეს და წარვიდეს, ხოლო მან სიყუარულითა ვერ დაუტევა სამარე იგი, რამეთუ იტყჳს: დგა სამარესა მას თანა, ტიროდა და საწყალობელითა ჴმითა ცრემლოოდა.
    85.     დაღათუ ტირილით ტიროდა, ხოლო შესლვად სამარჱსა ეშინოდა და შეეკრეტნეს და ხედვიდა სამარესა მას, დაღათუ უფალი არა იხილა, ხოლო ანგელოზნი – მონანი უფლისანი იხილნა.
    86.     დაღათუ აკლდა ხილვაჲ უფლისაჲ, არამედ ღირს იქმნა ხილვად მღჳძარეთა უფლისათა.
    87.     რამეთუ ვერ იხილნა ჴორცნი იგი, რომელ დაემორჩილნეს სიკუდილსა, იხილნა ზესკნელნი იგი, რომელ უზეშთაეს არიან სიკუდილისა.
    88.     რამეთუ არა პოვა მან ღმერთი იგი, რომელსა შეემოსნეს ჴორცნი.
    89.     პოვნა მუნ ცეცხლის მსგავსნი იგი, რომელნი გარდაიცვალნეს ხატად ჴორცთა.
    90.     და რამეთუ დღჱ იგი დიდ იყო, რომელმან ახარა ცათა და ქუეყანასა, ამისთჳს ანგელოზნი იგი სამოსლითა სპეტაკითა გამოეცხადნეს და მხიარულ იყვნეს და ადიდებდეს დღესა მას შობისა მისისა, ეგრეცა აეროვანნი და სავსენი … შობისასა.
    91.     მწყემსთა მათ მიეხარა სახარებაჲ იგი და დღესა მას აღდგომისასა დედანი იგი, მგლოვარენი და ჭირვეულნი, ღირს იქმნნეს სახარებისა, რამეთუ დღესა მას სიკუდილისასა, რამეთუ დღჱ იგი ვნებათაჲ იყო და არავინ ღაღად-ყო სიკუდილისა მისთჳს.
    92.     დღესა მას შობისასა ერნი ანგელოზთანი მიივლინნეს ბეთლემდ ხარებად და დღესა მას აღდგომისასა მღჳძარენი ერთი ერთსა უსწრობდეს მახარებელად აღდგომისა მის.
    93.     დღესა მას ნათლისღებისასა ნათელი გამობრწყინდა ზედა იორდანესა და დღესა მას ჯუარცუმისასა დაბნელდა მზჱ ცათა შინა.
    94.     და იტჳს, რამეთუ: „მიხედა მარიამ და იხილნა ანგელოზნი არა მდგომარენი, არამედ მჯდომარენი“.
    95.     უკუეთუმცა მუნ ყოფილ იყო უფალი, არამცა ეფლო დაჯდომად.
    96.     სხდეს უშიშად, რაჲთა ჯდომითა მით საცნაურ იყოს, ვითარმედ ნანდჳლვე გამოსრულ არს უფალი მიერ სამარით.
    97.     და მე … პატივ-უყოს ადგილსა მას, სადა ისხნეს ჴოცნი უფლისანი, რამეთუ რაოდენ განამრავლეს მას ზედა გინებაჲ ქუესკნელთაჲ, უფროჲს განადიდეს მის ზედა პატივის-ყოფაჲ:
    98.     ზესკნელთა ქუესკნელნი მიწისაგანნი პირსა ჰნერწყუვიდეს, ზესკნელი იგი, მაღალთა შინა მყოფნი, არცა ადგილსა მას, სადა-იგი ისხნეს ჴორცნი, ჴელ-იწიფეს დაჯდომაჲ, რამეთუ იტყჳს: ერთი იგი ჯდა ერთ კერძო ადგილსა მას, და ერთი ჯდა სასთუნლით.
    99.     პატივ-უყვეს სასთუნლითსა მას ადგილსა თავისა მისთჳს, რომელ დაადგეს გჳრგჳნი ეკლისაგან საგინებელად ერმან მან.
    100.     პატივ-უყვეს სასთუნლითსა მას მისთჳს, რომლისა მსგავსად წინაწარმეტყუელისა მის დავითისა განჴურიტნეს ჰურიათა მათ ფერჴნი მისნი.
    101.     ჰკითხვიდეს ანგელოზნი მარიამს და ჰრქუეს: შენ დედაკაცო, „რაჲსა განმწარებულ ხარ ეგოდენ და სტირ?
    102.     ვის ეძიებ?“
    103.     და ვინ უწყის, იტყოდაცა გონებასა თჳსსა, სამარესა ამას თანა ვდგა და ვტირ და თქუენ იტყჳთ, ვითარმედ: ვის ეძიებ?
    104.     ხოლო აღმოთქუმად ვერ იფლო, რაჲ-იგი გონებასა იყო, და თქუა საწყალობელითა ჴმითა მაღლითა, ვითარმედ: „აღიღეს უფალი მიერ და არა უწყი, სადა დადვეს იგი“.
    105.     ჵ სიყუარული ერთგულებისაჲ და გონებაჲ მორწმუნე!
    106.     რამეთუ ეგოდენთა ვნებათა, რომლითა ტანჯნეს იგინი დღესა მას პარასკევსა, არა სარგებელ-იყო თავსა თჳსსა.
    107.     და შემდგომად ამის დღისა წარპარვისა და მერმე უფლით ჰხდით და დიდითა გულსმოდგინებითა ეძიებდეს მას მკუდარსა, წარპარულსა.
    108.     ჵ დედაკაცო!
    109.     ვინმემცა იკადრა გამოღებად მაგიერ მკუდრისა მის, რამეთუ აჰა, სამარე იგი დაბეჭდულ არს და მცველნი მღჳძარჱ და განკრძალულ არან მახჳლითა და წათებითა?
    110.     და ვინმემცა იკადრა შესლვად, უადვილესმცა უჩნდა მას სიკუდილი, ვიდრეღა არა შესლვად და გამოღებად ჴორცთა უფლისათა სამარისაგან.
    111.     და წარ-ვინმე-იღო, ვითარ-ეგე იტყჳ, ტილონი ესე, ვითარ სამარესა სხენან, რამეთუ მცველთა მათ, რომელთა გაიყვეს სამოსელი მისი დღისი, ვითარმცა არა განიყვნეს ტილონი ესე ღამესა ამას?
    112.     ოდეს სადა ვინ განიღო მკუდარი და დაუტევნა ესრეთ ტილონი?
    113.     და წარ-მცა-იპარა მკუდარი და უდებმცა ყო ესრეთ ვარშამაგი იგი?
    114.     უკუეთუმცა პატივად რაჲმე უჴმდეს ჴორცნი იგი, ტილონი იგიმცა არა გინებულ იყვნეს, და თუ შეურაცხებით ცვალეს ადგილისაგან, ვარშამაგსამცა არა პატივ უპყრეს?
    115.     და თუმცა წარიპარეს, არამცა შიშუელი წარიპარეს.
    116.     და თუმცა განძარცუეს და მივიდეს, სამოსელი იგი განძარცუეს და არამცა მკუდარი იგი წარიპარეს.
    117.     ანუ ესრე ჰგონებ, მკუდარი იგი უფროჲს შეჰრაცხეს, ვიდრე ტილონი იგი?
    118.     და ვითარ დიდსა ურვასა შინა იყო მარიამ და გარდამოსდიოდა ცრემლნი მისნი, მიხედა და იხილა კაცი იგი, რომელსა ეძიებდა.
    119.     ხოლო არა ეგრესახედ იხილა, ვითარსახედ ეძიებდა.
    120.     ჰრქუა მას: „შენ, დედაკაცო, რაჲსა სტირ?
    121.     ვის ეძიებ?“
    122.     ხოლო მარიამ, რამეთუ უდებად იხილა, რამეთუ ჰგონებდა, ვითარ მემტილჱ იგი მოსრულ არს ნუგეშინისცემად მისა დიდისა მის ტირილისათჳს, რომელ ესმოდა, და იწყო ვედრებად მისა ცრემლით და ჰრქუა: „შენ თუ აღიღჱ უფალი იგი, მითხარ მე, სადა დასდევ?“
    123.     ჵ მარიამ, მაგან აიღო, ვითარცა-ეგე იტყჳ.
    124.     ხოლო არასადა დადვა, ვითარცა-ეგე შენ ჰგონებ.
    125.     ვისცა ჰკითხვიდჱ, არავის თანაა?
    126.     გარნა მა… თანა აქუს და არა თუ სადა დაუდებიეს.
    127.     ეგე არს, რომელსაცა ეძიებდა, იგი არს, რომლისასა იკითხავ, და ეგე არს, რომლისათჳს-იგი სტიროდე და აღმოგჳვიდოდეს სულნი ტკივილითა გონებისაჲთა.
    128.     ეგე არს მპარავი იგი, რომელსა-ეგე ჰკითხევდ და ეგე არს ნაპარევი იგი, რომლისა ძიებად გამოსრულ იყავ.
    129.     ხედავ და ვერ იცნა უფალი, რამეთუ სხუად ხატად ცვალებულ იყო.
    130.     და ესმოდა და ვერ გულისხმა-ყო, რამეთუ სხუად ცვალა ჴმაჲ იგი.
    131.     უკუეთუ ნანდჳლ ეგე არს მემტილე იგი, რომელმან წარიღო, ვითარმედ ჭეშმარიტად წარ-ვე-მან-იღო, და შემდგომად წარღებისა მის, ვითარ არს, ვითარმცა მერმე შენვე მოგცა?
    132.     და თუ შენდა მოცემად იყო, რაჲსამცა მერმე აღიღო?
    133.     და რომელმან-იგი აიღო, არა თუ მიცემით ხოლო არა მოგცეს შენ, არამედ მიახლებადცა არა გიფლოს შენ მისა.
    134.     ვითარცა იხილა უფალმან, რამეთუ ეგრევე გულსმოდგინედ დგა ჯუარსა მას თანა და გულპებულისა მის თანა იქცია ჴმაჲ უცხოჲ.
    135.     და მუნქუესვე უცხოსა მას ჴმასა თანა ვითარცა უწოდა სახელით, მოიქცა უცნობლობისა მისგან ცნობად, და ურწმუნოებისა მისგან – სარწმუნოებად, და უსასოებისაგან – სასოებად, მწუხარებისაგან – სიხარულად და ურვისაგან – მხიარულებად.
    136.     და რამეთუ სიხარულისა მახარებელ არს მწუხარებაჲ, რამეთუ აღამცირნის მძიმენი და წარმდებ-ყვნეს ყუდრონი და უგუნურ-ყვნის გონიერნი,
    137.     ეგრეცა დაავიწყდა მარიამს თავი თჳსი სიხარულითა მით, ვითარცა დაავიწყდა მწუხარებასა მას და არა მსგავსად ჩუეულებისა ეგრე წარჴდა წესსა სიდაშნისასა.
    138.     და არა მოეჴსენა შიში და სიხარულითა...
    139.     აღდგომისა, ვითარცა წინაჲსწარ აღდგომისა მის მიისწრაფდა.
    140.     ჰრქუა უფალმან გულსმოდგინესა მას ერთგულებისა მისთჳს სიხარულისა: „ნუ შემომეხები მე, რამეთუ არღა აღსრულ ვარ მამისა ჩემისა“.
    141.     იტყჳან რომელნიმე, ვითარმედ ამისთჳს არა უფლო მარიამს მიახლებად ჴორცთა მათ, რამეთუ ორგულ იქმნა ჴმასა მას ანგელოზთასა, რომელთა მიახარეს მას აღდგომისათჳს.
    142.     ხოლო ესე მით არა სარწმუნო არს, რომელი-იგი თომაჲს ზედა იქმნა.
    143.     უკუეთუ მას ორგულობისათჳს, რომელ მიეხარა ანგელოზთაგან და არა უფლო მიახლებად, და თომას, რომელსა არა ჰრწმენა სახარებისაჲ მის დედათაგან და არცა მათ მოყუასთაჲ, ვითარ...
    144.     თომაცა შეორგულებულ იყო, წყლულთა მათ ჯერ-იყო ჩუენებაჲ და არა განშორებაჲ.
    145.     და ზოგნი იტყჳან, ვითარმედ: ამისთჳს არა უფლო მიახლებად მარიამს, რაჲთა მიზეზითა მით პირველისა მის დედისაჲთა, რომელმან-იგი აცთუნა პირველი იგი ადამი, მოვიდა მეორე იგი ადამი ვნებითა მით და განკითხვითა ჯუარისაჲთა.
    146.     და ზოგნი იტყჳან: არა ნათელ-ეღო მარიამსა, მისთჳს არა უფლო მიახლებად, რაჲთა გამოაცხადოს, რამეთუ შემდგომად აღდგომისა არა თუ ხოლო მტერთა მათ არა უფლო მიახლებად მისა, არამედ არცაღა საყუარელთა მათ თჳნიერ ნათლისღებისა.
    147.     და რომელნიმე იტყჳან, ვითარმედ: ნაყოფ პირველ და ახალ იყვნეს ჯოჯოხეთით ჴორცნი იგი, რომელნი აღმაღლებად იყვნეს ზეცად და დაჯდომად მარჯუენ... ...ლსა შეიხებდა, რაჲთა დაუმარხოს აღსამაღლებელად მას მარჯუენესა, რომლისა მიერ დადგმად იყო გჳრგჳნი შემდგომად ამაღლებისა მის.
    148.     და რომელნიმე იტყჳან, ვითარმედ: ვიდრე ვნებად არას პატივს-უყოფდა ჴორცთა მათ, ამისთჳს არა უფლო მარიამს მიახლებად შემდგომად აღდგომისა მის, რაჲთა საცნაურ იყოს, ვითარმედ იდიდნეს ჴორცნი იგი შემდგომად აღდგომისა მის უფროჲს, ვიდრე ვნებად და აღდგომამდე.
    149.     ხოლო ნეტარი ეფრემ იტყჳს, რამეთუ: ვითარცა წინაწარმეტყუელებდა უფალი ვნებათა მათთჳს და წინაჲსწარ ვნებათა მათ – აღდგომისათჳს, ეგრეცა წინაწარმეტყუელებდა ამაღლებისა მისთჳს.
    150.     ჰრქუა მარიამს: „ნუ შემომეხები“, რაჲთა მივიდეს და ახაროს მოწაფეთა ამაღლებისა მისთჳს.
    151.     ამისთჳს ჰრქუა მას: „მივედ და უთხარ ძმათა ჩემთა, არა თუ ვნებისათჳს, რამეთუ ვივნე, და არცა აღდგომისათჳს, რამეთუ აღდგომილ ვარ ესერა,
    152.     არამედ მივედ და არქუ ესრე: აღსლვად ვარ მამისა ჩემისა და მამისა თქუენისა, ღმრთისა ჩემისა და ღმრთისა თქუენისა“,
    153.     რამეთუ წინაჲსწარ ვნებისა იქადაგნეს ვნებანი იგი და წინაჲსწარ აღდგომისა მის იქადაგა აღდგომაჲ იგი, წეს არს, რაჲთა ამაღლებამდე იქადაგოს დღე იგი ამაღლებისაჲ.
    154.     ყოველთავე, რომელთა მიახარეს მოწაფეთა მათ, აღდგომაჲ იგი უფლისაჲ ხოლო მიახარეს, ხოლო მარიამ აღდგომაჲცა იგი და ამაღლებაჲ, რამეთუ თქუა: მივედ და უთხარ ძმათა ჩემთა, ჰრცხუენოდენ მწვალებელთა, რომელნი იტყჳან, ვითარმედ: არა ჴორცნი იყვნეს იგინი უფლისა და ჴორცთაგან.
    155.     და თუმც არა შეემოსნეს უფალსა ჴორცნი ესე, არამცა უწოდა მათ ძმად თჳსა, არამედ, რაჲთა გულისხმა-უყოს, ვითარმედ ძმანი მისნი არიან ადამისგან.
    156.     დაღათუ არა დაემორჩილებიან მას მარკეანოსნი, არამედ ნათესავცა მისსა არიან აბრაჰამისგან, დაღათუ არა ჰრწამს სამარიტელთა, არამედ უწოდავე მოწაფეთა ძმად თჳსა, ვითარცა სახენი იგი ურთიერთას დაამტკიცებენ,
    157.     რამეთუ ვნებასა მას სიკუდილი იგი არ დაამტკიცებს და სიკუდილსა მას – აღდგომაჲ იგი, და აღდგომასა მას ყოველსა დაამტკიცებს ამით, რამეთუ ძმად უწოდა მოწაფეთა მათ.
    158.     და იტყჳან ჴორცნი იგი: „აღვალ მამისა ჩემისა და მამისა თქუენისა, ღმრთისა ჩემისა და ღმრთისა თქუენისა“.
    159.     ანგელოზი იგი პირველი, რომელი მივიდა გარდაგორვებად ლოდისა მის პირისა მისგან სამარისა, რაჲთა ნუუკუე ოდეს ესმეს ჰურიათა მათ დედათა მათგან და მოწაფეთა მათ,
    160.     რაჟამს მიმოდასდებდენ აღდგომასა უფლისასა, ვითარ პატივ რაჲმე უპყრეს მოძღუარსა თჳსსა, გამოჩნდა საშინელითა ხატითა და დაჯდა ზედა ლოდსა მას, რაჲთა საშინელებითა მით, რომლითა შეაძრწუნნა მცველნი იგი და წარავლინნეს და ყვნეს იგინი მახარებელ აღდგომისა მის.
    161.     წარვიდეს მცველნი იგი მღდელთმოძღუართა მათ შეშინებულნი და შეძრწუნებულნი.
    162.     და არა თუ კაცთა რაჲ ჰგვანდეს, არამედ ვითარცა განრინებულნი ჯოჯოხეთისაგან, უნდა სიტყუად და ვერ იტყოდეს, და ენება მითხრობაჲ და ვერაჲ თქუეს.
    163.     და ძნიად სულნი მოიქცინეს და იწყეს ბრალობად მღდელთმოძღუართა მათ და ჰრქუეს: რაჲ სიკუდილი თანა-გუედვა, რამეთუ წარმავლინენით ჩუენ მოწყუედად სამარესა მას ზედა?
    164.     მცირედღამცა ვიდრემდე შევიწუენით ალისა მისგან ბრწყინვებისა, რომელ გამოჰკრთებოდა ანგელოზისა მისგან.
    165.     ძრვაჲ და საშინელებაჲ იყო სამარესა მას ზედა და ლოდი იგი კარისა მისგან თჳთ გარდაგორვიდა.
    166.     და არცა იგი უწყით, და თუ ძრვისა მისგან გარდაგორვიდა, და არცა იგი უწყით, თუ ანგელოზი იგი, რომელი ჯდა ზედა, აგორვებდა გამოუჩინებელად.
    167.     და რამეთუ განეღო კარი სამარისაჲ მის, ვიხილეთ, რამეთუ იგი, ვინ განაღო, იგი არა ვცანთ, რამეთუ ზაკუვით და ტყუვილით არა იყო.
    168.     უწყით ხოლო, რომელ სამარესა მას შინა არა არს, მასცა ვწამებთ და რამეთუ არავინ ვიხილეთ გამომავალი სამარისა მისგან, ჭეშმარიტად უწყით, რამეთუ არცა მუნ ძეს მკუდარი იგი, რომელ დადვეს, იგიცა არა ვიცით, არა ნაცილ არს.
    169.     და რამეთუ გამოსლვაჲ ჴორცთაჲ მათ არა ვიხილეთ და რამეთუ შინაცა არარაჲ ძეს, იგი თუალითა ჩუენითა ვიხილეთ.
    170.     და თუმცა შიშითა არა განტეხილ ვიყვენით, ტილონი იგი მო-მცავე-ვიხუენით სასწაულად.
    171.     და თუმცა ძრვისა მისგან არა შეძრწუნებულ ვიყვენით, ვარშამაგიცამცა მოვიღეთ სასწაულად.
    172.     ხოლო აწ რაჲღა საჴმარ არიან მოწამენი, სადა სამარე იგი წამებს და რაჲსა-მე დაშურებით მიგებად, რამეთუ აჰა, ტილონი იგი იტყჳან აღდგომისა მისთჳს?
    173.     და რაჲმცა ყენება იყო, თქუენცა თუმცა მიხუედით და იხილეთ ვიდრე სრბით მისულსა მას ჯუარცუმულისასა?
    174.     აწ განვედით და იხილეთ ადგომაჲ იგი, რამეთუ არა გრწმენა მზისა მის დაბნელებაჲ, მივედით და იხილეთ სამარჱ იგი განათლებული ბრწყინვალებითა, რომელი გამოჰკრთების ანგელოზთა მათგან.
    175.     მჴდომად ღმრთისა დაგუადგინენით დღეს, ჵ მღდელთმოძღუარნო, და ანგელოზთა გუაბრძოლებთ ღამჱ ყოველ.
    176.     მოწაფეთა მათთჳს განგუაკრძალებთ ჩუენ და გარდამოჴდეს ჩუენ ზედა მღჳძარენი.
    177.     ბრძოლად შევიჭურენით და განვემზადენით ბრძოლად მოწაფეთა მათ.
    178.     და მოივლინნეს ჩუენ ზედა ანგელოზნი.
    179.     ჩუენ ქუესკნელთა მათ ვეჭუდით და მოვიდეს და მოიწინეს ჩუენ ზედა ზესკნელისანი.
    180.     ჩუენ ჴორციელთა მათთჳს განკრძალულ ვიყვენით და მოეტევნეს ჩუენ ზედა სულიერნი.
    181.     უწყოდეთ, რამეთუ ძჱ ღმრთისაჲ არს, რაჲსა ჯუარს აცუთ?
    182.     და მეცნიერ იყვენით, რამეთუ აღდგომად არს, რაჲსა მოჰკლევდით?
    183.     რაჲსათჳს თქუენისა შურისათჳს და რაჲსათჳს თქუენისა მოშურნებისაგან ცხოველნიმცა შთავჴედით ჯოჯოხეთა?
    184.     მყუვარ ჟამ, ვითარცა ცეცხლსა შინა, ეგრე ვდეგით ჩუენ ბრწყინვალებითა მით ანგელოზთაჲთა, ვითარცა ალსა ატყინებულსა ვდეგით.
    185.     უკუეთუმცა დედანი ვინმე არა მოსრულ იყვნეს, შე-მცა-ვეწუენით ალსა მას.
    186.     და თუმცა შეწუვით შევეწუენით, ხოლო შიშითა მითმცა მო-ვე-მცა-ვწყედით.
    187.     მოჴსენებულ კეთილსა შინამცა არიან დედანი იგი, რომელნი ტირილით...
    188.     პილატეს, ნუ ჰზრუნავთ: ჩუენ ვარწმუნოთ და დავამშჳდოთ გულისწყრომაჲ მისი.
    189.     უკუეთუ შემოგჳდგეთ და ნაცილ-ჰყოთ, რაჲ-იგი იხილეთ თუალთა თქუენითა და ჩუენითა წამებითა ნაცილ-ჰყოთ, უკუეთუ ვინმე იტყოდეს აღდგომასა იესუჲსსა.
    190.     ხოლო ძილსა შინა დაპყრობისათჳს ჩუენ ვარწმუნოთ მსაჯულსა მას და ვთქუათ, ვითარმედ: ერთი ერთისასა ჰგონებდა, მღჳძარჱ იყოსო, და მიეძინა ყოველთავე, რამეთუ ღამჱ ყოველ უძილ იყვნეს.
    191.     და მსთუად განთიადსა მას, ცისკარს ოდენ, უზრუნველ იყვნეს, თქუეს ვითარმედ: აწ დაგჳცავს მკუდარი იგი.
    192.     და უდებ-იქმნნეს მპარავთა მათთჳს.
    193.     ხოლო ერისაგანნი იგი, ანგაჰრნი და ნაყროვანნი, ძჳრისმკრებელნი და მომხუეჭელნი, წყეულნი და მოსისხლენი, ანგაჰრებითა დაემორჩილნეს განცრუვებად ჭეშმარიტისა მის საქმისა, რომელ იხილეს.
    194.     და წარწყმიდეს არარაჲთა დიდი იგი მადლი, რომელ ემთხჳა მათ წარმავალითა ჭურჭლითა, განჴდეს ცხოვრებისაგან, რომელი არა წარსავალ არს.
    195.     უკუეთუმცა ჰრწმენა ხილვაჲ იგი ანგელოზისაჲ მის და აღდგომაჲ იგი უფლისაჲ, საღუაწი ჴორცთა მათმცა არა აკლდა და სასყიდელი მახარებელთაჲმცა მიეღო.
    196.     ხოლო მათ ჭურჭლისა მისთჳს ნაცილ-ყვეს ძრვაჲ იგი, რომელი იხილეს და ხილვაჲ ანგელოზისაჲ მის, რომელ ეჩუენა.
    197.     დაღათუ მცველთა მათ ჭურჭლისა მისთჳს განთქუეს ჰანბავი ჰურიათა შორის, ვითარმედ „მოწაფეთა მისთა წარიპარეს“, ხოლო მარიამ, რომელ-იგი მას ჟამსა მუნვე მეორედ მოვიდა,
    198.     მოვიდა მეორედ და ჰრქუა მოწაფეთა მათ: არა ხოლო თუ აღდგა, რომელ-იგი მცველთა მათცა მიუთხრეს მღდელთა მათ, არამედ აღ-ცა-დგა და აღ-ცა-მაღლებად არს.
    199.     და ვიდრე იგი იტყოდაღა, მოვიდეს და მოიწინეს მოყუასნი მისნი, რომელთადა შემთხუეულ იყო უფალი, და უთხრობდეს მოწაფეთა მათ, ვითარმედ: ნანდჳლ აღდგა უფალი და ჩუენ ვიხილეთ.
    200.     რამეთუ ვიდრე-იგი იტყოდესღა ამას, მოიწინეს კლეოპაეთნი და ახარეს მოწაფეთა მათ, ვითარმედ: ვიხილეთ უფალი და გამოგჳთარგმანა ჩუენ ყოველთა წიგნთაგან აღდგომისა მისისათჳს, ვიდრე-იგი მივედით ევმაოსად ქალაქად.
    201.     და ვიდრე იგინი ახარებდეს, მიიღეს სახარებაჲ ათორმეტთა მათგანცა, ვითარმედ: „ნანდჳლ აღდგა უფალი და ეჩუენა პეტრეს“.
    202.     და ვითარ-იგი უთხრობდეს კლეოპაეთნი ყოველსა მას, რასა ეტყოდა მგზავრ და აჰა, უფალი თჳთ გამოეცხადა მოციქულთა და ჰრქუა: მშჳდობაჲ თქუენ თანა!
    203.     და ვითარ კართა ჴშულთა შევიდა და მოწაფენი იგი შესულებულ იყვნეს შიშისა მისთჳს ჰურიათაჲსა, „ჰგონებდეს, ვითარმედ საუცარი რაჲმე იხილეს“.
    204.     ხოლო მან გულისხმა-ყვნა ზრახვანი მათნი და ჰრქუა: „რაჲსა ეგოდენ შეძრწუნებულ ხართ ჰურიათა მათგან?
    205.     ანუ ჩემთჳს რაჲსა პირად-პირადნი ზრახვანი მოვლენედ გულთა თქუენთა“ და ორგულებით?
    206.     უჩუენნა მათ ჴორცნი იგი და წყლული იგი სამშჭუალთაჲ მათ და გუერდთაჲ. ხოლო იგინი ორგულებდესვე.
    207.     მაშინღა გამოუცხადა მათ ყოველივე.
    208.     მოითხოვა პური და ჭამა მათ წინაშე და იწყო მერმე სწავლად მათა და ჰრქუა, ვითარმედ: სული საძიებელ არა არნ.
    209.     ვითარ-ეგე მე თქუენ გამომცადეთ და მიხილეთ და არცა ჴორციელებისა შედგეს, ვითარცა ჴორცთა ამათ თანა დამორჩილებულ არს მსგავსად თქუენთა მაგათ ჴორცთა.
    210.     და ვითარცა გულისხმა-ყო ყოველივე საქმითურთ, იწყო მიერითგან სწავლად სიტყუათა ყოველივე, რაჲ წერილ არს მისთჳს წიგნთა შინა წმიდათა.
    211.     ვითარცა იხილნეს წყლულნი იგი ჴორცთა მისთანი და გულისხმა-ყვნეს ძლიერებანი იგი სიტყუათანი მით ყოვლითა, რომელ იხილეს თუალითა, და განეხუნეს გონებანი მათნი და გულისხმა-ყვნეს იგავნი წიგნთანი.
    212.     ამას დღესა, რომელსა აღდგა მხოლოდშობილი ძჱ ღმრთისაჲ, მიჰფინა სული წმიდაჲ მოწაფეთა მათ ზედა და ჰრწმენა ამისი მოციქულთა მათ, რამეთუ აღდგომაჲ იგი, რომელ იქადაგა ანგელოზთაგან და უნდა, ნაცილ-ყვეს მცველთა მათ.
    213.     გარდამოჴდა სული წმიდაჲ და დაემკჳდრა მოწაფეთა მათ თანა, რაჲთა მიმოდადვან ძლიერებითა და სასწაულებითა შორის წარმართთა აღდგომისათჳს, რომელ აცილობდეს ჰურიანი იგი მისსა, რომელი-იგი მოვიდა ჯუარცუმად და აჩუენა სიყუარული თქუენ ზედა.
    214.     და შთაჴდა ჯოჯოხეთა მრავლისა მის წყალობისათჳს, რომელი აქუნდა ჩუენდა მიმართ.
    215.     და განცხოველდა და აღდგა და გამოწერა სახჱ აღდგომისა ჩუენისაჲ მის თანა მღჳძარეთაგან უკუდავთა ყოველთაგან, რომელნი წარჴდეს და წარსლვად არიან და მათგან, რომელნი დაშთომად არიან ცხოველნი მოსლვასა მას მისსა და მამისა მისისა, რომელმან მოავლინა იგი.
    216.     და წმიდასა სულსა დიდებაჲ და პატივი აწ, მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.

წინა თავი სარჩევი შემდეგი თავი