"კლარჯული მრავალთავი"

თხზულება ორმოცდამეათე

1.     50. დ. საკითხავი, თქუმული წმიდისა და ნეტარისა მამისა ჩუენისა თეოდორე ჰარანელ ეპისკოპოსისაჲ მთისათჳს თაბორისა და ფერისცვალებისათჳს უფლისა და ორთა ბუნებათათჳს
    2.     სავსებასა ნაყოფთასა არნ სამკალი და ნაყოფისაგან ვენაჴისა სთუელი, ხოლო წიგნთაგან –სწავლაჲ სულიერი, რამეთუ სთუელი ესე და სამკალი ერთად მოიწევის წელიწადსა, ხოლო სულიერი ესე საზრდელი, რომელი აცხოვნებს სულთა ჩუენთა, რომელ არს სწავლაჲ წმიდათაგან წიგნთა.
    3.     რამეთუ სამკალი და სთუელი ბეჭნის შემდგომად მოწევნისა, ხოლო სულიერი ესე სთუელი უფროსღა ყუავილმცენარე არს და მარადის ნაყოფი მისი მის თანა ჰგიეს,
    4.     ვითარცა წერილ არს: აწ ჯერ-არს ჩუენდა მოსლვად და ძიებად სიტყუათა მათ ცხორების მომანიჭებელთა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსთა, ვითარმედ „არიან ვინმე აქა მდგომარენი, რომელთა არა იციან გემოჲ სიკუდილისაჲ, ვიდრემდის იხილონ ძჱ კაცისაჲ, მომავალი დიდებითა.
    5.     და შემდგომად ექუსისა დღისა წარიყვანა უფალმან სიმონ-პეტრე, იაკობ და იოვანე, ძმაჲ მისი, და აღიყვანა მთასა ფრიად მაღლსა და იცვალა ფერი მათ წინაშე და გამობრწყინდა პირი მისი, ვითარცა მზე, და სამოსელი მისი სპეტაკ, ვითარცა თოვლი“.
    6.     აწ ვინ-მე კაცნი არიან, რომელთა არა იხილონ გემოჲ სიკუდილისაჲ, არა თუ მოციქულნი იგი, რომელთა სახჱ იგი მეორედ მოსლვისა დიდებისა მისისაჲ უჩუენა?
    7.     მთასა ზედა იხილეს მათ, ვითარ-იგი მოსლვად იყო ძჱ ღმრთისაჲ და ძჱ კაცისაჲ.
    8.     აღიყვანნა მთასა მას ღმრთის შემწყნარებელსა, რაჲთა აუწყოს, ვინაჲ არს და ვისი ძეჱ არს იგი, ვითარცა უწინარეს ჰკითხა მოციქულთა: რაჲ თქუან კაცთა ძისათჳს კაცისა.
    9.     და მათ ჰრქუეს: რომელთამე იერემიაო, ანუ სხუაჲ ვინმე წინაწარმეტყუელთაგანი.
    10.     ამისთჳს გამოუცხადა მოციქულთა, ვითარმედ არა ელია არს, არამედ ღმერთი არს იგი ელიასი და იგი არს, რომელი ეტყჳს იერემიას საშოსავე დედისასა: წმიდა გყავ შენო.
    11.     და რაჲთა აუწყოს, ვითარმედ მომავლინებელი არს წინაწარმეტყუელთაჲ და ამასცა აჩუენებს, ვითარმედ ერჩიან მას ცანი და ღრუბელნი.
    12.     ამისთჳს მოუწოდა მოსეს მკუდრეთით და ელიას ცხოველით საყოფლით მისით, რაჲთა უწყოდიან, ვითარმედ ღმერთი არს ცხოველთა და მკუდართაჲ, რომელ-იგი მოსე სიკუდილად მიიყვანა და ელია ქუეყანით ეტლითა ცეცხლისაჲთა მიცვალა.
    13.     ამან უწოდა მოსეს და ვერ დააყენეს იგი ბჭეთა სიკუდილისათა და ელია დამარხულისაგან ადგილისა მწრაფლ მოიყვანა.
    14.     ამისთჳს გამოუცხადა მოციქულთა საიდუმლოჲ იგი, რაჲთა არა დაჰბრკოლდენ გამოუთქუმელსა მას ღმრთეებასა მისსა,
    15.     რამეთუ მარიამს, დედასა მისსა, ხედვიდეს და რამეთუ იოსები ჰპოხდა მჴართა მისთა ზედა და შორის მათსა იქცეოდა, ჭამდა და სუმიდა, რამეთუ ყოველი ესე ბუნებისაგან ღმრთეებისა შეუწყნარებელ არს.
    16.     ამისთჳს ასმინა წამებაჲ იგი მამისაჲ, რაჲთა დაუბრკოლებელად ეგნენ შემდგომად ჯუარცუმისაცა მისისა, რამეთუ ჴმაჲცა იგი დიდებული მამისაგან ესმინა: „ეგე არს ძჱ ჩემი საყუარელი, მაგისი ისმინეთო“.
    17.     ამისთჳს პირველვე დიდებასა უჩუენებდა, რაჲთა არა შემდგომად აღდგომისა მისისა მკუდრეთით ეგონოს მიღებად ძალი იგი, არამედ რაჲთა უწყოდიან,
    18.     რამეთუ აქუნდა პირველითგანვე მტერობაჲ და პირველითგანვე იყო მეუფჱ სიკუდილისაჲ და მეუფჱ დიდებისაჲ, ვითარცა-იგი თჳთ იტყოდა: „მამაო, მადიდე მე დიდებითა მით, რომელ მაქუნდა შენ თანა სოფლის დიდებისა წინა“.
    19.     მი-მე-რაჲ-ღებულ იყოა მისა დიდებისა მისგანი და კუალად მოიხდიდა!
    20.     ნუ იყოფინ! ღმრთეებაჲ იგი დაფარულ იყო კაცებასა მას შინა და შემდგომად აღდგომისა განცხადნა, კუალად ყოვლადვე ცხარ იყო, არამედ არა ყოველთათჳს, ხოლო შემდგომად აღდგომისა – ყოველთათჳს, ვითარცა იტყჳს: „მე მიძლევიეს სოფელსა“.
    21.     იხილეს ესე მოციქულთა განბრწყინებული, ვითარცა მზჱ.
    22.     ორთა მზეთა ხედვენ მოციქულნი ესე: ერთსა ჩუეულებისაებრ ყოვლადვე ხილულსა და ერთსა – უხილავსა, გარნა ხოლო მათგან ყოვლისა განსრულებისა იყო ბრწყინვალებაჲ მისი, არა ვითარცა ბრწყინვალებაჲ მოსჱსი,
    23.     რამეთუ პირი ხოლო მისი ბრწყინვიდა და შინაგან არა აქუნდა ბრწყინვალებაჲ, ხოლო ქრისტჱსი ბრწყინვალებაჲ ყოვლადვე სრულ იყო, ვითარცა გარეშე, ეგრეცა შინაგან.
    24.     მის გამო იყო ბრწყინვალებაჲ იგი და მის თანა იყო და არცა სხჳსაგან მოიღო და არცაღა სიღრმესა ღმრთეებისა მისისასა დატევნად შემძლებელ იყვნეს მოციქულნი იგი,
    25.     არამედ რაჲ შემძლებელ იყვნეს, ეგრჱთ ეჩუენა და უჩუენა მოსე და ელია თანამზრახვალად მისსა, ამას აღუვარებდეს და მადლსა მისსა შესწირვიდეს და აღსრულებასა ჴმათა მათ წინაწარმეტყუელთასა იხარებდეს და თაყუანისცემასა ნაცვალად ჴსნისათჳს ნათესავისა კაცთაჲსა შესწირვიდეს.
    26.     ხოლო მხიარულებასა აღსრულებისათჳს ჴმათა მათ წინაწარმეტყუელთაჲსა შესწირვიდეს თავნი ესე წინაწარმეტყუელთანი.
    27.     ხოლო თავთა მოციქულთასა წამებაჲ მამისაჲ ესმოდა.
    28.     ამით უფროჲსად სიმტკიცესა ქრისტჱს ღმრთეებისასა შეიწყნარებდეს, რამეთუ მოსეს და ელიას, ვითარცა მონათა, წინაშე მისა მდგომარეთა, ხედვიდეს.
    29.     იხილნეს წინაწარმეტყუელთა მოციქულნი და მოციქულთა – წინაწარმეტყუელნი და გულისხმაყვეს მოციქულთა, რამეთუ ვერვის ძალ-ედვა მოყვანებად მოსჱსა, გარნა რომელმან-იგი დაჰმარხა, და ვერცა ელიაჲსი თჳნიერ, რომელმან-იგი აღამაღლა.
    30.     რამეთუ არავინ უწყოდა საფლავი მოსესი, თჳნიერ დამფლველისა მისისა და არცა საყოფელი ელიაჲსი, თჳნიერ მიმყვანებელისა მისისა, ესრჱთ მოუწოდა ცხოველსა მას და მკუდარსა, რაჲთა აუწყოს მოციქულთა,
    31.     რამეთუ იგი არს ღმერთი ცხოველთა და მკუდართაჲ, ცისა და ქუეყანისაჲ და ყოველთა უფსკრულთაჲ, და ყოველი, რაჲ არს მას შინა.
    32.     ჰხედვიდეს ურთიერთას წინაწარმეტყუელნი, მოციქულნი.
    33.     იხილა ნავმან მან ჴორციელმან, რომელმან გამოიყვანნა ძენი ისრაჱლისანი, კლდჱ იგი სულიერი, რომელმან დაამტკიცნა ეკლესიანი.
    34.     იხილა დაფარულმან მან მეგანძურმან მამისამან განცხადებული ესე მეგანძური ძისაჲ.
    35.     ამან მოსე ზღუაჲ განაპო ძეთათჳს ისრაჱლისათა.
    36.     ხოლო პეტრე, ვითარცა ჴმელისა ზედა ვიდოდა დამტკიცებისათჳს შვილთა ეკლესიისათა და ელიაცა ხედვიდა, რომელი-იგი ეტლითა ცეცხლისაჲთა ამაღლდა, იოვანეს, რომელი-იგი მიეყრდნა სერობასა მკერდსა ცეცხლისა მის მიუახლებელისასა.
    37.     დღეს ორივე შჯული განცხადებულ იქმნების ზოგად კრებითა მოციქულთა და წინაწარმეტყუელთაჲთა.
    38.     დაფარული იგი ძუელი ქადაგებული წინაწარმეტყუელთა დღეს ახლითა ამით ქადაგებულითა მოციქულთაჲთა შეიერთების, ვითარცა მოციქული იტყჳს: რომელმან შექმნა ორივე ერთად და შუვა კედელი ზღუდისაჲ მის დაჰჴსნა.
    39.     ღაღადებდეს პეტრე და იტყჳს: „კეთილ არს ჩუენდა აქა ყოფაჲ“, ჵ მოციქულო, დიდსა საიდუმლოსა გააცხადებ სიტყჳთა ამით.
    40.     კეთილ არს ჩუენდა აქა ყოფაჲ და ჭეშმარიტად კეთილ არს, რამეთუ ჴმანი წინაწარმეტყუელთანი აღსრულებულნი გიხილვან და ჴელითწერილი იგი ადამის ზედა ცოდვაჲ განხეთქად გიცნობიეს.
    41.     ხოლო რომელსა იტყჳს: „ვქმნეთ სამ ტალავარ“, სამ ტალავარ ესე, ვითარმედ სამებისა წმიდისა შემწყნარებელსა ეკლესიასა იტყჳს აღშენებად.
    42.     კეთილ არს, რამეთუ წინაჲთვე ეკლესიათათჳს იღუწი, რამეთუ მუშაკათმოძღურად წმიდათა ეკლესიათათჳს დადგინებულ ხარ და კლდედ სარწმუნოებისად დამტკიცებულ ხარ.
    43.     და ტალავრობასა ეკლესიათასა იტყჳს, რაჲთა მას შინა დაიჩრდილონ შვილთა ეკლესიისათა სიცხისა მისგან წვალებისა.
    44.     და ვიდრე იგი ამას იტყოდა, ღრუბელი ნათლსაჲ გამოჩნდა, რაჲთა აუწყოს წინაწარმეტყუელთა და მოციქულთა ზოგად, ვითარმედ იგი არს, რომელი მამათა მათთა უდაბნოს აგრილობდა.
    45.     მიათვე ღრუბლითა ჴმაჲ მამისაჲ ზეგარდამო წამებდა: „ეგე არს ძჱ ჩემი საყუარელი, მაგისი ისმინეთ!“
    46.     და დაეცნეს შიშისაგან მოციქულნი იგი, ხოლო წინაწარმეტყუელნი იგი მწრაფლ მუნვე მიიტაცნა, ვინაჲ-იგი მოიყვანნა, და არავინ დარჩა მუნ მდგომარჱ, გარნა იესუ, რამეთუ ვერ დაუთმეს საკჳრველებასა ჴმისასა, გარნა იესუ ხოლო მარტოდ, რამეთუ მისვე მამისა ბუნებისაგან იყო.
    47.     და არა საკჳრველ უჩნდა იესუს ჴმაჲ იგი, რამეთუ მარად მამაჲ ძესა თჳსსა საყუარელსა ეტყჳს.
    48.     ხოლო მოციქულნი ესე, ზარტეხილნი ჴმისა მისგან, დაეცნეს და იქმნეს ვითარცა მკუდარნი.
    49.     ჴმისაგან მამისა შეძრწუნდეს და დაეცნეს, ხოლო ძისა მიერ განძლიერდეს და აღემართნეს.
    50.     ესმა მამისაგან წამებაჲ: „ეგე არს ძჱ ჩემი საყუარელი, მაგისი ისმინეთ!“
    51.     რამეთუ პირველ არღა უწყოდეს მოციქულთა დაუსაბამოებაჲ ძისაჲ და საიდუმლოჲ ღმრთეებისაჲ.
    52.     ამისთჳს შეძრწუნდეს და დაეცნეს, რამეთუ ქუხილიცა დიდ იყო ჴმასა მას შინა, რომელმან შეძრა ქუეყანაჲ, ცაჲ და ყოველი, რაჲ არს მას შინა.
    53.     მითვე ჴმითა უწოდა ძემან მოციქულთა და განაძლიერნა და აღადგინნა, რამეთუ ერთ არიან მსგავსებითა და ბუნებითა მამაჲ და ძჱ.
    54.     და აღემართნეს მოციქულნი ესე და არავინ იხილეს, გარნა იესუ ხოლო.
    55.     ხოლო წამებაჲ იგი ჴმისაჲ მის არა განაშორებს ღმრთეებასა კაცებისაგან, ძჱ ღმრთისაჲ დაუსაბამოჲ უწინარჱს ყოველთა ჟამთა და იგი ძჱ მარიამისი – შემდგომად ჟამთა.
    56.     რამეთუ განუყოფელ არს კაცებაჲ იგი დიდებისაგან ღმრთეებისა ჭეშმარიტად, ერთი არს ქრისტჱ კაცებითა და დიდებითა.
    57.     გამოუცხადა სოფელსა დიდებითა ღმრთეებისაჲთა, რომელ არს მამისაგან, ხოლო ჴორცნი ესე კაცისაგან.
    58.     ერთი ძჱ მამისაგან და იგივე განკაცებული ქალწულისაგან.
    59.     და აწ რომელმან განყოფად იკადროს არსებაჲ ქრისტჱსი, განეყენენ იგი სასუფეველისაგან.
    60.     და რომელმან შეარწყუას ბუნებაჲ ერთად, წარწყმდინ ცხორებაჲ მისი.
    61.     და რომელმან უვარ-ყოს, ვითარმედ მარიამ არა შვა ღმერთიო, ნუმცა უხილავს დიდებაჲ ღმრთეებისა მისისაჲ.
    62.     და რომელმან უვარ-ყოს, ვითარმედ არა შეისხნა ჴორცნიო, დაკლებულმცა არს და აჴოცილ წიგნისა მისგან ცხოველთაჲსა,
    63.     რამეთუ მისი არს ჴელმწიფებაჲ ცხოველთა და მკუდართაჲ და მან მიაგოს უვარისმყოფელთა მისთა, დასაჯნეს მგმობარნი მისნი და მისი არს დიდებაჲ უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.

წინა თავი სარჩევი შემდეგი თავი