"კლარჯული მრავალთავი"

თხზულება მეოთხე

     1.     6. მეხუთე[სა] კჳრიაკესა წმიდათა მარხვათასა საკითხავი, თარგმანებაჲ სახარებისაჲ ლუკაჲს თავისაჲ, თქუმული იოვანე ბოლნელ ეპისკოპოსისაჲ, „ფარისეველისა მისთჳს და მეზუერისა“
    2.     მოიქეცით ჩემდა ყოვლითა გულითა თქუენითა, იტყჳს უფალი.
    3.     მოიქეცით ჩემდა ყოვლითა გულითა თქუენითა, მარხვითა სიწმიდისაჲთა დაიპენით გულნი თქუენნი და ნუ სამოსელი თქუენი.
    4.     და მომეახლენით მე და მე მიგეახლო თქუენ.
    5.     „ითხოვდით და მოგეცეს თქუენ, ეძიებდით და ჰპოვოთ, ირეკდით და განგეღოს თქუენ, რამეთუ ყოველი, რომელი ითხოვნ, მოიღის და რომელი ეძიებნ, პოვის და რომელი ირეკნ, განეღოს.
    6.     ვინ-მე იყოს თქუენგანი, რომელსა სთხოვდეს ძჱ თჳსი ანუ ასული თჳსი პურსა, ნუუკუე ქვაჲ მისცეს მას?
    7.     ანუ სთხოვდეს თევზსა, გუელი ნუ მისცესა მას?
    8.     უკუეთუ თქუენ, უგუნურთა იცით მისაცემელი კეთილი შვილთა თქუენთაჲ, რაოდენ არა უფროჲს მამამან თქუენმან ზეცათამან მოგცეს თქუენ, რაჲ-იგი გიჴმს თქუენ“?
    9.     არამედ ითხოვდით ხოლო სარწმუნოებით და გულსმოდგინედ და ილოცევდით დაუცხრომელად.
    10.     და ამასცა ესევითარსა იგავსა ეტყოდა მათ, ვითარმედ: ყოველსა ჟამსა ჯერ-არსო თავყანისცემაჲ უწყინოდ და შესლვად სახლსა შინა ღმრთისასა,
    11.     ვითარცა-იგი მეფსალმუნჱ იტყჳს: „ხოლო მე მრავლითა მოწყალებითა შენითა შევიდე სახლსა შენსა და თაყუანს-ვსცჱ ტაძარსა წმიდასა შენსა შიშითა შენითა“.
    12.     აწ, საყუარელო, ჩუენდა ჯერ-არს თავყანისცემაჲ უწყინოდ და ვედრებაჲ წინაშე უფლისა, რამეთუ თავყანის-სცემდა და ილოცვიდა მოსჱ მთასა ზედა სინასა ორმეოც დღჱ და ორმეოც ღამჱ.
    13.     პური არა ჭამა და წყალი არა სუა, და გამოეცხადა ღმერთი პირისპირ და ჰზრახვიდა მას.
    14.     ელიაცა თაყუანის-სცემდა და იმარხვიდა ორმეოც დღჱ და ორმეოც ღამჱ.
    15.     და ჰზრახვიდა იგიცა ღმერთსა ქორებს შინა პირისპირ.
    16.     ისო, ძჱ ნავესი, თავყანის-სცემდა და იდვა ქუეყანასა ზედა პირდაქცევით და გამოეცხადა მას ანგელოზი უფლისაჲ.
    17.     ანა, დედაჲ იყო სამოელისი, ილოცვიდა და იმარხვიდა სელომს შინა.
    18.     თაყუანისცემითა და ლოცვითა ითხოვა სამოელი ღმრთისაგან, ამისთჳსცა უწოდა სახელი მისი სამოელ, რომელი გამოითარგმანების სმენილი ღმრთისაჲ.
    19.     დანიელ იმარხვიდა ბაბილონს შინა და თაყუანის-სცემდა უფალსა და ილოცვიდა.
    20.     მღჳმესა შინა დაუჴშნა მან პირნი ლომთანი და არა შეეხნეს იგინი მას.
    21.     სამთა ყრმათა მარხვითა და ლოცვითა და თაყუანისცემითა დაშრიტეს აღგზნებული იგი საჴუმილი და ცუარად გარდააქციეს.
    22.     ზაქარია და ელისაფეთ იმარხვიდეს და...
    23.     უდაბნოს განვიდა, პური ყოვლადვე არა ჭამა, ღჳნოჲ და იყი არა სუა, თაყუანისცემითა და ლოცვითა ღირს იქმნა ჴელის დადებად თავსა უფლისასა.
    24.     და თუ ყოველნი არა ვთქუნეთ შემდგომითი-შემდგომად, რომელი-იგი გჳთქუმან, აწ იხილეთღა ძმანო, თუ რავდენი კეთილი მოიწევის ჩუენ ზედა მარხვითა, ლოცვითა და თაყუანისცემითა.
    25.     ხოლო ამას გეტყჳ თქუენ, საყუარელნო, რამეთუ უწყინოდ ჯერ-არს ჩუენდა თაყუანისცემაჲ და ვედრებაჲ და ლოცვაჲ წინაშე უფლისა.
    26.     ისმინჱ ესეცა, რასა-იგი იტყჳს თჳთ თავადი უფალი, ვითარმედ: „მსაჯული ვინმე იყო ერთი ქალაქსა შინა, რომელსა ღმრთისაგან არა ეშინოდა და კაცთაგან არა ჰრცხუენოდა.
    27.     ქურივი ვინმე იყო მასვე ქალაქსა შინა, რომელი-იგი მივალნ მისა ზედაჲსზედა, ეტყჳნ... მისაჯჱ მე მოსაჯულისა“...
    28.     აწყინებდა მას და მოვალნ მისსა ზედაჲსზედა, უწყინოდ თავყანის-სცემნ მას და შეურდებინ, ტირნ, ცრემლოინ, მოეხჳს ფერჴთა მისთა, ამბორს-უყოფნ ჴელთა მისთა.
    29.     ხოლო მსაჯული იგი ჰრისხავნ მას და აგინებნ და განაძებნ მას გარჱ, არამედ ზინ იგი წინაშე მისა, აწყინებნ და ეტყჳნ მას: მისაჯჱ მე მოვალისა ჩემისაგან, მაშინ თქუა მსაჯულმან მან გულსა შიდა თჳსსა:
    30.     „დაღაცათუ ღმრთისაგან არა მეშინის და კაცთაგან არა მრცხუენინ, ხოლო დედაკაცი ესე ქურივი დაუცადებელად მაწყინებს მე და შრომასა შემამთხუევს და არა მიტევებს მე განსუენებად,
    31.     ვისმინო მე მისი და უსაჯო მას, რაჲთა არღარა მოვიდეს იგი ჩემდა და არცაღა მიმდემი მაწყინებდეს მე იგი“.
    32.     ხოლო აწ ჰხედავთა, საყუარელნო, რავდენი კეთილი არს უწყინოდ ვედრებაჲ და თაყუანისცემაჲ?
    33.     გესმაა, მსაჯული იგი სიცრუვისაჲ ურცხჳნოჲ, დაღაცათუ ღმრთისაგან არა ეშინოდა და კაცთაგან არა ჰრცხუენინ, ზედაჲსზედა წყინებისათჳს ქურივისაჲ ამის – ვისმინო მისი.
    34.     ოდესღა მსაჯული იგი სიცრუვისაჲ ამას იტყჳს და იქმს, ხოლო ღმერთმან არა ყოს შუვრისგებაჲ მონათა თჳსთაჲ მაჭირებელთა მათგან?
    35.     ანუ არა ყოს-მეა წყალობაჲ, დიდი მათ ზედა, რომელნი ღაღადებდნენ მისა მიმართ დღჱ და ღამჱ?
    36.     ანუ არა-მე სულგრძელ იყოსა მათ ზედა და მიუტევნეს ცოდვანი მათნი, რომელნი-იგი უწყინოდ თავყანის-სცემდენ და ევედრებოდიან უფალსა?
    37.     ჰჱ, გეტყჳ თქუენ, რამეთუ ყოს ესე ყოველი უფალმან, რომელნი სთხოვდენ მას, რამეთუ უფროჲს არიან ნიჭნი იგი ღმრთისანი, რომელნი განემზადებიან მისთა მოყუარეთათჳს,
    38.     ვითარცა-იგი იტყჳს: „რომელი თუალმან არა იხილა და ყურსა არა ესმა და გულსა კაცისასა არა მოჰჴდა, რომელი განუმზადა ღმერთმან მოყუარეთა თჳსთა“, „ხოლო ოდეს მოვიდეს ძჱ კაცისაჲ, პოვოს-მეა სარწმუნოებაჲ ქუეყანასა ზედა“?
    39.     მიკჳრს მე, საყუარელნო ძმანო ჩემნო, ნანდულვე უკუეთუ პოვოს სარწმუნოებაჲ ქუეყანასა ზედა,
    40.     რამეთუ განკაფდა ქუეყანაჲ და ყოველნი მკჳდრნი მისნი მის თანა განმრავლებითა მით უშჯულოებისაჲთა, განჴმა სიყუარული მრავალთაჲ და განქარდა სარწმუნოებაჲ, რამეთუ მრავალთა დაუტევეს სარწმუნოებაჲ და უკუნ იქცეს.
    41.     სახელი ზედა-აც სარწმუნოებისაჲ, მოსილ არიან იგინი სამოსლითა ცხუვართაჲთა, მდუმრიად იხედვენ, ხოლო შინაგან არიან მგელ მტაცებელ.
    42.     და ნაყოფისა მათისაგან იცნეთ იგინი, ვითარცა-იგი თავადი უფალი წამებს...
    43.     და სხუათა მრავალთა შეურაცხ-ჰყოფდეს, თავთა თჳსთა განიმართლებდეს, ესევითარი იგავი ჰრქუა მათ: „კაცნი ვინმე ორნი აღვიდოდეს ტაძარსა მას თაყუანისცემად, ერთი ფარისეველი და ერთი მეზუერე.
    44.     ფარისეველი იგი ერთ კერძო დგა, ესრეთ თჳსაგან ილოცვიდა: ღმერთი, გმადლობ შენ, რამეთუ არა ვარ ვითარცა სხუანი კაცნი, რამეთუ არა ვარ მეძავი, არცა მტაცებელი, არცა მზაკუვარი და ცრუმოწამჱ, არცაღა კუალად ვარ, ვითარცა ესე მეზუერჱ.
    45.     ვიმარხავ ორორით შაბათსა შინა და მივსცემ ყოვლისაგან მონაგებისა ჩემისა“.
    46.     ჵ ფარისეველო, რაჲსათჳს განლაღებულ ხარ?
    47.     ნანდჳლვჱ ვითარცა ფარისეველი იტყჳს, ვითარმედ: არა ვარ ცრუ და მზაკუვარ... და გამხილებენ საქმენი შენნი...
    48.     გმადლობ შენ, რამეთუ არა ეგრეთ ვარ, ვითარცა სხუანი კაცნი.
    49.     მადლობაჲ იგი კეთილ არს, ხოლო შემდგომი ამისი სავსჱ არს უკეთურებითა.
    50.     ვერ შესაძლებელ არს ერთისა თუალისაგან წყაროჲსა გამოდინებაჲ ტკბილი და მწარე: ღმერთსა ჰმადლობ და თავსა შენსა იქებ და სხუათა მრავალთა განიკითხავ და შეურაცხ-ჰყოფ.
    51.     იტყჳ, რამეთუ: „არა ვარ მზაკუვარი, არცა მტაცებელი, არცა ცრუმოწამე და არცა მეძავი“.
    52.     და თუ ნანდჳლვე შენ არა ხარ ეგრე, ვითარ-ეგე შენ იტყჳ თავით შენით, რაჲსათჳს დასჯი მოყუასსა შენსა?
    53.     არა გასმიესა წერილისაჲ მის, რასა-იგი იტყჳს: „ნუ განიკითხავთ, რაჲთა არა განიკითხნეთ და ნუცა დასჯით, რაჲთა არა დაისაჯნეთ.
    54.     საწყაულითა, რომლითა მიუწყოთ, მითცა მოგეწყოს“?
    55.     გინათუ რაჲსათჳს აყუედრებ პირისპირ მეზუერესა მას და იტყჳ: „არცაღა ვარ, ვითარცა ესე მეზუერე“.
    56.     „შენ ვინ ხარ, რომელი განიკითხავ სხჳსა მონასა, დგეს სამე თჳსისა უფლისათჳს, გინა თუ დაეცეს?
    57.     დგეს სამე, რამეთუ შეძლებელ არს უფალი იგი მისი დამტკიცებად მისსა“.
    58.     იტყჳ, რამეთუ „ორი დღე ვიმარხე შაბათსა შინა და ათეული მივსცი ყოვლისაგან მონაგებისა ჩემისა გლახაკთა“.
    59.     ჵ ფარისეველო, რაჲსათჳს ჰმაღლოვი და ჰქადაგებ ამას?
    60.     არა გესმაა, რასა-იგი იტყჳს: „ნუ აგრძნობნ მარცხენე შენი, რასა იქმოდეს მარჯუენე შენი?“
    61.     უკუეთუ ამას იქმ ღმრთისათჳს, ღმერთმან თჳთ უწყის ყოველი, რამეთუ იგი არს გულთმეცნიერი და მან უწყნის დაფარულნი კაცთანი.
    62.     ხოლო აწ არა თუ ღმრთისათჳს არს საქმჱ ეგე შენი, არამედ შური ბოროტი დათესულ არს შენ თანა სიტყჳსა მისთჳს უფლისა, რომელი თქუა მეზუერეთათჳს, ვითარმედ: „მეზუერენი და ცოდვილნი წინა-გიძღოდიან თქუენ სასუფეველსა ცათასა“.
    63.     და ესეცა უწყოდე, რამეთუ ესევითარი ჩუეულებაჲ არს ფარისეველთაჲ: ყოველსა, რასაცა-იგი იქმანედ წინაშე კრებულსა და ერსა შორის საჩუენებლად კაცთა, რაჲთა იდიდებოდიან მათგან და მათგანცა მიიღონ სასყიდელი მათი.
    64.     რამეთუ „ამპარტავანთა ღმერთი შეჰმუსრავს, ხოლო მდაბალთა მოსცეს მადლი“.
    65.     და კუალად იტყჳს: „შეჰრისხენ ამპარტავანთა.
    66.     წყეულ არიან, რამეთუ მათ გარდააქციეს მცნებათაგან შენთა“.
    67.     ხოლო მეზუერჱ იგი დგა ერთ კერძო, არა უნდა არცაღათუ ზე ახილვად თუალთა მისთა, არამედ იცემდა მკერდსა თჳსსა და იტყოდა: „ღმერთო, მილხინჱ ცოდვილსა ამას“, უფალო, უკუეთუ ჯერ-არს, მომიტევენ მე შეცოდებანი ჩემნი.
    68.     ეჰა, საყუარელნო, კეთილი განზრახვაჲ განიზრახა მეზუერემან მან, რამეთუ ვერ აღიხილვიდა თუალთა ზეცად,
    69.     არამედ სულთქუმითა მით უსიტყუელითა იცემდა მკერდსა თჳსსა და იტყოდა: მან უწყნის დაფარულნი გულისა ჩემისანი, მანვე გულისხმა-ყვნეს აურაცხელნი ესე სულთქუმანი ჩემნი უსიტყუელნი.
    70.     და ვიცი და მრწამს, უკუეთუ ინებოს, შემძლებელ არს იგი აჴოცად ყოველთა ცოდვათა ჩემთაჲ.
    71.     და გეტყჳ თქუენ, საყუარელნო, იხილეთღა, რავდენსა მადლსა მიემთხჳა მეზუერე იგი, რავდენსა მოტევებასა ცოდვათასა.
    72.     გარდამოვიდოდა იგი მიერ ტაძრით, განმართებული დიდითა მით სიმდაბლითა თჳსთა, ღაღადებდა და იტყოდა: კეთილ არს...
    73.     და რამეთუ სიმდაბლჱსა ჩემსა მომიჴსენა მე და რამეთუ მოხედა ლოცვასა მდაბალთასა და არა შეურაცხ-ყო თხოვაჲ მათი.
    74.     ხოლო ფარისეველი იგი გარდამოვიდოდა განცრუვებული და სირცხჳლეული სილაღითა მით მისითა, „რამეთუ რომელმან აღიმაღლოს თავი თჳსი, იგი დამდაბლდეს და ყოველმან, რომელმან დაიმდაბლოს თავი თჳსი, იგი ამაღლდეს“.
    75.     აწ მოვედით, ძმანო ჩემნო საყუარელნო და სასურველნო ქრისტესნო, და მოვიძულნეთ და მოვიძაგნეთ საქმენი იგი და სიტყუანი ფარისეველისანი და მის თან ვილოცვიდეთ და შევიყუარნეთ სიტყუანი და საქმენი მეზუერისანი, და მის თანა თაყუანის-ვსცემდეთ და ვევედრებოდეთ.
    76.     მის თანავე სულთ-ვითქუმიდეთ უსიტყუველად, მის თანავე ვღაღადებდეთ და ვიტყოდით: „უფალო, გჳლხინჱ და მოგჳტევენ შეცოდებანი ჩუენნი,
    77.     და რაჲთა წმიდანი ესე დღენი ორმეოცნი აღვასრულნეთ ღირსებით, წმიდითა გულითა ვიმარხვიდეთ და ვილოცვიდეთ,
    78.     რაჲთა მივემთხჳნეთ და მივიწინეთ მკუდრეთით აღდგომასა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესსა და სიხარულით ვდღესასწაულობდეთ და ერთობით ვადიდებდეთ მამასა და ძესა და წმიდასა სულსა, რომლისა შუენის დიდებაჲ და პატივი და მადლი აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.

წინა თავი სარჩევი შემდეგი თავი