მთავარი ლოცვანი ფსალმუნნი ახალი აღთქმა ძველი აღთქმა დაუჯდომლები პარაკლისები განმარტებები სხვადასხვა თემები წიგნის შესახებ
 

"კლარჯული მრავალთავი"

 

თხზულება მეხუთე

 

     1.     7. მეექუსესა კჳრიაკესა წმიდათა მარხვათასა, თარგმანებაჲ სახარებისაჲ ლუკაჲს თავისაჲ: „მისთჳს, რომელ-იგი შევარდა ჴელთა ავაზაკთასა“, საკითხავი, თქუმული იოვანჱ ბოლნელ ეპისკოპოსისაჲ
    2.     სიმართლჱ მართლისა მის ზედა იყოს და უშჯულოებაჲ უშჯულოჲსა მის ზედა იყოს, იტყჳს უფალი.
    3.     და უშჯულომან თუ მოაქციოს ყოველთაგან უშჯულოებათა მისთაგან, რომელ ქმნნა და დაიმარხნეს მცნებანი ჩემნი და ყოს წყალობაჲ და სიმართლჱ,
    4.     ცხოვრებით ცხომდეს იგი და არა მოკუდეს და ყოველნი შეცოდებანი მისნი, რომელ ქმნნა, არღარა მოვიჴსენნჱ სიმართლესა მას შინა, რომელ ქმნა და ცხოვრებითა ცხომდეს.
    5.     „რამეთუ არა ნებით ვინებო სიკუდილი ურჩულოჲსაჲ მის, იტყჳს უფალი, არამედ მოქცევაჲ მისი გზისაგან მისისა უკეთურისა“.
    6.     აწ ჰხედავთა, საყუარელნო, რაოდენ არს სულგრძელებაჲ მისი და მიუწდომელი მისი სახიერებაჲ და კაცთმოყუარებაჲ?
    7.     რამეთუ არა ჰნებავს მას სიკუდილი ცოდვილისაჲ...
    8.     ღაღადებს და იტყჳს უფალი: „რომელსა უყუარდე მე, უვარ-ყავნ თავი თჳსი და აღიღენ ჯუარი თჳსი და შემომიდეგინ მე“.
    9.     მაშინ ეტყოდა ვინმე მას: „უფალო, მიგდევდჱ შენ, ვიდრეცა ხჳდოდი.
    10.     არამედ მიბრძანე პირველად, რაჲთა ვიჯმნე სახლეულთა ჩემთაგან“.
    11.     მაშინ ჰრქუა მას იესუ: „არავინ დასდვის ჴელი ერქუანსა და იხედავნ იგი უკუმართ და წარემართის მას სასუფეველსა შინა ცათასა“.
    12.     ჵ კაცო, ოდესღა წარმართებულ ხარ, რასაღა იხედავ უკუმართ?
    13.     რაჲსათჳს შურები, რომლისა სასყიდელი არა მოგაქუს?
    14.     „სამკალი ფრიად არს, ხოლო მუშაკნი მცირედ არიან“.
    15.     სასუფეველი განღებულ არს, ხოლო შემავალნი მცირედ არიან, მოძღუარი კეთილი მოსრულ არს, ღაღადებს და იტყჳს, გჳთხრობს და გუასწავებს: უკუეთუ ისმინოთ ჩემი და ისწავლნეთ მცნებანი ჩემნი, კეთილსა ქუეყანისასა შჭამდეთ თქუენ,
    16.     „ხოლო ნეტარ არიან თუალნი, რომელთა იხილონ, რომელსა-ესე თქუენ ჰხედავთ, რამეთუ მრავალთა წინაწარმეტყუელთა და მამათმთავართა სწადოდა ხილვის, რომელსა-ესე თქუენ ჰხედავთ, და არა იხილეს, და სმენად, რაჲ-ესე თქუენ გესმა, და არა ესმა“.
    17.     ეჰა, საყუარელნო, ნანდჳლვე ნეტარ არიან იგი თუალნი, რომელთა იხილეს ესევითარი უფალი.
    18.     ნეტარ არიან ყურნიცა იგი, რომელთა ესმნეს ტკბილნი იგი სიტყუანი ცხოვრებისანი პირისაგან მისისა, რამეთუ ესევითართა სიტყუათა ეტყოდა უფალი იგი და მაცხოვარი ყოველთაჲ.
    19.     მას ჟამსა აღ-ვინმე-დგა შჯულისმდებელი, რომელი გამოსცდიდა უფალსა ჩუენსა იესუს და ეტყოდა: „მოძღუარ, რაჲ ვქმნე, რაჲთა ცხოვრებაჲ საუკუნოჲ დავიმკჳდრო“?
    20.     ჵ შჯულისმდებელო, რაჲსათჳს გამოსცდი უფალსა და მოძღუარსა?
    21.     გამოცდაჲ იგი არა სამართალ არს, ხოლო კითხვაჲ იგი – შუენიერ და პატიოსან.
    22.     იკითხავ და იტყჳ: „მოძღვარ, რაჲ ვქმნჱ, რაჲთა ცხოვრებაჲ საუკუნოჲ დავიმკჳიდრო?“
    23.     ოდესღა შჯული იცი და წიგნი აღმოგიკითხავს, არა-მე იცია, რაჲ ჰქმნე, რაჲთა ცხორებაჲ საუკუნოჲ დაიმკჳდრო?
    24.     აწ იხილეთ სიმდაბლჱ იგი უფლისა ჩუენისაჲ, ვითარ-იგი სიტკბოებით და სიმდაბლით ეტყჳს მას: „შჯულსა რაჲ წერილ არს, ვითარ აღმოგიკითხავს?“
    25.     იხილავს-მე ვისა ესევითარი სიმდაბლჱ, რამეთუ მეყუსეულად არა ასწავა მას, არამედ მისითავე პირითა ჰკითხავს მას და იტყჳს: შჯულსა ვითარ წერილ არს, ვითარ აღმოგიკითხავს?
    26.     ხოლო მან ჰრქუა მას: „შეიყუარო ღმერთი შენი ყოვლითა გულითა შენითა და ყოვლითა სულითა შენითა და ყოვლითა ძალითა შენითა და ყოვლითა გონებითა შენითა, და მოყუასი შენი – ვითარცა თავი თჳსი“.
    27.     ოდესღა ესე იცი, რამეთუ ჯერ-არს შეყუარებად ღმერთი ყოვლითა გულითა და ყოვლითა სულითა და ყოვლითა ძალითა და ყოვლითა გონებითა, ოდეს ამას ჰყოფდე, ღმერთსა ყოვლადვე შე-ვე-არა-სცოდო, არამედ დაიმარხნე ყოველნი მცნებანი მისნი და, სამართალთა მისთა ხჳდოდი.
    28.     და მოყუასი შენი, თუ ვითარცა თავი თჳსი, გიყუარდეს, რამეთუ „სიყუარულსა არაჲ შურნ, არა მაღლოვინ, არა განლაღნის, არა სარცხჳნელ იქმნის, არა ეძიებნ თავისა თჳსისასა.
    29.     სიყუარული არასადა დავარდის“, სიყუარულმან მოყუასსა ბოროტი არასადა უყვის, აღმასრულებელ რჩეულისა არს სიყუარული, ესე არს სამართალი წინაშე ღმრთისა.
    30.     გუალე, „შენცა ეგრევე ჰყოფდი და სცხომდჱ“.
    31.     „ხოლო მას ვითარცა უნდა განმართლებაჲ თჳსისაჲ, ჰრქუა იესუს: და ვინ არს მოყუას ჩემდა?
    32.     მაშინ მიუგო იესუ და ჰრქუა მას: კაცი ვინმე ერთი გარდამოვიდოდა იერუსალჱმით იერიქოდ და ავაზაკნი დაესხნეს მას გზასა ზედა, რომელთაცა შეიპყრეს იგი და განძარცუეს და წყლულებაჲ დიდი დასდვეს მას ზედა და სიკუდიდ მიაწიეს იგი და წარვიდეს იგინი“.
    33.     ხოლო აწ, საყუარელნო, ვიხილოთ და გულისხმა-ვყოთ, ვინ-მე იყო კაცი იგი ერთი, რომელი გარდამოვიდოდა იერუსალჱმით იერიქოდ?
    34.     ესე კაცი ადამი იყო, რომელიც დამკჳდრებული იყო სამოთხესა შინა, რამეთუ იერუსალჱმი სამოთხედ გამოისახვის.
    35.     ესე ადამი სამოთხესა შინა ვიდოდა, იმოთხვიდა და იშუებდა და იხარებდა.
    36.     აჰა, ავაზაკნი დაესხნეს მას, რომელთაცა განძარცუეს იგი და წყლულებაჲ დიდი დასდვეს მას ზედა და სიკუდიდ მიაწიეს იგი და წარვიდეს.
    37.     ხოლო ავაზაკნი იგი ეშმაკნი არიან.
    38.     მოვიდა ეშმაკი სამოთხედ და პოვა ადამი, სამოთხესა შინა, შემკული და შემოსილი მადლითა მით სულიერითა.
    39.     მუნქუესვე შეიპყრა იგი, განძარცუა შურითა მით გესლიანითა და აცთუნა და მოწყლა იგი წყლულებითა დიდითა და მო-ცა-აკუდინა იგი სიკუდილითა მით საუკუნოჲთა, განკიცხა, განაქიქა და განბასრა და დააგდო იგი ქუეყანასა ზედა და წარვიდა.
    40.     იდვა ადამი განძურცილი და განშიშულებული, წყლული და მომკუდარი.
    41.     ეძიებდა შემწესა და არავის ჰპოებდა.
    42.     მას ჟამსა იხილა უფალი, მომავალი სამოთხედ, და დაემალა ადამი შიშულოებისა მისგან და სულითა წყლულ იყო იგი.
    43.     „ესმა ჴმა უფლისა ღმერთისაჲ, ვიდოდა რაჲ შორის სამოთხესა მას.
    44.     და ჰრქუა უფალმან ადამს: ადამ, ადამ, სადა ხარ?
    45.     ხოლო მან ჰრქუა მას: მესმა ჴმაჲ შენი, ხჳდოდჱ რაჲ შორის სამოთხჱსა და შემეშინდა, რამეთუ შიშუელ ვარ და დაგემალჱ.
    46.     ჰრქუა მას უფალმან: და ვინ გითხრა შენ, რამეთუ შიშუელ ხარ შენ?
    47.     არა თუ ხისაჲ მის ჰშჭამჱ, რომლისაჲ გამცენ შენ?“
    48.     „ხოლო აწ, რამეთუ არა ისმინე ჴმისა ჩემისაჲ, წყეულ იყავნ ქუეყანაჲ საქმეთა შინა შენთა!
    49.     ეკალი და კუროჲსთავი აღმოგიცენდებოდის შენ და ჰშჭამდე შენ თივასა ველისასა.
    50.     ოფლითა პირისა შენისაჲთა ჰშჭამდჱ შენ პურსა შენსა ვიდრე მიქცევადმდჱ შენდა მუნვე ქუეყანად, რომლისაგანცა გამოისახჱ, რამეთუ მიწისაგან შექმნულ იყავ და განგძარცუა შენ ეშმაკმან და აწ მუნვე მიწად მიიქეც“.
    51.     და გამოჴადა უფალმან ადამი სამოთხისა მისგან.
    52.     მოვიდა ეშმაკი და კუალად პოვა ადამი მარტოდ გარეშჱ სამოთხესა მას, ვითარცა ცხოვარი გარეშჱ ბაკსა.
    53.     რამეთუ რაჟამს განეყენის მადლი ღმრთისაჲ კაცთაგან, მაშინ მარტოჲ დარჩის იგი.
    54.     ვითარცა იხილა ეშმაკმან, რამეთუ მარტოჲ იყო ადამი, შეიპყრა იგი, ვითარცა მჴეცმან ბოროტმან, და სრულიად მოაკუდინა იგი, წარიტაცა და შეავლნა მას ბჭენი ჯოჯოხეთისანი და მუნ დააგდო იგი გზასა ზედა ქუესკნელისასა და წარვიდა.
    55.     „მღდელი ვინმე მოვიდოდა მასვე გზასა.
    56.     მიემთხჳა ადამს, იხილა იგი და თანა-წარჰჴდა“.
    57.     ვინ-მე იყო მღდელი იგი, რომელი მივიდოდა მასვე გზასა და იხილა ადამი, გზასა ზედა დაცემული, და თანა-წარჰჴდა?
    58.     ესე მღდელი აჰრონ იყო, რომელი უძღოდა მოსეს თანა ერსა მას ისრაჱლისასა.
    59.     ესე აჰრონიცა მო-ვე-კუდა და შევლნა მან ბჭენი ჯოჯოხეთისანი და იხილა ადამი გზასა ზედა დაცემული და თანა-წარჰჴდა.
    60.     და ეგრევჱ სახედ ლევიტელი ვინმე მივიდოდა მასვე გზასა.
    61.     ესე ლევიტელი მოსჱ იყო შჯულისმდებელი, რომელი მოკუდა.
    62.     მანცა შევლნა ბჭენი ჯოჯოხეთისანი, მიემთხჳა, იხილა ადამი გზასა ზედა დაცემული და იგიცა თანა-წარჰჴდა.
    63.     „სამარიტელი ვინმე მგზავრ მოვიდოდა და მიემთხჳა იგი მას, იხილა და შეეწყალა იგი“.
    64.     ვინ-მე არს ესე სამარიტელი, რომელი მოვალს მოგზაურად?
    65.     არა თუ სამარიტელი, არამედ მარიამისგან შობილი, რომელი სამარიტელად იწოდა ჰურიათა მიერ, ესე მოვიდა მოგზაურად ზეცით ქუეყანად და ჴორცნი შეისხნა წმიდისაგან ქალწულისა მარიამისგან,
    66.     ამანვე პირველად პირველშექმნილი იგი ადამ შეცოდებისა მისთჳს სამოთხით გამოჴადა, ესევე მოვიდა ზეცით ქუეყანად შეწყალებად მისა, ჯუარცუმაჲ დაითმინა, სიკუდილი თავს-იდვა, ბჭეთა ჯოჯოხეთისათა შევიდა პატიოსნითა ჯუარითა თჳსითა.
    67.     მუნ შინა იხილა ადამი დაცემული და ყოველი ნათესავი კაცთაჲ მის თანა წყლულებითა თჳსითა დაცემული.
    68.     „იხილა იგი და შეეწყალა.
    69.     მოვიდა და შეუხჳა წყლულებაჲ იგი მისი“.
    70.     რაჲ-მე არს სახუეველი იგი წყლულებისა მის ჩუენისაჲ?
    71.     ესე არს, რამეთუ შეცოდებათათჳს ყოვლისა სოფლისათა იწყალა იგი და ჩუენ წყლულებითა მისითა განვიკურნენით.
    72.     „და დაასხა მას ზედა ზეთი და ღჳნოჲ“.
    73.     ზეთი იგი, რომელ დაასხა, ესე არს დიდი იგი მოწყალებაჲ მისი, რომელი მოჰფინა ჩუენ ზედა, რომელ არს ესე წყლითა ნათლისღებაჲ და ზეთითა, და ცხებითა მით ზეთისაჲთა მივემთხუევით მოსლვასა სულისა წმიდისასა ჩუენ ზედა.
    74.     ხოლო ღჳნოჲ იგი, რომელ დაასხა, ესე არს წმიდაჲ და პატიოსანი უჴრწნელი სისხლი მისი, რომელი დასთხია და მოგუცა ჩუენ, რაჲთა მოვიღოთ მოსატევებელად ცოდვათა ჩუენთა.
    75.     „და აღსუა იგი კაჰრაულსა თჳსსა ზედა“.
    76.     ესე არს, რამეთუ კარაული იგი სიმდაბლედ და ჯუარად გამოისახვის, რამეთუ დიდსა მას სიმდაბლესა მისსა და პატიოსანსა ჯუარსა მოკიდებულ არს სასოებაჲ ჩუენი.
    77.     „და შეიყვანა იგი პანდუქიონსა“.
    78.     ხოლო პანდოქიონი გამოითარგმანების – ყოველთა შემწყნარებელი.
    79.     ხოლო რაჲ-მე არს შემწყნარებელი ყოველთაჲ?
    80.     იღუაწა იგი და შეიყვანა პანდოქიონსა, რომელ არს ეკლესიაჲ.
    81.     ამისთჳს ეტყჳს წმიდასა ეკლესიასა: აჰა, ესერა, მიგცემ შენ ორსა დრაჰკანსა, რომელ არს წმიდაჲ ჴორცი ჩემი და პატიოსანი სისხლი ჩემი, ამით „იღუაწდე ერსა ამას ჩემსა და თუ რაჲმე სხუაჲცა საჴმარ იყოს შენდა“...
    82.     და ყოვლადვე ...ტეო შენ ობლად, რამეთუ მე, აჰა ესერა, თქუენ თანა ვარ ყოველთა დღეთა და ვიდრე აღსასრულადმდჱ სოფლისა.
    83.     „აწ ვინ ამათ სამთაგანი უმახლობელეს იყოს მისა, რომელი-იგი შევარდა ჴელთა ავაზაკთასა?
    84.     ვიცი და მრწამს, საყუარელნო, რამეთუ რომელმან-იგი ყო წყალობაჲ მის ზედა“.
    85.     ხოლო აწ, ძმანო ჩემნო, ჩუენცა ეგრევე ვჰყოფდეთ და ვცხომდეთ.
    86.     აწ მოვედით და შეურდეთ ყოველთა შემწყნარებელსა წმიდასა ეკლესიასა და ვეზიარებოდით წმიდასა მას ჴორცსა და პატიოსანსა სისხლსა ჭეშმარიტისა ძისა ღმრთისასა, თაყუანის-ვსცემდით და ვევედრებოდით,
    87.     რაჲთა წმიდანი ესე დღენი ორმეოცნი მშჳდობით აღვასრულნეთ და სიხარულით მივიწინეთ დღჱსა მას უფლისასა, რამეთუ დღჱ იგი უფლისაჲ, ვითარცა მზჱ, მოვალს და მოეფინების მკუდრეთით აღდგომაჲ უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესი.
    88.     და ერთობით ...ბდეთ ნათელსა მას შინა აღდგომისასა და ვადიდებდეთ მამასა და ძესა და წმიდასა სულსა, რომელსა შუენის დიდებაჲ, მადლი, პატივი და თაყუანისცემაჲ აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამენ.

 


 

წინა თავი სარჩევი შემდეგი თავი