† ნუგეში მწუხარე ადამიანებს, რომელთაც ახლობლები დაკარგეს

ხდება, რომ ახლობლის გარდაცვალების გამო ადამიანები სასოწარკვეთილებაში ვარდებიან, მათი გამხნევება და ნუგეში კი მხოლოდ გულწრფელ თანაგრძნობას ძალუძს. წმინდა სერგის ლავრის ბერების ეს წერილები შვებას მოჰფენს ყოველ დამწუხრებულ ადამიანს და ღვთის უსაზღვრო მოწყალების იმედით აღავსებს მის გულს.

მამას, რომელიც გლოვობს ძის დაკარგვას, უბედურმა შემთხვევამ რომ იმსხვერპლა

სულიერი მწუხარებით წავიკითხე წერილი, რომელშიც თქვენი მცირეწლოვანი ვაჟის მოულოდნელ აღსასრულს მატყობინებთ, ამბობთ, რომ მას უცაბედად ჩამოვარდნილი ფრონტონი დაეცა. მართლაც, დიდია თქვენი მამობრივი გულის მწუხარება, მაგრამ დაუფიქრებლობით კიდევ უფრო აზვიადებთ მას. ღვთის ნებით მოხდა ყოველივე თუ თქვენი გაუფრთხილებლობით?! ამის ფიქრი გკლავთ და მუსრავს თქვენს გულს, ამიტომ ჩემი აზრი გაინტერესებთ: როგორ უნდა უქცერდეთ ამ მოვლენას, რომ ცოდვის ტვირთი კიდევ უფრო არ დამძიმდეს, როდესაც ამ სამწუხარო, მტკივნეულ შემთხვევაზე ვფიქრობთ, შეუძლებელია დავუშვათ, რომ ის ღვთის უნებურად მოხდა: თუკი უფლის სიტყვის მიხედვით: „თმაჲ თავისა თქუენისაჲ არა წარწყმდეს“ (ლკ. 21, 18). მაშინ ასეთი რამ ღვთის ნების გარეშე მოხდებოდა? ამის მიზეზი თქვენი გაუფრთხილებლობა როდია, რადგან თქვენ არ შეგეძლოთ ყოველი მისი ბავშვური გართობისა და მოქმედებისთვის თვალი გედევნებინათ, ეს შემთხვევა გამორიცხული არ იყო. თქვენ მისი თავიდან აცილება არ შეგეძლოთ. მით უმეტეს, რომ სხვა შვილები უვნებლად გადარჩნენ და სიკვდილი მხოლოდ მას ხვდა წილად: ჩვენ უნდა გვწამდეს, რომ „სიმართლენი შენნი ვითარცა მთანი ღმრთისანი და განკითხვანი შენნი უფსკრულ მრავალ კაცთა“ (ფს. 35, 7); მაგრამ ვის ძალუძს მისწვდეს მის სიმართლეს: „ვინ ცნა გონებაჲ უფლისაჲ? ანუ ვინ თანამზრახველ-ეყო მას“ (რომ. 11, 34) წერს წმიდა მოციქული პავლე. თქვენმა ვაჟმა, რომელმაც მარადისობაში გადაინაცვლა და თანაც ასე მტკივნეულ ვითარებაში, უეჭველია ზეციური სასუფეველი დაიმკვიდრა. ეს კი მის მიმართ ღვთის დიდი გულმოწყალებისა და მისივე წინაგანგებულების წყალობით მოხდა. ჩვენ არ ვიცით, თუ რა ელოდა მას, მისი სიცოცხლე რომ გახანგრძლივებულიყო. შეიძლება თქვენთვისაც გაცილებით მტკივნეული ყოფილიყო, რაიმე მწარე და სამწუხარო ვითარებაში რომ გენახათ იგი. არაერთგზის მსმენია ბევრისაგან: „უკეთესი იქნებოდა, რომ სულ პატარა მომკვდარიყო, ვიდრე ასეთი მწარე ყოფილიყო მისი დანახვა“, მაგრამ ყოველივე უწყის, რაც შეიძლებოდა ჩაგვედინა, იმასაც ისევე ხედავს, როგორც ჩადენილს. თქვენ ხომ ცოტა ხნის წინ დიდი წმიდანის - ღირსი სერგის ლავრაში იყავით, სწორედ მის სახელს ატარებდა მისი ვაჟი. ალბათ შვილის მფარველობა და მისთვის მეოხება შესთხოვეთ. ამ ვედრებაში მხოლოდ მის კეთილდღეობაზე კი არ ზრუნავდით, არამედ მარადიულ ცხონებაზეც. ახლა უკვე უეჭველია მისი ცხონება. წმიდა მამათა ცხოვრებაში, კერძოდ 19 ოქტომბრის წმიდა უვაროსის საკითხავში შეგიძლიათ ნახოთ: ერთმა ცნობილმა ქალბატონმა კლეოპატრამ ტაძარი ააგებინა, წმიდა მოწამის ნაწილები მასში დააბრძანა და მფარველობისათვის გადასცა თავისი ერთადერთი ვაჟი, რათა წმიდანს მისი კეთილდღეობა დაეცვა. მაგრამ ძე მისი სწორედ ტაძრის კურთხევის დღეს ავად გახდა და გარდაიცვალა. უდიდესი მწუხარებით შეპყრობილმა ქალმა ბრალი დასდო მოწამეს, რომ მან ვერ შესძლო დაეფარა მისი შვილი. ამგვარ გლოვაში მას ჩაეძინა და იხილა მოწამე უვაროსი, რომელსაც მისი ყმაწვილი ბრწყინვალე დიდებაში შეეყვანა. მან ჰკითხა ქალს, კმაყოფილი იყო თუ არა იმით, რაც მის ძეს მოემადლა. როდესაც ქალმა გამოიღვიძა, ირწმუნა ყოველივე, ნუგეში მიიღო და მწუხარება შეუმსუბუქდა. ასევე თქვენც გირჩევთ, ეს შემთხვევა ღვთის ნებას მიაწერეთ და მწუხარება იმ ნეტარებაზე ფიქრით გაიქარვეთ, მას რომ მარადიულ ცხოვრებაში მოელის.

თარგმნა თინათინ გოგოჩაშვილმა