მწყემსი კეთილი

წმიდა ნიკოდიმოს ათონელი

უხილავი ბრძოლა
ნაწილი მეორე

თავი 4
სულიერი ზიარების შესახებ

უფალთან ზიარება, მისი სისხლისა და ხორცის მეშვეობით, განსაზღვრულ დროს შეიძლება, იმის მიხედვით, ვინ როგორ გულოდგინეობს და ვის როგორ შეუძლია, ოღონდ დღეში ერთ ჯერზე მეტად არა. შინაგანად კი ყოველწამიერად შეგვიძლია ვეზიარებოდეთ, ანუ ღვთის მადლით უფალთან განუწყვეტლივ ერთობაში ვიყოთ და, როდესაც უფალი ინებებს, გულით შევიგრძნობდეთ ამ ურთიერთობას. ქრისტეს სისხლისა და ხორცის მაზიარებელი, უფლისავე აღთქმის თანახმად, ღვთისა და მისი მადლისმიერი ნიჭების მატარებელია და გულიც შეიგრძნობს ამას. ვინც ჭეშმარიტად ეზიარება, მისი მადლისმიერი მდგომარეობა საგრძნობია. ამ დროს გული სულიერად იგემებს ხოლმე ღმერთს.

მაგრამ რამდენადაც სხეული გვბოჭავს, გარს გარეგნული ურთიერთობები და საქმეები გვარტყია და უამრავი მოვალეობა გვაკისრია, ჩვენი ყურადღებისა და გრძნობის გაორების გამო, უფალთან სულიერი ერთობა დღითიდღე სუსტდება, იჩრდილება და ქრება. უფალთან ზიარების შეგრძნება იკარგება, მაგრამ არ წყდება მასთნ ურთიერთობა, თუ ჩვენდა საუბედუროდ, რაიმე შეცოდება არ დაარღვევს მადლისმიერ მდგომარეობას. უფალთან ზიარების სიტკბოებას ვერაფერი შეედრება. ამიტომ, როგორც კი მოშურნე ამ მდგომარეობის დაკნინებას იგრძნობს, მაშინვე ცდილობს, აღიდგინოს და შემდეგ თითქოსდა ხელახლა იგემებს უფალს. ეს ღმერთთან სულიერი ზიარების მაუწყებელია.

მაშასადამე, სულიერი ზიარება წმიდა ზიარებებს შორისაა. ის შეიძლება მუდმივად მკვიდრობდეს მასში, ვინც წმინდად ინახავს გულს და გრძნობა და გულისყური განუწყვეტლივ ღვთისკენა აქვს მიპყრობილი. ასეთი მდგომარეობა მადლის ზემოქმედების შედეგია და მხოლოდ გულმოდგინე და საკუთარი თავის მიმართ დაუნდობელ მოსაგრეებს მიეცემათ.

თუ ვინმე დროდადრო სულით იგემებს უფალს, ესეც მადლისმიერია. ჩვენია მხოლოდ წყურვილი და გულმოდგინე ძიება ამ ნიჭისა. ასეთი მდგომარეობა თითქოსდა ყოველთვის უცაბედად მოდის ხოლმე, მაგრამ მას რომ ჩვენი სულისკენ გზა გაეხსნას, საჭიროა გულიდან მომავალი ბავშვურად წრფელი და წმინდა ლოცვა და თავგანწირვა სათნოებების მოხვეჭის გზაზე. როდესაც სული უცოდველია, ვნებიანი ფიქრები და გრძნობები სძულს, ანუ როდესაც წმინდაა და ღმერთს სასოებს, რა შეუშლის უფალს ხელს, რომ ის თავისთან ზიარების ღირსი გახადოს და სულმაც იგემოს ეს მადლი? ასეც ხდება, თუ ღმერთი სულისთვისვე სასარგებლოდ, ცოტა ხნით არ გაახანგრძივებს დაუკმაყოფილებლობის წყურვილს. თავგანწირვის გამოვლინებებს შორის ყველაზე ძლიერია მდაბალი მორჩილება და საკუთარი თავის სხვათა ფეხქვეშ გათელვა, განთავისუფლება მომხვეჭელობისგან, ლანძღვა-გინების დიდსულოვნად დათმენა, ღვთის ნებისადმი მთელი სულით მინდობა. ასეთი ღვაწლი ადამიანს ყველაზე მეტად აახლოებს უფალთან და ღმერთიც მის სულს საშუალებას აძლევს, იგემოს იგი. უფლის ყველა მცნების გულმოდგინედ და სიწმინდით აღსრულების შედეგად გულში მამასა და სული წმიდასთან ერთად მაცხოვარი მკვიდრდება (იოან.14,23).

უფალთან სულიერი ზიარება არ უნდა ავურიოთ მის სისხლსა და ხორცთან ზიარებისდროინდელ განცდებთან და მოგონებებთან, თუნდაც მას თან ახლდეს უფლის წმიდა საიდუმლოსთან ჭეშმარიტი ზიარებისადმი სწრაფვა და ძლიერი სულიერი შეგრძნებები. არ უნდა ავურიოთ არც ის, რაც ტაძარში, ჩვეულებრივ, ევქარისტიის დასრულების შემდეგ გვეძლევა, რაც ღვთის კურთხევის მსგავსია და უფლის კეთილი ნების გამოვლინებაა. ეს იმათი ხვედრია, ვინც უსისხლო მსხვერპლს რწმენით, გულშემუსვრილებით და ღვისადმი თავგანწირვისთვის მზადყოფნით იღებს. მაგრამ ეს სულიერი ზიარება არ გახლავთ, თუმცა ამ დროსაც შესაძლებელია სულიერი ზიარება.