მწირის გულახდილი საუბრები სულიერ მოძღვართან

საუბარი მეორე

დიდხანს დავეხეტებოდი სხვადასხვა ადგილას იესოს ლოცვის თანხლებით, რომელიც გზაზე, ნებისმიერი შეხვედრისა თუ შემთხვევის დროს, მამხნევებდა და მამშვიდებდა. ბოლოს ვიგრძენი, რომ მყუდროდ განმარტოებისა და "სათნოებათმოყვარეობის" შესწავლისთვის ჯობდა, სადმე ერთ ადგილას გავჩერებულიყავი. თუმცა ღამის გასათევად შეყუჟული ან დღისით დასვენების დროს წიგნს ცოტ-ცოტათი ვკითხულობდი, მაინც დიდი სურვილი მქონდა, გამუდმებით მას ჩავღრმავებოდი და იქიდან რწმენით ამომეკრიფა ჭეშმარიტი მოძღვრება იმისა, თუ როგორ შეიძლება გულისმიერი ლოცვით სულის ცხონება. ვინაიდან, ჩემი სურვილის მიუხედავად, ქირით ვერსად ვერანაირ ფიზიკურ სამუშაოს ვერ ვასრულებდი (რადგან მარცხენა ხელს ადრეული ბავშვობიდანვე ვერ ვხმარობდი) და ამიტომ მუდმივი თავშესაფრის ქონა ჩემთვის შეუძლებელი იყო, ციმბირის მხარეს წმინდა ინოკენტი ირკუტსკელთან იმ განზრახვით წავედი, რომ ციმბირის ტყეებსა და სტეპებში მდუმარებაში ვივლიდი. მაშასადამე, მოსახერხებელი იქნებოდა ლოცვა და კითხვაც. ასეც მივდიოდი და განუწყვეტლივ ვლოცულობდი ბაგეებით. ბოლოს, ხანმოკლე დროის შემდეგ ვიგრძენი, რომ ლოცვა როგორღაც თავისთავად გადადიოდა გულში, ანუ გულმა მისთვის ჩვეული ძგერის დროს, ყოველ დარტყმაზე თითქოს შიგნიდან დაიწყო ლოცვის სიტყვების წარმოთქმა, მაგალითად: 1) უფალო, 2) იესო, 3) ქრისტე, ა.შ. [ბაგეებით ლოცვა შევწყვიტე და ყურადღებით მოვუსმინე, როგორ ლაპარაკობდა გული.Gგამახსენდა, ბერი რომ მიხსნიდა, რამდენად საამურია ესო]10. შემდეგ გულში ნაზი ტკივილი ვიგრძენი, ხოლო გონებაში - იესო ქრისტეს  მიმართ ისეთი სიყვარული, რომ მეგონა, თუ დავინახავდი, მაშინვე ფეხებში ჩავუვარდებოდი, მის ფეხებს ხელს არ გავუშვებდი, აცრემლებული ტკბილად ვეამბორებოდი, მადლობას ვეტყოდი, თავისი მოწყალებითა და სიყვარულით, თავისი სახელის გამო ამოდენა ნუგეშს რომ აძლევს თავის უღირსსა და ცოდვილ ქმნილებას.

შემდეგ გული როგორღაც საამურად გამითბა. სითბო მთელ მკერდს მოედო. ამან "სათნოებათმოყვარეობის" გულმოდგინე კითხვისთვის განმაწყო - ჩემი შეგრძნებები უნდა შემემოწმებინა და ასევე უნდა გამეგრძელებინა შინაგანი გულისმიერი ლოცვის შესწავლა. მეშინოდა, შეუმოწმებლად ხიბლში არ ჩავვარდნილიყავი ან ბუნებრივი მოქმედება მადლისმიერად არ ჩამეთვალა და სწრაფად მოპოვებული ლოცვით ამპარტავნებას არ ვეძლიე, როგორც ეს განსვენებული ბერისგან მსმენოდა. ამიტომ ამჯერად უმთავრესად ღამით დავდიოდი, ხოლო დღისით უმეტესწილად ტყეში, ხის ქვეშ ვიჯექი და "სათნოებათმოყვარეობას" ვკითხულობდი. ჰოი, კითხვით რამდენი ახალი, ბრძნული და აქამდე უცნობი რამ შევიტყვე! ამგვარ ვარჯიშში ისეთ სიტკბოებას განვიცდიდი, როგორიც მანამდე ვერც კი წარმომედგინა. მართალია, კითხვის დროს ჩემი უგუნური გონებისთვის გაუგებარი ადგილებიც მხვდებოდა, მაგრამ ის, რაც გულისმიერ ლოცვას შედეგად მოსდევდა, გაუგებარს განმიმარტავდა. ამასთან, ხანდახან სიზმარში ჩემს განსვენებულ ბერს ვნახულობდი, რომელიც ბევრს მიხსნიდა და ჩემს უგუნურ სულს სიმდაბლისკენ მიაქცევდა. ზაფხულში ორ თვეზე მეტი ხანი ასეთ ნეტარებაში დავყავი. უმთავრესად ტყე-ტყე და სოფლის გზებით დავდიოდი. სოფელში თუ მივიდოდი, ერთ ჩანთა ორცხობილას, ერთ მუჭა მარილს, ცოტა წყალს ვთხოულობდი, და კვლავ ასიოდე ვერსს გავდიოდი.

ჩემი უბადრუკი სულის ცოდვების გამო იყო, სულიერი ცხოვრების საჭიროებიდან გამომდინარე, თუ უკეთ განსწავლისა და გამოცდილების შეძენისთვის, ზაფხულის მიწურულს განსაცდელები დაიწყო: დიდ გზაზე გავედი. ბინდბუნდში ორი კაცი წამომეწია. შესახედაობით ჯარისკაცებს ჰგავდნენ. ფული მომთხოვეს. როცა ვუპასუხე, რომ კაპიკიც არ მებადა, არ დამიჯერეს და თავხედურად მიყვირეს: "სტყუი! მწირები ბევრ ფულს აგროვებენ!" ერთმა მათგანმა თქვა: რად უნდა ამდენი ლაპარაკიო, და თავში ისე მაგრად დამკრა კეტი, რომ უგონოდ დავეცი. არ ვიცი, რამდენ ხანს ვეგდე უგრძნობლად. გონს მოსული ვხედავ, რომ ტყის პირას, გზასთან ახლოს ვწევარ, მთლად დაგლეჯილი. აღარც ჩემი ჩანთაა. მხოლოდ გადაჭრილი თოკები ყრია, რითაც ჩანთა დამქონდა. მადლობა ღმერთს, რომ პასპორტი არ წაიღეს. მას ძველ ქუდში იმისთვის ვინახავდი, რომ მოთხოვნილებისამებრ საჩქაროდ წარმომედგინა. წამოვდექი და მწარედ ავტირდი, არა იმდენად თავის ტკივილის გამო, რამდენადაც იმიტომ, რომ ჩემი წიგნები, ბიბლია და "სათნოებათმოყვარეობა", წაიღეს, რომლებიც წართმეულ ჩანთაში მედო. დღედაღამ ვწუხდი და ვტიროდი: "სად არის ახლა ჩემი ბიბლია, ბავშვობიდანვე რომ ვკითხულობდი და თან დამქონდა? სად არის ახლა ჩემი "სათნოებათმოყვარეობა", საიდანაც დარიგებასაც ვიღებდი და ნუგეშსაც? აღარ მაქვს მე, უბედურს, ჩემს ცხოვრებაში ის პირველი და უკანასკნელი საუნჯე, რითაც ჯერ კიდევ ვერ გავმძღარვარ. უმჯობესი იყო, მოვეკალი, ვიდრე ამ სულიერი საზრდოს გარეშე დავრჩენილიყავი! წიგნების ყიდვას უკვე ვეღარ შევძლებ!"

ორი დღე ფეხებს ძლივს მივათრევდი, ისე გამთანგა მწუხარებამ. მესამე დღეს კი სრულებით გამომელია ძალა, ბუჩქის ქვეშ დავვარდი და ჩამეძინა. და, აი, სიზმარში ვხედავ, ვითომ ჩემს ბერთან უდაბნოს სენაკში ვარ და ჩემს საწუხარს მოვთქვამ. ბერი მამშვიდებს და მეუბნება:

- ეს შენთვის გაკვეთილია, მიწიერ ნივთებზე მიჯაჭვული რომ არ იყო და ზეცისკენ უკეთ წარემართო. შენზე ეს იმიტომ დაიშვა, რომ სულიერ გემოთმოყვარეობაში არ ჩავარდნილიყავი. ღმერთს სურს, რომ ქრისტიანმა სავსებით უარყოს საკუთარი ნება, სურვილი, მსგავსი რამეებისადმი მიდრეკილებები და მთლიანად მის ღვთაებრივ ნებას მიენდოს. ის ყველა შემთხვევას ადამიანის სასარგებლოდ და საცხონებლად აწყობს. "ყოველთა კაცთაჲ ჰნებავს ცხოვრებაჲ" (1ტიმ. 2.4). ამიტომ გამხნევდი და გწამდეს, რომ "ყოს განსაცდელისა თანა გამოყვანებაჲცა" (1კორ. 10.13). მალე გაცილებით უფრო მეტად დამშვიდდები, ვიდრე ახლა ხარ დამწუხრებული.

ამ სიტყვებზე გამომეღვიძა. ძალ-ღონის მომატება ვიგრძენი, სულში კი რაღაცნაირი სინათლე და სიმშვიდე მედგა. "იყოს ღვთის ნება!" - ვთქვი, პირჯვარი გადავიწერე, წამოვდექი და წავედი. ლოცვამ ძველებურად დაიწყო გულში მოქმედება და სამი დღე მშვიდად მივდიოდი.

უცებ გზაში ბადრაგის თანხლებით მიმავალი პატიმრების ეტაპს წამოვეწიე. როცა მათ გავუსწორდი, ის ორი კაცი დავინახე, მე რომ გამძარცვეს. რადგან ისინი განაპირას მიდიოდნენ, ფეხებში ჩავუვარდი, დაჟინებით ვთხოვდი, ეთქვათ, სად წაიღეს ჩემი წიგნები. პირველად ყურადღება არ მომაქციეს, შემდეგ ერთ-ერთმა მათგანმა მითხრა:

- რამეს თუ მოგვცემ, გეტყვით, სადაც არის შენი წიგნები. მოგვეცი მანეთიანი!

- მოგცემთ, აუცილებლად მოგცემთ, თუნდაც რომ ქრისტეს გულისთვის ხალხში ვიმათხოვრო, მაინც მოგცემთ. თუ გსურთ, თავდებში ჩემი პასპორტი დაიტოვეთ, - ვეფიცებოდი მე.

მათ მითხრეს, რომ ჩემი წიგნები აღალით მიჰქონდათ სხვა ჩამორთმეულ მოპარულ ნივთებთან ერთად.

- როგორ დავიბრუნებ მათ?

- სთხოვე კაპიტანს, ჩვენ რომ გვაცილებს.

მივვარდი კაპიტანს და ყველაფერი დაწვრილებით ავუხსენი. სხვათა შორის მან მკითხა:

- ნუთუ ბიბლიის კითხვა იცი?

- მარტო კითხვა კი არა, წერაც ვიცი, - ვუპასუხე, - ბიბლიაზე თქვენ ნახავთ წარწერას, რომ იგი მე მეკუთვნის. აი, ჩემს პასპორტშიც იგივე სახელი და გვარია მითითებული.

კაპიტანმა თქვა:

- ეს თაღლითები გაქცეული ჯარისკაცები არიან. ისინი მიწურში ცხოვრობდნენ და ბევრ ადამიანს ძარცვავდნენ. გუშინ ერთმა მოხერხებულმა მეეტლემ დაიჭირა, სამცხენა ეტლის წართმევას უპირებდნენ. კეთილი, მოგცემ შენს წიგნებს, თუ აქ არის. მაგრამ ჩვენთან წამოდი ღამის გასათევად. აქვეა, ოთხიოდე ვერსზე. აბა, შენი გულისთვის ეტაპსა და აღალს ხომ ვერ გავაჩერებთ?!

გახარებული შორიახლო გავყევი ცხენოსან კაპიტანს. მასთან ლაპარაკი გავაბი. დავინახე, რომ კეთილი და პატიოსანი კაცი იყო. ახალგაზრდა არ გახლდათ. გამომკითხა, ვინ ვიყავი, საიდან და საით მივდიოდი. მეც სრული სიმართლე ვუთხარი. ასე მივაღწიეთ ეტაპის ღამისგასათევ ქოხს. მან ჩემი წიგნები მოძებნა, მომცა და მითხრა:

- ამ ღამეში სად უნდა წახვიდე?! ჩემთან, მისაღებში დაიძინე.

მეც დავრჩი. წიგნების დაბრუნებამ ისე გამახარა, აღარ ვიცოდი, ღმერთისთვის როგორ მეთქვა მადლობა. წიგნები გულში ჩავიხუტე და ასე მეჭირა, ვიდრე ხელები არ გამიშეშდა. თვალთაგან სიხარულის ცრემლები მდიოდა, აღტაცებისაგან გული ტკბილად მიძგერდა. კაპიტანმა შემომხედა და მკითხა:

- ჩანს, ბიბლიის კითხვა გიყვარს?!

სიხარულისგან პასუხი ვერ გავეცი, მხოლოდ ვტიროდი. მან განაგრძო:

- მე, ძმაო, ყოველდღე გულდასმით ვკითხულობ სახარებას, - თქვა და მუნდირი გაიხსნა. კიევში გამოცემული, მთლად ვერცხლით მოჭედილი პატარა სახარება ამოიღო. - ჩამოჯექი, მოგიყვები, აქამდე რამ მიმიყვანა. ჰეი, ვახშამი მოგვიტანეთ!

სუფრას მივუსხედით. კაპიტანმა დაიწყო:

- სიჭაბუკიდანვე ჯარში ვმსახურობდი, და არა გარნიზონში. კარგად ვმსახურობდი და უფროსებსაც ვუყვარდი როგორც წესიერი პრაპორშჩიკი. მაგრამ ახალგაზრდობის წლები იყო... მეგობრებიც... საუბედუროდ, სმას დავეჩვიე. ბოლოს ლოთობის სენიც შემეყარა: არ ვსვამ და წესიერი ოფიცერი ვარ; დავიწყებ და ექვსი კვირა ფეხზე ვერ ვდგები. დიდხანს მითმინეს. საბოლოოდ მთვრალ მდგომარეობაში უფროსის მიმართ გამოჩენილი უხეშობისთვის სამი წლით ჯარისკაცად ჩამომაქვეითეს და გარნიზონში გადამიყვანეს. თუ არ გამოვსწორდებოდი და სმას თავს არ დავანებებდი, მკაცრი სასჯელით მემუქრებოდნენ. ამ უბედურ მდგომარეობაში მყოფმა, რამდენადაც არ ვეცადე თავის შეკავება და მკურნალობა, მაინც ვერ დავეხსენი ამ ვნებას. ამიტომ ჩემი პატიმართა ასეულში გადაყვანა გადაწყვიტეს. ეს რომ გავიგე, აღარ ვიცოდი, რა მექნა.

ერთხელ ყაზარმაში ჩაფიქრებული ვიჯექი. უცებ ეკლესიისთვის შემოწირულობის წიგნით ვიღაც მონაზონი შემოვიდა ჩვენთან. ვისაც რამდენი შეეძლო, მისცეს. ის მომიახლოვდა და მკითხა:

- რატომ ხარ ასეთი ნაღვლიანი?

ჩემი გასაჭირი ვუამბე. მონაზონს შევეცოდე და მითხრა:

- ზუსტად იგივე სჭირდა ჩემს ძმას, და იცი, რა დაეხმარა: მისმა სულიერმა მამამ სახარება მისცა და მკაცრად უბრძანა, როგორც კი ღვინო მოუნდებოდა, მყისვე, დაუყოვნებლივ წაეკითხა სახარებიდან ერთი თავი, თუ კიდევ მოუნდებოდა - შემდეგი თავი. ჩემი ძმა ასეც მოიქცა და მალე სმის ვნება მასში გაქრა. აი, უკვე თხუთმეტი წელია, რაც წვეთსაც არ იკარებს. შენც ასევე მოიქეცი და სარგებელს ნახავ. მე მაქვს სახარება, მოგიტან.

ეს რომ მოვისმინე, ვუთხარი:

- რას მიშველის შენი სახარება, როცა ვერანაირმა მცდელობამ, ვერანაირმა წამალმა ვერ შემაკავა?! - ეს იმიტომ ვთქვი, რომ სახარება არასდროს წამეკითხა.

- ასე ნუ ლაპარაკობ, - შემომედავა მონაზონი, - გარწმუნებ, სარგებელს ნახავ.

მეორე დღეს მონაზონმა მართლაც მომიტანა აი, ეს სახარება. გადავშალე, გადავხედე, წავიკითხე და ვეუბნები:

- არ გამოგართმევ! აქ რას გავიგებ? თანაც საეკლესიო ლიტერატურის კითხვას არ ვარ დაჩვეული.

მონაზონი მაინც მარწმუნებდა:

- თავად სახარების სიტყვებს აქვს მადლმოსილი ძალა, რადგან მასში დაწერილია ის, რასაც თვითონ ღმერთი ამბობდა. არა უშავს, თუ არ გესმის, მხოლოდ გულდასმით წაიკითხე. ერთმა წმინდანმა თქვა: "თუ შენ არ გესმის ღვთის სიტყვები, ეშმაკებს ესმით, რასაც კითხულობ და ძრწიან". მემთვრალეობის ვნება კი, უეჭველია, ეშმაკებისგანაა შთაგონებული. ერთსაც გეტყვი: იოანე ოქროპირი წერს, რომ ბნელეთის სულებს ის ადგილიც კი აძრწუნებს, სადაც სახარება ინახება და მათი ხრიკებისთვის მიუწვდომელიაო იგი.

არ მახსოვს, რაღაც მივეცი იმ მონაზონს და სახარება გამოვართვი. სხვა ნივთებთან ერთად სკივრში ჩავდე და დავივიწყე. გარკვეული ხნის შემდეგ ჩემი დალევის დროც მოვიდა. უღვინობას სიკვდილი მერჩია. სასწრაფოდ გავხსენი სკივრი, ფული რომ ამეღო და დუქანში გავქცეულიყავი. პირველი, რაც თვალში მომხვდა, სახარება იყო. ცხადად გამახსენდა მონაზვნის ნათქვამი. გადავშალე და მათეს პირველი თავის კითხვა დავიწყე. ბოლომდე წავიკითხე. ვერაფერიც ვერ გავიგე. [მაგრამ მომაგონდა, მონაზონმა რომ მითხრა, არა უშავს, თუ ვერ გაიგებ, მხოლოდ გულდასმით წაიკითხეო. "მოდი, მეორე თავსაც წავიკითხავ!" - გავიფიქრე მე]11. წავიკითხე, შედარებით გასაგები იყო. "მესამესაც წავიკითხავ!" - როგორც კი კითხვა დავიწყე, მაშინვე ყაზარმაში ზარის ხმა გაისმა - დაწოლის დრო იყო. მაშასადამე, გარეთ გასვლა უკვე აღარ შეიძლებოდა. ...და ასე დავრჩი.

დილით ავდექი, ღვინის მოტანას ვაპირებდი, მაგრამ გავიფიქრე: "რა მოხდება, სახარებიდან ერთ თავს წავიკითხავ?!" წავიკითხე და აღარ წავედი. კიდევ მომინდა ღვინო. ისევ წავიკითხე და დავმშვიდდი. ამან გამამხნევა და როცა კი ღვინო მომინდებოდა, სახარებიდან ერთ თავს ვკითხულობდი. რაც უფრო მეტს ვკითხულობდი, მით უფრო ადვილი იყო ყველაფერი. როგორც კი ოთხივე მახარებლის კითხვა დავასრულე, სმის ვნებამაც სრულიად გამიარა და მის მიმართ ზიზღი გამიჩნდა. აი, უკვე ოცი წელია, რაც საერთოდ არ დამილევია.

ჩემი ასეთი გარდაქმნა ყველას აოცებდა. სამი წლის შემდეგ ოფიცრის წოდება დამიბრუნეს, შემდეგ სხვა წოდებებიც მომცეს­, და ბოლოს მეთაურიც გავხდი. დავქორწინდი, კარგი ცოლი შემხვდა. შევიძინეთ ქონება. მადლობა უფალს, ვცოცხლობთ, ღარიბებს შეძლებისდაგვარად ვეხმარებით, უცხოებს ვმასპინძლობთ. ჩემი ვაჟი უკვე ოფიცერია, კარგი ბიჭია.

ყური მიგდე! მას შემდეგ, რაც ლოთობისგან განვიკურნე, პირობა დავდე, მთელი ჩემი ცხოვრება, ყოველგვარი დაბრკოლების მიუხედავად, ყოველდღე ვიკითხო სახარება, დღეღამეში _ ერთი მახარებელი. ასეც ვიქცევი. თუ სამსახურში ბევრი საქმე მაქვს და ძალზე ვიღლები, მაშინ ცოლს ან შვილს ვაკითხებ მთელ მახარებელს. ასე უშეღავათოდ ვასრულებ ჩემს კანონს. ღვთისადმი მადლიერების ნიშნად და მის სადიდებლად სახარება ვერცხლით მოვაჭედინე და ყოველთვის უბით დამაქვს.

სიამოვნებით მოვისმინე კაპიტნის ნაამბობი. ვუთხარი:

- მსგავსი რამ მეც მინახავს: ჩვენთან სოფლად, ფაბრიკაში თავის საქმეში მეტად გაწაფული ერთი ხელოსანი იყო, კარგი და ძვირფასი ოსტატი, მაგრამ, საუბედუროდ, სვამდა, თანაც, ხშირად. ერთმა ღვთისმოშიშმა კაცმა ურჩია, როცა ღვინო მოუნდებოდა, წმინდა სამების პატივსაცემად და იესო ქრისტეს მიწიერი ცხოვრების ოცდაცამეტი წლის აღსანიშნავად ოცდაცამეტჯერ ეთქვა იესოს ლოცვა. ოსტატმა დაუჯერა, მის შესრულებას შეუდგა და მალე სავსებით დაეთხოვა სმას. Dდა, აი, კიდევ რა _ სამი წლის შემდეგ მონასტერში წავიდა.

- რა უფრო დიდია, - მკითხა კაპიტანმა, - იესოს ლოცვა თუ სახარება?

- ორივე ერთი და იგივეა, - ვუპასუხე მე, - რაც სახარებაა, იგივეა იესოს ლოცვაც, რადგან იესო ქრისტეს ღვთიური სახელი თავის თავში მთელ სახარებისეულ ჭეშმარიტებას მოიცავს. წმინდა მამები ამბობენ, რომ იესოს ლოცვა შემოკლებული სახარებაა.

ბოლოს, ვილოცეთ, კაპიტანმა მარკოზის სახარების კითხვა დაიწყო, მე ვუსმენდი და გულში ვლოცულობდი. შუაღამის ორ საათზე კაპიტანმა მახარებლის კითხვა დაამთავრა და დასაძინებლად წავედით.

ჩვეულებისამებრ ადრე ავდექი. ჯერ კიდევ ეძინა ყველას. როგორც კი ირიჟრაჟა, ჩემს საყვარელ "სათნოებათმოყვარეობას" მივვარდი. როგორი სიხარულით გადავშალე იგი! თითქოს შორეული ქვეყნიდან დაბრუნებული მშობელი მამა მენახა, ან კიდევ მკვდრეთით აღმდგარი მეგობარი. ვკოცნიდი წიგნს და მისი დაბრუნებისთვის ღმერთს ვმადლობდი. მყისვე "სათნოებათმოყვარეობის" მეორე ნაწილში "თეოფილე ფილადე­ლფიელის" კითხვა დავიწყე. გამაოცა მისმა სწავლებამ, სადაც ერთსა და იმავე დროს, ერთსა და იმავე ადამიანს იგი სამი სხვადასხვა საქმის კეთებას სთავაზობს. "ტრაპეზთან როცა ზიხარ, - ამბობს იგი, - სხეულს საკვები მიეცი, ყურს - საკითხავი, გონებას კი - ლოცვა". გასული სასიხარულო საღამოს გახსენებამ გამოცდილებით გამიმხილა ნათქვამის ნამდვილი აზრი და საი­დუმლოს მივხვდი: გონება და გული ერთი და იგივე არ არის.

კაპიტანმა რომ გაიღვიძა, გამოსამშვიდობებლად და მოწყალებისთვის მადლობის სათქმელად მივედი. მან ჩაი დამალევინა, მანეთიანი მომცა და დამემშვიდობა. ასე რომ, გახარებული გავუდექი გზას.

ერთი ვერსი გავიარე და გამახსენდა, ჯარისკაცებს მანეთი რომ აღვუთქვი. აი, მოულოდნელად მანეთი უკვე მაქვს. მივცე, თუ არა? ერთი აზრი მეუბნებოდა: მათ გცემეს და გაგძარცვეს. თანაც თავიანთ სასარგებლოდ ვერ გამოიყენებენ, ტუსაღები არიან. მეორე აზრი სხვას ჩამაგონებდა: გაიხსენე, რა წერია ბიბლიაში: "არამედ ჰშიოდის თუ მტერსა შენსა, პური ეც მას" (რომ. 12.20). თავად იესო ქრისტე ამბობს: "გიყუარდედ მტერნი თქუენნი" (მათ. 5.44); კიდევ ნათქვამია: "რომელსა უნდეს სასჯელად და მიღებად კუართი შენი, მიუტევე მას სამოსელიცა შენი" (მათ. 5.40). ამან დამარწმუნა და დავბრუნდი. ის იყო, ეტაპს მივუახლოვდი, რომ ყველა პატიმარი შემდეგ სადგურში გადასაყვანად გამოიყვანეს. სასწრაფოდ მივირბინე მათთან, ჩემი მანეთიანი ხელში ჩავუდე და ვუთხარი: შეინანეთ და ილოცეთ! იესო ქრისტე კაცთმოყვარეა, იგი არ მიგატოვებთ! ამ სიტყვებით გავეცალე მათ და სხვა მხარეს ჩემს გზას გავუყევი.

დიდ გზაზე ორმოცდაათი ვერსი რომ გავიარე, განმარტოებისა და მოხერხებული კითხვისთვის გადავწყვიტე, თემშარაზე გადამეხვია. დიდხანს ვიარე ტყე-ტყე. ალაგ-ალაგ იშვიათად პატარა სოფლებიც მხვდებოდა. ზოგჯერ მთელი დღე ტყეში ვიჯექი და გულდასმით ვკითხულობდი "სათნოებათმოყვარეობას". ბევრი საოცარი რამ გავიგე იქიდან. შინაგანი ლოცვის შედეგად ღმერთთან შეერთების სურვილით გული მიხურდა. ამგვარი ლოცვის შესწავლას "სათნოებათმოყვარეობის" ხელმძღვანელობით ვესწრაფოდი და მისით ვამოწმებდი. ამასთან, ვწუხდი, რომ თავშესაფარი, სადაც მშვიდად კითხვას შევძლებდი, ჯერ კიდევ არ მქონდა ნაპოვნი.

იმავდროულად ბიბლიასაც ვკითხულობდი. ვგრძნობდი, რომ უკვე გაცილებით კარგად მესმოდა იგი, არა ისე, როგორც ადრე, როცა ბევრი რამ გაუგებარი იყო ჩემთვის და ხშირად ვვარდებოდი საგონებელში. სამართლიანად ამბობენ წმინდა მამები, "სათნოებათმოყვარეობა" წმინდა წერილის საიდუმლოებათა გასაღები არისო. მისი დახმარებით ნაწილობრივ გავიგე ღვთის სიტყვაში დაფარული აზრი. ჩემთვის თანდათან საცნაური გახდა, რას ნიშნავს შინაგანი გულისმიერი კაცი, რა არის ჭეშმარიტი ლოცვა, სულით თაყვანისცემა, სასუფევლის ჩვენში არსებობა, რას ნიშნავს მეოხი სულიწმიდის ენითუთქმელი შუამდგომლობა, ჩემში იქნებითო, მომეცი შენი გული, რას ნიშნავს ქრისტეთი შემოსვა, გულში სულიწმიდასთან დაწინდვა, გულის ღაღადისი: ამბა მამაო! და სხვ. ამასთან ერთად, როცა გულით ლოცვას ვიწყებდი, ჩემ გარშემო ყველაფერი - ხეები, ბალახი, ფრინველები, მიწა, ჰაერი, სინათლე - თვალწარმტაცად მესახებოდა, თითქოს მეუბნებოდნენ, რომ ადამიანისთვის არსებობდნენ, ადამიანის მიმართ ღვთის სიყვარულს ადასტურებდნენ, ლოცულობდნენ და ღვთის სადიდებელს გალობდნენ. მივხვდი, "სათნოებათმოყვარეობა" რას უწოდებდა "ქმნილებათა ენის ცოდნას" და  როგორ შეიძლებოდა ღვთის ქმნილებებთან ლაპარაკი.

დიდხანს ვიხეტიალე ასე. ბოლოს ისეთ მიყრუებულ ადგილას მოვხვდი, რომ სამი დღის განმავლობაში ერთი სოფელიც არ შემხვედრია. ორცხობილა გამითავდა და ძლიერ დავღონდი, ვაითუ, შიმშილით მოვკვდე-მეთქი. როგორც კი გულით ლოცვა დავიწყე, სევდა გამიქარვდა, ღვთის ნებას სრულად მივენდე, გავმხიარულდი და დავმშვიდდი. როცა უზარმაზარი ტყის მახლობლად მიმავალი გზა ცოტა გავიარე, ჩემ წინ ტყიდან გამოქცეული ქოფაკი ძაღლი დავინახე. დავუძახე, ისიც მომიახლოვდა და ლაქუცი დამიწყო. გამიხარდა. გავიფიქრე: აი, ღვთის წყალობა! ამ ტყეში, უეჭველია, ჯოგი ბალახობს და, რა თქმა უნდა, ეს შინაური ძაღლიც მწყემსისაა. ან იქნებ, მონადირე ნადირობს სადმე? ასეა თუ ისე, ცოტაოდენ პურს მაინც ვითხოვ, რამდენიმე დღეა, არაფერი მიჭამია. ვიკითხავ მაინც, სად არის უახლოესი სოფელი. ძაღლმა ჩემ გარშემო იწრიალა და როცა ნახა, არაფერი მქონდა მისაცემი, ისევ ტყეში გაიქცა იმავე ვიწრო ბილიკით, რითაც გზაზე გამოვიდა. უკან გავყევი. ათიოდე საჟენი გავიარე და დავინახე, რომ ძაღლი ხეებს შუა სოროში შეძვრა, იქიდან გამოიხედა და აყეფდა.

და აი, დიდი ხის უკნიდან საშუალო ასაკის, გამხდარი, ფერმკრთალი კაცი გამოდის. მკითხა, აქ როგორ მოხვდიო. მეც ვკითხე, თავად რატომ იყო იქ. ტკბილად გამოველაპარაკეთ ერთმანეთს. კაცმა თავის მიწურში მიმიწვია და მითხრა, რომ მეტყევეა და მოსაჭრელად გაყიდულ ამ ტყეს იცავს. მან პური და მარილი შემომთავაზა. ჩვენ შორის საუბარი გაიბა:

- მშურს შენი, - ვუთხარი მე, - ხალხისგან მოშორებით ასე მყუდროდ რომ შეგიძლია ცხოვრება. ჩემსავით კი არ ხარ, აქეთ-იქით რომ დავეხეტები და ყველანაირ ადამიანს ვაწყდები.

- თუ გინდა, - მეუბნება ის, - შენც აქ იცხოვრე. აი, აქვე, შორიახლოს უწინდელი დარაჯის ძველი მიწურია. თუმცა ცოტა ჩამონგრეულია, მაგრამ ზაფხულში ცხოვრება შეიძლება. პასპორტი გაქვს,Pპური ჩვენზე იყოს. ყოველ კვირას მოაქვთ ჩემთვის სოფლიდან. აი, ნაკადულიც, რომელიც არასდროს შრება. მე კი, ძმაო, უკვე ათი წელია, რაც მხოლოდ პურსა და წყალს გეახლებით, სხვას არაფერს. აი, საქმე იმაშია, რომ შემოდგომაზე, როგორც კი გლეხები საქმეს მორჩებიან, აქ ორას კაცამდე მუშა მოვა და ამ ტყეს მოჭრიან. მაშინ აღარც მე მექნება აქ საქმე და აღარც შენ გაგაჩერებენ.

ყოველივე ამის მოსმენამ ისე გამახარა, მეტყევეს ლამის ფეხებში ჩავუვარდი. არ ვიცოდი, ასეთი წყალობისთვის ღმერთისთვის როგორ მეთქვა მადლობა. რაზეც ვწუხდი და რასაც ვნატრობდი, ახლა მოულოდნელად მივიღე. გვიან შემოდგომამდე წინ ჯერ კიდევ ოთხი თვეა. ამ ხნის განმავლობაში შემიძლია მდუმარებითა და სიმშვიდით ვისარგებლო, რაც "სათნოებათმოყვარეობის" ყურადღებით წასაკითხად, გულისმიერი განუწყვეტელი ლოცვის შესასწავლად და მისაღწევად არის ხელსაყრელი. ასე რომ, მითითებულ მიწურში დროებით საცხოვრებლად სიხარულით დავრჩი. კიდევ ბევრი ვილაპარაკეთ მე და ალალმა ძმამ, რომელმაც თავშესაფარი მომცა. მან თავისი ცხოვრებისა და ფიქრების შესახებ მიამბო:

- სოფელში უკანასკნელი კაცი როდი ვიყავი, - მიამბო მან, - ხელობა მქონდა, ყუმაშს ვღებავდი და შეღებილს ლილაში ვავლებდი. კარგად ვცხოვრობდი, თუმცა არც ისე უცოდველად: ვაჭრობის დროს ბევრს ვიტყუებოდი, ტყუილუბრალოდ ვიფიცებოდი, ვიგინებოდი, ვლოთობდი და ვჩხუბობდი. ჩვენს სოფელში ერთი მოხუცი დიაკვანი იყო. მას ძველისძველი წიგნი ჰქონდა საშინელ სამსჯავროზე. მიდიოდა მართლმადიდებლებთან და კითხულობდა. ამაში ფულს აძლევდნენ. ჩემთანაც მოდიოდა. [მივცემდი ხოლმე ათ კაპიკს, და ისიც მამლის ყივილამდე კითხულობდა და კითხულობდა]12. მეც ზოგჯერ თან საქმეს ვაკეთებდი და თან ვუსმენდი. ის კი კითხულობს, თუ როგორი ტანჯვა გველის ჯოჯოხეთში, როგორ შეიცვლებიან ცოცხლები, და მკვდრები აღდგებიან, როგორ ჩამოვა ღმერთი განსასჯელად, ანგელოზები როგორ ჩაბერავენ საყვირებს, როგორი ცეცხლი და კუპრი იქნება, როგორ შეჭამენ მატლები ცოდვილებს. ერთხელ, როცა ამას ვისმენდი, შევძრწუნდი და გავიფიქრე: მართლაც რომ, არ ამცდება ტანჯვა! სულის გადარჩენაზე უნდა ვიზრუნო, იქნებ, ლოცვით გამოვის­ყიდო ცოდვები. ბევრი ვიფიქრე, მივატოვე ჩემი საქმიანობა, გავყიდე ქოხი და, რადგან მარტოხელა ვიყავი, მეტყევედ იმ პირობით დავდექი, რომ სოფელი პურს, სამოსელს და ლოცვისთვის საჭირო თაფლის სანთელს მომცემდა.

ათ წელზე მეტია, რაც აქ ასე ვცხოვრობ: დღეში ერთხელ ვჭამ, ისიც მხოლოდ პურსა და წყალს. ყოველღამე მამლის პირველ ყივილზე ვდგები და გათენებამდე მეტანიებს ვაკეთებ. ლოცვის დროს ხატების წინ შვიდ სანთელს ვანთებ. დღისით, როცა ტყეს გარშემო ვუვლი, შიშველ ტანზე ორ ფუთ ჯაჭვს ვატარებ. არ ვიგინები, ღვინოსა და ლუდს არ ვსვამ, არავის ვეჩხუბები, ქალებსა და გოგონებს არასდროს გავკარებივარ.

თავიდან ასეთი ცხოვრება მეხალისებოდა, ამ ბოლო ხანს კი აზრები ამეკვიატა: ღმერთმა იცის, ლოცვით გამოისყიდი კი ცოდვებს, არადა, ცხოვრება რთულია. ვითომ, მართალია, რაც წიგნში წერია? სად გაგონილა ადამიანის მკვდრეთით აღდგომა?! - ზოგი უკვე ასი წლის ან კიდევ უფრო დიდი ხნის მკვდარია, მისი მტვერიც კი აღარ მოიძევება. ვინ იცის, იქნება თუ არა ჯოჯოხეთი?! იმქვეყნიდან ხომ არავინ დაბრუნებულა! ჩანს, ადამიანი როცა კვდება, ლპება და უკვალოდ ქრება. იქნებ, წიგნი მღვდლებმა დაწერეს (თავად არიან უფროსები), რომ ჩვენ, ბრიყვები, დაგვაშინონ, რათა უფრო მოკრძალებით ვიცხოვროთ. ასე რომ, მიწაზეც სულ შრომაში ხარ და თავს არ ინუგეშებ. იმქვეყნადაც რომ არაფერია?! რაღა გამოდის? არ ჯობს, ამქვეყნად მაინც იცხოვრო გემოზე და მხიარულად?! ასეთი აზრები მებრძვის, - განაგრძო მან, - ვშიშობ, კვლავ ჩემს ძველ საქმიანობას არ დავუბრუნდე!

ვისმენდი ამას და მეცოდებოდა იგი. ჩემთვის ვფიქრობდი: ამბობენ, რომ მხოლოდ სწავლულები და ჭკვიანები არიან თავისუფ­ლად მოაზროვნეები და არაფერი სწამთ. აი, ჩვენი ძმებიც, უბრალო გლეხები, როგორ ურწმუნოებას შეუპყრია! ჩანს, ბნელი ძალებისთვის დაშვებულია, ყველას გადასწვდნენ. იქნებ, მდაბიო ხალხზე თავდასხმა მათთვის უფრო მოსახერხებელიცაა. რამდენადაც შეიძლება, სიბრძნე უნდა გამოვიჩინოთ და სულიერი მტრების წინააღმდეგ ღვთის სიტყვით განვმტკიცდეთ.

ასე რომ, ძმის დახმარებისა და რწმენაში განმტკიცების მიზნით ჩანთიდან "სათნოებათმოყვარეობა" ამოვიღე, გადავშალე ღირსი ისიხის ასმეცხრე თავზე, წავუკითხე და ავუხსენი, რომ ტანჯვის შიშით ცოდვებისგან თავის შეკავება წარუმატებულია და უნაყოფო, რომ გონებისა და გულის სიწმინდის დაუცველად შეუძლებელია სულის გათავისუფლება გონებითი ცოდვებისგან.

- ამრიგად, ყოველივე ეს შინაგანი ლოცვით მოიპოვება. არა მხოლოდ ჯოჯოხეთში ტანჯვის შიშით, - დავსძინე მე, - არამედ ცათა სასუფევლის სურვილითაც კი თუ ვინმე მაცხონებელ ღვაწლს შეუდგება, წმინდა მამები ამასაც დაქირავებული მუშის შრომას უწოდებენ. ისინი ამბობენ, რომ ტანჯვათა შიში მონის გზაა, ხოლო სასუფეველში ჯილდოს წადილი - დაქირავებული მუშისა. ღმერთს კი სურს, მისკენ ძის გზით ვიაროთ, ანუ მისდამი სიყვარულისა და ერთგულების გამო ვიქცეოდეთ პატიოსნად და მასთან მხსნელი შეერთებით და­ვიტკბოთ სული და გული.

რანაირადაც უნდა გაისარჯო, რაგვარი ხორციელი შრომა და ღვაწლიც უნდა გასწიო, თუ ნიადაგ შენს გონებაში ღმერთი არ იქნა, ხოლო გულში - იესოს განუწყვეტელი ლოცვა, აზრები არასდროს მოგასვენებენ, და ყოველთვის, უმნიშვნელო შემთხვევაშიც კი, ადვილად შესცოდავ. ძმაო, განუწყვეტლივ თქვი იესოს ლოცვა. ასეთ განმარტოებაში შენთვის ხომ შესაძლებელი და მოსახერხებელია ეს?! სარგებელს მალე ნახავ: უღვთო აზრები აღარ გეწვევა და იესო ქრისტეს სიყვარულსა და რწმენას ეზიარები. გაიგებ, რომ მკვდრები აღდგებიან და საშინელი სამსჯავროც ისე წარმოგიდგება, როგორც ეს სინამდვილეში იქნება. ხოლო ლოცვის შედეგად გულში ისეთი სიმსუბუქე და სიხარული გექნება, რომ გაოცდები, აღარ მოიწყენ და აღარც ცხონებისთვის ცხოვრება შეგაშფოთებს.

შემდეგ შეძლებისდაგვარად განვუმარტე, როგორ დაეწყო და გაეგრძელებინა იესოს ლოცვის განუწყვეტლივ თქმა, ამასთან დაკავშირებით რა მცნებას გვაძლევს საღვთო წერილი და რას გვასწავლიან წმინდა მამები. ჩანდა, თითქოს იგი მეთანხმებოდა და შედარებით დამშვიდდა.Aამის შემდეგ ერთმანეთს დავშორდით და მე მითითებულ ძველ მიწურში ჩავიკეტე.

ღმერთო ჩემო! რა სიხარული, სიმშვიდე და აღტაცება დამეუფლა, როგორც კი ამ გამოქვაბულის, უფრო სწორად, სამარის ზღურბლს გადავაბიჯე. იგი ყოველგვარი ნუგეში
თა და მხიარულებით აღსავსე მეფის ბრწყინვალე სასახლედ მესახებოდა. სიხარულის ცრემლებით ვმადლობდი ღმერთს და ვფიქრობდი: ახლა კი, ამგვარ სიმშვიდესა და სიწყნარეში, მთელი მონდომებით უნდა შევუდგე ჩემს საქმეს და უფალს გონიერება ვთხოვო. ასე რომ, პირველ რიგში, "სათნოებათმოყვარეობის" თანამიმდევრობით, თავიდან ბოლომდე, დიდი გულისყურით კითხვა დავიწყე. მოკლე ხანში დავასრულე კითხვა და დავინახე, რა დიდი სიბრძნე, სიწმინდე და სიღრმე იყო მასში. მაგრამ, ვინაიდან იქ ბევრ და სხვადასხვა საკითხზეა ლაპარაკი და წმინდა მამების სხვადასხვანაირი დარიგება წერია, ყველაფერი ვერ გავიგე და თავი ერთად ვერ მოვუყარე მას, რისი გაგებაც შინაგან ლოცვასთან დაკავშირებით მსურდა, კერძოდ, რა გზით შეიძლებოდა გულში თავისთავად მოქმედი განუწყვეტელი ლოცვის შესწავლა. ამის გაგება კი ძლიერ მინდოდა, თანახმად მოციქულის მიერ თქმული უფლის მცნებისა: "ხოლო ჰბაძევდით მადლითა მათ უფროჲსთა" (1კორ. 12.31). ასევე: "სულსა ნუ დაივიწყებთ" (1თეს. 5.19). ბევრი ვიფიქრე, როგორ მოვქცეულიყავი. ჭკუა არ მყოფნის, არც მიხვედრილობა. არავინაა ამხსნელი. ისევ უფალს მოვაბეზრებ ლოცვით თავს. იქნებ, უფალმა რამენაირად გამიხსნას გონება. ამის შემდეგ დღედაღამ განუწყვეტლივ ვლოცულობდი და სხვას არაფერს ვაკეთებდი. მცირე ხნითაც არ შემიწყვეტია ლოცვა. აზრები დამიმშვიდდა და ჩამეძინა. და, აი, სიზმარში ვხედავ, თითქოს ჩემი განსვენებული ბერის სენაკში ვარ. ის "სათნოებათმოყვარეობას" განმიმარტავს და მეუბნება:

- ეს წმინდა წიგნი სავსეა უდიდესი სიბრძნით. იგი საიდუმლო საგანძურია ღვთის ფარული განგების შესაცნობად. წიგნში არც ყველა ადგილია გასაგები და არც ყველასთვისაა ხელმისაწვდომი. მაგრამ იგი თითოეული მოაზროვნისთვის შესაფერის შეგონებებს შეიცავს: ბრძენისთვის - ბრძნულს, უბრალო ხალხისთვის - უბრალოს. ამიტომ თქვენ, უბრალო ხალხმა, წმინდა მამების წიგნები იმ თანამიმდევრობით არ უნდა წაიკითხოთ, როგორც მასშია მოცემული. ეს ღვთისმეტყველური თანამიმდევრობაა. ხოლო უსწავლელმა კაცმა, ვისაც "სათნოებათმოყვარეობიდან" შინაგანი ლოცვის შესწავლა სურს, იგი შემდეგი თანამიმდევრობით უნდა წაიკითხოს: 1) პირველ რიგში ნიკიფორე მონაზვნის წიგნი წაიკითხოს (მეორე ნაწილში); შემდეგ 2) მოკლე თავების გამოკლებით გრიგოლ სინელის მთელი წიგნი; 3) სვიმონ ახალი ღვთისმეტყველის სწავლება სამგვარი ლო­ცვის შესახებ და სიტყვა რწმენაზე; შემდეგ 4) კალისტესა და ეგნატეს წიგნი. ეს მამები გულის შინაგან ლოცვასთან დაკავშირებით სრულ და ყველასთვის გასაგებ სწავლა_დარიგებას იძლევიან. მაგრამ თუ ლოცვის შესახებ კიდევ უფრო გასაგები შეგონების ნახვა გსურს, მაშინ მეოთხე ნაწილში ეძიე წმინდა კალისტე კონსტანტინოპოლელი პატრიარქის მოკლე სწავლება ლოცვის შესახებ.

ვითომ, ხელში მეჭირა ჩემი "სათნოებათმოყვარეობა" და მი­თი­თებული სწავლების ძებნა დავიწყე, მაგრამ ვერაფრით ვი­პოვე. ბერმა თვითონ გადაფურცლა რამდენიმე გვერდი და მითხრა:

- აი ისიც! მე თვითონ მოგინიშნავ!

შემდეგ მიწიდან ნახშირი აიღო და მოძებნილი ტექსტის გასწვრივ, წიგნის არშიაზე ნიშანი დასვა. რასაც ბერი ამბობდა, ყველაფერს ყურადღებით ვისმენდი და ვცდილობდი, რაც შეიძლებოდა, კარგად და ზუსტად დამემახსოვრებინა.

გამომეღვიძა. ვინაიდან ჯერ კიდევ გათენებული არ იყო, ვიწექი და ძილში ნანახსა და ბერის ნათქვამს გონებაში ვიმეორებდი. დავიწყე ფიქრი: ღმერთმა იცის, განსვენებული ბერის სული გამომეცხადა, თუ ეს "სათნოებათმოყვარეობასა" და ბერზე ხშირი ფიქრის შედეგად გამოწვეული წარმოსახვა იყო? ასე, საგონებელში მყოფი, ავდექი. თენდებოდა. რას ვხედავ?! - ქვაზე, რომელიც მიწურში მაგიდის მაგივრობას მიწევდა, "სათნოებათმოყვარეობა" დევს, ბერის მიერ მითითებულ ადგილზეა გადაშლილი და ზუსტად ისეა ნახშირით გახაზული, როგორც ეს სიზმარში ვნახე. ნახშირიც კი წიგნთან იდო. ამან გამაოცა. კარგად მახსოვს, რომ საღამოს წიგნი იქ არ იყო. იგი თავთან მედო, შეხვეული. ასევე ზუსტად ვიცი, რომ მითითებულ ადგილას წინათ არანაირი ნიშანი არ ყოფილა. ამ შემთხვევამ ზმანების უტყუარობასა და ჩემი ნეტარი ბერის ღვთივსათნოყოფაში დამარწმუნა. ჰოდა, "სათნოებათმოყვარეობის" ზუსტად იმ თანამიმდევრობით კითხვას შევუდექი, როგორც ეს ბერმა მიმითითა. წავიკითხე ერთხელ, ხელმეორედ. კითხვამ სულში წაკითხულის საქმით გამოცდის სურვილი და მონდომება აღმიძრა. ჩემთვის უკვე გასაგები და ნათელი გახდა, თუ რას ნიშნავს შინაგანი ლოცვა, რა საშუალებებით შეიძლება მისი მიღწევა, რას იწვევს  და როგორ ატკბობს იგი სულსა და გულს, როგორ უნდა შეიტყო, საიდან არის ეს სიტკბოება - ღვთისგან, ბუნებიდან თუ ხიბლიდან.

ამრიგად, სვიმონ ახალი ღვთისმეტყველის შეგონების თანახმად, პირველ რიგში გულის ადგილის ძიება დავიწყე. თვალები დავხუჭე და გონებით, ანუ წარმოსახვით გულში ჩავიხედე: მინდოდა, წარმომედგინა, რომ იგი მკერდის მარცხენა მხარესაა. ყურადღებით ვუსმენდი გულისცემას. თავდაპირველად დღეში რამდენჯერმე ვვარჯიშობდი ასე ნახევარი საათის განმავლობაში. თავდაპირველად სიბნელის გარდა ვერაფერს ვამჩნევდი. მალე წარმოვიდგინე გული და მისი მოძრაობა შევნიშნე. შემდეგ, გრიგოლ სინელის, კალისტესა და ეგნატეს დარიგების თანახმად, სუნთქვის დროს გულში შემყავდა და გამომყავდა იესოს ლოცვა, ანუ როცა ჰაერს ჩავისუნთქავდი, გონებით გულში ვიხედებოდი და ვამბობდი: "უფალო იესო ქრისტე", ხოლო ჰაერის ამოსუნთქვისას - "შემიწყალე მე". ჯერ ერთი ან ორი საათის განმავლობაში ვვარჯიშობდი ასე, შემდეგ უფრო ხანგრძლივად და ხშირად, ბოლოს მთელ დღეს ვარჯიშს ვუთმობდი. როცა სიმძიმე, სიზარმაცე ან ეჭვი შემომიტევდა, მაშინვე "სათნოებათმოყვარეობაში" იმ ადგილების კითხვას ვიწყებდი, სადაც გულისმიერი ღვაწლის შესახებ იყო დარიგება და კვლავ ლოცვის სურვილი და ხალისი მეუფლებოდა. სამი კვირის შემდეგ გულში ტკივილი ვიგრძენი, შემდეგ საამური სითბო, სიხარული და სიმშვიდე. ეს მაგულიანებდა და სურვილს მიღვივებდა, უფრო და უფრო მეტი გულმოდგინებით მევარჯიშა ლოცვაში. ასე რომ, მთელი ჩემი ფიქრები ამით იყო დაკავებული და უდიდეს სიხარულს განვიცდიდი. მას შემდეგ გულსა და გონებას სხვადასხვაგვარი დროებითი შეგრძნებები ეუფლებოდა: ზოგჯერ რაღაცნაირად ტკბილად მიდუღდა გული, მასში ისეთი სიმსუბუქე, თავისუფლება და ნუგეში იყო, რომ სრულიად ვიცვლებოდი და აღტაცებაში მოვდიოდი; ზოგჯერ იესო ქრისტესა და ღვთის ყველა ქმნილების მიმართ მხურვალე სიყვარულს განვიცდიდი; ზოგჯერ თავისით მდიოდა უფლისადმი მადლიერების ტკბილი ცრემლები ჩემნაირი ცოდვილის შეწყალების გამო; ზოგჯერ უგუნური გონება იმდენად მინათდებოდა, რომ ადვილად ვიგებდი და ვიაზრებდი იმას, რაც ადრე აზრადაც არ მომდიოდა. ზოგჯერ გულის საამური სითბო მთელ სხეულში იღვრებოდა და გულაჩვილებული ვგრძნობდი, რომ ღმერთი ყველგან ჩემთან ერთად იყო; ზოგჯერ იესო ქრისტეს სახელის მოწოდებით უდიდეს შინაგან სიხარულს განვიცდიდი და ვხვდებოდი, რასაც ნიშნავდა მისი ნათქვამი: "აჰა ეგერა სასუფეველი ღმრთისაჲ შორის თქუენსა არს" (ლუკ. 17.21).

ასეთი და მსგავსი სახის სიამის მომგვრელი ნუგეში მეუფლებოდა და შევამჩნიე, რომ ის, რაც გულისმიერ ლოცვას შედეგად მოსდევს, სამგვარად, კერძოდ, სულში, გრძნობებში და გამოცხადებით ვლინდება. მაგალითად, სულში ისადგურებს სიტკბოება ღვთისადმი სიყვარულისა, შინაგანი სიმშვიდე, გონებრივი აღმაფრენა, აზრების სიწმინდე, ტკბილი მოგონება ღვთისა. გრძნობებში შემდეგნაირად ვლინდება: გული საამურად თბება, სხეულის ყველა ასო სიამით ივსება, გული სიხარულით დუღს, გრძნობ სიმსუბუქესა და სიმხნევეს, ცხოვრება საამურად გესახება, ავადმყოფობისა და განსაცდელის მიმართ უგრძნობელი ხდები. გამოცხადებით - ნათდება გონება, იგებ წმინდა წერილს, გესმის ქმნილებათა ენა, უარყოფ ამაოებას და შინაგანი ცხოვრების სიტკბოებას შეიცნობ, რწმუნდები ღვთის სიახლოვესა და ჩვენდამი მის სიყვარულში.

ხუთი თვე გავატარე განმარტოებით ამგვარ ლოცვით ღვაწლსა და ხსენებული გრძნობებით ტკბობაში, და იმდენად მივეჩვიე გულისმიერ ლოცვას, რომ მასში განუწყვეტლივ ვვარჯიშობდი. ბოლოს ვიგრძენი, რომ გონებასა და გულში ლოცვა თავისთავად, ჩემი მხრიდან ყოველგვარი ძალდატანების გარეშე იბადებოდა და წარმოითქმებოდა. არა მარტო მღვიძარებისას, ძილშიც კი ზუსტად ასევე მოქმედებდა და ვერაფერი აჩერებდა მას, ერთი წამითაც არ წყდებოდა, რაც უნდა მეკეთებინა. სული ღმერთს მადლობდა, ხოლო გული განუწყვეტელ სიხარულში იღვენთებოდა.

დადგა ტყის ჩეხვის დროც. ხალხმა თავმოყრა დაიწყო. ჩემი წყნარი სამყოფელი უნდა დამეტოვებინა. მეტყევეს დავემშვიდობე, ვილოცე და იმ მიწას ვაკოცე, სადაც ჩემისთანა უღირსი ღმერთმა თავისი წყალობის ღირსი გახადა. წიგნებიანი ჩანთა გადავიკიდე და წავედი. დიდხანს ვიხეტიალე სხვადასხვა ადგილას, ვიდრე ირკუტსკს მივაღწევდი. მთელი მოგზაურობის განმავლობაში, ნებისიმიერი შეხვედრის დროს, გულში თავისთავად მოქმედი ლოცვა იყო ჩემი შვება და ნუგეში. მას არ შეუწყვეტია ჩემი დატკბობა, თუმცა კი სხვადასხვა სიძლიერით მოქმედებდა. სადაც უნდა ვყოფილიყავი, რაც უნდა მეკეთებინა, რითაც უნდა ვყოფილიყავი დაკავებული, ხელს არაფერში მიშლიდა და არც არაფერი ანელებდა მას. ვმუშაობ და ლოცვა თავისთავად არის გულში, საქმეც უფრო სწრაფად მიდის. რაიმეს ყურადღებით ვუსმენ ან ვკითხულობ, და ლოცვა მაინც არ წყდება, ერთდროულად ერთსაც ვგრძნობ და მეორესაც. თითქოს გაორებული ვარ ან ერთ სხეულში ორი სული მაქვს. ღმერთო ჩემო, რა საიდუმლოებითაა ადამიანი მოცული!.. "ვითარ განდიდნეს საქმენი შენნი, უფალო, და ყოველივე სიბრძნით ჰქმენ" (ფსალმ. 103.24).

[გზად ბევრი საოცარი რამ შემემთხვა და გადამხდა კიდეც. ყველაფერი რომ გიამბოთ, მთელი დღე არც მეყოფა. აი, მაგალითად: ერთხელ]13, ზამთარში, საღამო ხანს, ერთ სოფელში ღამის გასათევად ტყეზე გავლით მარტო მივდიოდი. იქამდე ორიოდე ვერსი დამრჩენოდა. უეცრად თავს დამესხა დიდი მგელი. ხელში ბერის შალის სკვნილი მეჭირა (ყოველთვის თან დამქონდა). მეც ეს სკვნილი მოვუქნიე მგელს. იცით, რა მოხდა?! - სკვნილი ხელიდან გამივარდა და როგორღაც მგელს პირდაპირ კისერზე შემოეხვია. მგელი გაიქცა და ეკლიან ბუჩქს გადაახტა, მაგრამ უკანა ფეხებით ბუჩქში გაიხლართა, ხოლო სკვნილით გამხმარი ხის ტოტს გამოედო. დაიწყო ფართხალი, მაგრამ თავის დაღწევას ვერ ახერხებდა, რადგან სკვნილი კისერზე უჭერდა. რწმენით გადავიწერე პირჯვარი და მგლის გასათავისუფლებლად გავემართე, უფრო მეტად კი იმიტომ, რომ ვფიქრობდი, თუ მგელი სკვნილს გაწყვეტდა და მასთან ერთად გაიქცეოდა, ჩემი ძვირფასი სკვნილი დაიკარგებოდა. ის იყო, მივუახლოვდი და სკვნილს ხელი წავავლე, რომ მგელმა, მართლაც, გაწყვიტა იგი და უგზო-უკვლოდ გაიქცა. ასე რომ, ღმერთს მადლობა შევწირე, ჩემი ნეტარი ბერი მოვიხსენიე და სოფლამდე მშვიდობით ჩავაღწიე. მივედი ფუნდუკში და ღამის გათევა ვითხოვე. შევედი ქოხში. წინა კუთხეში, მაგიდასთან ორნი ისხდნენ: ერთი მოხუცი კაცი იყო, მეორე კი - მსუქანი, შუახნისა. შესახედაობით თითქოს უბრალო ხალხი არ უნდა ყოფილიყო. ჩაის სვამდნენ. გლეხს, რომელიც მათ ცხენებს სდარაჯობდა, მათი ვინაობა ვკითხე, მითხრა:

- მოხუცი სახალხო სასწავლებლის მასწავლებელია, მეორე კი - საერობო სასამართლოში კანცელარიის მწერალი. ორივე კეთილშობილია. აქედან ოც ვერსში, ბაზრობაზე მიმყავს.

ცოტა ხნით ჩამოვჯექი, ერთ ქალს ნემსი და ძაფი ვთხოვე, სანთელთან მივედი და გაწყვეტილი სკვნილის კემსვა დავიწყე. მწერალმა შემომხედა და მითხრა:

- ჩანს, გულმოდგინედ აკეთებდი მეტანიებს, სკვნილიც კი გაგიწყვეტია!

- მე - არა, მგელმა გაწყვიტა...

- ნუთუ მგლები ლოცულობენ?! - სიცილით თქვა მწერალმა.

მაშინ მათ დაწვრილებით ვუამბე, რაც თავს გადამხდა და ჩემთვის რამდენად ძვირფასი იყო ეს სკვნილი. მწერალმა ისევ გაიცინა და მითხრა:

- თქვენ, ცრუ წმინდანებს, ყოველთვის სასწაულები გეჩვენებათ! რა არის აქ წმინდა? შენ მას უბრალოდ ესროლე. მგელიც შეშინდა და წავიდა. ძაღლებსა და მგლებს ხომ რაიმეს სროლისა ეშინიათ. ტყეში გახლართვაც ადვილია. განა ცოტა რამ ხდება ამქვეყნად?! მაშ, ყველაფერი სასწაულად უნდა მივიჩნიოთ?!

ეს რომ მასწავლებელმა მოისმინა, მას უთხრა:

- ასეთ დასკვნას ნუ გამოიტანთ, ბატონო! თქვენთვის უცნობია მეცნიერული თვალსაზრისი... მე კი ამ კაცის ნაამბობში გრძნობებისა და სულის ბუნების საიდუმლოს ვხედავ...

- ეს როგორ? - ჰკითხა მწერალმა.

- აი, ნახეთ: თუმცა შემდგომი განათლება აღარ მიგიღიათ, მაგრამ უთუოდ ნასწავლი გექნებათ ძველი და ახალი აღთქმის მოკლე საღვთო ისტორია, რომელიც სასწავლებლებისთვის კითხვა-პასუხის სახით გამოიცემა. ალბათ, გახსოვთ, ვიდრე პირველქმნილი ადამიანი, ადამი, უცოდველ და წმინდა მდგომარეობაში იმყოფებოდა, ყველა მხეცი და ცხოველი მას ემორჩილებოდა, შიშით მიდიოდნენ მასთან და ისიც სახელებს არქმევდა მათ. ბერი, ვისაც ეს სკვნილი ეკუთვნოდა, წმინდა იყო. ჰოდა, რას ნიშნავს სიწმინდე? - სხვას არაფერს, თუ არა ღვაწლის გზით პირველი ადამიანის უცოდველი მდგომარეობის დაბრუნებას ცოდვილ ადამიანში. როცა სული იკურთხება, სხეულიც ნაკურთხია. კურთხეულს ყოველთვის ხელთ ჰქონდა სკვნილი. მაშასადამე, ხელის შეხებითა და ანაორთქლით მასზეც გადავიდა სიწმინდის ძალა, ძალა პირველი ადამიანის უცოდველი მდგომარეობისა. აი, სულიერი ბუნების საიდუმლოც!.. ამ ძალას მემკვიდრეობით დღემდე ბუნებრივად შეიგრძნობს ყველა ცხოველი, და ამას შეიგრძნობს ყნოსვის საშუალებით, რადგან მხეცებსა და ცხოველებში ცხვირი გრძნობების უმთავრესი იარაღია. აი, გრძნობების ბუნების საიდუმლოც!..

- თქვენი, სწავლულების, მთელი ძალა სიბრძნეშია. ჩვენთან კი ყველაფერი უბრალოდ არის: დაისხი ერთი სირჩა არაყი, გადაჰკარი და ძალაც იქნება, - თქვა მწერალმა და განჯინისკენ გაემართა.

- ეს თქვენი საქმეა, - თქვა მასწავლებელმა, - მეცნიერული მსჯელობა კი, გთხოვთ, ჩვენ დაგვანებოთ!

მომეწონა მასწავლებლის ლაპარაკი, მივუახლოვდი და ვუთხარი:

- გავკადნიერდები, ბიძიკო, და კიდევ რაღაცას მოგიყვებით ჩემს ბერზე, - და ვუამბე, როგორ ვნახე ბერი სიზმარში, როგორ დამმოძღვრა და "სათნოებათმოყვარეობაში" როგორ მომინიშნა ადგილი. მასწავლებელმა ყველაფერი ყურადღებით მოისმინა. დუქანში წამოწოლილი მწერალი კი აბუზღუნდა:

- მართალს ამბობენ, ბიბლიის ზედმეტი კითხვით ჭკუიდან გადადიანო. ასეც არის! ღამით ვინ ჯანდაბა მოგინიშნავდა წიგნებს?! უბრალოდ, ძილში იატაკზე დაგივარდებოდა წიგნი და მური მიეცხო... აი შენ, სასწაულიც! ჰოი, ეს გაიძვერები! ბევრი გვინახავს, ძმაო, თქვენნაირი! - წაიბუტბუტა მწერალმა, კედლისკენ გადაბრუნდა და დაიძინა.

ამის გაგონებაზე მასწავლებელს მივმართე და ვუთხარი:

- თუ გნებავთ, თავად იმ წიგნს გაჩვენებთ, სადაც ხაზი საგანგებოდაა გასმული, და არა მურით მიცხებული. - ჩანთიდან "სათნოებათმოყვარეობა" ამოვიღე, ვაჩვენე და ვუთხარი:

- გაოცებული ვარ, უხორცო სულმა როგორ შეძლო ნახშირის აღება და დაწერა?..

მასწავლებელმა ნიშანს დახედა და ლაპარაკი დაიწყო:

- ესეც სულების საიდუმლოა. აგიხსნი. აი, ნახე: როცა სულები ცოცხალ ადამიანს სხეულით ეცხადებიან, ისინი ჰაერისა და სინათლის მატერიისგან იქმნიან ხელშესახებ სხეულს. გამოცხადების დასრულებისას ნასესხებ მატერიას კვლავ იმ სტიქიას უბრუნებენ, რისგანაც მათი სხეული იყო აგებული. რამდენადაც ჰაერს დრეკადობის, კუმშვისა და ჭიმვადობის ძალა აქვს, ამიტომ ამ ძალით შემოსილ სულსაც ყველაფრის აღება, მოქმედება და წერა შეუძლია. ეს რა წიგნი გაქვს? მოიტა, ვნახო! - მან წიგნი გადაფურცლა. იგი სვიმონ ახალი ღვთისმეტყველის სიტყვაზე გადაიშალა. - აჰა, როგორც ჩანს, წიგნი საღვთისმეტყველოა. არასდროს მინახავს...

- ეს წიგნი, ბიძიკო, თითქმის მთლიანად იესო ქრისტეს სახელით შინაგანი გულისმიერი ლოცვის შესახებ სწავლებისგან შედგება. იგი ოცდახუთი წმინდა მამის მიერაა აქ დაწვრილებით განხილული.

- ვიცი მე შინაგანი ლოცვა, - თქვა მასწავლებელმა.

მდაბლად დავუკარი მას თავი და შინაგან ლოცვაზე რაიმეს თქმა ვთხოვე.

- აი, რა წერია ახალ აღთქმაში: ადამიანი და ყველა ქმნილება უნებურად ემორჩილებიან ამაოებას. ბუნებრივია, რომ ყველა ოხრავს, ყველას ღვთის შვილთა თავისუფლებაში შესვლა სურს და ესწრაფვის. სწორედ ქმნილებათა ეს იდუმალი ოხვრა და სულთა თანდაყოლილი მისწრაფება არის კიდეც შინაგანი ლოცვა. აქ სასწავლი არაფერია, ის ყველაში და ყველაფერშია!..

- როგორღა მოვიპოვოთ, აღმოვაჩინოთ და შევიგრძნოთ იგი გულში? როგორ შევიცნოთ და მივიღოთ იგი საკუთარი ნებით? როგორ მივაღწიოთ იმას, რომ მან აშკარად იმოქმედოს ჩვენში, დაგვატკბოს, განგვანათლოს და გვიხსნას? - ვკითხე მე.

- არ მახსოვს, ამის შესახებ საღვთისმეტყველო ტრაქტატებში სადმე რომ ეწეროს, - მიპასუხა მასწავლებელმა.

- აქ, აქ წერია ეს ყველაფერი! - მივუთითე მე.

მასწავლებელმა ფანქარი ამოიღო, წიგნის სახელწოდება - "სათნოებათმოყვარეობა" ჩაიწერა და მითხრა:

- აუცილებლად გამოვიწერ ტობოლსკიდან და გადავხედავ.

ასე დავშორდით ერთმანეთს. წავედი და ღმერთს ვმადლობდი მასწავლებელთან საუბრის გამო. მწერლისთვის კი ვლოცულობდი, ღმერთს ისე მოეწყო, რომ მას ერთხელ მაინც წაეკითხა "სათნოებათმოყვარეობა" და ცხონებაზე დაფიქრებულიყო.

ერთხელაც, გაზაფხულზე, ერთ სოფელში მისულს მღვდელთან გაჩერება მომიხდა. კეთილი კაცი იყო, მარტოხელა. სამი დღე ვიყავი მასთან. ამ ხნის განმავლობაში მაკვირდებოდა, მერე მითხრა:

- დარჩი ჩემთან, ჯამაგირს დაგინიშნავ. კეთილსინდისიერი კაცი მჭირდება. ხომ ნახე, ჩვენთან, ხის ძველ ეკლესიასთან ახალი ქვის ეკლესია შენდება. ერთგული კაცი ვერ ვნახე, მუშებს თვალყური ადევნოს და მშენებლობისთვის შემოწირულობის შესაგროვებლად სამლოცველოში დაჯდეს. ვხედავ, შენ ამას შეძლებდი. შენი მისწრაფებიდან გამომდინარე, მშვენივრად მოეწყობოდი - მარტო იქნებოდი სამლოცველოში და ილოცებდი. დარაჯისთვის იქ პატარა, განმარტოებული ოთახიცაა. დარჩი, გთხოვ, მანამდე მაინც, ვიდრე ეკლესიას დაასრულებენ!

დიდხანს კი ვიდექი უარზე, მაგრამ მღვდლის დაბეჯითებულ თხოვნას უნდა დავთანხმებოდი. ასე დავრჩი იქ მთელი ზაფხულის განმავლობაში შემოდგომამდე. დავიწყე სამლოცველოში ცხოვრება. თავდაპირველად მშვიდად ვიყავი, ლოცვაში ვარჯიშიც მოსახერხებელი იყო, მოუხედავად იმისა, რომ სამლოცველოში ბევრი ხალხი მოდიოდა, განსაკუთრებით, დღესასწაულებზე: ზოგი - სალოცავად, ზოგი - დასამთქნარებლად, ზოგი კი - შემოწირულობის თეფშიდან რაიმეს ასაწაპნად. ისინი ხედავდნენ, რომ ხან ბიბლიას ვკითხულობდი, ხანაც - "სათნოებათმოყვარეობას", ამიტომ ზოგი მომსვლელი საუბარს მიმართავდა, ზოგიერთი კი რაიმეს წაკითხვას მთხოვდა.

გარკვეული ხნის შემდეგ შევნიშნე, რომ სამლოცველოში ხშირად მოდიოდა ერთი გლეხის გოგონა და დიდხანს ლოცულობდა. მის ბუტბუტს ყური რომ მივუგდე, ვნახე, რაღაც უცნაურ ლოცვებს კითხულობდა, ზოგიერთს კი საერთოდ არეულ-დარეულად ამბობდა. ვკითხე, ასეთი ლოცვა ვინ ასწავლა. მითხრა, რომ დედამ. დედა ეკლესიური ყოფილა, მამა კი - მღვდლის უარმყოფელი განხეთქილების მიმდევარი. შემეცოდა და ვურჩიე, სწორად, წმინდა ეკლესიის გადმოცემის თანახმად წაეკითხა ლოცვები. "მამაო ჩვენო" და"ღვთისმშობელო ქალწულო" განვუმარტე. ბოლოს ვუთხარი:

- შეძლებისდაგვარად ხშირად, ბევრჯერ თქვი იესოს ლოცვა. იგი ყველა სხვა ლოცვაზე მეტად აღწევს ღმერთამდე და მისი დახმარებით სულს იცხონებ.

გოგონა ჩემს რჩევას ყურადღებით მოეკიდა და წრფელი გულით შეუდგა მის შესრულებას. იცით, რა მოხდა? - მცირე ხნის შემდეგ გამომიცხადა, რომ იესოს ლოცვას მიეჩვია, მისკენ მუდმივ ლტოლვას გრძნობს. როცა ლოცვის შესაძლებლობა აქვს და ლოცულობს, სიამეს განიცდის, ლოცვის დასრულებისას კი სიხარული და კვლავ ლოცვის სურვილი იპყრობს. გამიხარდა და ვურჩიე, იესო ქრისტეს სახელით ლოცვა გაეგრძელებინა.

ზაფხული იწურებოდა. სამლოცველოში მომსვლელთაგან ბევრმა ჩემთანაც დაიწყო სიარული, ამჯერად არა მარტო რჩევა-დარიგებისა თუ წიგნის კითხვის მიზნით, არამედ სხვა­დასხვა ცხოვრებისეული განსაცდელის გამოც, დაკარგულის მოსაძიებლადაც კი. როგორც ჩანს, ზოგიერთმა მკითხავად მიმიჩნია. ბოლოს რჩევისთვის დამწუხრებული მოვიდა ხსენებული გოგონაც. მამამისს გოგონას ნების საწინააღმდეგოდ მისი გათხო­ვება განუზრახავს განხეთქილებაში მყოფ კაცზე, რომლის მიმდევრებიც ასევე უარყოფდნენ მღვდელს. ჯვარი ერთ გლეხს უნდა დაეწერა.

- ეს რა კანონიერი ქორწინება იქნება?! - წამოიძახა მან, - იგივე მრუშობაა! გაქცევა მინდა, სულერთია, სად.

მე ვუთხარი:

- სად უნდა გაიქცე? ხომ ისევ გიპოვიან. ახლანდელ დროში ვერსად დაიმალები, ყველგან გიპოვიან. უმჯობესია, უფრო გულმოდგინედ ევედრო ღმერთს, რომ მამაშენის განზრახვა თავისი განგებულებით ჩაშალოს და შენი სული ცოდვისა და ერესისგან დაიფაროს. ეს გაქცევაზე უფრო საიმედო იქნება.

დრო გადიოდა. ხმაური აუტანელი და მაცდუნებელი გახდა ჩემთვის. ბოლოს და ბოლოს ზაფხულიც გავიდა. სამლოცველოს დატოვება და უწინდებურად გზის გაგრძელება გადავწყვიტე. მივედი მღვდელთან და ვუთხარი:

- მამაო, თქვენთვის ცნობილია ჩემი განწყობილება. ლოცვისთვის სიჩუმე მჭირდება, აქაურობა კი ჩემთვის ძალზე გამრთობი და საზიანოა. აი, შევასრულე თქვენი მორჩილება და ზაფხული აქ გავატარე. ახლა კი გამიშვით და განმარტოებით მგზავრობისთვის მაკურთხეთ.

მღვდელს ჩემი გაშვება არ უნდოდა და დაყოლიება დამიწყო:

- რა გიშლის ხელს, აქაც რომ ილოცო? სამლოცველოში ჯდომის გარდა, სხვა საქმე არ გაქვს. პურიც მზამზარეულია. კეთილი, დღედაღამ ილოცე იქ. იცხოვრე, ძმაო, ღმერთმა ხელი მოგიმართოს! შენ საჭირო და სასარგებლო კაცი ხარ აქაურობისთვის. მომსვლელებთან წვრილმანებზე კი არ ყბედობ, არამედ ღვთის ტაძრისთვის შემოსავალი მოგაქვს და ერთგულად აგროვებ. ღვთისთვის ეს უფრო სათნოა, ვიდრე შენი განმარტოებული ლოცვა. რას ხედავ მარტოობაში?! ხალხთან ერთად ლოცვა უფრო სახალისოა. ღმერთმა ადამიანი იმისთვის კი არ შექმნა, რომ თავისთვის იყოს, არამედ იმისთვის, რომ ადამიანები ერთმანეთს დაეხმარონ და როგორც შეუძლიათ, ერთმანეთი ცხონების გზაზე დააყენონ. შეხედე წმინდანებსა და მსოფლიო მასწავლებლებს: ისინი დღედაღამ წვალობდნენ და ეკლესიაზე ზრუნავდნენ, ყველგან ქადაგებდნენ, განმარტოებით კი არ ისხდნენ და ხალხს კი არ ემალებოდნენ.

- ღმერთი, მამაო, ყველას სათავისო ნიჭს აძლევს. ბევრი მქადაგებელი იყო და ბევრიც - განდეგილი. ვინც რა და როგორ მიდრეკილებას აღმოაჩენდა საკუთარ თავში, იმის მიხედვით იქცეოდა, და სწამდა, რომ თავად ღმერთი მიუთითებდა ცხონების ამ გზისკენ. მაშ, როგორ ამიხსნით იმას, რომ ბევრი წმინდანი მღვდელმთავრის, წინამძღვრისა და მღვდლის ხარისხსაც კი ტოვებდა და ხალხში რომ არ გარეულიყო, მივარდნილ უდაბნოში გარბოდა? ასე გაექცა თავის საეპისკოპოსო სამწყსოს წმინდა ისააკ ასური, ასე მიატოვა თავისი მრავალრიცხოვანი სავანე ღირსმა ათანასე ათონელმა. ამგვარად იმიტომ იქცეოდნენ, რომ მათთვის მაცდუნებელი იყო ის ადგილი და ჭეშმარიტად სწამდათ იესო ქრისტეს ნათქვამი: "რაჲ სარგებელ ეყოს კაცსა, უკუეთუ სოფელი ყოველი შეიძინოს და სული თჳსი იზღვიოს?" (მათ. 16.26).

- ისინი ხომ წმინდანები იყვნენ?! - თქვა მღვდელმა.

- თუ წმინდანებიც კი უფრთხოდნენ ხალხთან ურთიერთობას, ზიანი რომ არ მისდგომოდათ, მაშ, უძლურმა ცოდვილმა რაღა ქნას?! - ვუპასუხე მე. ბოლოს კეთილ მღვდელს დავემშვიდობე და მან სიყვარულით გამომაცილა გზაზე.

ათიოდე ვერსი გავიარე და ერთ სოფელში ღამის გასათევად შევჩერდი. იქ უიმედოდ დასნეულებული გლეხი ვნახე. ახლობლებს ვურჩიე, რომ იგი ქრისტეს წმინდა საიდუმლოსთვის ეზიარებინათ. დათანხმდნენ და დილით სამრევლო სოფელში მღვდლის მოსაყვანად კაცი გაგზავნეს. დავრჩი, რათა წმინდა ნაწილებისთვის თაყვანი მეცა და ამ უდიდესი საიდუმლოს აღსრულებისას მელოცა. გარეთ გამოვედი და სახლთან მიწაყრილზე ჩამოვჯექი, მღვდელს ველოდები. უცებ უკანა ეზოს მხრიდან ჩემკენ ის გოგონა მორბის, სამლოცველოში რომ ლოცულობდა.

- აქ როგორ მოხვდი? - ვკითხე მე.

- განხეთქილების მიმდევართან ჩემი გათხოვების გასარიგებლად ჩვენებს დღე ჰქონდათ დანიშნული, მაგრამ წამოვედი, - თქვა ეს და მიწამდე თავი დამიკრა, - მოწყალება მოიღე, თან წამიყვანე და რომელიმე დედათა მონასტერში დამტოვე. არ მინდა გათხოვება, მონასტერში ვიცხოვრებ და იესოს ლოცვას ვიტყვი. შენ დაგიჯერებენ და მიმიღებენ.

- რას ამბობ, -  ვუთხარი მე, - სად უნდა წაგიყვანო? ამ მხარეში არც ერთი დედათაA მონასტერი არ ვიცი. ან როგორ წაგიყვან, პასპორტი არ გაქვს?! ჯერ ერთი, არსად მიგიღებენ, შემდეგ, ახლანდელ დროში ვერსად დაიმალები, მალე დაგიჭერენ, სახლში დაგაბრუნებენ და მაწანწალობისთვის დაგსჯიან კიდეც. უმჯობესია, სახლში წახვიდე და ღმერთს ევედრო. თუ გათხოვება არ გინდა, თავი მოიავადმყოფე. ამას მაცხონებელი თვალთმაქცობა ჰქვია. ასე მოიქცნენ წმინდა დედა კლიმენტა, ღირსი მარინე და ბევრი სხვაც, როცა მამათა მონასტერში ცხონებისთვის იღვწოდნენ.

იმ დროს, როცა ჩვენ ვისხედით და ვმსჯელობდით, დავინახეთ, რომ ოთხი კაცი გზაზე ორცხენას მოაქროლებდა და პირდაპირ ჩვენთან გააჩერეს. გოგონას ხელი დაავლეს, საზიდარში ჩასვეს და ერთ კაცთან ერთად გაუშვეს, ხოლო დანარჩენმა სამმა ხელები შემიკრა და ისევ იმ სოფელში წამიყვანა, სადაც ზაფხულში ვცხოვრობდი. ჩემს ყოველგვარ თავისმართლებაზე გაჰყვიროდნენ:

- წმინდანო, გაჩვენებთ, როგორ უნდა გოგონების მიტყუება!

საღამოს სოფლის გამგეობაში მიმიყვანეს, ფეხებზე ბორკილები დამადეს და სანამ მსჯავრის გამოსატანად შეიკრიბებოდნენ, დილამდე ციხეში ჩამსვეს. მოძღვარმა რომ გაიგო, ციხეში ვიყავი, სანახავად მოვიდა. ვახშამი მომიტანა. მანუგეშებდა, მეუბნებოდა, რომ გამომესარჩლებოდა და, როგორც სულიერი მამა, იტყოდა, რომ ისეთი არ ვიყავი, როგორც ჩემზე ფიქრობდნენ. ცოტა ხანს იჯდა ჩემთან და წავიდა.

გვიან საღამოს მაზრის პოლიციის უფროსი ამ სოფელზე გავლით სადღაც მიდიოდა და ვექილთან გაჩერდა. უამბეს მომხდარის შესახებ. მან კრების მოწვევა და სასამართლო ქოხში ჩემი მიყვანა ბრძანა. შევედით ქოხში, ვდგავართ და ველოდებით. [აი, პოლიციის უფროსიც მოვიდა. შეზარხოშება მოესწრო. მაგიდას ქუდიანი მიუჯდა და დაიძახა:

- ჰეი, ეპიფანე! შენს გოგონას ხომ არაფერი წაუღია სახლიდან?

- არაფერი, ბიძიკო!

- ამ ბრიყვთან ერთად რამე უმსგავსო საქმეში ხომ არ არის მხილებული?

- არა, ბიძიკო!

- მაშ ასე, საქმეს, აი, როგორ განვიხილავთ და გადავწყვეტთ: შენს ქალიშვილს თავად გაუსწორდი. ამ ვაჟკაცს კი ხვალ ჭკუას ვასწავლით და გავაგდებთ. ისე დავსჯით, რომ აქეთ მეტად აღარც კი გამოიხედოს. ეს არის და ეს! - თქვა პოლიციის უფროსმა, მაგიდიდან წამოდგა და დასაძინებლად გაემართა.

მე კი ისევ ციხეში ჩამსვეს]14. დილით ადრე ორნი მოვიდნენ: გზირი და ათისთავი. გამწკეპლეს და გამომიშვეს. წამოვედი და ღმერთს ვმადლობდი, მისი სახელის გამო ტანჯვის ღირსი რომ გამხადა. ეს მანუგეშებდა და გულის განუწყვეტელ ლოცვას კიდევ უფრო აღვივებდა.

მომხდარის გამო შეურაცხყოფილად სრულიად არ მიგრძვნია თავი, თითქოს სხვა ვინმეს შეემთხვა და მე მხოლოდ ვუყურე. დათმენა მაშინაც კი შევძელი, როცა მშოლტავდნენ. ლოცვა, რომელიც გულს მიტკბობდა, მაიძულებდა, ყურადღება არაფრისთვის მიმექცია.

ოთხიოდე ვერსი გავიარე და ბაზრობიდან ნავაჭრით დაბრუნებულ გოგონას დედას შევხვდი. დამინახა თუ არა, მითხრა:

- ჩვენმა სასიძომ უარი გვითხრა. აკულკაზე გაბრაზდა, რომ გაექცა.

შემდეგ პური და ღვეზელი მომცა და გზა განვაგრძე.

მშრალი ამინდი იყო. ამიტომ სოფლად ღამის გათევა აღარ მოვისურვე. საღამო ხანს ტყეში ორი შემოღობილი თივის ზვინი ვნახე და ღამის გასათევად მათ ქვეშ მოვთავსდი. ჩამეძინა და სიზმარში ვხედავ: გზაზე მივდივარ და "სათნოებათ­­­მო­ყვა­რეობაში" ანტონი დიდის თავებს ვკითხულობ. უცებ ბერი წამომეწია და მეუბნება:

- მანდ ნუ კითხულობ, აგერ, აქ წაიკითხე! - და იოანე კარპათელის ოცდამეთხუთმეტე თავზე მიმითითა, სადაც წერია: "ის, ვინც სწავლობს, ზოგჯერ იმათ გამო იტანს შეურაცხყოფას და ითმენს განსაცდელს, რომლებიც მისგან სულიერ სარგებელს ნახულობენ". ასევე მიმითითა იმავე წმინდანის ორმოცდამეერთე თავზე, სადაც ნათქვამია: "ვინც ლოცვას წამლად იყენებს, მას საშინელი და სასტიკი განსაცდელები ეწვევა". შემდეგ მითხრა:

- გამხნევდი სულით და ნუ დაღონდები! გახსოვდეს, რა თქვა მოციქულმა: "უფროჲს არს, რომელი თქუენ შორის არს, ვიდრე-ღა რომელი-იგი სოფლისაგან" (1იოან. 4.4). აი, შენ უკვე გამოცდილებით შეიტყვე, რომ არ დაიშვება არანაირი განსაცდელი, რომელიც ადამიანის შესაძლებლობას აღემატება, "არამედ ყოს განსაცდელისა თანა გამოყვანებაჲცა" (1კორ. 10.13). ღვთის ასეთი შემწეობის იმედი განამტკიცებდა და მოშურნეობისა და გულმოდგინებისკენ წარმართავდა წმინდა მლოცველებს, რომლებმაც არა მარტო თავიანთი ცხოვრება გალიეს დაუცხრომელ ლოცვაში, არამედ სიყვარულის გამო სხვებსაც უმჟღავნებდნენ და ასწავლიდნენ მას, როცა დრო და შემთხვევა ეძლეოდათ. ამის შესახებ წმინდა გრიგოლ თესალონიკელი ასე ლაპარაკობს: "არა მარტო ჩვენ გვმართებს ღვთის მცნების თანახმად ქრისტეს სახელით განუწყვეტელი ლოცვა, არამედ იგი უნდა გავუმჟღავნოთ და ვასწავლოთ სხვებსაც, საზოგადოდ ყველას: მონაზვნებს, ერისკაცებს, ბრძენთ, მდაბიოებს, მამაკაცებს, დედაკაცებსა და ბავშვებს. ყველაში უნდა გავაღვივოთ განუწყვეტელი ლოცვის მიმართ გულმოდგინება". ამის მსგავსად ლაპარაკობს ღირსი კალისტე ანტილიკუდა. ის ამბობს, რომ არც უფლისთვის გაწეული გონებისმიერი ღვაწლი (ანუ შინაგანი ლოცვა), არც მჭვრეტელობითი ცოდნა და არც მწუხარებაში სულის განწმენდის ხერხი არ უნდა დარჩეს მხოლოდ შენს გონებაში, არამედ ზოგადი სარგებლობისა და სიყვარულის გამო უნდა იქნეს ჩაწერილი და განმარტებული. საღვთო წერილიც ამავეს ამბობს: "ძმაჲ ძმისაჲ შემწე, ვითარცა ქალაქი ძლიერი და მაღალი და ძლიერ არს, ვითარცა სამეუფოჲ მოზღუდვილი" (იგავ. 18.19). ოღონდ ამ დროს ყველანაირად უნდა უფრთხოდე პატივმოყვარეობას და თავი დაიცვა, რომ ღვთიური სწავლების მარცვალი ქარში არ დაითესოს.

გაღვიძებულმა გულში საოცარი სიხარული ვიგრძენი, ხოლო სულში - სიმტკიცე. კვლავ გავუდექი გზას.

ამ ამბიდან დიდი ხნის შემდეგ კიდევ ერთი რამ შემემთხვა. ამასაც მოვყვები: ერთხელ, კერძოდ, 24 მარტს, დაუოკებელი სურვილი დამეუფლა, მეორე დღისთვის, ანუ ყოვლადწმიდა ღვთისმშობლის ღვთაებრივი ხარების მოხსენიების დღეს, ქრისტეს წმინდა საიდუმლოს ვზიარებოდი. ვიკითხე, შორს ხომ არ იყო ეკლესია. ოცდაათ ვერსშიაო, მითხრეს. ასე რომ, დღის დარჩენილი ნაწილი და მთელი ღამე ვიარე, ცისკრისთვის რომ მიმესწრო. საშინელი ავდარი იყო: ხან თოვდა, ხან წვიმდა, ძლიერი ქარი ქროდა და ციოდა. გზად პატარა ნაკადული უნდა გამევლო. როგორც კი მის შუაგულს მივადექი, ფეხქვეშ ყინული ჩამიტყდა და წელამდე წყალში აღმოვჩნდი. ცისკრის ლოცვაზე სველი მივედი. ცისკარსაც დავესწარი და წირვასაც, რის დროსაც ღმერთმა ზიარების ღირსი გამხადა.

ის დღე რომ მშვიდად გამეტარებინა და სულიერი სიხარული შემენარჩუნებინა, ეკლესიის დარაჯს მეორე დღემდე საყარაულოში გაჩერება ვთხოვე. მთელი დღე გულში ენითუთქმელ სიხარულსა და სიტკბოებას განვიცდიდი. საყარაულოში ფიცარნაგზე ისე ვიწექი, თითქოს აბრაამის წიაღში განვისვენებდი. ლოცვა ძლიერ მოქმედებდა. იესო ქრისტესა და ღვთის დედისადმი სიყვარული ტკბილ ტალღებად აზვირთებულიყო ჩემს გულში და სულს თითქოს მანუგეშებელ აღტაცებაში ძირავდა. ღამით ფეხებში ძლიერი მტვრევა ვიგრძენი და გამახსენდა, რომ სველი მქონდა. ყურადღება არ მივაქციე და მეტი გულისყურით მოვუსმინე გულის ლოცვას. ტკივილს აღარ ვგრძნობდი. დილით, როცა ადგომა მოვიწადინე, ვნახე, რომ ფეხების განძრევაც კი არ შემეძლო, სრულიად წამრთმეოდა და ჩვარივით მეკიდა. დარაჯმა ძლივს გადმომათრია ფიცარნაგიდან. ასე გაუნძრევლად ვიჯექი ორი დღე. მესამე დღეს დარაჯმა საყარაულოდან ჩემი გაგდება მოინდომა და მითხრა:

- აქ რომ მოკვდე, შენ გამო ხათაბალაში გავებმები.

როგორღაც ძლივს გამოვბობღდი ხელებით და ეკლესიის პარმაღზე დავწექი. იქაც ორი დღე ვიწექი. ხალხი გვერდს მივლიდა. არც მე მაქცევდნენ ყურადღებას, და არც ჩემს თხოვნას. ბოლოს ერთი კაცი მოვიდა ჩემთან, ჩამოჯდა და ლაპარაკი დამიწყო. სხვათა შორის მკითხა:

- რას მომცემ, რომ მოგარჩინო? მეც ზუსტად ასე ვიყავი. ამისთვის ერთი შინაური წამალი ვიცი.

- მოსაცემი არაფერი მაქვს, - ვუპასუხე მე.

- ტომარაში რაღა გაქვს?

- მხოლოდ ორცხობილა და წიგნები.

- მაშ, ერთი ზაფხულით მაინც არ იმუშავებ ჩემთან, რომ მოგარჩინო?

- მუშაობაც არ შემიძლია. როგორც ხედავ, მხოლოდ ერთი ხელი მივარგა, მეორე კი თითქმის სრულიად გამხმარია.

- მაშ, რისი კეთება შეგიძლია?

- არაფრის, მხოლოდ წერა-კითხვა ვიცი.

- აჰა, წერა?! მაშინ ჩემს ბიჭუნას ასწავლე წერა. ცოტაოდენი კითხვა იცის, მაგრამ მინდა, წერაც იცოდეს. მასწავლებლები კი სწავლაში ძვირს ითხოვენ - 20 მანეთს.

მე დავთანხმდი. მან დარაჯის დახმარებით შინ წამათრია. მომათავსეს ამ კაცის უკანა ეზოში, ძველ ცარიელ აბანოში. მან მკურნალობა დამიწყო: მინდვრებში, ეზოებსა და სანარცხე ორმოებში მოაგროვა სხვადავხვა ხრწნადი ძვალი: პირუტყვის, ფრინველის, საერთოდ, ყველანაირი. გარეცხა, ქვით წვრილად დაამტვრია და დიდ ქოთანში მოათავსა. ქოთანს თავზე დააფარა სახურავი, რომელსაც ხვრელი ჰქონდა. შემდეგ იგი მიწაში ჩამარხულ ცარიელ ქოთანში ჩააპირქვავა, ზემოდან თიხით სქლად შელესა, კოცონისთვის გარშემო შეშა შემოუწყო და მთელი დღე ცეცხლში წვავდა. შეშას როცა უკეთებდა, ამბობდა: "ეს ძვლების კუპრი იქნება". მეორე დღეს ქოთანი მიწიდან ამოთხარა, რომელშიც პირველ ქოთანში დატანებული ხვრელიდან ნახევარი შტოფი სქელი, მოწითალო ფერის, ზეთოვანი სითხე ჩაღვრილიყო. სითხეს უმი ხორცის სუნი ჰქონდა. თავად ქოთანში მოთავსებული დამპალი, შავი ფერის ძვლები ისეთი თეთრი, კრიალა და გამჭვირვალე გამხდარიყო, როგორც სადაფი და მარგალიტი. ამ სითხით დღეში ხუთჯერ ვიზელდი ფეხებს. და რა მოხდა? - მეორე დღესვე თითებს ვამოძრავებდი, მესამე დღეს უკვე ფეხის მოხრა-გაშლა შევძელი, ხოლო  მეხუთე დღეს ავდექი და ეზოში ჯოხით გავიარე. ერთი სიტყვით, ერთ კვირაში ფეხები ძველებურად გამიმაგრდა. ამისთვის ღმერთს მადლობა ვუთხარი და ჩემთვის გავიფიქრე: ღვთის რა სიბრძნეა ქმნილებებში! გამხმარი, დამპალი, თითქმის მიწად ქცეული ძვლები თავის თავში ისეთ მაცოცხლებელ ძალას, ფერს, სუნსა და ცოცხალ ორგანიზმზე ზემოქმედების უნარს ინარჩუნებს, რომ თითქოს სიცოცხლეს ანიჭებს უსიცოცხლო სხეულს. ეს სხეულის მომავალი აღდგომის საწინდარია. ნეტავ, ამის ჩვენება შეიძლებოდეს იმ მეტყევისთვის, ვისთანაც ვცხოვრობდი და ვისაც საყოველთაო აღდგომაში ეჭვი ეპარებოდა!

ამგვარად გამოჯანმრთელებული ყმაწვილის სწავლებას შევუდექი. ანბანის ნაცვლად იესოს ლოცვა დავუწერე, გადაწერას ვაიძულებდი და თან ვუჩვენებდი, ლამაზად როგორ გამოეყვანა სიტყვები. მისი სწავლა მშვიდ გარემოში მიხდებოდა, რადგან იგი დღისით მოურავს ემსახურებოდა, ხოლო ჩემთან სასწავლებლად იმ დროს მოდიოდა, როცა მოურავს ეძინა, ანუ გათენებიდან შუადღემდე. ბიჭუნა ალღოიანი გამოდგა და მალე რაღაცეების კარგად წერა დაიწყო. მოურავმა რომ ნახა, ბიჭუნა წერდა, ჰკითხა:

- ვინ გასწავლა?

მან უთხრა:

- უხელო მწირმა, რომელიც ჩვენთან ძველ აბანოში ცხოვრობს.

ცნობისმოყვარე პოლონელი მოურავი ჩემს სანახავად მოვიდა. "სათნოებათმოყვარეობის" კითხვის დროს შემომისწრო. ლაპარაკში მკითხა:

- რას კითხულობ?

მე წიგნი ვუჩვენე.

- აჰა, ეს "სათნოებათმოყვარეობაა?!" - თქვა მან, - ეს წიგნი ჩვენს ქსენძთან მინახავს, როცა ვილნოში ვცხოვრობდი. მსმენია, რომ ბერძენი მონაზვნების მიერ მასში ისევე არის აღწერილი რაღაც უცნაური ფოკუსები და ლოცვის ხელოვნება, როგორც ინდოეთსა და ბუხარაში სხედან ხოლმე ფანატიკოსები, იბერებიან, რომ გულში ღიტინი იგრძნონ, და შემდეგ უგუნურებით ამ ბუნებრივ გრძნობას ღვთისგან ბოძებულ ლოცვად მიიჩნევენ. უბრალოდ უნდა ვილოცოთ, ღვთის წინაშე ჩვენი მოვალეობის მოხდის მიზნით. ადექი, წაიკითხე "მამაო ჩვენო", როგორც ეს ქრისტემ გვასწავლა, და მთელი დღე ვალმოხდილი იქნები. ერთი და იგივე კი არ უნდა იმეორო სულ! ასე ხომ ჭკუიდან გადახვალ და გულსაც დაიავადებ!

- ასე ნუ ფიქრობთ ამ წმინდა წიგნზე, ბიძიკო. იგი უბრალო ბერძენმა მონაზვნებმა კი არ  დაწერეს, არამედ ძველი დროის უდიდესმა და უწმინდესმა ადამიანებმა, რომლებსაც თქვენი ეკლესიაც პატივს სცემს, მაგალითად, ანტონი დიდმა, მაკარი დიდმა, მარკოზ განშორებულმა, იოანე ოქროპირმა და სხვებმა. ინდოელმა და ბუხარელმა მონაზვნებმა შინაგანი ლოცვის გულისმიერი ხერხი მათგან გადაიღეს, მაგრამ წაახდინეს და დაამახინჯეს იგი, როგორც ამას ჩემი ბერი მეუბნებოდა. ხოლო გულისმიერ ლოცვით მოქმედებაზე სწავლება `სათნოებათ­მოყვარეობაში” ამოკრეფილია ღვთის სიტყვიდან და წმინდა ბიბლიიდან, სადაც იმავე იესო ქრისტემ, რომელმაც "მამაო ჩვენო"-ს კითხვა გვიბრძანა, [გულის განუწყვეტელი ლოცვაც მოგვცა მცნებად, როცა გვითხრა: "შეიყუარო უფალი ღმერთი შენი ყოვლითა გულითა შენითა... და ყოვლითა გონებითა შენითა" (ლუკ. 10.27); "იხილეთ და მღჳძარე იყვენით, და ილოცევდით" (მარკ. 13.33), "დაადგერით თქუენ ჩემ თანა, და მე თქუენ თანა" (იოან. 15.4). ხოლო წმინდა მამები, იმოწმებენ რა ფსალმუნებიდან წმინდა დავით მეფის სიტყვებს:]15 "განიცადეთ და იხილეთ, რამეთუ ტკბილ არს უფალი" (ფსალმ. 33.8), შემდეგნაირად განმარტავენ: ქრისტიანმა მთელი ძალისხმევით უნდა ეძიოს და მიაღწიოს ლოცვაში სიტკბოებას, განუწყვეტლივ უნდა ეძიებდეს ლოცვაში ნუგეშს, და არა უბრალოდ დღეში ერთხელ იკითხოს "მამაო ჩვენო". აი, წაგიკითხავთ, თუ როგორ კიცხავენ წმინდანები მათ, ვინც არ ცდილობს, ეძებოს და ისწავლოს გულისმიერი ტკბილი ლოცვა. ისინი წერენ, რომ ასეთები სცოდავენ, რადგან: 1) ლაპარაკობენ ღვთივსულიერი წერილის საწინააღმდეგოდ; 2) არ ფიქრობენ სულის უზენაეს და სრულყოფილ მდგომარეობაზე, მხოლოდ გარეგნული სათნოებებით კმაყოფილდებიან, და რადგან არ სწყურიათ და არ შიათ სიმართლე, უფლისმიერ ნეტარებასა და სიხარულს აკლდებიან; 3) გარეგნული სათნოებების მიხედვით ოცნებობენ რა საკუთარ თავზე, ხშირად იპყრობთ ხიბლი და ამპარტავნება და ამით ამაოებას ეძლევიან.

- შენ რაღაც ძალიან ამაღლებულს კითხულობ, - მითხრა მოურავმა, - აბა, ჩვენ, ერის ხალხი, სად მივაღწევთ ამას?!

- კარგი, უფრო მარტივ რამეს წაგიკითხავთ იმის შესახებ, საერო ყოფაში თუ როგორ სწავლობდნენ განუწყვეტელ ლოცვას სათნო ადამიანები.

"სათნოებათმოყვარეობაში" ყრმა გიორგიზე თქმული სვიმონ ახალი ღვთისმეტყველის სიტყვა მოვძებნე და კითხვა დავიწყე. მოურავს მოეწონა და მითხრა:

- აბა, წასაკითხად მომეცი ეს წიგნი! თავისუფალ დროს გადავხედავ.

- კეთილი, ერთი დღით მოგცემთ, მეტი ხნით არ შემიძლია, რადგან ყოველდღე ვკითხულობ და უამისოდ ყოფნა არ შემიძლია.

- უკიდურეს შემთხვევაში, გადამიწერე მაინც, რაც ახლა წამიკითხე და ფულს გადაგიხდი.

- თქვენი ფული არ მჭირდება. ისე, სიყვარულის გამო გადაგიწერთ, ოღონდაც კი ღმერთმა გულმოდგინება მოგანიჭოთ ლოცვაში.

დაუყოვნებლივ სიამოვნებით გადავუწერე წაკითხული სიტყვა. მან თავის ცოლს წაუკითხა. ორივეს ძალიან მოეწონა. ისინი ზოგჯერ ჩემს წასაყვანად კაცს გზავნიდნენ, მე მათთან "სათნოებათმოყვარეობა" მიმქონდა, ვუკითხავდი, ჩაის სვამდნენ და მისმენდნენ. ერთხელ სადილად დამტოვეს. მოურავის ცოლი, ალერსიანი მოხუცი ქალი, ჩვენთან ერთად იჯდა და შემწვარ თევზს მიირთმევდა. როგორღაც, უყურადღებობით ფხა გადასცდა. რა საშუალებას არ მიმართეს, მაგრამ ვერაფრით უშველეს, ძლიერ სტკიოდა ყელი. ორი საათის შემდეგ დაწვა. ექიმის მოსაყვანად ოცდაათი ვერსის მოშორებით კაცი გაგზავნეს. საღამო ხანს დამწუხრებული წამოვედი შინ.

ღამით ძილ-ბურანში ჩემი ბერის ხმა მესმის. ვერავის ვხედავ. ხმა მეუბნება:

- აი, შენ მასპიძელმა მოგარჩინა. თავად კი რატომ არ ეხმარები მოურავის ცოლს? ღმერთმა მოყვასის თანაგრძნობა გვიბრძანა.

- სიხარულით დავეხმარებოდი, მაგრამ, როგორ?! არანაირი საშუალება არ ვიცი.

- აი, რა უნდა გააკეთო: მას ბავშვობიდან ეზიზღება ზეითუნის ზეთი. არათუ დალევა, გულისაურევლად სუნის ატანაც არ შეუძლია. ამიტომ ერთი კოვზი ზეითუნის ზეთი დაალევინე, გული აერევა, ფხა გადმოვარდება, ზეთი კი ფხის გაკაწვრით გაჩენილ ჭრილობას დაუამებს და ისიც გამოჯანმრთელდება.

- თუკი ეზიზღება, როგორ დავალევინებ? არ დალევს.

- მოურავს უთხარი, თავი დაუკავოს, შენ კი ზეთი უცებ, თუნდაც ძალით, ჩაასხი პირში.

როგორც კი გამოვფხიზლდი, მაშინვე მოურავთან წავედი და ყველაფერი დაწვრილებით ვუამბე. მან მითხრა:

- ახლა რაღას უშველის შენი ზეთი? უკვე ხროტინებს და ბოდავს, ყელიც ერთიანად დასიებული აქვს. მაინც ვცადოთ, ზეთი უვნებელი წამალია, თუნდაც არ უშველოს.

მან ზეთი სირჩაში ჩაასხა და ავადმყოფს როგორღაც დავალევინეთ. მაშინვე ძლიერი ღებინება დაეწყო და მალე სისხლთან ერთად ფხაც გადმოვარდა. ავადმყოფი უკეთ გახდა და ღრმად ჩაეძინა.

დილით მის მოსანახულებლად მივედი. ვხედავ, თავის ქმართან ერთად მშვიდად შეექცევა ჩაის და თავისი განკურნება აოცებს. განსაკუთრებით ის აოცებს, თუ როგორ შევიტყვე ძილში, რომ ზეთი არ უყვარდა, რადგან ცოლ-ქმრის გარდა ეს არავინ იცოდა. აი, ექიმიც მოვიდა. მოურავის ცოლმა უამბო, რაც შეემთხვა. მეც ვუამბე, როგორ მომირჩინა გლეხმა ფეხები. ეს რომ ექიმმა მოისმინა, თქვა:

- საკვირველი არც ერთი შემთხვევაა და არც მეორე. ორივე შემთხვევაში ბუნების ძალა მოქმედებდა. მაგრამ რომ არ დამავიწყდეს, მაინც ჩავიწერ. - ამოიღო ფანქარი და უბის წიგნაკში ჩაიწერა.

ამის შემდეგ მალე მთელ იმ არე-მარეში ხმა გავრცელდა, რომ მე ნათელმხილველიც ვარ, ექიმიც და ექიმბაშიც. სხვადასხვა საქმითა და საკითხით განუწყვეტლივ მოდიოდნენ ყოველი მხრიდან, მოჰქონდათ საჩუქრები, პატივისცემა და ფერება დამიწყეს. ერთი კვირა ვუყურე და შეშინებული იმით, რომ პატივმოყვარეობას არ შევეპყარი და გონებაგაბნეულობას არ წავეხდინე, ღამით ჩუმად გამოვიპარე იქიდან.

კვლავ განმარტოებით გავუყევი გზას. ისეთი სიმსუბუქე ვიგრძენი, თითქოს მთა ჩამომხსნოდა მხრებიდან. ლოცვა სულ უფრო და უფრო მამშვიდებდა. ზოგჯერ გული იესო ქრისტეს მიმართ უსაზღვრო სიყვარულით მიდუღდა და ამ ტკბილი დუღილით დადენილი მანუგეშებელი ნაკადი სხეულის ყველა ასოში მივლიდა. იესო ქრისტეს ხსოვნა ისე ჩამებეჭდა გონებაში, რომ როცა სახარებისეულ მოვლენებზე ვფიქრობდი, თითქოს თვალწინ ვხედავდი მათ, გული მიჩვილდებოდა და სიხარულისგან ვტიროდი. ზოგჯერ გულში ისეთ სიხარულს ვგრძნობდი, რომლის აღწერაც არ შემიძლია. ზოგჯერ ისეც ხდებოდა, რომ სამი დღის განმავლობაში არანაირი დასახლება არ მხვდებოდა და ამ დროს აღტაცებაში მყოფს ისეთი გრძნობა მიპყრობდა, თითქოს მთელ დედამიწაზე მარტო მე, ერთადერთი უბადრუკი ცოდვილი, ვიყავი მოწყალე და კაცთმოყვარე ღვთის წინაშე. ასეთი სიმარტოვე სიმშვიდეს მგვრიდა და ახლა უფრო მეტად ვგრძნობდი ლოცვის სიტკბოებას, ვიდრე ხალხმრავლობაში.

ბოლოს ირკუტსკსაც მივაღწიე. თაყვანი ვეცი წმინდა ინოკენტის წმინდა ნაწილებს და დავფიქრდი, ამჯერად სად წავსულიყავი. აქ ხანგრძლივად ცხოვრება არ მინდოდა, რადგან ხალხმრავალი ქალაქი იყო. დაფიქრებული ქუჩას გავუყევი. ერთი იქაური ვაჭარი შემხვდა, გამაჩერა და მითხრა:

- მწირი ხარ? ჩემთან ხომ არ წამოხვიდოდი?

მდიდრულ სახლში მივედით. მან მკითხა, ვინ ვიყავი. მეც ჩემი წარმომავლობა ვუამბე. მომისმინა და მითხრა:

- კარგი იქნებოდა, ძველი იერუსალიმი მოგევლო. იქ ისეთი სიწმინდეებია, რომლის მსგავსიც არსად არსებობს!

- სიხარულით წავიდოდი, - ვუპასუხე, - მაგრამ სახმელეთო გზა არ არის. ზღვითაც წავიდოდი, მაგრამ რით გადავიხადო, ბევრი ფულია საჭირო.

- გინდა, ფულით დაგეხმარო? აი, შარშან უკვე გავამგზავრე ერთ-ერთი ჩვენი მოხუცი მეშჩანი.

ფეხებში ჩავუვარდი. მან მითხრა:

- მომისმინე, ჩემს ვაჟთან წერილს გაგატან ოდესაში. იქ ცხოვრობს, კონსტანტინოპოლთან სავაჭრო ურთიერთობა აქვს. გემები ჰყავს და კონსტანტინოპოლამდე სიხარულით წაგიყვანს. იქ კი თავის ნოქრებს იერუსალიმში მიმავალ გემზე ადგილის შოვნას უბრძანებს და ფულსაც გადაგიხდის. ეს ხომ არც ისე ძვირი ღირს.

ამის გაგონებამ ძალიან გამახარა. ჩემს კეთილისმყოფელს მოწყალებისთვის დიდი მადლობა ვუთხარი,
ყველაზე მეტად კი ღმერთს ვმადლობდი ასეთი მამობრივი სიყვარულისა და მზრუნველობისთვის, ჩემისთანა უბადრუკი ცოდვილის მიმართ რომ გამოიჩინა, ვისაც არც საკუთარი თავისთვის და არც ხალხისთვის არანაირი სიკეთე არ გამიკეთებია და უსაქმურობაში მყოფი სხვის პურს ვჭამდი. ქველმოქმედ ვაჭართან სტუმრად სამი დღე დავრჩი. მან, დაპირებისამებრ, თავის შვილთან წერილი დამიწერა და ახლა ოდესაში იმ მიზნით მივდივარ, რომ წმინდა ქალაქ იერუსალიმამდე ჩავაღწიო: მაგრამ არ ვიცი, დაუშვებს კი უფალი, თაყვანი ვსცე მის ცხოველმყოფელ საფლავს.