წმიდა იოანე ოქროპირი

თქუმული წმიდისა იოვანე ოქროპირისაჲ მოწყალებისათჳს მდიდრისა მისთჳს და ლაზარესთჳს გლახაკისა

ძველი ქართული თარგმანი

გუაკურთხენ უფალო!

საყუარელნო, სამოთხესა შინა მრავალ-ფერნი ყუავილნი არიედ მდიდრად, რომელნიმე შუენიერნი ხილვად და განსაცხრომელად თუალთა, და რომელნიმე ჰამონი სულითა და სურნელნი საყნოსელად, და რომელნიმე სარგებელად გემოანთა საჭმელთათჳს კაცთაჲსა. და ესე ყოველი სარგებელისთჳს კაცთაჲსა დაბადებულ არს. ეგრეთვე წმიდასა ეკლესიასა ჰქონან საღმრთონი წიგნნი, საკითხავნი მახარებელთანი და წინაწრამეტყუელთანი და მოციქულთანი. და ყოველნი ესე არიან მაუწყებელნი და სადიდებელნი ღმრთისანი და მეუფისა ჩუენისა იესუ ქრისტესნი.

ხოლო რაჟამს-იგი მზე აღმობრწყინდის მცხინვარებითა თჳსითა სამოთხეთა ზედა და ბოსტანთა, ყუავილი იგი მათი დააჭნვის, და შუენიერებაჲ იგი მათი საწადელი განირყუნის და უშუერად შეიცვალის სიცხისაგან, არამედ სამოთხესა მას, რაჟამს გამოგჳბრწყინდა ჩუენ მზე იგი სიმართლისაჲ, რომელნიმე განწმიდნა, და რომელნიმე განამართლნა და რომელნიმე შეიწყალნა.

გამოგჳბრწყინდა ჩუენ დღეს სიტყუაჲ სახარებისაჲ, რომელი იტყჳს, ვითარმედ: "რომელი უყოთ ერთსა მცირესა ძმათა ჩემთაგანსა, იგი მე მიყავთ" (მათე 15.40). და კუალად მოიჴსენნა გლახაკნი და აყუედრა მდიდართა, არა თუ სიმდიდრესა ვჰგმობთ, არამედ რომელთა-იგი ბოროტად იჴუმიეს სიმდიდრე მათი რამეთუ ფრიად კეთილ არს სიმდიდრე, რომელთა-იგი კეთილად განგებაჲ მათი მოიგეს, და კუალად ფრიად კეთილ არს სიგლახაკე, რომელთა-იგი მადლობით დაითმინონ. იყო აბრაჰამ მდიდარი, არამედ არა\სადა ვინ კაცთაგანი შეურაცხ-ყო. და ლაზარე გლახაკი იყო და არა დრტჳნვიდა და არცა მოიწყინა, უფროჲსღა რაჟამს იყო იგი ეგევითართა სატანჯველთა და ღუაწლთა სიგლახაკისა და უძლურებისათა. და რაჲსათჳს წარმოვადგინენ ორნი ესე მოწამენი განყოფილნი, და რაჲსა არა მოვიყვანო აქა იობ მართალი მარტოჲ, რომელმან-იგი ორივე შეიწყნარა და ორთაგანვე გამოიცადა? რამეთუ ოდეს იგი მდიდარი იყო, არავინ შეურაცხ-ყო, და კუალად ოდეს იგი დაგლახაკნა, არავე დრტჳნჳდა და არცა მოიწყინა. ოდეს მდიდარი იყო, იტყჳს, ვითარმედ: კარი ჩემი განღებულ იყო ყოველთა კაცთათჳს (იობ. 31.32). და ოდეს დაგლახაკნა, იტყჳს: "უფალმანცა მომცა და უფალმანცა მომიღო, ვითარცა უნდა, ყო, და იყავნ სახელი უფლისაჲ კურთხეულ უკუნისამდე, ამენ" (იობ. 1.21).

რავდენ გზის ჰბრძო ეშმაკმან და ვერ სადა მძლე ექმნა. კაპარჭნი ისართა მისთანი წარმოაცალიერნა და მჴნჱ იგი ვერ მოწყლა; ღუარნი აკუეთნა და გოდოლი იგი ვერ დასცა; ღელვანი აღძრნა და კლდე იგი ვერ შეძრა; ხენი შეხარნა, და ნაყოფი ვერ დასცჳვა; რტონი მოჰკაფნა და ძირნი ვერ შეძრნა; კედელი დაარღჳა და საფასე ვერ იავარ-ყო. საფასესა-ღა ვიტყჳ, არა თუ ოქროსა და გინა ვეცხლსა ვიტყჳ, არამედ სარწმუნოებასა, რამეთუ ესე ენება ეშმაკსა, რაჲთამცა ვითარ სარწმუნოებისაგან მიდრიკა იგი. იხილეა, ვითარღა განმრავლდა ნაყოფი? იხილე, რაჲღა მტკიცედ ჰგიან ძირნი მისნი. იხილეა გოდლისა იგი სიმყარჱ? იხილეა მჴედრისა იგი ახოვნებაჲ? იხილეა მბრძოლისა ძლიერებაჲ? იხილეა, ქრისტემან ვითარ გამოირჩია? იხილეა ეშმაკი, ვითარ სირცხჳლეულ იქმნა? რაჲ უკუე სახელ-ვსდვა მართალსა მას, არა უწყი. მორკინალად სახელს-ვსდვა, არამედ წარჰჴდა სიმჴნითა მორკინალთა; მჴედრად სახელ-ვსდვა, არამედ წარჰჴდა იგი მჴედართა ახოვნებითა; გოდოლ სახელ-ვსდვა, არამედ უმაღლეს იქმნა იგი გოდლისა გონებითა; კლდედ უწოდო, არამედ უმტკიცეს კლდისა იპოვა სარწმუნოებითა; ნაყოფ უწოდო, არამედ უშუენიერეს არს ნაყოფთა სიტკბოებითა; საფასე უწოდო, არამედ უფროჲს საფასეთა არს ღმრთის მსახურებითა. რომელი სახელი სახელს-ვსდვა მართალსა მას, არა უწყი. რაჲთა ისმინონ მდიდართა და კუალად რაჲთა ისმინონ გლახაკთა. მისთჳსვე ვითარ არს ესე ნეტარი კაცი, რომელმან-იგი სიმდიდრესა შინა კეთილად განაგო სიმდიდრე თჳსი, და კუალად სიგლახაკესა შინა დაუთმო მრავალთა განსაცდელთა მადლობასა შინა ღმრთისასა. ხედავა, ვითარღა კეთილ არს სიმდიდრჱ, რომელთა იციან კეთილად განგებაჲ მისი, და ვითარ კეთილ არს სიგლახაკე, რომელთა დაუთმონ მას მადლობით?! ნუ იტყჳ, ვითარმედ მეშინის მე სიგლახაკისაგან. სიგლახაკისაგან გეშინის და ცოდვისაგან არა გეშინისა? ნუ გეშინის სიგლახაკისაგან, არამედ გეშინოდენ ცოდვისაგან, რომელ-იგი არს დედაჲ ყოველთა სატანჯველთაჲ. მჴსნელი ჩუენი ითხოვს მცნებასა და არა მისცემა? და შენ გესმის, რომელსა იტყჳს, ვითარმედ: ყოველსა რომელსა მისცემთ ძმათა ჩემთაგანსა, მას მე მომცემთ.

არა ხედავა, რამეთუ ყოველსა რომელსა მისცემ გლახაკსა მას, ქრისტესა მისცემ. და უკუეთუ შენ არა მისცემ, ვითარ ითხოვ მისგან წყალობასა მოცემად დღესა მას მიგებისასა კაცად-კაცადსა საქმეთა მათთაებრ? აჰა ესერა გეტყჳ შენ: მიხილე მე მშიერი და არა გამომზარდე, და წყურიელი და არა მასუ, და შიშუელი და არა შემმოსე. რაჲ უკუე მიუგო შენ ამისთჳს შესანდობელი? შენ გმოსიეს სტავრაჲ და ხაზდი და ძოწეული, და გლახაკსა არა აქუს ძუელიცა სამოსელი. შენ შჭამ ჴოჴბისასა და კაკბისასა და ღ(ე)რღედისასა და მრავალთა სანოვაგეთა, და გლახაკი არა ჰპოვე\ბს პურსაცა ჴმელსა, რომლითამცა განიძღო მუცელი თჳსი.

შენ გიდგან ტაძარნი მარმარილოჲთა მოლესულნი, და გლახაკსა არა აქუს სართულიცა, რომელსა ქუეშე შევიდეს. და ესე ყოველი მონაგები შენი მონახუეჭი არს უსამართლოდ. და შენ ხვალე მოჰკუდე და ყოვლისა ამისგან ცუდი განხჳდე, და დაშთეს სახლი შენი საყუედრელად საუკუნოდ, რამეთუ ყოველნი რომელნი თანა წარჰვიდოდიან, იტყოდიან: ესე სახლი იყო უსამართლოდ მომტაცებელისაჲ მის მდიდრისაჲ, რავდენნი ობოლნი ატირნა, რავდენთა ქურივთა ჰმძლავრობდა, რავდენთაგან მდიდართა მოიტაცა, რავდენნი გლახაკნი შეაწუხნა. ნუ იტყჳ შენ, ვითარმედ: მე მთავარი და ჴელმწიფე ვარ. მე არა თუ ჴელმწიფობასა ვჰგმობ და მონაგებსა ვსძაგებ, არამედ მათ ვაბრალებ და ვსძაგებ, რომელთა კეთილი იგი ბოროტად შეცვალეს. არა თუ სიმდიდრე ბოროტ არს, რამეთუ ყოველი დაბადებული ღმრთისაჲ კეთილ არს ფრიად. ხოლო რაჟამს იხილო გლახაკი, აღზუავნე მის ზედა და არა მოიგონო გონებასა შენსა, ვითარმედ იგიცა შენებრივე კაცი არს, რომლისათჳს მზე ბრწყინავს სრბასა შინა თჳსსა, რომლისათჳს ცანი დაებადნეს; კაცისათჳს მთოვარე იცვალების ჟამებად, კაცისათჳს ვარსკულავნი ნათობენ; რომლისათჳს ზღუანი განეფინნეს; რომლისათჳს მთანი და ბორცუნი შეიქმნნე(ს). და ჴევნი დაისხნეს კაცისათჳს, რომლისათჳს ელვანი და ქუხილნი, რომლისათჳს მდინარენი და წყაროები დიან, რომლისათჳს აღმოაცენებს ქუეყანაჲ მცენარეთა მრავალ-ფერთა, რომლისათჳს პირუტყუნი და ყოველნი იძრვისნი, რომელნი იძრვიან ქუეყანასა ზედა, რომლისათჳს ჟამნი და თუენი და წელნი და დღენი და ღამენი, რომლისათჳს ძალნი და უფლებანი, მთავრობანი და ჴელმწიფებანი, ანგელოზნი და მთავარ-ანგელოზნი, სერაბინნი და ქერობინნი. და ამას რასა განვამრავლებ, უფროჲს ამის ყოვლისა კაცისათჳს დასთხინა მჴსნელმან ჩუენმან უბიწონი სისხლნი მისნი ჯუარსა ზედა და მოიყიდა პატიოსნითა მით სისხლითა თჳსითა. შენ ჰხედავ მას ყოველსა და უგულებელს-ჰყოფ, არა ნუ შენებრვე კაც არსა? დაღათუ გლახაკი არს და შენ ზუაობ მის ზედა, არა-მე სიგლახაკე გამოირჩიაა ღმერთმან და გლახაკთა მოუწოდა მოწაფედ თჳსა და არა მდიდართა? პეტრე, თავი იგი მოციქულთაჲ და სუეტი ეკლესიათაჲ, რომელსაცა კლდედ უწოდა უფალმან, არა უკუე გლახაკი და საწყალი იყოა და შეურაცხი და მონადირჱ თევზთაჲ? და იოვანე და იაკობ არა გლახაკნი იყვნესა და მეთევზურნი? და მამაჲ მათი ზებედე მათ თანა და განჰკერვიდეს ბადეთა (მათე 4.2) მათთა, რამეთუ სიგლახაკისაგან ვერ შემძლებელ იყვნეს იგინი სყი\დად ახალთა ბადეთა სათევზედ და ძუელთა განჰკერვიდეს.

ეგრეთვე მათე მეზუერე იყო. და ვითარცა თანა-წარჰვიდოდა იესუ, იხილა იგი მჯდომარე საზუერესა თანა და ჰრქუა მას: აღდეგ და მომდევდი მე. და მუნთქუესვე აღდგა იგი და მისდევდა მას (მათე 9.9), და დაუტევა ადგილი იგი თჳსი. და არა ვითარცა მეფემან, არამედ ვითარცა მეუფემან მეუფეთამან უწოდა მას. და რომელი-იგი პირველ მტაცებელი სხჳსა მონაგებთა. ამან უცხო ყო თავი თჳსი მონაგებთაგან თჳსთა, რომელი-იგი იყო ოდესმე მგელ, იქმნა იგი კრავ. დასთხინა პეტრე ბადენი და მიიხუნა კლიტენი სასუფეველისა ცათაჲსანი. დაუტევა მათე საზუერე და აღიღო სახარებაჲ. ეგრეთვე პავლეს სახეველი აქუნდა და ტყავსა ხევდა. არა წიგნები მოეღოა მღდელთ-მოძღუართაგან, რაჲთა დამასკედ წარვიდეს ტანჯვად წმიდათა? და გამოუჩნდა მას გზასა ზედა ნათელი, რომელი ეტყოდა მას: "საულ, საულ, რასა მდევნი მე" (საქმე 9.4). მიუგო პავლე და ჰრქუა: "და შენ ვინ ხარ, უფალო"? ჰრქუა მას: "მე ვარ იესუ, რომელსა შენ მდევნი" (საქმე 22.8). მაშინ დაეცა იგი პირსა ზედა თჳსსა და დაბრმა. და რაჲსათჳს ჰრქუა, ვითარმედ: მე ვარ იესუ, რომელსა შენ მდევნი; რაჲთა არა ეგონოს, ვითარმედ სხუაჲ არს ესე იესუ, რომელმან უწოდა მას ზეცით, რამეთუ ჰურიანი ეგრე იტყოდეს, ვითარმედ ქრისტე არა აღდგომილ არსო. არამედ მოწაფეთა მისთა წარიპარეს იგიო. ამისთჳს ჰრქუა მას, ვითარმედ: მე ვარ იესუ, რომელსა შენ მდევნი, რაჲთა უწყოდის, ვითარმედ იგი არს, რომელმან უწოდა მას. მაშინ წინაძღომით სხუათა მიერ შევიდა პავლე დამასკედ და მივიდა მისა ანანია და დაასხნა ჴელნი მისნი თუალთა მისთა და მუნთქუესვე აღიხილნა. და ამას შინა სიტყუაჲ განგრძელდების, არამედ შემოკლებულად-რე მნებავს უწყებაჲ თქუენი. და ვითარცა აღიხილნა მან, მუნთქუესვე იწყო სწავლად სახელითა იესუ ქრისტესითა. და ესმა ესე ჰურიათა, ვითარმედ პავლე ასწავებს სახელითა იესუ ქრისტესითა და ეძიებდეს მას შეპყრობად. და ვითარცა აგრძნეს ესე მოწაფეთა, შთასუეს პავლე მაშფალასა და მით გარდაუტევეს იგი ზღუდესა, და ეგრჱთ წარვიდა იგი იერუსალჱმდ.

ეგრჱთვე ნეტარი იოვანე არა უდაბნოს დამკჳდრებულ იყოა და შემდგომად მისა დაემკჳდრა იგი ცათა შინა, არა მწუერვალსა ხეთასა და ველურსა თაფლსა ჭამდაა? და რასა-მე ვიტყოდი, არა ყოველნი გლახაკნი იყვნესა და მოციქულ და წინაჲწარმეტყუელ იყვნეს? ამით სიგლახაკითა იქმნა ჴსნაჲ ძეთა კაცთაჲ. რავდენნი ურწმუნონი მთავარნი და განმგბელნი მომკუდარ არიან სოფელსა ამას, ყოველნივე დავიწყებასა მიცემულ არიან. ხოლო ესე მეუფე, რომელსა პორფირი შეუმოსიეს და ჰქონან მას მრავალნი საჭურველნი და სიმრავლე ეტლთაჲ და მჴედართაჲ, ესე ქუეჲთ ფერჴითა მივიდეს საფლავსა მას მონადირისა და გლახაკისა და შეურაცხისასა, და ამბორს-უყოფნ და ილოცავნ და ევედრებიან, რაჲთა შემწე ეყოს წინაშე მეუფისა მის დიდისა.

აწ უკუე ვინ აიძულის ესე მეფესა ყოფად? მე გაუწყო: მან, რომელმან-იგი ჰრქუა, ვითარმედ: "მოიმოწაფენით ყოველნი წარმართნი და ნათელ-სცემდით მათ სახელითა მამისაჲთა და ძისაჲთა და სულისა წმიდისაჲთა, და მე თქუენ თანა ვარ ყოველთა დღეთა და ვიდრე აღსასრულამდე სოფლისა" (მათე 28.19-20). ამან მიანიჭა მათ ესევითარი პატივი ამას სოფელსა და მუნ სასუფეველი ცათაჲ დაუმკჳდრა მათ საუკუნოდ. არა უკუე ჰხედავა, ვითარ ძლიერ არიან გლახაკნი, და რამეთუ არა ხოლო თუ მეფენი ითხოვენ მათგან შეწევნასა, არამედ მრავალნი ეშმაკეულნიცა მივიდიედ საფლავთა მათთა და განიკურნნიან. არა ჰხედავა, ვითარ მკუდარნი ცხოველთასა უძლიერეს არიან?

აწ უკუე ნუ შეურაცხ-ჰყოფ გლახაკსა, რაჲთა არა შეურაცხ-იქმნე ღმრთისაგან, რამეთუ მრავალ გზის შემოვიდის გლახაკი ეზო\სა შენსა, გინა ჰრეკნ გარეგანსა კარსა შენსა, და შენ გესმინ, და ნეფსით დასდუმნი და უგულებელს-ჰყვი. და მრავალი ჟამი დაყვის და გელინ, რაჲთამცა მი-რაჲმე-ეც მას, და შენ უდებ ჰყვი, ვიდრემდის მოეწყინის და წარვიდის შენგან მწუხარე და ცალიერი. და ოდესმე უბრძანი მსახურსა შენსა და განაძის გარე შეურაცხებით. არა უკუე გასმიეს, რომელსა-იგი ეტყოდა უფალი მოწაფეთა თჳსთა, ვითარმედ: ყოველსა ქალაქსა, გინა სახლსა, რომელსა შეხჳდეთ, სთქუთ: "მშჳდობაჲ სახლსა ამას! (მათე 10.12) და უკუეთუ ღირს იყვნენ მკჳდრნი მისნი, დაადგერინ მშჳდობაჲ თქუენი მათ ზედა, და უკუეთუ არა - მტუერი ფერჴთა თქუენთაჲ განიყარეთ მათ ზედა. და მართლიად გეტყჳ, ვითარმედ: სოდომაჲ და გომორაჲ უმოლხინეს იყვნენ ქალაქისა მის, გინა სახლისა, დღესა მას სარჩელისასა (მათე 10.13-15). უკუეთუ ესე მონათა არა-შეწყნარებისათჳს ესრე შეემთხუევის, რავდენ უკუე თჳთ უფლისათჳს იყოს, რომელთა არა შეიწყნაროს?

შემოვიდის გლახაკი ეზოსა შენსა და შენ უბრძანი მსახურსა შენსა განძებაჲ მისი. არა უწყია, რაჟამს გლახაკი განაძე ეზოჲთ შენით, ქრისტე განაძე? რამეთუ მან თქუა ესე, ვითარმედ: "რომელი უყავთ ერთსა მცირეთაგანსა, იგი მე მიყავთ" (მათე 25.40). არა უწყია, თუ ოდეს გლახაკსა აგინო, ქრისტესა შეურაცხ-ჰყოფ, ვითარცა-იგი რაჟამს გლახაკსა კეთილი უყო, ქრისტესა უყოფ კეთილსა, ვითარცა-იგი თჳთ იტყჳს, და თუ გლახა\კი შეურაცხ-გიყოფიეს, ქრისტე შეურაცხ-გიყოფიეს? ამას ვიტყჳ და კუალადცა ვიტყჳ და არა  დავდუმნები, და არცა მოვიწყინებ და არცა მცონის, რაჲთა თქუენ მღჳძარე იყვნეთ გლახაკთა წყალობისათჳს და არა შესცთეთ. მე სწავლაჲ და მხილებაჲ მიღირს და თქუენდა ჯერ-არს შეწყნარებაჲ. და კუალად, უკუეთუ შენ გევედრებოდის გლახაკი და არა შეიწყნარო იგი შენ, შენ ვითარ შეხჳდე ეკლესიად და ილოცვიდე, ვითარ აღაღებ პირსა შენსა ვედრებად ღმრთისა, არა ვიდრემე გეშინისა და სძრწი და სირცხჳლეულ ხარ შესლვად ეკლესიად და ლოცვად?

პირველად ყავ წყალობაჲ, რაჲთა ლოცვაჲ შენი დაიწეროს ცათა შინა. არა გიხილავსა აქა, რამეთუ არნ ოდესმე სავედრებელი წიგნი მეფისა და არა შემოიღიან წინაშე მდგომელთა, არამედ ორასითა გინა სამასითა დრაჰკნითა? და მრავალ გზის მათგანნი მრავალნი წარვიდიან ცუდნი, რამეთუ არა შეიწყნარის მეფემან ვედრებაჲ მისი, და მონაგებიცა იგი ცუდად წარჴდის, რამეთუ არღარავინ უკუნსცის მათ იგი. და შენ ორითა ფოლითა არა დაჯერებულ ხარა, რაჲთამცა დაიწერა ლოცვაჲ შენი? და ქუეყანასა მეფემან ოდეს-მე დაუწერის თჳნიერ სათხოველისა? ხოლო მეუფე იგი მეუფეთაჲ, რომელსა დასწერს და დაამტკიცებს, არა ჰხედავა, ვითარ-იგი ორთა ფოლთათჳს დაუწერია მტკიცედ და უცვალებელად?! შენ რასა უკუე გერგების ლოცვაჲ ეკლესიასა შინა, ვინაჲთგან გლახაკსა არას მისცემ; რაჲ სარგებელ არს შენდა საფასე იგი დაფარული ქუეყანასა ზედა, რამეთუ მოვიდენ ღამე მპარავნი და მოთხარონ და წარიპარონ იგი, და განთიად იხილო ადგილი ხოლო იგი, და მწუხარებითა დადნეს გული შენი უსარგებლოდ მისთჳს და სალმობად შეგედვას. ხოლო უკუეთუ ჭეშმარიტად გნებავს, რაჲთა არავინ მიგპაროს საფასე შენი, ქმენ ვითარცა მე გასწაო, და ვერვინ შემძლებელ იქმნეს მიპარვად შენდა. დაჰფალ იგი მუცელსა შინა გლახაკთასა, და უკუნისამდე ვერვინ მიგპაროს იგი. არამედ დამარხულად გედვას იგი დღისა მის ჭირისათჳს და სადა-იგი ფრიად გეჴმარებოდის, მუნ მოიღო იგი აღნადგინებითურთ ჴელთაგან დამბადებელისა შენისათა.

ხოლო უკუეთუ ქუეყანასა დაჰმარხო, წა\რსწყმიდო Pაგე ოფ მს. A: 51   იგი. და თუ დამარხოს იგი სიკუდილამდე, და შემდგომად სიკუდილისა შენისა რასა უკუე სარგებელ არს იგი შენდა, არამედ სხუათა განაბნიოს იგი. და ვისი, შენ არა გინდა და რომელი შენ არა უწყი, მან შეჭამოს განმფრთხობელთა თანა და შენ გაყუედრებდეს. არა უკუე გასმიესა წინაჲსწარმეტყუელისა იგი თქუმული, ვითარმედ "ამაოდ შურებინ, იუნჯებნ და არა უწყინ, ვინ შეიკრიბოს იგი" (ფსალმ. 38.6). და კუალად იტყჳს: "ერთბამად უგუნურნი და უკეთურნი წარწყმდენ, დაუტეონ უცხოთა სიმდიდრე მათი და არა სიკუდილსა მისსა წარიღოს მან ყოველი" (ფსალმ. 48.10-17).

ჰხედავა, რაჲ შეემთხუევის მათ, რომელნი ქუეყანასა იუნჯებენ? "ხოლო შენ იუნჯებდ ცათა შინა, სადა არცა მღილმან და არცა ჭიამან განრყუნის და არცა მპარავთა დათხარონ და განიპარონ" (მატე 6.20).

აწ უკუე, ჵ უბადრუკო მდიდარო, ქუეყანასა არწმუნეა საფასჱ შენი და არა ღმერთსა, რომელმან-იგი თქუა, ვითარმედ: ყოველი რომელი გლახაკთა თანა ჰყოთ, იგი ჩემ თანა გიყოფიეს?! არა ჰხედავთა, რამეთუ რომელნიმე მუშაკთაგანნი გლახაკნი და საწყალობელნი არიან და ცხონდებიან იგინი კეთილის მომქმედთა კაცთაგან? და რაჟამს ჟამი თესვისაჲ მოიწიის, არა აქუნ მათ თესლი, რომელი-მცა სთესეს ქუეყანასა მათსა. მაშინ წარიღიან სამოსელი მათი, გინა ცოლთა მათთაჲ, გინა რომელიმე ჭურჭელი, და განწინდიან და ისესხიან მოდი ერთი, გინა ორი, მსგავსად ძალისა მათისა და მოიღიან და დასთესიან იგი სასოებით ქუეყანასა მათსა და მოელიან წჳმასა ზეცით. და არნ ოდესმე გუალვაჲცა. აწ უკუე რომელმან-იგი ისესხა და ქუეყანასა არწმუნა სასოებითა უფროჲსისა მოღებისაჲთა და არნ ოდესმე, თესლიცა იგი ვერ უკუ-მოიღის, და შენ ვერ არწმუნება ღმერთსა საფასესა შენსა, რომელმან-იგი უეჭველად მოგცეს შენ აღნადგინებითა მრავლითა? მჴნველმან არწმუნა თესლი დაბადებულსა და შენ დამბადებელისა გეშინისა რწმუნებად?

არა თუ შურით რასმე გამხილებ მე ამას თქუენ, არამედ მნებავს, რაჲთა სარგებელ გეყოს თქუმული ესე ჩემი და იყვნეთ განმზადებულ წყალობასა ღმრთისასა. არა უწყია, რასა მსგავს არს საფასჱ? მსგავს არს იგი მეძავსა, რომელი სხუასა ზრახავნ და სხუასა უწამწამებნ, და კუალად დღეს ჴელმწიფე არნ და ხვალე მონა, დღეს მდიდარ არნ და ხვალე გლახაკ, დღეს მსაჯულ და ხვალე დასაშჯელ. ჰხედავა შეცვალებასა ჟამთასა, რამეთუ ვითარცაღა აჩრდილი წარვალს და ვითარცა კუამლი განქარდების, და ვითარცა ქსელი დედაზარდლისაჲ დაჰჴსნდების და წარვალს? ხოლო მე არა დავსცხრები მოჴსენებად და სწავლად თქუენდა, უკუეთუ ჰყოთ, რამეთუ წერილ არს: "იტყოდე ყურთა მიმართ ერისათა" (ზირ. 25.12), ხოლო ურჩებაჲ მოიხდის სიკუდილსა. ემსგავსენით უკუე ქურივსა მას, რომელმან-იგი მისცნა ორნი ფოლნი, ვითარ განმართლდა. და უკუეთუ ორნი არა გქონან, ერთი ხოლო მიეც, რომელი გაქუს, ლმობიერად; და უკუეთუ არარაჲ გაქუს, სულთ-ითქუენ, ოდეს იხილო გლახაკი, და შეწირულ იქმნეს ლოცვაჲ შენი, რამეთუ რომელი-იგი დაფარულთა ჰხედავს და ყოველივე უწყის ვიდრე ყოფამდე, მან იცის, ვითარმედ უკუეთუმცა გაქუნდა რაჲ, მი-მცა-ეც, რამეთუ იგი გულთ-გამომეძიებელ არს. და იცის, თუ გაქუს რაჲ, ანუ არა ყოლადვე, რამეთუ კაცი პირსა ხედავს, ხოლო ღმერთი - გულთა.

გევედრები თქუენ, ძმანო ჩემნო, დაიმარხეთ მცნებაჲ ესე. რამეთუ უფალი იტყჳს: "მაშინ უწყოდიან ყოველთა, ვითარმედ მოწაფენი ჩემნი ხართ, უკუეთუ იყუარებოდით ურთიერთას" (იოანე 13.35). ესე სიტყუაჲ მჴსნელისა ჩუენისაჲ არს. არა გასმიესა, ვითარ წერილ არს შჯულსა, ვითარმედ "შეიყუარო უფალი ღმერთი შენი ყოვლითა გულითა შენითა და მოყუასი შენი ვითარცა თავი თჳსი?" (მარკ. 12.30-31). არა უწყია, ვითარმედ "ამათ ორთა მცნებათა ყოველი შჯული გამოკიდულ არს და წინაწარმეტყუელნი?" (მატე 20.40). იყვენით უკუე შჯულის მოყუარე და უცხოთ მოყუარე და გლახაკთ მოწყალე და ღმრთის მოყუარე, რომელმან-იგი მოგცეს თქუენ სასუფეველი ცათაჲ ნაცვალად მცირედისა მის, რომელი-იგი მისცეთ გლახაკთა და უღო[ნო]თა და წმიდათა მისთა თანა გჳრგჳნოსან გყვნეს თქუენ, რამეთუ მისი არს ძლიერებაჲ და მისა შუენის დიდებაჲ და პატივი მამისა და ძისა და წმიდისა სულისა აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე, ამენ.