წმიდა იოანე ოქროპირი

თქუმული წმიდისა იოვანე ოქროპირისაჲ თარგმანებაჲ იოვანე მახარებელისაჲ და პავლესი

ძველი ქართული თარგმანი

გუაკურთხენ უფალო!

ამიერითგან ყოველსავე ვიქმოდით, რომელსა შემძლებელ ვიქმნეთ მოღებად სულითა წმიდითა, და პატივ-ვსცემდეთ მღდელთა უზეშთაესითა პატივითა, რამეთუ დიდ არს საქმე მღდელობისაჲ; ვინაჲთგან მღდელობაჲ მიცემულ არს მათდა ქუეყანასა ზედა, რომელთაჲ ენებოს მიტევებაჲ ცოდვათაჲ, ვითარცა ეტყჳს უფალი, ვითარმედ: "რომლისანი განჰჴსნეთ ცოდვანი ქუეყანასა ზედა, ჴსნილ იყვნენ იგინი ცათა შინა" (მათე 18.18). ამისთჳსცა წმიდაჲ პავლე იტყჳს: "დაემორჩილენით წინამძღუართა თქუენთა და ერჩდით მათ" (მატე 5.4). რამეთუ თქუენ თავთა თჳსთათჳს ხოლო ჰზრუნავთ და არა სხჳსათჳს, ხოლო მღდელი, უკუეთუ კეთილითა საქმითა არა ზრუნ[ვი]დეს თქუენთჳს, ორგულთა თანა დაისაჯოს ჯოჯოხეთს შინა. დაღაცათუ არა დაისაჯოს თჳსთა საქმეთათჳს, უდებებისა თქუენისათჳს დაისაჯოს.

წერილ არს: "ნეტარ იყვნენ მგლოვარენი გულითა, რამეთუ იგინი ნუგეშინის-ცემულ იყვნენ" (მატე 5.2). რამეთუ აჩუენებს, რომელი მადლი აქუნდეს მგლოვარეთა ნუგეშინის-ცემითა. აწ უკუეთუ გნებავს ნუგეშინის-ცემაჲ. იგლოვდით, ვინაჲთგან ღმერთი ნუგეშინის-მცემელ თქუენდა არს. უკუ[ე]თუ ყოვლით კერძოვე მოგიცვნეს მწუხარებამან, ღმერთი მჴსნელ თქუენდა არს, რამეთუ იგი მოგუაგებს მოსაგებელსა ჩუენსა უფროჲს საქ\მეთა ჩუენთა კეთილთა. იქმოდეთ კეთილსა, რაჲთა ნეტარებაჲ მოიღოთ არა ხოლო თუ ფრიად მოღუაწებისა თქუენისათჳს, არამედ მრავალთა მოწყალებათა მისთაგან. რომელნი იგლოვენ, ცოდვათა მათთათჳს იგლოვენ, და ღმერთი, რამეთუ მოწყალე არს, შეუნდობს და იჴსნის პატიჟთაგან ცოდვისათა და ნეტარებასაცა მისცემს და კადნიერებასა მის წინაშე. და კუალად იტყჳს: "ნეტარ იყვნენ მოწყალენი" (მატე 5.7); არა თუ ქველის საქმარსა მიმცემელნი ხოლო, არამედ რომელნი ყოველსა ზედა მოწყალე იყვნენ, რამეთუ მოწყალებაჲ ფრიად და მრავალ-ფერ არს, და რაჲმე უკუე არს მოსაგებელი მათი, "რამეთუ იგინი შეიწყალნენო" (მათე 5.7). ჩუენ შევიწყალებთ ვითარცა კაცნი, და მისთჳს წყალობაჲ ღმრთისაჲ მოიწევის ჩუენ ზედა, ვ~ა იგი სახიერ არს, ესე უწყით, რამეთუ ვერ ესწორების წყალობასა ღმრთისასა, არამედ ვითარცა-იგი სახიერებაჲ უფროჲს არს მანკიერებისა, ეგრჱთ[ვ]ე წყალობაჲ ღმრთისაჲ უფროჲს არს წყალობასა კაცთასა, იტყჳს მოციქული. "ნუ მიაგებთ ბოროტსა ბოროტისა წილ" (I პეტრე 3.9), და ნუ ჰგმობ მზაკუარსა, ვითარმედ ბოროტ არს. მოიძულე და განგმე ზაკუაჲ და ნუ მზაკუვარი, რამეთუ თქუა: ნუ მიაგებთ ბოროტსა მორწმუნესა ხოლო, არამედ არცაღა წარმართსა ჯერ-არს მიგებაჲ ბოროტისაჲ (I პეტრე. 3.9-10).

მოსწრაფე იყვენით კეთილის ყოფად ყოველთა კაცთა მიმართ, და ყოველთა თანა მშჳ\დობასა ჰყოფდით, და ესრეთ ნათობდიან ნათელი თქუენი ქუეყანასა ზედა წინაშე კაცთა (მათე 5.16). ნუმცა ვინ მიზეზ შფოთისა და ბრძოლისა ექმნებით კაცთა "და ნუცა თავით თჳსით შურსა ეძიებთ, რამეთუ იტყჳს: ჩემი არს შურის-გებაჲ, და მე მივაგო, იტყჳს უფალი" (რომ. 12.19). უკუეთუ ავაზაკნი რაჟამს შეკრბიან, დაუტევიან სახე იგი მათი ბოროტი და მშჳდობით მოიკითხნიან ურთიერთას, ჩუენ-მე რომელი სიტყჳს-გებაჲ ვპოოთ წინაშე ღმრთისა, რამეთუ ყოველნივე ერთსა ჴორცსა მოვიღებთ უფლისასა და ავაზაკთაცა სწორად ვერ ვიპოვებით. უმჯობეს არს სასტიკად გუემაჲ ჩუენი აქავე, ვიდრე პირი იგი ტკბილი ხილვად უფლისა ჩუენისაჲ გარემიქცეული ჩუენგან ჟამსა მას საშინელსა. ამისთჳს ჰრქუა უფალმან მონათა თჳსთა, რაჲთა აცადონ ღუარძლი იგი თანა აღორძინებად იფქლსა (მატე 13.30), რაჲთა სცეს ადგილი ცოდვილსა სინანულისაჲ, არა თუ ამისთჳს, რავდენ ოდეს სცოდეთ, არა გაქუნ ტკივილი და უდებ-ჰყოთ სინანული, არამედ უფროჲს გიღირს სინანული, სულ-თქუმაჲ და ცრემლნი. რაჟამს ვერ აგრძნობთ ცოდვისა ტკივილსა სულთა შენთა შინა თქუენთა, არა თუ რაჟამს ცოდვაჲ არ გტკივის, მისთჳს არა იგლოვ, არამედ რავდენ სული ცოდვასა უდებ-ზამს და ვერ აგრძნობს. ხოლო რომელსა ცოდვაჲ სტკივის და განკითხვასა მოელის, იგი ღაღადებს ლმობიერად უფროჲს მათსა, რომელთა-იგი ასონი მოეჭრებიედ მახჳლითა და წყლულნი ცეცხლითა დაიწუვიედ, ვითარ-იგი საწყალობელად ღაღადებნ, რაჲთა განერეს ტკივილთა მათგან.

აღიარენ შენცა ცოდვანი შენნი წინაშე მსაჯულისა, რაჲთა უწყოდი, რომელი მოტევებაჲ მოგემადლა და რავდენსა მადლობასა გიღირს შეწირვად ღმრთისა შენ. ოდესღა კაცი განარისხო, მოსწრაფე ხარ კუალად დაჯერებად მისა, და ევედრიცა მისთჳს მოძმეთა და მეგობართა მისთა, რაჲთა ევედრნენ შენთჳს მშჳდობისა ყოფად მის თანა. ვითარცა შემდგომად მძაფრისა წჳმისა გამობრწყინდის უფროჲსი მცხინვარებაჲ მზისაჲ, ეგრჱთვე შემდგომად ცრემლთა ცუარისა იქმნის გონებასა შინა ფრიადი დაწყნარებაჲ, და ყოველნი იგი ღრუბელნი ცოდვისანი განიბნინიან და ივლტიედ ცრემლთა მიერ. და მადლობამან განწმდის სული, ოდეს არა არნ იგი კაცთა საჩუენებლად. ეშმაკი ვერ შემძლებელ არს იძულებად ნებასა ჩუენსა და ძლევად, და არცაღა ღმერთი და ანგელოზნი მისნი იძულებით მოგჳღებენ ნებასა ჩუენსა. ეშმაკი ლიქნით და ვერაგობით გუაწუევს ნებასა მისსა შედგომად და, უკუეთუ ვერ მიდრიკოს გონებაჲ ჩუენი ნებასა მისსა, აღატყინის ჩუენ შორის ცოდვაჲ, ვითარცა ცეცხლი. და უკუეთუ ჩუენ არა ვერჩდეთ, ვერ შემძლებელ არს იძულებად ჩუენდა. ესრეთვე ღმერთი და ანგელოზნი მისნი მაწუევენ ჩუენ კეთილისა სქმედ და შემეწევიან ჩუენ კეთილსა ზედა და, უკუეთუ არა ვინებოთ თავით თჳსით საქმედ კეთილისა, არა მაიძულებენ ჩუენ, გზასა მას ცათა მეუფისასა ვლენან მონანი მეუფისანი.

სახჱ, რომელი ჰმოსიედ მოძღუარსა, იგივე შეიმოსიედ მოწაფეთა; წესი, რომელი დაუდვის მეფემან, მას ზედა იქცევინ გუნდი ერისა მისისაჲ. ღმერთი შენი ზეცით გარდამოჴდა და ქუეყანასა ზედა ვიდოდა, არა თუ სიმაღლით და დიდებით, არამედ სიმდაბლითა და სიმშჳდითა, რაჲთა შენ მოგცეს წესი კეთილისა სიმდაბლისაჲ. გამობრწყინდა მზე სიმართლისაჲ და დაადვნნა მთანი და ბორცუნი მაღალნი, განჰფინა მცხინვარებაჲ სიმართლისაჲ, და დამდაბლდეს. იხილეს იგი ღირღუართა და წრფელ იქმნეს, რამეთუ იგი წრფელ იყო და მშჳდ გულითა. იხილეს უფსკურთა და შეძრწუ[ნ]დეს, იხილეს და წრფელ იქმნეს ძნელოვანნი. იხილეს იგი უმადლოთა და ისწრაფეს ურთიერთას სიყუარულით სიყუარულისაგან მისისა. იხილეს ასპიტთა, და ისწავეს სიმშჳდე მისი. იხილეს იგი ლომთა და ლეკუთა ლომისათა, და შეირაცხნეს ზროხათა თანა. იხილეს იგი მგელთა, და მშჳდობ-ყვეს კრავთა თანა.

ეჰა ძალი სიმდაბლისაჲ, რომელმან-იგი დაამჴუნა ზღუდენი მაღალნი! ეჰა სიყუარული, რომელმან დაიმონა მანკიერებაჲ და შემუსრა ქედი მისი! ეჰა სიტყუაჲ მშჳდობისაჲ, რომელმან დააწყნარნა შფოთებანი კაცთანი! ეჰა ძალი სიმდაბლისაჲ და სიბრძნე ჭეშმარიტი, რომელი მისცემს უგუნურთა გონებასა კეთილსა! ეჰა მშუენიერებაჲ უბიწოჲ, რომელი განაშუენებს უსახურთა და უკეთურთა! ეჰა სახიერებაჲ ღმრთისაჲ, რომელმან მოიყიდნა სისხლითა თჳსითა კუალად დაბადებულნი თჳსნი, განფრდილნი მტერისაგან, წარავლინნა მონანი მისნი წინაშე მისსა, რაჲთა ახარონ სიმდაბლე მისი; წარავლინნა მოციქულნი თჳსნი, რაჲთა უქადაგონ სიმდაბლე იგი ძისა მეუფისაჲ. დაჰჴდეს ჴმანი მათნი ღაღადებითა, და სასმენელნი კაცთაგანი დაყრუვდეს და არა ისმინეს. განთქუეს ჰამბავი მისი ყოველი კიდეთა, რაჲთამცა დაენერგა სიტყუაჲ და სიყუარული მისი გონებათა შინა ჩუენთა ფიცხელთა. მჯდომარე ქერობინთა ზედა, ძელსა ზედა აღმაღლდა, და ჩუენ ავმაღლდით ამპარტავნებითა. მიიდრიკა თავი თჳსი ჯუარსა ზედა, და ჩუენ თავთა ჩუენთა აღვიმაღლებთ ამპარტავნებითა, ზუარობითა და თავჴედობითა. მეუფე იგი მეუფეთაჲ არასადა იქადოდა, და ჩუენ, პურის-მთ\ხოველნი, საქადულითა სავსე ვართ. რომელი ღმერთი არს, არა მაღლოოდა, და ჩუენ, მონანი ცოდვისანი, დიდად ვმაღლოვით. რომელი-იგი დიდ არს, არა ზუაობდა, და ჩუენ, არარანი ესე, დიდად ვზუაობთ. რომელი-იგი ცხოველ არს, არა იქადოდა, და ჩუენ, მკუდართა, სილაღე შეგჳმოსიეს. ყოვლითა სახითა ემსგავსა დამბადებელი ღმერთი დაბადებულთა თჳსთა. ყოვლითა მიზეზითა ეჩუენა ღმერთი კაცთა და სახჱ მისცა ესე. რამეთუ მათ დაწყევეს, ხოლო მან აკურთხნა; მათ მოიძულეს, ხოლო მან შეიყუარნა; განდევნეს იგი, ხოლო მან განდევნნა სალმობანი და ვნებანი მათნი; განაძეს იგი ქუეყანით მათით., ხოლო მან განასხნა მათგან სულნი უკეთურნი; განსაჯნა იგინი სამართლით, ხოლო მათ უმსჯავროდ დასაჯეს იგი სიკუდილად; ეტყოდა მათ ჭეშმარიტსა, ხოლო იგინი ზაკუვასა ზრახვიდეს მისთჳს. ძელსა ზედა აღამაღლეს და მართალი იგი ძჳრის-მოქმედთა თანა შეჰრაცხეს. ესე ყოველი ჩუენთჳს თავს-იდვა და შეიწყნარა, რაჲთა ჩუენ სახე იგი მისი მოვიღოთ, რამეთუ უწყოდა, ვითარმედ სიმდაბლესა ეწყვების ამპარტავნებაჲ, და თავი თჳსი სახედ მისცა, ძლევაჲ გუასწავა ამპარტავნებისაჲ.

ჵ, ჭეშმარიტისა მეტყუელნო, უკუეთუ მოგიძულონ შენ მტყუვართა, ნუ მწუხარე ხარ, რამეთუ მტყუვართა ფრიად სძულს ჭეშმარიტისა მეტყუელი. ჵ, კეთილის მოქმედო, უკუეთუ მოგაგონ შენ უკუეთურთა ბოროტი კეთილისა წილ, ნუ მწუხარე ხარ, რამეთუ უფალსაცა შენსა ეგრეთვე კეთილისა წილ ბოროტი მიაგეს ჰურიათა. ნაცვალად მანანაჲსა ნავღელი და ძმარი ასუეს მას. მწყერ-მარჴილი მოსცა მათ ზღჳთ, და წყალიღა ითხოვა, არა ასუეს მას. ზღუაჲ განუპო და განიყვანნა იგინი, და ნაცვალად მისა გუერდი განუპეს ლახურითა. კლდე განჴურიტა და წყალი მოსცა მათ უდაბნოსა ზედა, ხოლო მას სამსჭულითა განუჴურიტნეს ჴელნი და ფერჴნი მისნი. ღმერთმან შენმან აკურთხნა ებრაელნი, ხოლო მათ გინებაჲ მიაგეს; ჰნერწყუვიდეს პირსა მისსა წმიდასა, რომელმან-იგი ნერწყჳთა შობითგან ბრმასა თუალნი აღუხილნა. სენთა მათთა უძლურებანი განკურნა, და ტანჯვაჲ მიაგეს მას. სიტყჳთა ვნებანი მათნი განდევნნა, ხოლო მათ სახელ-სდვეს მგმობარ. განამტკიცნა ასონი მათნი დაჴსნილნი, ხოლო მათ ასონი მისნი ძელსა განსხირპნეს, და გუამი მისი მღჳმესა დადვეს და დაჰბეჭდეს კარსა მის(ს)ა.

აწ უკუეთუ შურმან და ჴდო[მა]მან ხესა ესრეთ უყო, შენ ღრუსა და ფატარსა რავდენ უფროჲს? შურმან მოკლა საყუარელი, ხოლო შენ, თიჴაჲ, ვერ-მე მოგკლასა? შურმან განაძო მაცხოვარი, ხოლო შენ მოკუდავი არა-მე განგაძოსა? ჵ, მყუდროვო, ივლტოდე და დაიმალე ზღუდესა შინა სიმდაბლისასა. ჵ, მოწყალეო, დაიმარხე მტკიცედ სახე მოძღურისა შენისაჲ, რომელი ისწავე. არა უკუე უფალი ჩუენი დამდაბლდაა და დაემორჩილნეს მას ძლიერნი? მოიდრიკა თავი თჳსი სიმდაბლით და დაემორჩილა ამპარტავნებაჲ სიმდაბლესა. ვინ უკუე დაიჯეროს შენი, ვითარმედ მოწაფე ხარ ქრისტესი, რამეთუ მან დიდებულმან სიმდაბლე შეიმოსა და შენ, მტუერი და ნაცარი, ესრეთ ჰმაღლოვი. უკუეთუ მან შეგიყუარა შენ, რაჲსათჳს გძულს ძმაჲ შენი? ამით უკუე საცნაურ არიან მოწაფენი მისნი, უკუეთუ იყუარებოდინ ურთიერთას. სიყუარულით ზრახვიდეს მოციქულნი, და სრულნი სიმდაბლითა და მშჳდობითა მძლე ექმნეს მართალნი და დაწყნარებითა მყუდრონი და მდუმარენი. ცეცხლი რაჟამს აღატყდის, წყლითა დაივსის, და რისხვაჲ დუმილითა დაწყნარდის. შური სიყუარულითა იძლიის, და გულის წყრომაჲ - კეთილისა სიტყჳთა. ტყუვილი და შფოთი იძლევიან დუმილითა, და რისხვაჲ და ღაღადებაჲ - დაწყნარებითა და მყუდროებითა. ცილობაჲ და ურჩებაჲ მორჩილებითა განეგების.

შენ მარადის საღმრთოთა წიგნთა იკითხავ, და სიმდაბლესა ღმრთისასა არა ემსგავსები. შენ მოწაფე ხარ ამის მოძღუარისაჲ, და მყის განურისხნი ძმასა შენსა, შენ შვილი ხარ და სახლეული ამის ღმრთისაჲ, და აღეტყინის შენ შორის მჴურვალებაჲ გულის წყრომისაჲ. ღმერთი შენი სახიერი და მდაბალი იგუემა და არა განრისხნა, და შენ, რომელი-ეგე კუამლი ხარ, სიტყჳთა აღეგზნები. ოდეს იხილო ძმაჲ შენი განრისხებულად, დაასხ მას ზედა წყალი იგი სიყუარულისაჲ, რაჲთა დაწრიტო მჴურვალებაჲ იგი გულის წყრომისა მისისაჲ. ოდეს იხილო ფერი პირისა მისისაჲ ცვალებულად, აჩუენე მას კეთილისა ზრახებაჲ შენი. ოდეს იხილო იგი აღშფოთებულად, მხიარულითა პირითა დააწყნარე იგი. ოდეს იხილო იგი განძჳნებულად ვითარცა ღელვანი ზღჳსანი, ექმენ მას ვითარცა ნავთ საყუდელი მყუდროჲ.

რომლისა გულსა დანერგულ არს ძჳრის სიტყუაჲ და სიძულვილი ყოველი, კეთილისა საქმე მისი აუგიან და შეურაცხ არს წინაშე ღმრთისა.  [მ]მარხველსა რომელსა სძულდეს ძმაჲ თჳსი, იგი მეძავი არს წინაშე ღმრთისა. წმიდაჲ კაცი, რომელი ავნებდეს მოყუასსა, მემრუშეთა თანა შერაცხილ არს წინაშე ღმრთისა. ქალწული, რომლისა თანა სიყუარული არა არს, ეშმაკთათჳს იცავს თავსა თჳსსა. მღჳძარე, მოშურნე და შფოთის მოყუარე ეშმაკთა მსგავს არს უძილობითა და მათ თანა დაისაჯოს. რომელმან ჯუარს-აცუა თავი თჳსი შრომითა და სიწმიდითა, და სნეულ არს იგი შურითა, ნარჩევ და აუგიან არს იგი წინაშე ღმრთისა. რომლისა საქმენი კეთილ არიან და არა მოუდრეკს თავსა სიმდაბლით ძმათა, შეკრულ არს იგი მარცხენით კერძო და ვერ აგრძნობს ამპარტავანებითა. რომელი ახოვან იქმნა ბრძოლასა შინა და უდებ ყვნა უძლურნი უდებებითა მისითა, მოინადირონ იგი მტერთა მისთა უგრძნულად. რომელი განგებითა მდიდარ არს და სიყუარულითა გლახაკ, ამპარტავანებაჲ უფლებულ არს მისდა. რომელი განსრულდა და მიიწია და სიქადული ეუფლა, მყის დაეცეს იგი ქებათა მიერ სიკეთისა მისისაგან შუენიერისა და სრულისა.

რომელმან აღაშენა და განასრულა, და სხუათა განიკითხვიდა, უგრძნულად დაეცეს ნაშენები მისი, რამეთუ ქჳშასა ზედა დადვა საფუძველი მისი. რომელი საჩინოდ მდაბალ არს და ენასა არა აღჳრ-ასხნა, საბრჴე დაერწყუას ბნელსა და მოინადიროს იგი შუადღე. რომელი ჭამს თესლსა, ნუ სთესავნ იგი სიტყუათა ზაკუვისათა. რომელი ძაძითა იმოსებინ, აღშფოთებულთა დააწყნარებდინ. რომელსა დაყუდებაჲ აღურჩევიეს, ეკრძალენ იგი ენასა და მუცელსა თჳსსა. რომელსა თჳსნი საქმენი განუგიან, ნუმცა შინა-განმხედველ არს იგი სხჳსა საქმეთა. რომელსა სწავლაჲ მოუგიეს, ეკრძალენ, რაჲთა არა დაეცეს სიტყჳთა. რომელი უცალო არს წიგნის წერასა, ნუმცა უცალო იქმნების გონებაჲ მისი ზუაობითა. რომლისანი სიტყუანი ლბილ არიან, განეშორენ იგი ამპარტავანებასა.

უფროჲსმან შეურაცხ-ყვის უმცირესი, და მიდრიკის, რომელი არა ჯერ-არნ. მოძღუარმან თუ უდებ-ყოს მოწაფე თჳსი, ვერ ისწაოს წესი მისი, რომელსა ეშინის დაფარულთაგან, ნუ მოიგებნ აუგთა დაფარულთა. რომელი წერილთა მოძღურობს, ნუმცა ურჩ არს იგი წერილთა სიტყუასა. რომელი შჯულსა ზრახავს, დაუდევინ შჯული თავსა თჳსსა. გზაჲ განუქმნიეს წინაჲსწარმეტყუელთა, შენ თავით თჳსით ნუ იქმ გზასა სხუასა; მოციქულთა განუგიეს და განუწმედიეს ეკლისაგან და ქვისა, და შენ უგზოსა ნუ შესცთები, რაჲთა არა დაჰბრკოლდე და დაეცე. წიგნთა იკითხევდ, და მათგან ისწაო სიმდაბლე. მიეც გონებაჲ შენი და გულისჴმა-ყავ, რომელსა იკითხვიდე. და ნუგეშინის-გეცეს და განდევნოს შენგან ცუდი დიდებაჲ, სიქადული და ზუაობაჲ. ღმერთმან წინაჲსწარმეტყუელთამან გაუწყოს შენ, რავდენნი პირველთაგანნი შეაგინნა ამპარტავანებამან და დასცნა იგინი.

მიჰხედე იუდას და გეშინოდეს შენცა, და ნუ ზაკუვით შინა-განსცემ მოყუასსა. საულისგან ისწავე, და ნუ შურით ავნებ მოყუასსა. იხილე ბოროტად სიკუდილი სამიაჲსი, და დაიცევ პირი შენი გინებისაგან. დაიცევ თავი შენი და ენაჲ შენი შურისაგან და შესმენისა. მოიჴსენენ ქალდეველნი იგი შემასმენელნი სამთა ყრმათანი, ვითარ-იგი ცეცხლმან შეჭამნა. ნუმცა დაიწუები შენ ენისა მიერ, რამეთუ წინაჲსწარმეტყუელთა დაუწყევიეს ენაჲ ორისა მეტყუელი.

სხუაჲ იტყჳს - აჴოცენინ უფალმან ყოველნი ბაგენი მზაკუვარნი, და იოვანე თქუა: "რომელმან აღიმაღლოს თავი თჳსი, იგი დამდაბლდეს, და რომელმან დაიმდაბლოს თავი თჳსი, იგი ამაღლდეს" (მათე 23.12). ამპარტავანებამან წარწყმიდნა ძლიერნი და უძლურთა შეიმოსეს ძალი. მაცილობელნი დაეცნეს თავჴედობითა, და მდაბალნი ამაღლდეს მყუდროებითა. მჴნენი დაეცნეს თავჴედებითა და ამპარტავანებითა, და დაშნნი მძლედ გამოჩნდეს სიმდაბლითა, ვითარცა გოლიად და დავით მეზუერენი. ქედ-ფიცხელობამან წარწყმიდნა ფარაო, ქედ-ფიცხელობითა მოკუდა, და სენაქირემ გმობითა დაეცა სხუათა მათ თანა ბევრეულთა. ამპარტავანებასა ურიცხუნი წარუწყმედიან და სიმდაბლესა ურიცხუნი დაუცვან ბოროტისაგან.

აწ უკუეთუ სიკუდილი მათი ჩუენ თანა საქებელ არს, აუგნი მოიპოვენ, და უკუეთუ საგმობელ არს, განეშორე და სიმდაბლე მოიპოვე, რომლისა მიერ ღირს მყვენინ ყოველნი ქრისტემან ერთობით მარჯუენეთა მისთა თანა დღესა მას გან\კითხვისასა, რაჲთა ვადიდებდეთ მას თანა მამით და სულით წმიდითურთ აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე, ამენ.