ნუგეში მამას, რომელიც გლოვობს ძის დაკარგვას, თვითმკვლელობით რომ დაასრულა სიცოცხლე

წმიდა თეოფანე დაყუდებულის წერილებიდან

ხდება, რომ ახლობლის გარდაცვალების გამო ადამიანები სასოწარკვეთილებაში ვარდებიან, მათი გამხნევება და ნუგეში კი მხოლოდ გულწრფელ თანაგრძნობას ძალუძს. წმინდა სერგის ლავრის ბერების ეს წერილები შვებას მოჰფენს ყოველ დამწუხრებულ ადამიანს და ღვთის უსაზღვრო მოწყალების იმედით აღავსებს მის გულს.

უმწარესი განცდებით მივიღე თქვენი ვაჟის სამწუხარო აღსასრულის ამბავი, შემდეგ უკვე თქვენმა წერილმაც დაადასტურა ეს ცნობა. თანავუგრძნობ თქვენს მწუხარებას: რა თქმა უნდა, ის მართლაც სამაგალითოა: ასეთი მოულოდნელი და საზარელი სიკვდილით დაკარგო შვილი!.. მაგრამ უკან ვეღარაფერს დაიბრუნებთ და ნუგეშისცემა ღვთისაგან უნდა მიიღოთ. მას შესწევს ძალა, მოგმადლოთ ის. თქვენი ვაჟის მომავალი ბედიც, რომელიც ჩვენთვის გაურკვეველი და მიუწვდომელია, ღვთის ნებას მიანდეთ, როგორც მას სურს, ისე განსჯის, რადგან სამომავლო ხვედრის განსაზღვრა ჩვენს ხელთ როდია: მაშინ, როცა „არცაღა მამა სჯის არავის, არამედ ყოველი სასჯელი მოსცა ძესა“ (იონ. 5, 22), ჩვენი განსჯა რაღაცას მოიტანს?

წერილის მიხედვით, რომელიც თქვენ მისგან მიიღეთ, ჩანს, რომ მეტად მგრძნობიარე, მაგრამ ამავე დროს სასოწარკვეთილი ყოფილა. ისეთი რა აუტანელი სირცხვილი ელოდა? - ეს გაუგებარია! ნუთუ ის, რომ ბერს ეძახდნენ? - ეს ხომ სრულიად არაფერია, ალბათ იყო კიდევ რაღაცა, მის გულს რომ ამძიმებდა. ფეთქებადი ხასიათი და სიამაყე უნდა ჩავთვალოთ მისი საქციელის მთავარ მიზეზად.

რაოდენ ღვთის მგმობარია ეს ვნება! საჭიროა, რომ მის წინააღმდეგ მთელი ძალები მივმართოთ და ღვთივსასურველი სიმდაბლე მოვიპოვოთ. მაგრამ, სამწუხაროდ, ადამიანები ცოტას ზრუნავენ საამისოდ. მე არ შემიძლია სრულყოფილად გცეთ ნუგეში, ამიტომ მას ღვთისაგან ელოდეთ, თუ უსასრულო მწუხარებასა და დრტვინვას მიეცემით, მას ვერაფერს უშველით, საკუთარ თავს კი დიდად ავნებთ. ადამიანური ცხოვრება მწუხარებებითაა აღსავსე და ზეციურ სასუფეველში შესასვლელად მრავალი ტანჯვა უნდა გავიაროთ. იკითხეთ გარდასულ საუკუნეთა ისტორია და ნახავთ, რომ უდიდესი ადამიანებისა და გმირებისათვის, სამეფოთა მმართველობისა და ხალხთა წინამძღოლობისთვისაც მწუხარება უცხო არ ყოფილა. ის ღვთის განგებულებით გვეგლინება ჩვენი სარწმუნოების გამოსაცდელად, ან სასჯელად - ცოდვებისათვის. ჯერ კიდევ პირველქმნილმა ადამიანმა დაინახა თავის შვილებში ძმისმკვლელი კაენი და პირველი აბელის სიკვდილიც იხილა. რითაც ერთ მწუხარებას მეორე გამოუთქმელი მწუხარება დაერთო ზედ. სხვებს დუმილით ავუაროთ გვერდი და მხოლოდ კეთილმსახური და წმიდა მეფე და წინასწარმეტყველი დავითი გავიხსენოთ, რა მწუხარება შეხვდა მას თავისი შვილების გამო! წაიკითხეთ მისი ისტორია და წარმოიდგინეთ, რომ თქვენ უკეთესი როდი ხართ და ჩვენს მიერ გამოუკვლეველი განგების მიერ იმავე განსაცდელში ჩავარდით. თუ მომხდარს მორჩილებით იტვირთავთ საკუთარი ცოდვები ყოველთვის თვალწინ გექნებათ, უფალი სწრაფად მოგივლენთ ნუგეშს, მაგრამ თუ ყოველივეს სულმოკლეობით მივიღებთ, მაშინ საკუთარ მწუხარებას თვითონვე გააზვიადებთ და დაამძიმებთ. ამგვარად, ეს შემთხვევა ღვთის განგების ჩვენთვის გაუგებარ მოვლენად ჩავთვალოთ და მისსავე სამსჯავროს მივანდოთ. თქვენა და მთელ თქვენს ოჯახს მშვიდობას, ჯანმრთელობასა და კეთილად ცხოვნებას, მწუხარებათა შინა ნუგეშისცემას გისურვებთ.