,,- ბაბუ, სად მივდივართ? - მეკითხება ჩემი ექვსი წლის შვილიშვილი.

- რაღაც მინდა, გაჩუქო.

- ვახ, რა კარგია! რა უნდა მაჩუქო?

- შენ რა გინდა?

- მეე? არაფერი.

- კარგი, ეგ შენი სასურველი არაფერი ვიყიდოთ.

სუპერმარკეტში შევდივართ და გამყიდველს ვეკითხები:

- გამარჯობა. არაფერი გაქვთ?

გამყიდველს უკვირს:

- ყველაფერი გვაქვს!

- არა, - ვუხსნი მშვიდად, - ჩვენ ყველაფერი კი არა, სწორედ არაფერი გვინდა.

- აააა, - მგონი, გამყიდველი მიხვდა, რაც ხდებოდა, - რა თქმა უნდა, არაფერიც გვაქვს, თან - ნაირნაირი.

- შენ როგორი არაფერი გსურს? - ვეკითხები შვილიშვილს.

ეგრევე თვალების ციმციმით მპასუხობს:

- წითელი!

- ერთი ახალთახალი წითელი არაფერი მოგვეცით, - ვეუბნები გამყიდველს.

ის მიდის. ჩემს შვილიშვილს ერთი სული აქვს, როდის დაბრუნდება - ძალიან ელოდება საჩუქარს. დაბადების დღე უსაჩუქროდ ვის გაუგონია?!

გამყიდველი ბრუნდება. ხელში დიდი წითელი ბლოკნოტი და ლამაზი მუდმივი კალამი უჭირავს.

- ეს რა არის? - ეკითხება ჩემი შვილიშვილი.

- ჯერ არაფერი, - უპასუხებს გამყიდველი, - სიცარიელეა.

- ეს ხომ ბლოკნოტია?!

- ჰო, ზოგ არაფერს ასეც უწოდებენ, - ეუბნება გამყიდველი, - აქ არაფერი წერია, ესე იგი, თვითონაც არაფერია.

- უყურე შენ?! - ამომხედა შვილიშვილმა, - მართლა არაფერი ყოფილა.

- კი, ასეა, - ვუდასტურებ მეც, - მართლა არაფერია. თანაც წითელი - როგორიც გინდოდა. კალამი კი მაგ არაფერს გამოჰყვა შენთან.

- რატომ, ბაბუ?

- მაგას და შენ შეგიძლიათ, ეს არაფერი ყველაფრად აქციოთ.

- ყველაფრად?! კი მაგრამ, როგორ?

- ამ ბლოკნოტში ჯერ შენს ფიქრს ჩაწერ, შემდეგ კი იმ ფიქრს გააცოცხლებ. ამაზე კარგი და მნიშვნელოვანი ადამიანის ცხოვრებაში არაფერია.

- ვახ! ეს რა კარგი არაფერი გიჩუქებია, ბაბუ!

- ჰო, ეგ ისეთი არაფერია, თან ყველაფერიც რომ არის, - ამბობს გამყიდველი.

- შეიძლება, აქ ახლავე რაღაც ჩავწერო? - მეკითხება შვილიშვილი. წერა ხომ უკვე ვიცი!

მე და გამყიდველი თავს ვუქნევთ.

რამდენიმე ხნის შემდეგ წითელ ბლოკნოტში პირველი ორი წინადადება ჩნდება და ის სიცოცხლეს იწყებს:

"ბაბუმ წითელი არაფერი მაჩუქა. მე ამისგან ყველაფერს შევქმნი".

❤გია მურღულია❤