ჩემი სამშობლო, ჩემი მიწა ერთი გოჯია,

ასე რომ ბორგავს ზღვა კი არა ჩემი გულია.

მომხვდურის ჩექმამ ამ მკერდზედაც გადაიარა.

ჭადრაკის ნაცვლად ყომარბაზი ნარდით ერთობა.

ტენიან სიტყვებს „სამართალი“, „ხალხთა ერთობა“,

ტაკიმასხარა ტანზე ირგებს გმირის მანტიას.

სიცოცხლის ფასად ამარცხებენ ჩვენი ბიჭები.

და ვეძებ საზღვარს სიკვდილსა და სიცოცხლეს შორის.

ვერ დამავიწყა წინაპართა ადათ-წესია,

„მაინც ვიცინი, ერთხელაც არ დამიკვნესია.“