მე უდაბნოში დამტოვე მარტო
აღარ მაქ რწმენა მე გადარჩენის,
მე ღმერთს მივმართავ და ვკითხავ, რატომ?
და დაგიტირებ შენ გადაფრენილს.

– უფალო ღმერთო, მე ერთ მომაკვდავს,
შემყვარებია ჩემ თავზე მეტად,
შენი რწმენიდან მე გადავერთე
და ის მეგონა საკუთარ ღმერთად.

ვიცი აქ არის ჩემი შეცდომა,
ჩემმა გრძნობებმა რომ შთანთქა რწმენა,
მაგრამ სიყვარულს თავს რომ ვაკლავდი
ღირსი მეგონა მე ამის ყველა.

"თუმცა ღმერთიც ხომ სიყვარულია
და ამ სიყვარულს ბევრი ვერ იპყრობს,
მაგრამ ცხოვრება სიძულვილია
და ყველგან ირგვლივ სიძულვის ითხოვს."

მე კი მიყვარდა და განვიცდიდი
მას კი მოსმენაც არ სურდა ამის,
ანდაც რას გიხსნი შენ უკეთ იცი,
გული ბაგაბუგს რომ იწყებს ღამით.

ამ ბაგაბუგში მე ვგრძნობდი ტკივილს,
სასიამოვნოს, ამაღელვებელს,
წმინდა ბავშვივით ვიწყებდი ტირილს
ჩემი სულისთვის დამაბერებელს.

და სწორედ ამ წამს გამიჩნდა კითხვა:
რატომ ან რისთვის მაწამე ამდენს,
თუ მაინც ბოლოს იცოდი სიტყვა,
რომ სიყვარულით ვერაფერს დავძლევ.

"ღმერთს ჩაეცინა, მე შემრცხვა უმალ,
როგორ შევბედე ამხელა სიტყვა,
ჩემ დამძიმებულ სულიერ მხარეს,
ესღა თუ აკლდა რაც წეღან ითქვა"

–– რატომ ან რისთვის? მე მეკითხები?
ამის პასუხი შენში დავმალე,
ამდენი ტანჯვა, წამება ოხვრა,
მე სიყვარულით შენში ჩავღვარე.

შენ წამებისთვის ხარ მოვლენილი
უნდა გაუძლო რომ რამეს შერჩე
და ეგ სანთელი ხელთ დაღვენთილი,
შენი ხსნა არის რომლითაც მენდე.

და მე ეს ნდობა, სწორად გავიგე,
არ მოგატყუე არცერთი წამით,
შენ თუ აგებდი ოცნების კოშკებს,
თავს იტყუებდი შენივე თავით.

სწორედ გაძლება იყო მთავარი
რათა შემექმნე უფრო ძლიერი,
მაგრამ ეშმაკი კუთხეში მდგომი
ყოველთვის არის შენზე ცბიერი.

არ იყო ბედი ეგ სანატრელი,
შენ რომ გიყვარდა შენ თავზე მეტად
ეს იყო შენთვის ის განსაცდელი
ჩუმი სეტყვა რომ არ იქცეს მეხად.

არ დაივიწყო ჩემი ნათქვამი,
მუდამ გახსოვდეს, განსაცდელს ჟამად,
ეს გადაგარჩენს და ჩემი რწმენა
მუდამ გჯეროდეს, რომ იყო მარად.

"ვერ გავუძელი, მე წამსკდა ცრემლი,
ამ მწარე ტანჯვის მე სიტკბო ვიგრძენ,
ვეღარ გავბედე ვერცერთი სიტყვა
ჩემი თვალები დაშტერდა ცისკენ.

უდაბნო გაქრა და ცრემლი გაშრა,
მე ღმერთის სიტვყით ვიგრძენი ძალა,
რომ ცხოვრებაში არასდროს არ ვთქვა,
რომ ეს ცხოვრება არაფრად ვარგა.