ხიდის ძირში მიწოლილი,
ვნახე ერთი მათხოვარი.
ეცვა ძველი ტანსაცმელი-
სხვისი ნაცვამ-ნათხოვარი.... .

არ ვიცოდი მისი გვარი,
არც ერი და არც- სახელი....
გამვლელები ბუზღუნებდნენ:
საზიზღარი, საძაგელი.....

ახალგაზრდა იყო სრულად,
წვერი შავი, გაბურძგნული...
სისხლი გამეყინა ძარღვში,
დამეტანჯა ცოდვით გული.

მათხოვრის ქუდს, მთლად ცარიელს,
თვალი ვკიდე, შემებრალა.
რადგან ახალგაზრდა იყო,
მიტომ არვინ შეიბრალა...

თავჩაქინდრულს შევუძახე:
შვილო, თავი მაღლა ასწი!
ახალგაზრდა იყო სრულად,
ოცდაათის, ალბათ, არცკი!

დაეჯაბნა წუთისოფელს,
სევდით სავსე ჰქონდა გული.
თვალში სხივი ჩაქრობოდა,
სულში- რწმენა, სიხარული!

შევეშველე ადგომაში,
ცრემლით ჰქონდა სავსე სახე...
წუთისოფელს გაეთელა,
გადაეწნა მწარედ სახრე...

მეგობარი მყავს მე ერთი,
ზნეობით და სულით წმინდა.
დავურეკე: - მომეშველე,
შენი დახმარება მინდა!

არ დამზარდა, აქეთ- იქით,
შევუდექით, წავიყვანეთ.
ყველა ბნელი მოგონება,
თანაგრძნობით ჩამოვბანეთ!

დღეს კაცია, თუმცა, იყო
ბეჩავი და ნაკაცარი.
კიდევ კარგი, მათხოვარში,
ახალგაზრდა შევიცანი...

არ დავტოვე ღვთის ამარა,
გავუწოდე ბეჩავს ხელი.
მეც სხვასავით არ ვიძახე:
საცოდავი, საძაგელი.

ჩვენ არ ვიცით, რას გვიმზადებს,
ეს ცხოვრება, კაცის მტერი.
სული- ვარდად ავაყვავოთ,
გულს- არ მივაკაროთ მტვერი!

გავუწოდოთ ჩაჩოქებულს,
მეგობრულად, ხელი, გული.
ცხოვრებისგან დაჩოქებულს,
ვაგრძნობინოთ სიყვარული.

ვინ რა ვიცით, წინ რა გველის:
ფართო გზა თუ შარა-წვრილი...
ცოტა თუ გვაქვს, სხვასაც ვარგოთ,
ნუ გვექნება გული, გრილი...

დაცემულში დავინახოთ:
შვილი, ძმა და მეგობარი.
ყველას კი არ შეუძლია,
იყოს ბედთან მეომარი!

იზოლდა იოსებიანი

3 ივნისი, 2021 წელი.