პ ო ე ზ ი ა

ნიკო გომელაური

* * * * *

…რა უცნაური დადგა დროება
აცდენილია ხმა და ტკივილი
გუგუნს როგორ ჰგავს ეს მყუდროება
დუმილს როგორ ჰგავს ჩემი კივილი…

…

რამდენი ვინმე ჩაგიყლაპია ზღვაო!..
დაუღალავად,ხშირი ტალღებით ხვნეში.
გაუმაძღარო, ალერსიანო ძმაო,, 
რაღაც უმსგავსო მსგავსება არის ჩვენში…

…

ქალის არ მესმის
(ვბორგავ და ვხვნეში)…
რამდენი გესლი
მქონია ნეკნში…

…

თუ ნაზად უცქერს
არტისტი სარკეს,
იქ მხოლოდ
თავის სიმცირეს არკვევს.

ხალხი კი არტისტს
მაშინ მიჰყვება,
როცა ის
ღრუბლებს ეარშიყება

…

ზღვამ გადაყლაპა მზე,
შეიგრძნო მისი ეშხი…
როგორც შენ ერთხელ მე,
შემომიტყუე შენში…

….

რა სონეტი, ან რაღა დროს მიძღვნებია?!
დაგვანებონ, თავია თუ თავები; 
ოცნებები, ცნებებივით ირღვევიან, 
უსასრულო დასასრულში გავები….

მე რა ვიცი, რა წებოთი გავამრთელო?!..
მე რა ვიცი, დავუჯერო ვის ზრახვებს?!..
დაველოდოთ, გასულია საქართველო

და რომ მოვა, თვითონ გამოგვიძახებს…

….