მრავალნი შევიდნენ სასუფეველში წინასწარმეტყველებათა და სასწაულთა გარეშე, ხოლო სიმდაბლის
გარეშე ვერავინ შევა ზეციურ სასძლოში. მრავალნი ვუწოდებთ ჩვენს თავს ცოდვილს და შესაძლოა ასეც ვფიქრობდეთ, მაგრამ გულის
სიმდაბლეს სხვებისგან მიყენებული შეურაცხყოფა გამოცდის. ნებისმიერ შემთხვევაში ვიყოთ მდაბალნი, რადგან მდაბალი
მიწაზე წევს და მიწაზე მწოლარე როგორღა დაეცემა. ცხადია, რომ სიმაღლეზე მყოფს
ხელეწიფება დაცემა. ჭეშმარიტი სიმდაბლის ნიშანია, როცა სულს საერთოდ არ სჯერა თავისი კეთილი საქმენი და მუდამ ცდილობს, შეიძინოს ისინი. უკეთესია საკუთარი უძლურების და ნაკლოვანებების შეგრძნებით სიმდაბლის მოპოვება,
ვიდრე ყალბი გამოსწორების იმედით ამპარტავნებაში ჩავარდნა. ყველა წმინდანი აღიარებდა თავის უღირსებას ღვთის წინაშე, ამით განცხადდა მათი
ღირსება, რომელიც სიმდაბლეში მდგომარეობს. სიმდაბლე იმაში მდგომარეობს, რომ მიუტევო ძმას, რომელმაც შენს წინაშე შესცოდა, მანამდე, ვიდრე იგი შენდობას ითხოვდეს. რწმენა იმაში მდგომარეობს, რომ თავმდაბლობითა და მოწყალებით იცხოვრო. ცოდვილი ანდა ზარმაცი ადამიანი, თავმდაბალი და გულით შემუსვრილი ღვთისათვის უფრო
სათნოა, ვიდრე ის, ვინც მრავალ კეთილ საქმეს იქმს და ამით თავმომწონეობს. სიამაყემ და ამპარტავნებამ ეშმაკი ციდან გადმოაგდო, თავმდაბლობასა და მორჩილებას
კი ადამიანი მიწიდან ზეცაში აჰყავს. გიყვარდეს თავმდაბლობა - იგი ცოდვისაგან დაგიცავს. უნდა შეგეძლოს, ყოველ სიტყვას, რასაც გაიგონებ, ასე უპასუხო - შემინდე, რადგან
თავმდაბლობა ბოროტის ყოველგვარ მახეს ანადგურებს. ყოველ შენს საქმეში თავმდაბლობა შეინარჩუნე. უფალს სურს, რომ ადამიანი გმუდმებით უხმობდეს მას თავმდაბლად: „ვინ ვარ მე,
უფალო ღმერთო ჩემო, რომ შენ ინებე მიწაზე მოსვლა, ხორცშესხმა და ჯვარცმა ჩემთვის,
რათა აღმადგინო მე ხრწნილებისა და სიკვდილისაგან და გამხადო შენი დიდებისა და
ღვთაებრიობის თანამოზიარე და მემკვიდრე?“ როცა ამგვარი თავმდაბლობით განიმსჭვალები
და იაზროვნებ, უფალი მყისვე მოვა შენთან, სული სიმართლისა დამკვიდრდება შენს გულში.
რა არის ღვთისათვის იმგვარად სათნო და სასურველი, როგორც შემუსვრილი და მორჩილი
გული და თვითდამდაბლებული ფიქრი?! ასეთ თვითშემმუსვრელ სულში დაივანებს და
მკვიდრობს უფალი. |