როგორც კი იგრძნობ, რომ ჩადენილი კეთილი საქმეების გამო სიამაყე გეუფლება, მაშინვე
შენი შეცოდებანი მოიხსენე, რათა უგუნური ამპარტავნება დააცხრო. ასევე მოიქეცი მაშინაც,
როცა ხედავ, რომ მოყვასი ცდება, კერძოდ, მაშინვე მისი სათნოებანიც გაიხსენე. ნუ შეიყვარებ სხვისი ძვირის ხსენების სმენას, საკუთარ ცოდვებზე ილაპარაკე და საკუთარი
თავი დაადანაშაულე და არა ადამიანები. განიკითხე მხოლოდ საკუთარი თავი, მაშინ შეწყვეტ სხვათა განკითხვას. ნურც დასცინებ და ნურც განიკითხავ საცთურში შთავარდნილს, არამედ უფრო მომეტებულად
ილოცე, რათა თავადაც არ გეწიოს განსაცდელი. ვინც შორსაა ბოროტებისაგან, ის ყველაზე ნაკლებად ამჩნევს ბოროტებას. თავი დავანებოთ მოყვასის განკითხვას და აღარ შეგვეშინდება გმობის
გულისსიტყვებისა, რამეთუ ამ მეორის მიზეზი ის პირველია. როდის დაგვიფარავს უფლის მადლი? მხოლოდ მაშინ, როდესაც ჩვენ ჩვენი ძმების ცოდვების დაფარვას შევეცდებით. თუ დაფარავ ძმის შეცოდებას და არ გაამჟღავნებ, ღმერთიც დაფარავს შენს შეცოდებას. უგუნურებაა საკუთარი მიცვალებული მიატოვოს კაცმა და წავიდეს სხვისი მკვდრის
დასატირებლად. ვინც განიცდის თავისი ცოდვების სიმძიმეს, იგი არ უყურებს თავისი
მოყვასის ცოდვებს. და მართლა, ვინ იცის სხვისი სინდისი? შენ განიკითხავ მას, ღმერთმა კი უკვე
აპატია, ამიტომ ეხლა შენი განიკითხავ უდანაშაულო ადამიანს, ღმერთმა რომ გაამართლა,
მომავალ წმინდანს... გინდა აიცილო მოყვასის განკითხვის ცოდვა? მიბაძე იმ მოღვაწე მამას, რომელმაც დაინახა რა, რომ ძმამ შესცოდა, ამოიოხრა და თქვა: „ვაი ჩემს თავს! როგორც მან შესცოდა დღეს, ასე მე შევცოდავ ხვალ. იგი ნანობს ამას, მე კი ვინ იცის, იქნებ ვერც კი მოვასწრო ეს, სინანულისთვის არ მეყოს ძალა“. თუ შენი თანდასწრებით, ვინმე განიკითხავს ახლობელს, უთხარი მას: „შეჩერდი ძმაო,
მე ყოველდღე ვვარდები მძიმე ცოდვებში: მე როგორ უნდა განვიკითხო სხვა?“ ასეთი
წამლით შენ განკურნავ შენს თავსაც და იმასაც, რომელიც შენთან განიკითხავს სხვას. ჩვენ კი, შეჩვენებულები, განურჩევლად განვიკითავთ ჩვენს მოყვასთ, და კიდევ
უარესი, ჩვენ არ ვჯერდებით ჩვენს დანაშულს და გვინდა, ვავნოთ სხვებსაც, როცა სხვათა
ცოდვებზე ვუყვებით მათ, რითაც იმათ გულებში შეგვაქვს განკითხვის ცოდვა. ჩვენ რომ
სიყვარული გვქონოდა, მაშინ ახლობლის ნაკლის დანახვა ჩვენში წუხილსა და თანაგრძნობას
აღძრავდა, როგორც დანთქვამია: „სიყვარულმან დაჰფარის სიმრავლე ცოდვათა“ (1 პეტ. 4, 8). როგორც ქარი აქრობს კანდელს, ისე განკითხვა განაქარვებს ღვთის მადლს. ვისაც განკითხვის ცოდვის დაძლევა უნდა, იმ შეცოდებებს, რომელსაც ძმასთან
იხილავს, მას ნუ მიაწერს, არამედ ეშმაკს, რომელმაც შთააგონა იგი. ეს არის უმოკლესი გზა ცხოვრებად მიმყვანებელი - არ განიკითხოთ! რომელი საქმის გამოც განვიკითხავთ მოყვასს, ან ვაბრალებთ რასმე, იგივე
ცოდვაში ჩავცვივდებით, გინდა ხორციელი იყოს, გინდა სულიერი. ეცადე, რომ არ მიეჩვიო სხვების მხილებას და გასწორებას და შენი თავი არ დაგრჩეს
უმხილებელი და გაუსწორებელი. სულის აღმოსვლის დროს მარტო შენსას გკითხავენ და არა სხვისას. თუ დაინახავ, რომ ძმამ შესცოდა, ნუ შეიძულებ მას, ნუ შეაქცევ ზურგს და ნუ
განიკითხავ, რამეთუ ამით, პირველ რიგში, საკუთარ თავს ჩააგდებ მტრის ხელში. ნურავის მოკვდავთაგანს ნუ განიკითხავ, რათა უფალმა შენი ლოცვები შეისმინოს. ვინც ცნობისმოყვარეობას იჩენს სხვისი ცოდვების გამო და ეჭვის გამო ძმას
განიკითხავს, მას ჯერ არც სინანული დაუწყია და არც საკუთარი ცოდვების შეცნობაზე
ზრუნვა. საკუთარის თავის სიყვარულიდან და თავდაჯერებულობიდან იბადება ჩვენში კიდევ რაღაც
სხვა ბოროტება, რომელიც დიდ ზიანს გვაყენებს, სწორედ მოყვასის მკაცრი განსჯა და
განკითხვა, რომელსაც ჩვენ არაფრად მივიჩნევთ, გვძულს და შესაძლებლობის შემთხვევაში
დავცინით კიდეც. საკუთარი თავი დიდ რამედ მიგვაჩნია და დიდი წარმოდგენისა ვართ
მასზე, აქედან გამომდინარე, სხვებს ზემოდან ვუყურებთ და განვიკითხავთ, არ გვიყვარს
და გვეჩვენება, რომ ჩვენ შორს ვართ იმ ნაკლოვანებებისაგან, რომლებიც, ჩვენის აზრით,
სხვებისთვისაა დამახასიათებელი. მაგრამ შენ ამის უფლება არა გაქვს და მისი
მითვისებით იმსახურებ სამსჯავროსა და განკითხვას არა სუსტი ადამიანების, არამედ
ყოვლისშემძლე მსაჯულის, უფლის წინაშე. ცხოვნების დასაწყისი საკუთარი თავის განკითხვაა. საკუთარ თავს შთავაგონოთ - ნუ განვიკითხავთ სხვებს, რადგან ჩვენში საკმაოდ
ბევრია ის, რაც სხვაში არ მოგვწონს. ვისი საქმეა უხერხულ მდგომარეობაში ჩაყენება, განკითხვა და ზიანის მიყენება, თუ
არა ეშმაკისა?და აი, ჩვენ ეშმაკებს ვეხმარებით საკუთარი თავისა და მოყვასის
დაღუპვაში. რატომ ხდება ეს? იმიტომ, რომ ჩვენში სიყვარული არ არის! რამეთუ
სიყვარული მრავალ ცოდვას ფარავს (1 პეტრე 4, 8). ყოველგვარი განსაცდელის მიზეზი სხდა ადამიანებში კი არა, საკუთარ თავში იძიე და თქვი: ეს ჩემი ცოდვების გამო დამემართა. |