აპოლოგეტიკა

 

სექტანტების საწინააღმდეგო კატეხიზმო

 

შესავალი შენიშვნები

 

„მწვალებელსა კაცსა განეშორე“ (ტიტეს მიმართ 3: 10)

 

კითხვა: რას ნიშნავს სიტყვა კატეხიზმო?

პასუხი: კატეხიზისი ბერძნული სიტყვაა და ნიშნავს დარიგებას, მითითებას (ეს არის სახელმძღვანელო, რომელიც შეიცავს ქრისტიანული მოძღვრების ძირითად დებულებებს).

 

კითხვა: რას წარმოადგენს სექტანტობის საწინააღმდეგო მართლმადიდებელი კატეხიზმო?

პასუხი: სექტანტობის საწინააღმდეგო მართლმადიდებელ კატეხიზმოში კითხვა-პასუხის სახით, ბიბლიაზე დაყრდნობით, გადმოცემულია ის მართლმადიდებელი ქრისტიანული ჭეშმარიტებანი, რომლებიც მცდარად ესმით სექტანტებს.

 

კითხვა: რა მიზნით შეიქმნა ქრისტიანობისათვის სექტანტობის საწინააღმდეგო კატეხიზმო?

პასუხი: რათა აღსრულდეს ნება ღმრთისა. უფალმა უბრძანა ადამიანებს: „გამოიძიებდით წიგნთაგან (იოანე 5.39), რათა „ჰსცნათ ჭეშმარიტი“ (იოანე 8,32); ხოლო მოციქულმა პეტრემ მიუწერა ქრისტეანებს: „განმზადებული იყუენით მარადის სიტყვის-მიგებად ყოვლისა, რომელი ეძიბდის თქუენგან სიტყუასა, თქუენ შორის სასოებისა მისთვის, სიმშვიდით და შიშით" (1 პეტრე 3, 15); მრავლად არიან ადამიანები, რომლებიც მართლმადიდებელი სარწმუნოების შესახებ გვეკითხებიან; მოწინააღმდეგენი თავიანთი სიტყვებით, რომლებიც თითქოსდა საღმრთო წერილზეა დაფუმნებული, ჩვენი უძლური ძმების სინდისს აცდუნებენ, მათ დასახმარებლად და გზასაცდენილი ქრისტეანი – სექტანტების შესაგონებლად (თესალ. 5,14) მხოლოდ და მხოლოდ საღმრთო წერილის საფუძველზე შეიქმნა ეს კატეხიზმო.

 

კითხვა: რად იწოდება ქრისტეს რწმენა მართლმადიდებელ სარწმუნოებად?

პასუხი: მართლმადიდებელი სარწმუნოება ნიშნავს მართალ სარწმუნოებას - ქრისტეს ჭეშმარიტად მადიდებელ სარწმუნოებას. ასე სახელვდებთ ჩვენს სარწმუნოებას. განსხვავებით ყველა იმათგან, რომლებიც არასწორად (არა მართლად), ადიდებენ უფალს ანუ სექტანტთა და ერეტიკოსთაგან განსხვავებით.

 

კითხვა: არის თუ არა ლაპარაკი საღმრთო წერილში უფლის სწორ (მართალ) თაყვანისცემაზე?

პასუხი: ოცდამეთორმეტე ფსალმუნში დავით წინასწარმეტყველი ამბობს: „იხარებდით მართალნი უფლისა მიერ და წრფელთა შვენის ქება“ . ამ გამონათქვამიდან ნათელია, თუ რა არის ქება უფლისა, რომელიც „წრფელთა შვენის“ ანუ „მართალი ქება" უფლისა.

 

კითხვა: რას ამბობენ უფლის "მართალი ქების“ შესახებ მოციქულები?

პასუხი: პავლე მოციქული თავის მოწაფე ტიმოთეს მიუწერს: „ისწრაფე თავისა შენისა რჩეულად წარდგინებად წინაშე ღმრთისა, მუშაკად ურცხუენელად, წარმართებად სიტყუასა მას ჭეშმარიტებისასა". (2 ტიმ. 2:15). მართლმადიდებელი სარწმუნოება არის სწორედ ის ქრისტეანული სასოება, რომელიც თავის შვილებს „წარუმართებს სიტყუასა მას ჭეშმარიტებისასა“.

 

კითხვა: როგორ უწოდებენ მოციქულები იმ ქრისტეანებს, რომლებიც უფლის მართალ მოძღვრებას რყვნიან და ამახინჯებენ?

პასუხი: ასეთ ადამიანებს ისინი ერეტიკოსებს (ბერძნულად) ეძახიან (ტიტ. 3,10); ჩვენ კი – სექტანტებს (რომაულად), განდგომილებს ქრისტეს მოძღვრებიდან (1 ტიმ. 1,6; 4,1).

 

 

თავი პირველი

 

1. საღმრთო წერილის შესახებ

 

კითხვა: საიდან ვიღებთ მართლმადიდებელი სარწმუნოების ჭეშმარიტებებს?

პასუხი: საღმრთო განცხადებიდან, რომელიც ძველი და ახალი აღთქმის სახით მიიღეს ადამიანებმა.

 

კითხვა: რაში მდგომარეობს საღმრთო განცხადება?

პასუხი: ღმრთის სიტყვაში – წერილობითსა და ზეპირში – სხვაგვარად, საღმრთო წერილსა და საღმრთო გარდმოცემაში.

 

კითხვა: რა იწოდება საღმრთო წერილად?

პასუხი: საღმრთო წერილი ეწოდება იმ წიგნებს, რომელიც დაწერილია სული წმიდის მადლით (2 პეტრე 1,24) მოციქულთა, წინასწარმეტყველთა და ღმრთივ-განბრძნობილ მამათა მიერ. ეს წიგნები გვასწავლიან ღმრთის ნების მიერ ცხოვრებას და შეადგენენ საღმრთო წერილს (ძველ და ახალ აღთქმას – ბიბლიას).

 

კითხვა: თანაბარი ღირსებისაა თუ არა მნიშვნელობის მიხედვით ბიბლიის ყველა წიგნი?

პასუხი: არა, საღმრთო წერილის ყველა წიგნი განიყოფა ორ ნაწილად; ერთს – კანონიკურ წიგნებს ვუწოდებთ, ხოლო მეორეს არაკანონიკურს.

 

კითხვა: რას აღნიშნავს ეს სახელწოდებანი?

პასუხი: ბიბლიაში კანონიკურ წიგნებად ის წიგნები მიიჩნევა, რომლებიც ჩვენს დასამოძღვრადაა დაწერილი და უეჭველად სული წმიდის მადლითაა აღვსებული. ეს წიგნები თავისი შეუცდომელი ღირსების გამო ჯერ კიდევ ქრისტეს უძველესი ეკლესიის მიერ არის მიღებული. (კანონიკური წიგნები წმ. მამათა და კრებათაგან ცნობილია ნამდვილად მოციქულთა და წინასწარმეტყველთაგან დაწერილად და ამიტომ, როგორც უეჭველად ღმრთივსულიერნი, სავალდებულოა სახელმძღვანელოდ სჯულისა და ცხოვრებისათვის).

 

კითხვა: მხოლოდ ახალი აღთქმიდან უნდა მივიღოთ კანონიკური წიგნები, თუ ძველი აღთმქმიდანაც?

პასუხი: პავლე მოციქულის სიტყვების მიხედვით: „მრწამს ყოვლისა მისებრ, რომელი სჯულისა და წინასწარმეტყუელთა წერილ არს“ (საქმე 24,14). კანონიკური წიგნები უნდა მივიღოთ ძველი აღთქმიდანაც. ხოლო ის, ვინც არ მიიღებს სახარებისეულ კეთილუწყებას, მოციქულ პავლეს სიტყვებით რომ თქვათ, „შეჩვენებულ იყავნ“ (გალ. 1, 8-9) (ანუ ანათემა მას), ამიტომ აუცილებელია ვერწმუნოთ ძველი და ახალი აღთქმის ყველა კანონიკურ წიგნს (2 ტიმ. 3,16).

 

კითხვა: რა შეიძლება ითქვას ბიბლიის არაკანონიკურ წიგნებზე?

პასუხი: არ არის ზუსტად ცნობილი, იყვნენ თუ არა ღმრთივსულიერნი (სული წმიდით განბრძობილი) არაკანონიკური წიგნების ავტორები. ამის გამო სიფრთხილით ვეკიდებით ამგვარ წიგნებს. (არაკანონიკური წიგნები ის წიგნებია, რომლებსაც არა აქვს ზემოაღნიშნულ კანონიკურ წიგნთა ღირსება და ამიტომ არ არის სავალდებულო ყველასათვის.) მაგრამ წმ. მამებსა და ქრისტიანული ეკლესიის მოძღვრებს უყვარდათ ეს წიგნები და პატივს სცემდნენ სწავლა-მოძღვრებათა იმ სიუხვის გამო, რაც ასეთ წიგნებში მრავლად მოიპოვება. არაკანონიკური წიგნები ბიბლიის შემადგენლობაში იყო შეტანილი და მორწმუნენი წმინდა და საცხოვნებელ წიგნებად მიიჩნევდნენ.

 

კითხვა: როგორ დავრწმუნდეთ, რომ არაკანონიკურ წიგნებს შეცდომაში არ შევყავართ?

პასუხი: თავმდებად გამოგვადგება შეუცდომელი კანონიკურ წიგნები. არაკანონიკური წიგნებიდან მხოლოდ იმას ვიღებთ ჭეშმარიტებად, რაც სრულიად ეთანხმება კანონიკურ წიგნებს.

 

კითხვა: რომელია არაკანონიკური წიგნები?

პასუხი: წიგნი ტობიასი, ივდითისა, სიბრძნე სოლომონისა, ისუ ძისა ზირაქისა, წინასწარმეტყველება ბარუქისა, ეპისტოლე იერემიასი. მეორე და მესამე წიგნი ეზდრასი და სამივე წიგნი მაკაბელთა.

 

 

2. საღმრთო გარდმოცემის შესახებ

 

კითხვა: რა არის საღმრთო გარდმოცემა?

პასუხი: უწინარესად, საღმრთო გარდმოცემა არის მაცხოვრის, მოციქულების და მოციქულებრივი მამების მოძღვრებანი, რომელიც ზეპირად გადაეცა ეკლესიას, როგორც სიწმინდე და არ არის ბიბლიაში ჩაწერილი. საღმრთო გარდმოცემა შემოგვინახეს მოციქულთა ღვთისმოსავმა მოწაფეებმა, მას შემდეგ, რაც გულმოდგინედ გამოიძიეს მისი სინამდვილე და ღვთივსულიერი ღირსებანი. შემდგომად ამისა, საღმრთო გარდმოცემად იწოდება საეკლესიო კრებების დადგენილებები და მართლმადიდებელი ეკლესიის მამების სწავლებანი. ამგვარი გარდამოცემა წარმოადგენს ბიბლიის მტკიცედ შეკრული მოძღვრების აუცილებელ ახსნა-განმარტებას და გაღრმავებას.

 

კითხვა: საიდან გამომდინარეობს, რომ საღმრთო გარდმოცემა ჩვენი სარწმუნოების წყარო უნდა იყოს?

პასუხი: ეს ნათელია საღმრთო წერილიდან. ქრისტე მაცხოვარი ამბობს: „შეინანეთ და გრწმენინ სახარებისა" (მარკოზი 1:15), "რომელსა არა ჰრწმენეს დაისაჯოს“ (მარკ. 16,16); თვით მაცხოვარი ზეპირად ქადაგებდა, არ იწერდა თავის მოძღვრებებს და მოწაფეებს ზეპირად გადასცა, როგორც გარდმოცემა.

 

კითხვა: მოციქულებმა მაინც ხომ აღწერეს მაცხოვრის მოძღვრება და საქმენი?

პასუხი: აღწერს, მაგრამ არა ყველაფერი და სრულიად. ამაზე მოწმობს იოანე მახარებლის სიტყვები: "მრავალნი სხუანიცა ჰქმნა იესო წინაშე მოწაფეთა თვისთა, რომელნი არა დაწერილ არიან წიგნსა ამას“ (იოანე 20,30); იოანე მახარებელი თავის ეპისტოლეში წერს: „მრავალნი მინდა მიწერად თქუენდა, არამედ არა ვინებე ქარტითა და მელნითა“ (2 იოანე 12; 3 იოანე 13).

 

კითხვა: ნუთუ მოციქულებმა თავიანთ ეპისტოლეებში არ აღწერეს ყოველივე ის, რაც აუცილებლად საჭიროა ქრისტეანისათვის?

პასუხი: მოციქულებმა აღწერეს ყველაზე აუცილებელი მორწმუნეთათვის, მაგრამ მოკლედ და შეფარვით. ამ ჩაწერილის სწორად გაგება მოციქულთა გადმოცემის დახმარების გარეშე შეუძლებელია. ეს ნათლად ჩანს იქიდან, რომ საღმრთო წერილში არ არის აღნიშნული, თუ როგორ უნდა შესრულდეს ნათლობა, ზიარება, ზეთისცხება; თუ როგორი სულიერი საგალობლები იგალობებოდეს ეკლესიაში ქრისტეანთა დასამოძღვრად (კოლ. 3:16) და ბოლოს, თუ ბიბლიის რომელი წიგნებია კანონიკური და რომელი არაკანონიკური.

 

კითხვა: თვით მოციქულები რას ამბობენ საღმრთო გარდმოცემაზე? ·

პასუხი: ისინი გვიანდერძებენ, რომ საღმრთო გარდმოცემა მივიღოთ და შევინახოთ ისე, როგორც საღმრთო წერილი. მოციქული პავლე ასწავლის ქრისტეანებს: „... მტკიცედ ჰსდეგით და შეიკრძალეთ მოძღურებაი ესე, რომელიცა გისწავიეს გინა სიტყვთა, გინა წიგნითა ჩუენითა“ (2 თესალ. 2,15). იგივე მოციქული გვამცნებს განშორებად „ ... ყოველსავე მისგან ძმისა, რომელი უწესოდ ვიდოდეს, და არა მოძღურებისა მისებრ, რომელიც მაცხოვრისაგან მიიღეს მოციქულებმა (2 თესალ. 3,6).

 

კითხვა: რა გზით შეიძლება დარწმუნება იმაში, რომ საღმრთო გარდმოცემა, რომელიც მართლმადიდებელმა ეკლესიამ შემოინახა, ნამდვილად მოციქულთა დროიდან იღებს დასაბამს ანუ სახარებისეული სულით არის განმსჭვალული?

პასუხი: მართლმადიდებელი ეკლესიის გარდმოცემის მოციქულებრივ წარმოშობაზე მოწმობს ეკლესიის ისტორია – ჭეშმარიტი „მოწმობა კაცთა“, რომელსაც ღმრთის სიტყვა (საღმრთო წერილი) არ უკუაგდებს (1 იოანე 5:9) და მკაცრი სულიერი თანხმობა საეკლესიო გარდმოცემისა სახარებისეულ მოძღვრებასთან.

 

კითხვა: რატომ აკრძალა ქრისტე მაცხოვარმა, რათა გვეპყრა „მოძღურება ხუცესთა“ (მათე 15)?

პასუხი: იმიტომ, რომ ეს გარდმოცემა ეწინააღმდეგებოდა ღმრთის სიტყვას. მოციქული პავლე, რომელსაც ჰქონდა „გონება ქრისტესი", გვიბრძანებს სახარებისეული გარდმოცემის ხელშეუხებლად შენახვას; (2 თესალ. 2,15),) ხოლო გმობს გამოუგონებელ ადამიანურ გადმოცემებს, რომელიც ამახინჯებს ღმრთის მცნებათა სულს. ასეთი იყო "მოძღვრება ხუცესთა“, რომელიც შეეხებოდა დაუბანელი ხელით პურის ჭამას. ფარისევლები ხელის დაუბანავდ არ ჯდებოდნენ ტრაპეზზე, ხოლო ღარიბებსა და მდაბიორებს არ სწყალობდნენ. „ხუცესთა“ ეს ფარისევლური გარდმოცემა ღმერთის მოტყუება იყო და სწორედ ეს დაგმო ქრისტემ (მათე 15, 7:9).

 

 

თავი მეორე

 

1. სახარებისეული სარწმუნოების შესახებ

 

კითხვა: რას გვასწავლის უმთავრესად ღმრთის სიტყვა - წერილობითი და ზეპირი?

პასუხი: ის გვასწავლის უფლის იესუ ქრისტეს ცოცხალ რწმენას (იოანე 20. 31). ამ რწმენის შინაარსს მართლმადიდებელი ეკლესია გამოთქვამს სარწმუნოების სიმბოლოში განსაკუთრებული წესით.

 

კითხვა: რამდენი წევრისაგან შედგება მართლმადიდებელი სარწმუნოების სიმბოლო?

პასუხი: იგი შედგება თორმეტი მუხლისაგან ანუ წევრისაგან.

 

კითხვა: რას გვასწავლის მრწამსის პირველი წევრი?

პასუხი: მრწამსის პირველ მუხლში ლაპარაკია ერთ ღმერთზე - ერთიან შემოქმედსა და სამყაროს შემქმნელზე, როგორც პავლე მოციქული წერს: „ერთ–არს ღმერთი და მამა ყოველთა, რომელი ყოველთა არს და ყოველთა მიერ და ჩუენ ყოველთა შორის“ (ეფეს. 4,6).

 

კითხვა: როგორ ავხსნათ, რომ ყოველ ქრისტეანს სწამს ერთი ღმერთი და იმავდროულად მასში სამპიროვნებას აღიარებენ?

პასუხი: ქრისტეანებს სწამთ, რომ ღმერთი არსებით ერთია, მაგრამ მან კაცობრიობას თავი სამ პირში გამოუცხადა: როგორც მამა ღმერთი „ძუელი დღეთა“ (დან. 7,9); როგორც ძე ღმერთი მაცხოვარი ჩვენი (გალატ. 4,4) და როგორც სული წმიდა – ღმერთი (მათე 3,16). მაგრამ ჩვენ გვწამს არა სამი ღმერთი, არამედ ერთი. უფრო ნათლად ერთ არსებობა და სამპიროვნება ღმერთისა შეიძლება გავიგოთ მზის მაგალითზე: მას აქვს სიმრგვალე (წრის ფორმისაა); აქვს სინათლე (ანათებს) და გამოსცემს (ასხივებს) სითბოს, მაგრამ მზე ერთია და არა სამი. ასევე ჩვენი სული შედგება: გონების, გრძნობისა და ნებისაგან, მაგრამ ადამიანი ერთია და, ნორმალურ მდგომარეობაში, თავის თავს შეიმეცნებს, როგორც ასეთს.

 

კითხვა: ძველი აღთქმა შეიცავს თუ არა სწავლებას ყოვლადწმიდა სამების შესახებ? ·

პასუხი: ძველი აღთქმა ძალიან ბევრ ადგილას შეფარვით შეიცავს სწავლებას წმ. სამების შესახებ. ყველაზე ნათლად ამას ესაია წინასწარმეტყველი გამოთქვამს: „ყოვლისაგან ჭირისა მათისა, არცა მოციქულმან, არცა ანგელოზმა, არამედ თვით უფალმან აცხოვნა იგინი, სიყვარულისათვის მათისა და რიდებისა მათისა, თვით იხსნნა იგინი და აღიხუნა იგინი, და აღამაღლნა იგინი ყოველთა დღეთა საუკუნოსადა, ხოლო იგინი ურჩ ექმნნეს და განაძვინეს სული წმიდა მისი...“ (ეს. 63,9–-10). „ყველა მათ გასაჭირში მათთვის უჭირდა და მისი პირის ანგელოზმა იხსნა ისინი... მაგრამ აჯანყდნენ და შეაწუხეს მისი წმიდა სული..." (ეს. 63,9–-10). მოყვანილ სიტყვებში წინასწარმეტყველი ესაია საკმარისი გამომსახველობით განარჩევს ღმერთში სამპიროვნებას: თვით ღმერთს, მის ანგელოზს - ქრისტეს და სული წმიდას.

 

კითხვა: მრწამსის რომელ წევრებშია ლაპარაკიწმ. სამების მეორე პირზე?

პასუხი: ექვს წევრში. დაწყებული მეორედან მერვემდე.

 

კითხვა: როგორ სწამს ეკლესიას ძე ღმერთი – წმ, სამების მეორე პირი?

პასუხი: მრწამსის მეორე მუხლი შეიცავს მართლმადიდებელი ეკლესიის სწავლებას იესუ ქრისტეს ღმრთაებობის შესახებ, რომ იესუ ქრისტე არის მხოლოდშობილი ძე, ისეთივე ღმერთი, როგორიც მამა და სულიწმიდა; შობილი უწინარეს ყოველთა საუკუნეთა, ისევე მიუწვდომელად, როგორც ნათელი იბადება ნათლისგან (იოანე 1, 1-2). საუკუნეთა უწინარეს შობა მაცხოვრისა მამა ღმერთისაგან განცხადებულია ძვ.აღთქმაში წინასწარმეტყველ მიქიას მიერ. ის ამბობს, რომ "და შენ, ბეთლემ, სახლი ეფრათასი, მცირე ხარ ყოფად ათასეულთა შორის იუდასთა, რამეთუ შენგან გამოვიდეს ჩემდად ყოფადი, მთავრად ისრაელსა ზედა და გამოსავალნი მისნი დასაბამით დღეთაგან საუკუნოსათა“ (მიქია 5:2). მრწამსის მესამე მუხლში მართლმადიდებელი ეკლესია ავითარებს სწავლებას იმის შესახებ, რომ იესუ ქრისტე ხორცში მოვიდა (განხორციელდა) მამაკაცის თესლის გარეშე, ყოვლადწმიდა ქალწული მარიამისაგან, რომელიც მიდგომილ იქნა სული წმიდისაგან (ლუკა 1, 35). ეს „უცნაური და დიდებული“ („Странное преславня") საიდუმლო გამოცხადებული იყო ჯერ კიდევ ძვ. აღთქმაში წინასწარმეტყველ ესაიას მიერ: „აჰა ქალწული მიუდგეს და შუეს ძე და უწოდინ სახელი მისი ემმანუილ“ (ესაია, 7, 14), რაც, ნიშნავს, რომ ღმერთი ჩვენთანაა, ანუ ღმერთი განხორციელდა (განკაცნა). მეოთხე მუხლში აღვიარებთ, რომ უფალი ეწამა ჩვენი ცოდვებისათვის პილატე პონტოელის – იუდეველთა მმართველის დროს (მათე 27,2: ესაია 53, 5). მეხუთე მუხლში – რომ მაცხოვარი ჩვენი აღსდგა სიკვდილიდან მესამე დღეს ძველი წინასწარმეტყველების თანახმად (მათე 28,6). მეექვსე მუხლში, რომ უფალი ამაღლდა ზეცად და დასჯდა მარჯვენით მამისა ღმრთისა.

 

კითხვა: რას ნიშნავს ეს?

პასუხი: მრწამსის მეექვსე მუხლში მართლმადიდებელი ეკლესია აღიარებს, რომ ქალწული მარიამისაგან განხორციელებითა და ცოდვილ ადამიანებთან ცხოვრებით უფალი იესუ ქრისტე არ დაკნინდა თავისი ღვთაებრივი ღირსებით. მას შემდეგ, რაც აღასრულა ჩვენი ხსნა მიწაზე, ის დარჩა ისეთივე ყოვლადწმიდა ღმერთად, როგორიც იყო საუკუნითაგან. ამ საიდუმლოს მსგავს ხილულ სამყაროში ვხედავთ: როგორც მზის სხივი, მიუხედავად ჭუჭყიანი ადგილების გავლისა, ისეთივე “უწმიდეს სხივად რჩება, ასევე უფალი ჩვენი იესუ ქრისტე, რომელმაც მიწაზე სიღარიბეში იცხოვრა, საუკუნოდ დარჩა ყოვლისშემძლე ღმერთად, რომელიც მეუფებს ყოველივესა–ზედა.

 

კითხვა: რაზეა ლაპარაკი მრწამსის მეშვიდე მუხლში?

პასუხი: მეშვიდე მუხლში ქრისტეს ეკლესია აღიარებს თავის რწმენას იმაში, რომ უფალი კვლავ მოვა მიწაზე დროთა დასასრულს, რათა განსაჯოს ყოველი – ცოცხალი და მკვდარი, რის შემდეგაც დადგება მისი მარადიული მეუფება წმინდანებთან ერთად (საქმე, 1, 10; გამოცხ. 21,3; მალაქ.4).

 

კითხვა: რას აღიარებს ეკლესია მრწამსის მერვე მუხლში? 1

პასუხი: ამ მუხლში ქრისტეანები გამოხატავენ წმ. სამების მესამე პირის – ღმრთის სულის რწმენას. სული ღმრთისა მარადის გამოდის მამისაგან (იოანე 15,26). ის არის უფალი ცხოველსმყოფელი ყოველთა. სული წმიდა ისეთივე თაყვანისცემის ღირსია, როგორც მამა ღმერთი და ძე ღმერთი (ლუკა 12, 10; მათე 28, 19). ღმრთის სულმა გამოუცხადა, წინასწარმეტყველებს ყოველივე ის, რასაც ისინი შემგომში კაცობრიობას ამცნობდნენ ხოლმე (2 პეტრე 1,21). ამიტომ საღმრთო წერილში სული წმიდა იწოდება როგორც "ნუგეშინის მცემელი“ და „სული ჭეშმარიტებისა“ (იოანე 15,26).

 

კითხვა: რაზეა ლაპარაკი მრწამსის ბოლო მუხლში?

პასუხი: მეცხრე მუხლში ლაპარაკია იმაზე, რომ გვწამს ერთი წმიდა კათოლიკე და სამოციქულო ეკლესია (1 კორ. 12,11-13); მეათე მუხლში აღვიარებთ, რომ ნათლისღება, რომელიც ცოდვებისაგან განგვწმედს და აღგვაორძინებს, არის ერთი და, რომ არ შეიძლება იგი განმეორდეს. არ შეიძლება სწორად მონათლულთა მეორედ მონათვლა (ეფეს. 4,5). მეთერთმეტე მუხლში – გვწამს, რომ იქნება საყოველთაო აღდგომა მკვდრეთით, როგორც მართალთა ისე ცოდვილთა (1 კორ. 15,51-52). მეთორმეტე მუხლში ლაპარაკია იმაზე, რომ მკვდრეთით აღმდგარ ადამიანთა სულებისათვის დადგება მარადიული, საუკუნო ცხოვრება (ტიტ. 1:2; მათე 25:46) – მართალთათვის – გამოუთქმელი ნეტარება; ცოდვილთათვის – მარადიული ტანჯვა.

 

კითხვა: რა შეიძლება მოკლედ ითქვას მრწამსის ყველა წევრის შესახებ? :

პასუხი: ის, რომ მართლმადიდებელი სარწმუნოების სიმბოლოში გამოხატულია სახარებისეული, სამოციქულო, ძველი მამაპაპისეული რწმენა; ის სარწმუნოება, რომელმაც მთელი მსოფლიო „დაამტკიცა“ სათნოებებსა და ღმრთისმოსაობაში.

 

 

2. კეთილი საქმეების შესახებ

 

კითხვა: რას გვასწავლის სახარება კეთილი საქმეების შესახებ?

პასუხი: მაცხოვრისა და მოციქულთა მოძღვრების მიხედვით ჩვენი კეთილი საქმეები უნდა გამომდინარეობდეს სახარებისეული მართალი სარწმუნოებიდან. უფალმა თქვა: "ყოველმან ხემან კეთილმან ნაყოფი კეთილ გამოიღოს“ (მათე 7:17); ხოლო მოციქული პავლე თავის მოწაფე ტიტეს უანდერძებს: "ყოვლისავეთვის თავსა შენსა სახედ მისცემდი კეთილთა საქმეთა..." (ტიტე 2:7).

 

კითხვა: როგორ განვსაზღვროთ უფრო ზუსტად დამოკიდებულება სახარებისეული სარწმუნოებისა კეთილი საქმეებისადმი?

პასუხი: სახარებისეული სარწმუნოება ითვლება ქრისტეანულ სათნოებათა საფუძვლად – იმ ავლადიდებად, რაც ქრისტეში გადარჩენის კარს გვიღებს. სწორედ ამიტომ მოციქული პავლე ეუბნება საპყრობილის მცველს: „გრწმენინ უფალი იესუ ქრისტე და ჰსცხონდე შენ და ყოველი სახლი შენი“ (საქმე 16,31). მაგრამ მხოლოდ სარწმუნოება, თვინიერ კეთილ საქმეებისა ან რწმენით ღვთისმოსაური ცხოვრებისა, საკმარისი არაა იმისათვის, რომ ქრისტეანმა სიკვდილის შემდეგ სამოთხის ნეტარება დაიმკვიდროს. ამას გარკვევით (მკაფიოდ) ქადაგებენ მოციქულები. იაკობ მოციქულის ეპისტოლეში ვკითხულობთ: „... ვითარცა ხორცნი თვინიერ სულისა მკუდარ–არიან, ეგრეთვე სარწმუნოება თვინიერ საქმეთასა მკუდარ–არს“ (იაკობ. 2,20); მაშასადამე, სარწმუნოებასა და კეთილ საქმეთა შორის კავშირი იმდენად განუყოფელია, რამდენადაც შეუძლებელია: ცოცხალი ადამიანის სხეულისა და სულის განყოფა. ამიტომაც პავლე მოციქული მიუწერს ქრისტეანებს, რომ „ქრისტე იესოს მიერ არცა წინადაცუეთილება რას შემძლებელ–არს, არცა წინა-დაუცუეთელებაი, არამედ სარწმუნოება, სიყვარულისგან შეწევნული" (გალატ. 5,6).

 

კითხვა: რას გამოხატავს მოციქულის ეს სიტყვები?

პასუხი: იმას, რომ ქრისტესთვის, როგორც უკვე ვთქვით, არაფერს არ ნიშნავს სარწმუნოება, თვინიერ კეთილი საქმეებისა. ის, ვინც მარტოოდენ ბაგეებით აღიარებს თავის რწმენას და არ ქველმოქმედებს, არ ცხოვნდება, რადგან მოციქულის სიტყვებით: „ემმაკთაცა ჰრწამს და ჰსძრწიან მისგან“ (იაკობ 2,19). მაგრამ ისინი მაინც ღმრთისაგან ტანჯვისათვის არიან განწირულნი. ამგვარადვე - ის ადამიანი, რომელიც ქველმოქმედებს, მაგრამ „მართლიად“ არ სწამს ღმერთი, არა აქვს ჭეშმარიტი სარწმუნოება, შორსაა ღმრთის სასუფევლისაგან. ეს ნათლად ჩანს „საქმე მოციქულთადან“. კესარიაში ცხოვრობდა კორნელიუსი – წარმართი კაცი, „კეთილად მსახური და მოშიში უფლისა“ (საქმე 10,2). იგი მარადის ევედრებოდა ღმერთს და გულუხვად იქმოდა სიკეთეს, მაგრამ მისი ცხოვნებისათვის სიჭირო იყო მართალი (ჭეშმარიტი) სარწმუნოება და ის საქმენი, რომლებიც ასეთი სარწმუნოებიდან გამომდინარეობს.

 

კითხვა: როგორ საქმეებს მოითხოვს ჩვენგან სახარებისეული სარწმუნოება?

პასუხი: ეს საქმეები ნეტარებებშია ჩამოთვლილი. უნდა გვიყვარდეს სიმართლე, ვიყოთ მშვიდნი, მორჩილნი გულით, გლახაკთა შემწყალენი, სულიერი სიფაქიზით და სიწმიდით გამორჩეულნი და ღმრთის მიერ დაშვებული განსაცდელის უდრტვინველად ამტანნი (მათე 5-7). მაგრამ, როგორც ქრისტეს ერთიანი ეკლესიის შვილები (წევრები) – ჩვენ უნდა ქველვმოქმედებდეთ ქრისტეს სახელით.

 

კითხვა: საიდან გამომდინარეობს ქრისტეანისათვის ამგვარი მოვალეობა?

პასუხი: ეს მოვალეობა გამომდინარეობს უფლის მოძღვრებიდან. უფალი იესუ ქრისტე ამბობდა, რომ ის მისცემს თავის სიცოცხლეს იმისათვის რათა მიწაზე აღაშენოს მხსნელი ეკლესია (მათე 16:18). ჩვენთვის ქრისტეანებისთვის აუცილებელია ყოველთვის ვიყოთ ამ ეკლესიაში, როგორც "ცხოვართა ეზოში" (იოანე 10:9-16). ამ ეზოს გარეთ სულიერი მგლები - ერეტიკოსები და ცოდვილები იპარავენ (იტაცებენ) ქრისტეანებს და ტუილისა და საცთურის ბადეში წარწყმედენ. იგივე ჭეშმარიტება გამომდინარეობს პეტრე მოციქულის შედარებიდან, რომელიც ქრისტეანის ხსნას ნოეს წარღვნისაგან გადარჩენას ადარებს. როგორც ნოე გადარჩა ოჯახთან ერთად წარღვნაში დანთქმასა და სიკვდილს, მხოლოდ იმიტომ, რომ კიდობანში შევიდა, სწორედ ასე, ცოდვილი სამყაროსაგან ქრისტეანის ხსნა, მხოლოდ ქრისტეს სხეულთან ანუ ეკლესიასთან კავშირითა და ერთობითაა შესაძლებელი (პეტრე 3,20; ეფეს. 1,22-23). ამიტომ ყველა მორწმუნის სათნოებათა საფუძველი უნდა იყოს ერთიანობა და თანამოაზრეობა ქრისტეს ჭეშმარიტ ეკლესიასთან.

 

 

თავი მესამე

 

1. ქრისტეს ეკლესიის შემადგენლობის შესახებ

 

კითხვა: რას წარმოადგენს ქრისტეს ეკლესია?

პასუხი: ქრისტეს ეკლესია არის მართლმორწმუნე ქრისტეანების საკრებულო (საზოგადოება, კრებული) (1 კორ. 11,18). (შეკრება). ეს საკრებულო ურყევად (უცვალებლად) შეიცავს სახარებისეულ მცნებას. მას მართავს მაცხოვარი დადგენილი (ხელდასხმული) ეპისკოპოსებით, პრესვიტერებით და დიაკონებით და იკურთხევა განსაკუთრებული მადლიანი მოქმედებებით – საეკლესიო საიდუმლოებებით (მათე 18. საქმე 2,46-47 და სხვა).

 

კითხვა: იწოდება თუ არა ეკლესიად ყოველნაირი ქრისტეანული საკრებულო ან საზოგადოება?

პასუხი: არა. ეს წმიდა სახელი მიეყენება მხოლოდ ისეთ ქრისტეანულ საზოგადოებას, რომელიც დაუმახინჯებლად შეიცავს მართლმადიდებელ სარწმუნოებას საეკლესიო საიდუმლოებებთან ერთად და რომელსაც ჰყავს მართლად (სწორი წესით) დადგინებული (ხელდასხმული) ეპისკოპოსები, პრესვიტერები და დიაკონები (ტიმ. 3,1-9; საქმე 20,17 და სხვა).

 

კითხვა: რომელ ეპისკოპოსებსა და პრესვიტერებს უნდა ვუწოდოთ მოციქულთა მართალი, ჭეშმარიტი მემკვიდრეები?

პასუხი: მათ, რომლებიც აღიარებენ მართლმადიდებელ სარწმუნოებას და სამღვდელო თანამდებობებზე მათი ხელდასხმა საწყისს (დასაბამს) იღებს მოციქულთაგან.

 

კითხვა: თვალსაჩინოებისათვის რას შეიძლება შევადაროთ ეპისკოპოსთა წარმომავლობა?

პასუხი: ის შეიძლება შევადაროთ ქრისტეს გენეალოგიას. როგორც მახარებლები მაცხოვარს მიიჩნევენ იუდას ტომიდან, ადამიდან წარმომავალს ხორციელად, ასევე ჩვენც, ჩვენი ეპისკოპოსების წარმომავლობა მოციქულთაგან უნდა დავიწყოთ.

 

კითხვა: შეიძლება თუ არა, რომ მოციქულთა გენეალოგიის საწყისი მოციქულებამდე ავიყვანოთ?

პასუხი: უსათუოდ საჭიროა. გადმოცემა მოციქულთა მემკვიდრეებზე შემონახულია საეკლესიო ისტორიაში, ხოლო ეს ისტორია, როგორც ჭეშმარიტი ადამიანური მოწმობა (1 იოანე 5,9), უნდა ვირწმუნოთ. ქრისტეს ეკლესია არის ყოველგვარი ჭეშმარიტების საიმედო მცველი.

 

კითხვა: სხვაგვარად რას ვუწოდებთ ეკლესიის ეპისკოპოსებს და პრესვიტერებს?

პასუხი: სულიერ მწყემსებს, მამებს, მოძღვრებს (დამრიგებლებს) და მასწავლებლებს.

 

კითხვა: რის საფუძველზე მივაკუთვნებთ მათ ამ სახელწოდებებს?

პასუხი: ღმრთის სიტყვის საფუძველზე. სახარებაში მაცხოვარი იწოდება როგორც მწყემსი და მასწავლებელი ჩვენი (იოანე 10, 11; მათე 23,28). მაგრამ მან ეკლესიაში მორწმუნეთა მმართველად თვით დააყენა მწყემსნი, მამები და მოძღვრები – (დამრიგებლები). ასე ამოწმებენ მოციქულები: „... ხუცესთა მათ თქვენ შორის ვლოცავ, ვითარცა თანა ხუცესი..." - ამბობს მოციქული პეტრე (პეტრე 5,1); „რამეთუ ბევრ მზარდულ გესხნენ ქრისტეს მიერ, არამედ არა მრავალ მამა! – იგულისხმება სულიერი - გვასწავლის მოციქული პავლე (1 კორ. 4:15). სხვა ადგილას იგივე მოციქული წერს: "მოიხსენენით წინამძღუარნი იგი თქუენნი... (ებრ. 13,7; ეფეს. 4,11). წმ. ეკლესია ამის საფუძველზე თავის ეპისკოპოსებს და პრესვიტერებს სამართლიანად უწოდებს მამებს, მწყემსებსა და მასწავლებელ–დამრიგებლებს.

 

კითხვა: ჩვეულებრივად, რას უწოდებენ ჩვენთან მართლმადიდებელ პრესვიტერს?

პასუხი: მართლმადიდებელი ქრისტეანები მას მღვდელს უწოდებენ.

 

კითხვა: შეიძლება თუ არა ქრისტეან მწყემსებს მივაკუთვნოთ ეს სახელი?

პასუხი: შეიძლება. მოციქულ პავლეს მოწმობით ქრისტეს „წარუვალად აქუს მღუდელობა" (ებრ. 7,24). ეს „მღუდელობა" მოციქულმა პავლემ გადასცა ტიმოთეს (1 ტიმ. 4,14), როგორც „წარუვალი“ – მარადიულის დღემდე ცოცხლობს ქრისტეს ეკლესიაში.

 

კითხვა: რას გვასწავლის ლმერთის სიტყვა იმის შესახებ, თუ როგორ მოვეპყრათ ეკლესიის მწყემსებს?

პასუხი: მოციქული პავლე გვასწავლის „უმეტესად შეჰრაცხენით იგინი სიყუარულით უფროს საქმისათვის მათისა“ (1 თესალ. 5.13). ხოლო მატერიალურ გასაჭირში ყოველნაირად კმავყოთ ისინი.

 

კითხვა: რას ეფუძნება ამგვარი წესი?

პასუხი: ის დამტკიცებულია მოციქულთა მცნებებში. მოციქული პავლე წერს: „რომელნი კეთილად ჰსძლოდიან ხუცესნი ორის ნაწილის პატივისა ღირს-იყუნედ“ (1 ტიმ. 5:17). იგივე მოციქული ამტკიცებს, რომ თვით უფალმა „ბრძანა, რომელნი იგი სახარებასა მიუთხრობენ სახარებისაგან ცხოვრებად“ (1 კორ. 9,15). და კიდევ: ხოლო ეზიარებოდნენ უმეცარი იგი სიტყუასა მასწავლელისასა ყოველსა შინა კეთილსა (გალატ. 6,6), ამიტომ მართლმადიდებელი მწყემსები დამსახურებულად სარგებლობენ მორწმუნე „მდაბიორთა“ შესაწირავიდან.

 

კითხვა: თუ შეიძლება, რომ ეკლესიის “წინამძღუარად“ (1 თესალ. 5,198) ჩავთვალოთ ისეთი ადამიანები, რომლებიც გამოირჩევიან რა კეთილი (სათნო) ცხოვრებით, თვით იკუთვნებენ (ისაკუთრებენ) მწყემსის სახელს (პატივს)?

პასუხი: არ შეიძლება. ასეთი ადამიანები, მიუხედავად ყველა მათი ღირსებისა, არ შეიძლება იყვნენ ეკლესიის მწყემსნი. ისინი ემსგავსებიან კორე, დათან და აბირონ თვითმარქვიებს ღმრთის კაცებში. ამიტომ, როგორც ეს თვითმარქვიები შთანთქა მიწამ უკანონობის გამო (რიცხ.თავი 16), ასევე, ახალი აღთქმისეულ მათ წამბაძველებს სახარება მპარავებსა და სულიერ ავაზაკებს უწოდებს (იოანე 101)

 

 

2. ეკლესიის ერთობის, სიწმიდისა და უცთომელობის შესახებ

 

კითხვა: რა თვისებებს ფლობს უფლის მიერ მორწმუნეთა ხსნისათვის დაარსებული ეკლესია?

პასუხი: მართლმადიდებელი სარწმუნოების სიმბოლოს მეცხრე მუხლში ეკლესიას ვუწოდებთ: ერთი წმიდა კათოლიკე და სამოციქულო.

 

კითხვა: რას აღნიშნავს ეს სახელწოდებები?

პასუხი: ქრისტეს ეკლესია ერთია. რამდენმა ქრისტეანულმა საზოგადოებამაც არ უნდა შეითვისოს ეს სახელი – ღმრთის ჭეშმარიტი ეკლესია ერთია მიწაზე, რადგანაც ქრისტეს ეკლესია არის მისი სხეული (ეფეს. 1,23), ხოლო ქრისტეს ერთი სხეული აქვს.

 

კითხვა: რის საფუძველზეა ლაპარაკი მრავალი ეკლესიის შესახებ მოციქულთა ეპისტოლეებში (გალატ. 1, 2)?

პასუხი: მსოფლიო ეკლესია, როგორც უფლის სხეული, ერთია, მაგრამ ცოცხალ სხეულში მრავალი ასოა (ნაწილია) (1 კორ. 12,12), ამიტომ მსოფლიოში არის მრავალი საზოგადოება აღმსარებელი ერთი წმიდა სარწმუნოებისა. ეს საზოგადოებანი, როგორც ცოცხალი ასოები ერთი ეკლესიისა, საღმრთო წერილში აგრეთვე ეკლესიებად იწოდება.

 

კითხვა: არ შეუძლიათ, თავისი სარწმუნოებრივი მოძღვრებით განსხვავებულ ქრისტეანულ საზოგადოებებს, მაგალითად, პაშკოვურს, შტუნდისტურს და მალაკნურს, იწოდებოდნენ ეკლესიად?

პასუხი: არავითარ შემთხვევაში არ შეუძლიათ. ეს იმის მანიშნებელი იქნებოდა, რომ ქრისტეს მრავალი სხვადასხვაგვარი სხეული აქვს. მოციქულები კი გვასწავლიან ქრისტეს ერთი სხეულის შესახებ (1 კორ. 12.13).

 

კითხვა: რა აზრით იწოდება წმიდად ქრისტეს ეკლესია?

პასუხი: იმ აზრით, რომ ის განუწყვეტლივ იკურთხევა (განიწმიდება) ღმრთის მადლით. როგორც წერილ არს „...განწმედილი იგი ერთისაგან არიან...“ (ებრ. 2,11).

 

კითხვა: ხომ არ მიგვანიშნებს ეკლესიის წოდება - წმიდა, მასში შემავალი ადამიანების უცოდველობაზე?

პასუხი: არც ერთ შემთხვევაში. მოციქული იოანე წერს: „უკეთუ ვჰსთქუად, ვითარმედ ცოდუაი არა გუაქუს, თავთა თვისთა ვაცთუნებთ, და ჭეშმარიტება არა არს ჩუენ თანა“ (1 იოანე 1:8). იაკობ მოციქული ამოწმებს: "რამეთუ ფრიად ვჰსთებით ყოველნივე“ (იაკ. 3:2).

 

კითხვა: საიდან სჩანს, რომ საზოგადოება,რომელიც ცოდვილი ადამიანებისაგან შედგება, საღმრთო წერილში იწოდება ეკლესიად?

პასუხი: განსაკუთრებულად ნათლად (ცხადად) ეს ჩანს იოანე ღმრთისმეტყველის გამოცხადებიდან. იქ ლაპარაკია ეფესოს (2,1), პერღამის (2,12), სარდიის (3,1) ფილადელფიის(3,7) ეკლესიებზე და ყველა ამ ეკლესიებში მითითებულია ცოდვებზე (გამოცხ. 2,4,5; და სხვა).

 

კითხვა: თუ განცალკევებულად თითოეული ქრისტეანი სუსტია და ცოდვისაკენ მიდრეკილი, შეიძლება კი გვწამდეს მთელი ქრისტეს ეკლესიის უცთომელობა?

პასუხი: რწმენა მსოფლიო ეკლესიის უცთომელობისა აუცილებელია. ამას მოითხოვს ჩვენგან უფალი. სახარებაში ის ამბობს: „... აღვაშენო ეკლესია ჩემი და ბჭენი ჯოჯოხეთისანი ვერ ერეოდნენ მას" (მათე 16:18)

 

კითხვა: რას ნიშნავს ეს სიტყვები?

პასუხი: უფალი პირდება თავის ეკლესიას მარადიულ დაუძლევლობას მტრებისაგან. უფლის აღთქმის მიხედვით, თვით სატანურ ძალებსაც კი არ შეუძლიათ ეკლესიაზე გამარჯვება. ისინი ვერ გაიტყუებენ ეკლესიას სიკვდილისა და სიცრუის გზაზე. მით უმეტეს ვერ სძლევენ ეკლესიას მდევნელები, ერეტიკოსები და ცოდვილები.

 

კითხვა: კიდევ რა განამტკიცებს აზრს ასეთ რწმენაში ეკლესიის შესახებ?

პასუხი: მოციქულ პავლეს სიტყვები. მოციქული წერს ტიმოთეს: „ეკლესია ღმრთისა ცხოველისა, სუსტი და სიმტკიცე ჭეშმარიტებისა“ (1 ტიმ. 3,15). მოციქულის სიტყვებიდან გამომდინარეობს, რომ ყველაზე მარადიული ჭეშმარიტება ეყრდნობა ეკლესიას, როგორც სვეტს. და ამიტომ უეჭველია, რომ ქრისტეს ეკლესია უცთომელია. მისი ნებისა და მოძღერების წინაშე ყველა მორწმუნე მოწიწებით უნდა იხრიდეს ქედს.

 

კითხვა: როგორ შეიძლება დავრწმუნდეთ გამოცდილებით ქრისტეს კათოლიკე ეკლესიის მარადიულ უცთომელობაში?

პასუხი: ამგვარ აზრს განგვიმტკიცებს მართლმადიდებელი სარწმუნოების სიმბოლოს განხილვა. ეს სიმბოლო არის მაგალითი, სახე სარწმუნოებისა ყველა დროის ქრისტეანებისთვის, რადგან იგი შეიცავს, როგორც უკვე ვნახეთ, წმიდა სახარებისეულ ჭეშმარიტებას. ამგვარად, მართლმადიდებელი ეკლესია უცთომელ სარწმუნოებაში იქნება უკუნისამდე.

 

კითხვა: რა აზრით იწოდება ეკლესია კათოლიკედ და სამოციქულოდ?

პასუხი: იმ აზრით, რომ ეკლესია შეიცავს ყველა დროის, განუსაზღვრელად ადგილისა და ერისა, ყველგან მყოფ ჭეშმარიტ მორწმუნეებს დაფუძნებულია მოციქულთა შრომითა და ღვაწლით და ხელმძღვანელობს სამოციქულო გარდმოცემით.

 

 

3. ეკლესიის მიერ ცოდვილთა განსჯის შესახებ

 

კითხვა: როგორი უფლებები გადასცა უფალმა თავის ეკლესიას მიწაზე?

პასუხი: დიადი და მხსნელი უფლებები. კერძოდ, ცოდვილთა განსჯის უფლება.

 

კითხვა: საღმრთო წერილში სად არის ლაპარაკი ეკლესიის ამ უფლებაზე?

პასუხი: მათეს სახარებაში ვკითხულობთ: „.. ხოლო უკეთუ კრებულისაცა არა ისმინოს, იყავნ იგი შენდა, ვითარცა მეზუერე და წარმართი“ (მათე 18.17).

 

კითხვა: ვის ეკუთვნის ეკლესიაში განსჯის უფლება?

პასუხი: ეს ეკუთვნის მარტოოდენ ეკლესიის მწყემსთ. ეს ჩანს უფლის სიტყვებიდან, რომელიც მოციქულებისადმია მიმართული: „უკეთუ ვიეთნიმე მიეტევნეთ ცოდუანი, მიეტევნენ მათ; და უკეთუ ვიეთნიმე შეიპყრნეთ შეპყრობილ-იყუნენ“ (იოანე 20,23). მხედველობაში აქვს რა ეს, მოციქული პავლე ტიმოთეს მიმართ ეპისტოლეში შეაჩვენებს მენოს და ალექსანდროს, ღვთისგმობის გამო (1 ტიმ. 1,20).

 

კითხვა: რა მოვალეობები ეკისრებათ მორწმუნეებს ძმათა განსჯის დროს?

პასუხი: მორწმუნეებმა მცოდველი ძმები უნდა ამხილონ და შეაგონონ (ეფეს. 5.11- | კორ. 14,24). მათი მოუნანიებლობის შემთხვევაში, დაემოწმონ მათს წინააღმდეგ ეკლესიის მოძღვრის წინაშე (მათე 18,17). ხოლო თვითონ არვინ განსაჯონ (მათე 7,1) და ყველას მიუტევონ მათი შეცოდებანი (ლუკა 6.37. ეფეს. 4,392).

 

კითხვა: ცოდვილთა განსჯის როგორი წესია მითითებული სახარებაში?

პასუხი: სახარება მოგვიწოდებს, მცოდველი ძმები პირველად ვამხილოთ, როდესაც მარტო არიან, თუ ასეთი მხილებით ვერ მივაღწევთ წარმატებას, დავანამუსოთ ისინი მოწმეებთან ერთად და თუ არც ამ შემთხვევაში მოინანიებენ, მოვახსენოთ ეკლესიას მათ შესახებ. ვინც არ მოუსმენს ეკლესიას, ის გაირიცხება მორწმუნეთა საზოგადოებიდან და ქრისტეანებისათვის იქნება, როგორც წარმართი და მეზუერე (მათე 18,15-17: 1 ტიმ. 1,20; 1კორ. 51-5).

 

კითხვა: როგორ უნდა მოვეპყრათ ეკლესიიდან განკვეთილ ქრისტეანებს?

პასუხი: მოვალე ვართ განკვეთილები მხედველობაში გვყავდეს (2 თესალ. 3,14); და ვცდილობდეთ ლოცვებით მათ სინანულში მოყვანას (მათე 5,44) ეკლესიის მოძღვარნი კი განკვეთილ ქრისტეანებს არ უშვებენ წმ. საიდუმლოებებზე.

 

კითხვა: აღესრულება თუ არა თანამედროვე მართლმადიდებელ ეკლესიაში მცოდველთა განსჯა? (განსჯა ცოდვილთა?)

პასუხი: აღესრულება. მართლმადიდებელი მოძღვრები განკვეთენ ცოდვილებს. მეტად დამნაშავეებს, მათ შორის, არ უშვებენ წმ. ზიარებაზე, ხოლო ერეტიკოს ცრუ მოძღვრებს საერთოდ გარიცხავენ ეკლესიის შემადგენლობიდან. ასეთი მკაცრი განსჯა ერეტიკოსებისა, ყოველწლიურად წარმოებს ჩვენთან მართლმადიდებლობის კვირიაკეში. ხანდახან ხდება ცალკე, ყოველგვარ დროს, როგორც მოხდა მწერალ გრაფ ტოლსტოის შემთხვევაში.

 

კითხვა: ხდებოდა თუ არა მოციქულთ დროს უსახელო განსჯა ცოდვილებისა, როგორც ეს ჩვენთან მართლმადიდებლობის კვირიაკეს?

პასუხი: ხდებოდა. ეს ჩანს პავლე მოციქულის სიტვებიდან: „უკეთუ ვინმე (ე.ი. ყოველგვარი ადამიანი გახარებდეს თქუენ მისა გარეშე, რომელი იგი მიიღეთ შეჩვენებულ იყავნ“ (გალატ. 1:9).

 

 

4. ეკლესიის უფლების შესახებ, შემოიღოს ახალი საღმრთისმსახურო წესები მორწმუნეთა დასარიგებლად

 

კითხვა: აქვს თუ არა ეკლესიას უფლება შემოიღოს ახალი წესები მორწმუნეთა სარგებლობისათვის?

პასუხი: უეჭველად აქვს.

 

კითხვა: საიდან გამომდინარეობს ეს?

პასუხი: უპირველეს ყოვლისა თვით ეკლესიის ცნებიდან, როგორც ქრისტეს ცოცხალი სხეულისა. (ეფეს. 123). ცოცხალი სხეული ან თანაიხარებს, ან თანაივნება მისი ასოების მდგომარეობის, მიხედვით და ქვეყნიური ეკლესია, როდესაც ხედავს, თუ როგორ განიცდიან მისი შვილები ნათესავის სიკვდილს, ამშვიდებს მათ ნაღვლიანი ღმრთისმსახურებით; ნათელ, სააღდგომო დღეებში - ეკლესია ახარებს მორწმუნეებს ახალი საგალობლებით. შემდეგ, ეკლესიის უფლება შემოიღოს ახალი საღმრთისმსახურო წესები, გამომდინარეობს სამოციქულო ეკლესიის მაგალითიდან. სამოციქულო კრებაზე დაადგინეს, რომ არ წინადაცვითონ წარმართთაგან მოქცეული ქრისტეანები. ეს დადგენილება ქრისტეანებისათვის იყო სიახლე (საქმე 15). მოციქული პავლე უანდერძებს ქრისტეანებს: „ასწავებდით და ჰმოძღურიდით თავთა თქუენთა ფსალმუნითა და გალობითა და შესხმითა სულიერითა“ (კოლ. 3,16), ხოლო თვით ეკლესიის საგალობლები მან არ აღწერა. ამით მოციქულმა ნათლად აჩვენა, რომ ქრისტეანებს შეუძლიათ შემოიტანონ ახალი საღმრთისმსახურო საგალობლები. მორწმუნეთა სარგებლობისათვის. ბოლოს, ახალი განგებით ქალწულთა შესახებ (1 კორ. 7,25), მოციქული გვასწავლის, რომ ქრისტეს ეკლესიის მოძღვართ, სული წმიდით განბრძნობილთ (საქმე 20,28), აქვთ უფლება დაამყარონ ეკლესიაში ახალი საღმრთისმსახურო წესები და ჩვეულებანი მორწმუნეთა სულიერი სარგებლობისათვის.

 

კითხვა: რომელი კანონებით ხელმძღვანელობდეს ქრისტეს ეკლესია, ყოველი ახალი წესის შემოტანისას?

პასუხი: ამ კანონზე მიუთითებს მოციქული: ეკლესიაში „ყოველივე შუენიერად და წესიერად იქმნებოდინ“ (1 კორ. 14,40), ყოველივე უნდა „აღაშენებდეს“ მორწმუნეს (I კორ. 10,23).

 

კითხვა: განსაკუთრებით რა აიძულებს ეკლესიას შემოიღოს გამოსაყენებლად სახარებისეულთან შედარებით ახალი წეს-ჩვეულებანი?

პასუხი: ის რომ სახარებაში ან საერთოდ არ არის აღნიშნული, ან ძალიან მოკლედაა მოხსენიებული ქრისტეანული ცხოვრების სხვადასხვა მხარეები (იოანე 20, 30). მაგალითად, სახარებიდან არ არის ცნობილი, როგორ აღსრულდეს მორწმუნეზე ნათლობა, ჯვრისწერა და სხვა საიდუმლოებანი.