წერილები ბოლო ჟამის, ანტიქრისტეს,
ქრისტეს მეორედ მოსვლისა და სამყაროს აღსასრულის შესახებ

ანტიქრისტეს რელიგია

კაცობრიობაში, რომელიც საკუთარი კეთილდღეობის გარდა არაფერზე ზრუნავს და რომელიც მხოლოდ მატერიალურ ინტერესებს ეფუძნება, პრაგმატულ ადამიანთა ამ სამყაროში, რომლებიც ნებისმიერ დისკუსიას ჭეშმარიტების შესახებ განხილავენ, როგორც უსარგებლო ლაყბობას, - ეკლესიათა გაერთიანება არა თუ ადვილ, არამედ აუცილებელ საქმედაც კი მიაჩნიათ. მეტიც, ჩვენის აზრით, გარდაუვალია არა მარტო ე. წ. ქრისტეანულ ეკლესიათა, არამედ საერთოდ ყველა რელიგიათა გაერთიანება.

ანტიქრისტე არ დაუშვებს აზრთა სხვადასხვაობას თავის სახელმწიფოში; ის არ დაუშვებს რელიგიებსა და ათასგვარ პოლემიკებს რელიგიურ საკითხებზე. ის, თავს გამოაცხადებს "ღმერთად", დაჯდება ღმრთის ტაძარში და დედამიწის ყველა ადამიანი თაყვანს სცემს მას, რადგან მიეცემა ძალაუფლება ყველა ტომსა და ხალხზე, ენასა და მოდგმაზე; ხოლო თაყვანს სცემენ მას დედამიწის ის მცხოვრებნი, რომელთა სახელები ჩაწერილი არ არის სიცოცხლის წიგნში. სწორედ მაშინ, იმ ადამიანთათვის, რომლებიც სიცოცხლის წიგნის გარეთ დარჩებიან, დაშვებული იქნება ერთი რელიგია - რელიგია ანტიქრისტესი.

უკვე დღესვე არსებობს რელიგიების ნიმუშები, რომლებიც მზად არიან აღიარონ ყველა აღმსარებლობა და ისინი ანტიქრისტეს რელიგიის წინამორბედები არიან. გასული საუკუნის დასაწყისს გამოვიდა სერგი ნილუსის წიგნი, რომლის ქვესათაურია: "ანტიქრისტე, როგორც მოახლოებული პოლიტიკური შესაძლებლობა". ამ წიგნში ის ამბობდა ჯერ კიდევ მოციქულ პავლეს დროიდან მოქმედ "უსჯულოების საიდუმლოზე". ამ ათწლეულების განმავლობაში ამ "საიდუმლომ" წინ წაიწია და მოვლენები, რომლებიც ანტიქრისტეს მოსვლის შესაძლებლობებზე უთითებენ იმდენად აშკარაა, რომ მათ შესახებ ეკლესიიდან შორს მდგომი ადამიანებიც კი მსჯელობენ.

ანტიქრისტეს ხელმწიფების ხასიათზე განსაკუთრებული სიმკვეთრით არის მსჯელობა წინასწარმეტყველ დანიელთან, რომელსაც უფალმა კაცობრიობის უკანასკნელ დღეებთან დაკავშირებით ხილვა უბოძა. როდესაც წინასწარმეტყველი დანიელი თავისი წინასწარმეტყველების მეშვიდე თავში აღწერს ოთხი მხეცის სახით წარმოდგენილ ოთხ მონარქიას, ამბობს, რომ მეოთხე მხეცს, რომელიც სხვა მხეცებზე საშინელი და შემაძრწუნებელი იყო, ათი რქა ჰქონდა; რომ ამ რქათა შორის ამოიზარდა კიდევ ერთი მცირე რქა, რომელსაც გააჩნდა თვალები, იყო პირმეტყველი და დიდგულობდა" (დან. 8).

სხვა ხილვაში (თ. 8) წინასწარმეტყველს მთავარანგელოზმა გაბრიელმა განუმარტა, რომ ეს მცირე რქა არის მეფე, რომელიც იქნება მზაკვარი და ურცხვინო, რომლის  ძლიერება განმტკიცდება, "ოღონდ არა მისი სკუთარი ძალით. შეუდგება საშინელ გაპარტახებას და წამატებული იქნება მისი მოქმედება, და გასწყვეტს ძლიერებს და წმიდათა ერს. გარდა ჭკუა-გონებისა და წარმატებისა, მზაკვრობაც მის ხელში იქნება. განდიდდება იგი და მშვიდობიანობაში მრავალს დაღუპავს. წინ აღუდგება მთავართა მთავარს და შეიმუსრება, ოღონდ არა ხელით" (დან. 8:24-25).

თავისი ბოროტებით ეს მეფე ყველა სხვა მეფეზე აღმატებული და ღმრთისმგმობარი აღმოჩნდება შეებრძოლება წმინდანებს და დაამარცხებს მათ (დან. 7:21) და "განმტკიცდება მისი ძლიერება, ოღონდ არა მისი საკუთარი ძალით. შეუდგება საშინელ გაპარტახებას და წამატებული იქნება მისი მოქმედება, და გასწყვეტს ძლიერებს და წმიდათა ერს" (დან. 8:24).

"ისეთი მძიმე დრო მოვა, ხალხის გაჩენის დღიდან ამ დრომდე რომ არ ყოფილა" (დან. 12:1) და მოიწევა სისაძაგლე მოოხრებისა. დანიელის დროებას თუ ვიგულისხმებთ, უახლოესი მომავლის სახით აქ მოცემულია მითითება ანტიოქოს ეპიფანეზე, რომლისგანაც იუდეველებმა საშინელი დევნა განიცადეს. მაგრამ უეჭველია, რომ უფრო სრული და საბოლოო აღსრულება ამ წინასწარმეტყველებას ჯერ კიდევ წინ ელოდება, სამყაროს აღსასრულის წინ, როდესაც მოვა უკანასკნელი, განსაკუთრებული მტერი ღმრთისა. თვით წინასწარმეტყველი გვაძლევს ამის მინიშნებას, როცა ამბობს, რომ იმ საშინელ ჟამსა და უკეთური მეფის ხელმწიფებას მხოლოდ ღმერთი მოუღებს ბოლოს, რომლის შემდეგაც გამოჩნდება წმიდათა მარადიული მეუფება, "მრავალი მიწაში მიძინებული გამოიღვიძებს, ზოგი საუკუნო სიცოცხლისათვის, ზოგი საუკუნო გმობისთვის და შერცხვენისთვის" (დან. 12:2). ამიტომაც, ეკლესიის წმიდა მამათა უდიდესი ნაწილი ამ წინასწარმეტყველებას პირდაპირ ანტიქრისტეს განაკუთვნებს, რომელიც განსაკუთრებული მტერია ქრისტესი და, რომელიც სამყაროს აღსასრულის წინ გამოჩნდება".  

ადამიანის გონება ყოველთვის ცდილობდა ამ სიმბოლურ წინასწარმეტყველებათა წვდომას. შესაძლოა დღეს ვივარაუდოთ, რომ მცირე, მაგრამ მზარდი რქა, რომელიც დანიელის წინასწარმეტყველებაში წარმოშობს ანტიქრისტეს, ის მცირე სახელმწიფოა, რომელმაც ამ ბოლო დროს მთელს მსოფლიოში განუზომელი მნიშვნელობა შეიძინა და დასახლდა იმ ერით რომლისგანაც ანტიქრისტე მოვა.

წმ. კირილე იერუსალიმელი, მოციქულ პავლეს იმ სიტყვების განმარტებისას, სადაც ნათქვამია, რომ ანტიქრისტეს მოსვლა "სატანის შეწევნითა და ყოველგვარი ნიშებითა და ცრუ სასწაულებით" იქნება, წერს, რომ ამით მოციქული მიანიშნებს იმაზედ, რომ სატანა ანტიქრისტეს გამოიყენებს როგორც იარაღს, როგორც ჭურჭელს და მისი მეშვეობით თვით იმოქმედებს. რაკიღა იცის, რომ საუკუნო ჯოჯოხეთი ელოდება, აშკარა ბრძოლას გააჩაღებს ქრისტეს წინააღმდეგ არა თავისი მსახურების მეშვეობით, როგორც ადრე იყო, არამედ თვითონ გამოვა კაცობრიობის წინააღმდეგ და მოახდენს მრავალ ნიშსა და ცრუსასწაულს, რათა თუკი შესძლებს აცთუნოს რჩეულნიც. სატანა, სიცრუის ეს მამა, თავისი ცრუ მოქმედებებით გაიტყუებს ადამიანთა წარმოსახვას.

როგორ მოახერხებს ბოროტება მთელი მსოფლიოს დაპყრობას? არიან იმგვარი ადამიანები, რომელთა გულები მზადაა სიცრუის მისაღებად, და ისეთებიც, რომლებსაც იზიდავთ კიდეც ღია ბოროტება. მათგან ივსებიან სატანური სექტები. სხვები, რომელთაც არ გააჩნიათ მყარი სიყვარული სიკეთის მიმართ, ვერ შეიცნობენ დაფარულ ბოროტებას, და მას სიკეთედ მიიჩნევენ.

სულაც არ იქნება საკვირველი, თუ ანტიქრისტე თავიდან მსოფლიოს მშვიდობისმოყვარე და სათნო ადამიანად წარუდგება. ღირ. ეფრემ ასურელის თქმით, ანტიქრისტე "ძლიერ მაცთური სახით მოვა. ის იქნება სათნო, მდაბალი, მოძულე უსამართლობისა (როგორც საკუთარ თავზე იტყვის), უარყოფს კერპებს და პატივს მიაგებს ღვთისმოსაობას; იქნება კეთილი, გლახაკთ შემწყნარებელი და უკიდურესად მომხიბლავი; ყველასთან თბილი და მოსიყვარულე, განსაკუთრებით კი პატივს მიაგებს იუდეველთა მოდგმას, რადგან სწორედ ისინი ელოდებიან მის მოსვლას. ანტიქრისტე ყოველგვარ ხრიკებს გამოიყენებს იმისთვის, რათა ძალიან მალე შეაყვაროს თავი ყველას. ასე მოიქცევა იგი მანამ, სანამ გამეფდება".

ადვილი წარმოსადგენია, რომ მსოფლიოს, რომელსაც არყევს ეკონომიკური კრიზისები, ომები, რევოლუციები და სხვა უბედურებები, - მოუნდება ჰყავდეს გენიალური და კეთილი ბელადი, რომელიც გადაწყვეტს ყველა კრიზისსა და ყველა პრობლემას; ასევე გააერთიანებს მსოფლიოს და დაამშვიდებს ომებითა და ბრძოლებით გათანგულ ქვეყნიერებას. როდესაც ეს "მშვიდობისმყოფელი" დაასრულებს მსოფლიოს გააერთიანებას და მიიღებს სრულ ხელმწიფებას, მთელი მსოფლიო სიხარულის ბუკ-ნაღარას დასცემს; ყველას გაუხარდება რომ მსოფლიოს მართავს მიმზიდველი, ახალგაზრდა და ენერგიული ბელადი, რომელიც საყოველთაო სიხარულის მიზეზი გახდება და გაიყოლიებს მრავალს, მათ შორის მორწმუნეთაც.

დასვამს კი მაშინ მრავალი ჩვენგანი იმ კითხვას, რომელიც ამხილებდა მის ანტიქრისტეანულ არსს? უპირველეს ყოვლისა, ცნობილია, რომ ანტიქრისტეს მოსვლა გარეგნულად ღმრთის ძის, იესუ ქრისტეს მოსვლის მსგავსი იქნება; ის შეეცდება გაიმეოროს ის ნიშნები, რომელთა მიხედვითაც ძველაღთქმისეულმა წმინდანებმა სცნეს იესუ ქრისტე. ვარაუდობენ, რომ ანტიქრისტე სარბიელზე გამოვა 30 წლისა, მანამდე კი მსოფლიოსთვის მისი პიროვნება უცნობი დარჩება.

ქრისტეს მიმბაძველი, ის ჯერ გამოვა როგორც მქადაგებელი და სასწაულთმოქმედი, თუმცა ეს სასწაულები ეშმაკის შეწევნით აღსრულდება. ის გამოვა როგორც მთელი კაცობრიობის მოძღვარი, ყველა რელიგიის მეთაური, რისთვისაც მსოფლიო უნდა შეამზადოს ეკუმენისტურმა მოძრაობამ.

ანტიქრისტეს მისაღებად მსოფლიო ორგვარად ემზადება: პოლიტიკურად და რელიგიურად.

პოლიტიკური მზადება გამოიხატება წინასწარ და ხელოვნურად წარმოქმნილ მსოფლიო კრიზისებში: ომები, რევოლუციები, უბედურებები, ტრადიციული ეროვნული ცხოვრების დანგრევა და სხვა. ამისთვის მიმდინარეობს ერთა აღრევა. მეორე მსოფლიო ომიდან დაწყებული, სხვადასხვა უბედურებები იწვევენ მასების გადასახლებას და რასების აღრევას. ინგლისი, გერმანია, საფრანგეთი, ამერიკის მსგავსად, სხვადასხვა ეროვნების ემიგრანტებით ივსება.

საკმარისია ლონდონში გერმანიის გავლით წახვიდეთ, დაინახავთ როგორ ივსებიან ეს ქვეყნები აფრიკული და აზიური ეროვნების ემიგრანტებით. შეიძლება თუ არა ველოდეთ, რომ ეს ემიგრანტები შეისისხლხორცებენ მათი მიმღები ქვეყნის ძველ ტრადიციებს? ცხადია არა. მეტიც, ცხოვრებიდან ამ ტრადიციების ამოღება გზას უხსნის ინტერნაციონალისტური ხელისუფლების მსოფლიო ინტერვენციას.

ქრისტეს ეკლესიაში არც "ჰურიაებაა და არც ელინობა", მაგრამ გარეგან სამყაროში ამგვარი განსხვავება და სახელმწიფოთა ჩარჩოებში ერების გაერთიანება პროვიდენციალურია. ამგვარ საწყისებთან ბრძოლა, ისევე როგორც ბრძოლა სოციალურ განსხვავებებთან, არის სწორედ ბრძოლა იმ წეს-წყობილების წინააღმდეგ, რომელიც კაცობრიობას მისმა შემოქმედმა დაუდგინა. ეს საკითხი კიდევუ უფრო ნათელი ხდება იმგვარი მოვლენის წყალობით, როგორიცაა ბრძოლა სქესთა განსხვავებულობისა და ოჯახური იერარქიულობის დარღვევისთვის, რომელიც დღეს მთელს მსოფლიოში გამუდმებული და ბეჯითი პრინციპულობით ხორციელდება. ამასთან ერთად სულ უფრო დაჟინებით და გეგმაზომიერად ხორციელდება ადამიანთა გარყვნის პროგრამა, განსაკუთრებით კი ახალგაზრდობისა. ყოველგვარი ბოროტება და განსაკუთრებით გარყვნილება ქმნიან ნოყიერ ნიადაგს ანტიქრისტეს სამეფოს აღმოსაცენებლად.

მსოფლიოში კულტურული და პოლიტიკური ცხოვრების საერთო ტენდენცია გამოიხაება უსასრულო, ყოველმხრივ და მუდმივ რევოლუციაში, რომელიც თავისთავად აღიარებულია დადებით მოვლენად. მისი მნიშვნელობა სწორად რომ გავიგოთ, მნიშვნელოვანია ვიცოდეთ ვინ და როდის ჩაუყარა საფუძველი ამ რევოლუციას. პასუხს ამ კითხვაზე გვაძლევს წინასწარმეტყველი ისაია, რომელიც დემონთა დაცემის შესახებ გვამცნებს: "როგორ ჩამოემხე ციდან, მთიებო, ძეო განთიადისა! მიწას დაენარცხე, ხალხთა მტარვალო! გულში ამბობდი: ცად ავხდები, ღვთის ვარსკვლავთა ზემოთ ტახტს დავიდგამ და დავჯდები საკრებულო მთაზე, ჩრდილო კალთებზე. მაღლა ღრუბლებში ავიჭრები, უზენაესს გავუტოლდებიო! მაგრამ ჯოჯოხეთში ჩადიხარ, ქვესკნელის უფსკრულებში" (ისაია 14:12-15)

ამავე შხამით მოწამლა ეშმაკმა პირველი ადამიანებიც და შეაცდინა იმით, რომ თუკი უფლის მცნებას დაარღვევდნენ, თვითონ შეიქნებოდნენ "ვითარც ღმერთნი" (დაბ. 3:5)

ჭეშმარიტი ბრძოლა ბოროტებისა სიკეთესთან, ბნელისა ნათელთან, სატანისა ღმერთთან, - აი რევოლუციის უღრმესი ზნეობრივი საფუძელი, მისი ნამდვილი სული და უმთავრესი მიზანი. ყოველივე დანარჩენი, რაც მას ახასიათებს, ანუ პოლიტიკური და სოციალური გადატრიალებები, სისხლიანი ორგიები და ვნებები, მხოლოდ გარეგანი შედეგია ან მეთოდია ამ ბრძოლისა; ისინი მას ისევე განეკუთვნებიან, როგორც ისრები საათის ციფერბლატს, რომლებიც ჩვენს თვალთაგან დაფარული მექანიზმი მართავს".

19-ე საუკუნის რუსეთის რევოლუციური მოძრაობის ერთ-ერთი დამფუძნებელი, გერცენი ამბობდა, "ნუთუ ვერ ხედავთ ახალ ბარბაროსებს, რომლებიც მოდიან დასანგრევად? ისინი მზად არიან, როგორც ცეცხლოვანი ლავა, რომელიც მძიმედ ბუყბუყებს მიწის ქვეშ და ჯერაც მთებში მიმალულა. მაგრამ როდესაც ჟამი დაჰკრავს, ჰერკულანუმი და პომპეუსი აღიგვებიან პირისაგან მიწისა, კაგრიც და ცუდიც, მართალიც და ბრალეულიც ორივე დაიღუპება"... თითქოსდა არავის უნდა უხაროდეს ამგვარი პერსპექტივა, მაგრამ აი, გერცენს და მის მსგავსთ ეს მსოფლიო კატაკლიზმები კი არ აშინებთ, არამედ ძლიერ იზიდავთ და უხარიათ.

"რა გამოვა ამ სისხლისგან არავინ იცის, - წერს გერცენი, - მაგრამ რაც უნდა გამოვიდეს, - საკმარისია იმისთვის, სიცოფის, განხეთქილებისა და შურისგების ამ აპოგეაში დაიღუპება მსოფლიო, რომელიც ავიწროვებს ახალ ადამიანს, რომელიც ხელს უშლის მომავლის დადგომას, - და ეს მშვენიერია, ამიტომაც, გაუმარჯოს ქაოსსა და ნგრევას; დე მალე მოიწევდეს მომავალი".

ჩანს თუ არა მსგავსი განწყობა დღეს არსებულ მრავალ ტერორისტულ ორგანიზაციათა განწყობაში, რომლებიც სიკვდილს თესავენ ტყვიებითა და ბომბებით, არ ინდობენ არც ქალებს, არც ბავშვებს, არც მოხუცებს. მკვლელობა და ძალადობა, რომელსაც ბავშვები სჩადიან და სულ უფრო და უფრო ხშირდება - ახალი, საშინელი მოვლენაა ჩვენს გარყვნილ დროებაში. ეს ყოველივე გვაგონებს წმ. მოციქულ პეტრეს წინასწარმეტყველებას იმის შესახებ, რომ "უკანასკნელ დღეებში მოვლენ მგმობელნი, თავიანთი გულისთქმისამებრ მოარულნი" (2 პეტრე. 3:3).

და თუკი ასეთია ის განწყობა, რომელიც ამზადებს მსოფლიო ქაოსს იმისთვის, რათა მისგან მსოფლიო ძალაუფლებისკენ გზა გაუკვალოს ანტიქრისტეს, მისი მეთაურობით რელიგიათა გაერთიანებისთვის, არსებითად კი მისი განადგურებისთვის, მოქმედებს ეკუმენისტური მოძრაობა. ამ გზაზე შემდგარ ნებისმიერ რელიგიას არ სურს შეამჩნიოს, რომ ეკუმენიზმის მიზნები შესაძლოა მიღწეულ იქნას მხოლოდ მისი საკუთარი სარწმუნოების გადაკეთების ხარჯზე.

მაგრამ არც მართლმადიდებლებს, არც კათოლიკეებს და არც პროტესტანტებს არ ძალუძთ ერთმანეთთან გაერთიანება, მითუმეტეს, გაერთიანება ბუდისტებთან ან მუსლიმებთან საკუთარი სარწმუნოების საფუძვლების შერყევისა და გადასხვაფერების გარეშე. ამიტომაც, ადამიანები რომ არ დააფრთხონ, ეკუმენისტური მიზნები ცხადდება ნელ-ნელა და დიდი სიფრთხილით. ყველა რელიგიის სრულ გაერთიანებაზე, როგორც ამ მოძრაობის საბოლოო მიზანზე, ჩუმად და ფრთხილად ლაპარაკობენ, და ეს ხმა მით უფრო იმატებს, რაც უფრო ახლოვდება ანტიქრისტეს მოსვლა.

ეკუმენისტური მოძრაობა 1905 წელს დაიწყო აშშ-ში და გაფორმდა ეკლესიათა ფედერალური საბჭოს სახით გაფორმდა 1908 წელს, თუმცა ეკლესიათა მსოფლიო საბჭოსა და ეკუმენიზმის იდეა ჩამოყალიბდა ნიუ-იორკში ჯერ კიდევ 1900 წელს.

მნიშვნელოვნად უბიძგა ამ საქმეს 1920 წელს კონსტანტინოპოლის პატრიარქის მიმართვამ ყველა ეკლესიისადმი. იმ დროს მართლმადიდებელთა მონაწილეობა ეკუმენისტურ მოძრაობაში ჩვეულებისამებრ რეკლამირდებოდა პროტესტანტული დასავლეთისთვის მართლმადიდებლობის გაცნობით საფარველით. მაგრამ სინამდვილეში ლაპარაკი იყო არამედ მწვალებელთათვის მართლმადიდებლობის გაცნობაზე და არა მათ მოქცევაზე მართლმადიდებლობისკენ.

ამიტომაც ეკლესიათა მსოფლიო საბჭოს პირველ მსოფლიო კონფერენციებზე დელეგატები აკეთებდნენ ცალკეულ ეკლესიოლოგიურ განცხადებებს. მაგრამ 1961 წელს ნიუ-დელის კონფერენციის შემდეგ უკვე არც ამას აკეთებენ.

ნიუ-დელის კონფერენციამ გააკეთა განცხადება, რომ "ყველა აღიარებს მთელ რიგ პუნქტებს, მათ შორის იმას, რომ ქრისტეს მსოფლიო ეკლესია არ არის დაკავშირებული რომელიმე ნაციონალურ კულტურასთან, და შეუძლია გააჩნდეს თავისი კორპორატიული ცხოვრება და იყოს შემრიგებლური ძალა". ამასთან დაკავშირებით მართლმადიდებლურ დელეგაციას არ გაუკეთებია არანაირი განმარტებითი განცხადება, რომელიც ოქმში ჩაიწერებოდა.

შემდეგ ნიუ-დელის კონფერენციის განცხადებაში ნათქვამია, რომ "მსოფლიოს ეკლესიებიდან, რომლებიც ნიუ-დელიში არიან წარმოდგენილნი, არცერთი არ კმაყოფილდება განცალკევებული ცხოვრებით. მათ არა მარტო გადაწყვიტეს ერთად დარჩეენა (როგორც ამსტერდამში), არამედ ერთად ზრდაც (როგორც ევანსტონში)" (The New Dehli Report). სხვაგვარად რომ ვთქვათ, ჭეშმარიტება და სიცრუე, ერთად, ხელიხელჩაჭიდებულები უნდა იზრდებოდნენ.

ეკუმენიზმი სულ უფრო და უფრო ღრმავდება კონფერენციიდან კონფერენციამდე, და ერთდროულად ეკლესიათა საბჭო სულ უფრო და უფრო ეხმარება კომუნიზმს. ამას დავუმატებთ იმასაც, რომ გასული წლის 22 იავნრის "ეკუმენიკალ სერვის პრესის" ცნობით, ეკლესიათა მსოფლიო საბჭომ შეიმუშავა გეგმა ყველა ქრისტეანული აღმსარებლობის ერთ მსოფლიო რელიგიად გაერთიანებისა, რომელიც, როგორც ეკუმენისტები იმედოვნებენ, საზოგადოდ მისაღები გახდება. ამისთვის ნავარაუდევია "წინასწარი პლატფორმის" შემუშავება, რომელიც გაამყარებს ეკლესიათა შორის უკვე არსებულ შეთანხმებებს. ამან საბოლოოდ უნდა მიიყვანოს ისინი მსოფლიო კრებამდე, რომელიც, მისი შემოქმედების ჩანაფიქრით, ერთადერთი და საკმაოდ ავტორიტეტული ორგანო გახდება იმისთვის, რათა "ჩამოაყალიბოს სამოციქულო სარწმუნოების ახალი აღმსარებლობა".

რწმენისა და წესრიგის კომისიის თავმჯდომარემ ვილიამ ლაზარეტმა განაცხადა, რომ ის იმედოვნებს ყველა აღმსარებლობის კრებას ჯერ კიდევ ამ საუკუნის დასასრულამდე (თუმცა მისი ეს იმედი არ ჯერ-ჯერობით არ გამართლდა).

მღვდელმონაზონი კუკშა (ველიჩკო) (1875-1964) წერდა: "ბოლო ჟამი ახლოვდება და ძალიან მალე იქნება ეკუმენისტური კრება, რომელსაც "წმიდას" შეარქმევენ. მაგრამ სწორედ ეს იქნება ის მერვე კრება, რომელზეც ყველა უღმერთო და მწვალებელი შეიკრიბება. მასში ყველა სარწმუნოება გაერთიანდება. ამის შემდეგ გააუქმებენ მარხვებს, სრულიად განადგურდება ბერ-მონაზვნობა, ეპისკოპოსები ცოლიანები იქნებიან. ახალი სტილის კალენდარს მთელი მსოფლიოს ეკლესიებში დაამკვიდრებენ. ფხიზლად იყავით, ეცადეთ ხშირად იაროთ ეკლესიებში და ილოცოთ, სანამ ჩვენია, რადგან მოვა დრო და ეს ტაძრები ჩვენი აღარ იქნება".

მოვა დრო, როდესაც ამ ტაძრებში შესვლა უკვე შეუძლებელი იქნება, რადგან ყველაფერს შეცვლიან. მხოლოდ რჩეულნი შეამჩნევენ ამას. ადამიანებს ეკლესიაში სიარულს აიძულებენ, მაგრამ ჩვენ არავითარ შემთხვევაში არ უნდა ვიაროთ იქ. გევედრებით, მყარად იდექით მართლმადიდებლობაში თქვენი აღსასრულის ბოლო წუთამდე და თავს იცხოვნებთ!...

"ეკუმენიზმის სულ უფრო და უფრო ფართოვდება. ახლა უკვე შესამჩნევია ტენდენცია, რათა რელიგიური გაერთიანების მიზანი განივრცოს არა მარტო ქრისტეანობაზე, არამედ მთელს მსოფლიოზე, მთელს კაცობრიობაზე. ეკუმენისტური მოძრაობის ისტორიკოსი ბერნარდ სმიტი აღნიშნავს, რომ ეკუმენიზმის ცნება თავის ქრისტეანობამდელ მნიშვნელობას იძენს, რადგან "ეკუმენა" ძველად "დედამიწის მთელს მოსახლეობას" აღნიშნავდა, და არა მარტო ქრისტეანულ აღმსარებლობათა გაერთიანებას.

ეკლესიათა მსოფლიო საბჭოს ეს ვითარება ხელს უწყობს იმაში, რათა დაიკავოს თავისი პოზიცია ჭეშმარიტებასთან მიმართებაში. ეკუმენისტისთვის ყველა აღმსარებლობას და კულტურას, მიუხედავად მისი შინაარსისია, ერთი და იგივე ღირებულება გააჩნია; ეკუმენისტისთვის, ისევე როგორც პროტესტანტისთვის, არ არსებობს აბსოლუტური ჭეშმარიტება. მათი აზრით ყველა აღმსარებლობა უფრო შეხედულებებია ვიდრე სარწმუნოების აღსარება.

ასეთი სწავლება, რომელიც არყევს ეკლესიის, როგორც ღვთის რჩეული ერის, ქრისტეს სხეულის ცნებას, ამზადებს ანტიქრისტეს მიღებას ინტერკონფესიონალურ გარემოში, სადაც ის ყველა რელიგიის ბელადად გამოცხადდება.

სწორედ ეს არის ის რელიგია, რომელიც შესაძლებლობას მისცემს ანტიქრისტეს ერთდროულად უმეთაუროს იუდეველებს, ქრისტეანებს და ყველა დანარჩენსაც. ამიტომაც შეგვიძლია ვამტკიცოთ, რომ ეკუმენიზმი, ეს არის ანტიქრისტეს თანდათანობით განვითარებადი რელიგია.

იმისთვის, ვინც ამა ხვდება, ნატელია, რომ კაცობრიობის მომავალი დიქტატორი სწორედ ანტიქრისტეა. როდესაც ეს ადამიანი, დანის ტომიდან, თავისი პოლიტიკური და ეკონომიკური დაპირებებით იერუსალემის გარშემო მიიზიდავს მთელს კაცობრიობას, შემდეგ კი ერთ რელიგიად გაამთლიანებს მთელს კაცობრიობას - მართლმადიდებელმა ქრისტეანმა უნდა იცნოს მასში "ძე წარწყმედისა". სხვათა შორის, დანის ტომიდან ანტიქრისტეს წარმომავლობის დამტკიცება ყველაზე ძნელი აღმოჩნდება.

განთესვაში მყოფმა ებრაელებმა დაჰკარგეს ამა თუ იმ ტომისადმი თავიანთი კუთვნილების განსაზღვრება და თვით დანის ტომის არსებობა დღეს ძნელად დასადგენია. გვექნება კი შესაძლებლობა დავამტკიცოთ, რომ ანტიქრისტე სწორედ ამ ტომიდანაა და როგორ შევძლებთ ამას უცნობია, რადგან დღეს რომელიმე ებრაელის ამა თუ იმ ებრაული ტომისადმი კუთვნილების დამტკიცებაც კი გაძნელებულია, რადგან გვარტომობითი ჩანაწერები ისრაელში უკვე დიდი ხანია არ ხორციელდება. როგორი მაცთურიც უნდა იყოს ეს ადამიანი, არც ერთ ჩვენთაგანს არ ეპატიება თუ "წარწყმედის ძეს" მესიად მიიღებს და უკან გაჰყვება.

წმიდა წერილისა და წმიდა მამათა განმარტებების წყალობით საკმარისი ნიშნები გვაქვს იმისთვის, რათა ყოველმა ჩვენგანმა იცნოს კაცობრიობის მომავალი კერპი, იცნოს მასში არა კეთილისმყოფელი, არამედ დიქტატორი, რომელიც თავის მიმდევრებთან და სატანასთან ერთად ჯოჯოხეთის უფსკრულში შთავარდება.

იმისთვის, რათა სულიერად განმტკიცდეს და წინ აღუდგეს მტარვალს, მართლმადიდებელმა ქრისტეანმა საკუთარ თავში უნდა გააძლიეროს ქრისტესადმი რწმენა და ჩაინერგოს მკაფიო საეკლესიო მსოფლმხედველობა. სწორედ მათ შუქზე გამოჩნდება კარგად ანტიქრისტეს სიცრუე, როგორც მკაფიოდ ჩანს მის შუქზე სიცრუე კომუნიზმისა და ეკუმენიზმისა.

განსხვავება მხოლოდ იმაში იქნება, რომ ამჯერად ამ სიცრუის ცოდნა ყოველი ჩვენთაგანისთვის ჯერ დაკავშირებული არ არის ტანჯვის ან დევნის საშიშროებასთან. მაგრამ, თუ დავფიქრდებით კომუნისტურ სახელმწიფოში არსებულ ცხოვრების პირობებზე და იმაზე, როგორ სიძნელეებთან იყო დაკავშირებული ადამიანებისთვის საკუთარი რწმენის შენარჩუნება კომპრომისების გარეშე კომუნისტურ ბოროტ იდეოლოგიასთან, თუნდაც არ გაეზიარებინათ იგი, მაშინ მივხვდებით, როგორი სახის სირთულესთან გვექნება საქმე ანტიქრისტეს მეფობისას. კომუნიზმის დროს ბევრი ადამიანი წევრიანდებოდა კომუნისტურ პარტიაში და ამას იმით ამართლებდა, რომ სხვაგვარად ცხოვრება და ოჯახის რჩენა შეუძლებელი იყო. ცხადია ეს შეცდომა გახლდათ და ამაზე ბევრად უფრო მძიმე შეცდომა იქნება ანტიქრისტეს დროს მის იდეოლოგიასთან და წყობასთან კომპრომისების დაშვება. ისევე როგორც კომუნისტების დროს, ანტიქრისტეს დროსაც, და უფრო მეტადაც, ნებისმიერი უმცირესი კომპრომისი ქრისტეანისთვის სულის დამღუპველი აღმოჩნდება.

უნდა ველოდოთ, რომ მომავალში ანტიქრისტეს ბეჭდის მიღება უფრო იმპერატიული და საყოველთაო მოთხოვნ იქნება. ის, ვინც ახლაც მზად არის კომპრომისზე წავიდეს საკუთარი მატერიალური არსებობის გამო, ანტიქრისტეს გზისკენ ადვილად გადაიხრება. ამისგან თავის დაცვას შესძლებს მხოლოდ ის, ვინც უპირველეს ყოვლისა ეძებს სიმართლეს და თავისი შინაგანი განწყობით სძულს ბოროტება. მხოლოდ ამგვარ ადამიანზე შეიძლება ითქვას, რომ ღმრთის სასუფეველი თვით ჩვენშია (ლუკა 17), რადგან სწორედ ამგვარი ადამიანის გული შეიქმნება ტაძრად ღმრტისა, რომელიც შეუთავსებელია ანტიქრისტეს ხელმწიფებასთან.

ამიტომაც, თვით გული უკარნახებს ადამიანს, გარემომცველ ცხოვრებაში რომელ საქმეებშია მართლმადიდებლური საწყისები და რომელში - ანტიქრისტესი. სიცრუისგან ჭეშმარიტების ამგვარი გარჩევისთვის უპირველეს ყოვლისა საჭიროა შენარჩუნებულ იქნას გულის სიწმიდე, ჭეშმარიტება და ცხოვრება იესუ ქრისტეში.

დრო და ჟამი ჩვენთვის უცნობია. მაგრამ წმიდა წერილი და ეკლესიის მამები გვაუწყებენ ნიშნებს კაცობრიობის ისტორიის აღსასრულისა. ის იმიტომაც გვეუწყა, რათა დავაკვირდეთ გარემომცველ ცხოვრებას, მიმდინარე მოვლენებს და თუ ეს ჩვენს სიცოცხლეში მოხდება, მზად ვიყოთ იმ გამოცდისთვის, ანტიქრისტეს მოსვლა და სამყაროს აღსასრული რომ ეწოდება.

ჩვენ გაგვაფრთხილეს ანტიქრისტეს შსახებ, გვამცნეს მისი ბოროტება, მზაკვარება და სიცრუე. ჩვენს გარშემო სულ უფრო და უფრო იყრიან თავს ჯოჯოხეთური ძალები, მაგრამ ღვთის მადლი ჩვენთან რჩება. თუ დავიცავთ მართლმადიდებლურ რწმენას, ის დაგვიცავს ანტიქრისტეს ხალხთან შეერთებისგან და ღმრთის ერში დაგვამკვიდრებს.

შეიძლება ითქვას, რომ ეს არის განუსაზღვრელი მომავლის საქმე და უნდა დავეთანხმოთ ამას. მაგრამ ამ გზა ამ მომავლისკენ თანამედროვე მოვლენებზე ძევს და მისკენ ეკუმენიზმის განვითარებას მივყავართ.

არსებობს კითხვა, როგორია ის წინაღობა რომელიც აკავებს ანტიქრისტეს მოსვლას? ნეტარი ავგუსტინე აღიარებს, რომ ეს არ იცის. ეკლესიის სხვა მამები: ნეტარი ჰიერონიმე, ტერტულიანე, ლაქტანციუსი ფიქრობდნენ, რომ აქ ლაპარაკია რომის სახელმწიფოს ძლიერებაზე და რომ ანტიქრისტეს შემკავებელი რომის იმპერატორია. მაგრამ ეს აზრი არასოდეს ყოფილა ეკლესიის საზოგადო და საყოველთაო შეხედულება. მრავალთა აზრით მოციქული პავლე, როდესაც ის ანტიქრისტეს შემკავებელზე მსჯელობდა, მხედველობაში ჰქონდა არა ძველი, წარმართული რომი, არამედ სულიერი ხელისუფლება, რომელმაც შეცვალა კეისრები, კერძოდ რომის ეკლესია. თუმცა მოციქულ პავლეს ეპისტოლე არც ადასტურებს და არც უარყოფს ამ მოსაზრებას.

უფრო რეალურია ის აზრი, რომ მოციქულის სიტყვები უნდა გავიგოთ ქრსიტეანული სულისკვეთებით, რომლის არსებობა ქრისტეანთა საზოგადოებებში აკავებს ანტიქრისტეს მოსვლას და რომელი სულისკვეთების გაქრობის შემდეგ გზა გაეხსნება მტარვალს თავისი გამანადგურებელი მისიის აღსასრულებლად. მოციქული პავლე ამბობს, რომ ჯერ განდგომილება მოვა და შემდეგ გამოჩნდება "ძე წარწყმედისა".

უეჭველია, რომ სიტყვა განდგომას აქ რელიგური განდგომის მნიშვნელობა გააჩნია. ჩვენი უფალი იესუ ქრისტე ასევე ამბობს, რომ სამყაროს აღსასრულის წინ, უსჯულოების მომრავლების გამო, მრავალში განელდება სიყვარული (მათე 24:12).

თანამედროვე ადამიანთა, განსაკუთრებით კი დასავლეთის რელიგიურ ცხოვრებაში თუ ჩავიხედებით, ადვილად შევამჩნევთ, რომ საზოგადოების დექრისტეანიზაცია უკვე დაწყებულია და ძალზედ სწრაფი ტემპებით ვითარდება, რასაც ძირითადად ხელს უწყობს სპირიტიზმით, ბუდიზმით და თეოსოფიით გატაცება, რომლებიც სატანის შავბნელ კულტებს წარმოადგენენ.

არც ღმერთი, არც ძალაუფლება, არც მორალი - აი, თანამედროვე ურწმუნოთა პროგრამა. რელიგიის ნაცვლად - ცარიელი პანთეიზმი, ღმერთკაცის ნაცვლად - კაცღმერთი, ღვთისმეტყველების ნაცვლად - სპირიტუალური ბოდვა - ერთი სიტყვით, ყველაფერი, რაც კი ადამიანს უბიძგებს სატანის თაყვანსაცემად.

უნებლიედ გახსენდება პრუდონის სატანის სადიდებელი სიტყვები: "რაც შემეხება მე, ვინც გინდა იყო შენ, სატანა თუ დემონი, რომელთაც ჩემი მამების რწმენა უპირისპირებს ღმერთსა და ეკლესიას, ვატარებს შენს სიტყვას და არავითარი თხოვნა შენდამი არ მექნება... შენ აძლევ აზრს სამყაროს და ეწინააღმდეგები მის აბსურდად გადაქცევას; მხოლოდ შენ აცოცხლებ და ანაყოფიერებ შრომას; შენ ამრავლებ სიმიდიდრეს; შენ ამყარებ ავტორიტეტებს; შენ აღბეჭდავ სათნოებას". აი, სატანა, რომელმაც შეცვალა ღმერთი და ქრისტე! როდესაც ეს რელიგია გაბატონდება ანტიქრისტეც გამოჩნდება.