მთავარი
ლოცვანი
ფსალმუნნი
ახალი აღთქმა
ძველი აღთქმა
დაუჯდომლები
პარაკლისები
განმარტებები
წიგნის შესახებ
მთავარი
ლოცვანი
ფსალმუნნი
ახალი აღთქმა
ძველი აღთქმა
დაუჯდომლები
პარაკლისები
განმარტებები
წიგნის შესახებ
ლოცვითა წმიდათა მამათა ჩვენთათა, უფალო, იესუ ქრისტე, ღმერთო ჩვენო, შეგვიწყალენ ჩვენ.
დიდება შენდა, ღმერთო ჩვენო, დიდება შენდა.
მეუფეო ზეცათაო, ნუგეშინისმცემელო, სულო ჭეშმარიტებისაო, რომელი ყოველგან ხარ და ყოველსავე აღავსებ მადლითა შენითა, საუნჯეო კეთილთაო, მომნიჭებელო ცხოვრებისაო, მოვედ და დაემკვიდრე ჩვენს შორის და წმიდა მყვენ ჩვენ ყოვლისაგან ბიწისა და აცხოვნენ, სახიერო, სულნი ჩვენნი.
წმიდაო ღმერთო, წმიდაო ძლიერო, წმიდაო უკვდავო, შეგვიწყალენ ჩვენ (3-გზის).
დიდება მამასა და ძესა და წმიდასა სულსა, აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე, ამინ.
ყოვლადწმიდაო სამებაო, შეგვიწყალენ ჩვენ, უფალო, გვიხსენ და გვილხინე ცოდავათა ჩვენთაგან,მეუფეო, შეგვინდევ უსჯულოებანი ჩვენნი, წმიდაო, მოიხილე და განჰკურნენ უძლურებანი ჩვენნი სახელისა შენისათვის.
უფალო შეგვიწყალენ (3-გზის).
დიდება მამასა და ძესა და წმიდასა სულსა, აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე, ამინ.
მამაო ჩვენო, რომელი ხარ ცათა შინა, წმიდა იყავნ სახელი შენი, მოვედინ სუფევა შენი, იყავნ ნება შენი, ვითარცა ცათა შინა, ეგრეცა ქვეყანასა ზედა, პური ჩვენი არსობისა მომეც ჩვენ დღეს, და მომიტევენ ჩვენ თანანადებნი ჩვენნი, ვითარცა ჩვენ მივუტევებთ თანამდებთა მათ ჩვენთა და ნუ შემიყვანებ ჩვენ განსაცდელსა, არამედ მიხსენ ჩვენ ბოროტისაგან, ამინ.
უფალო, შეგვიწყალენ (12-გზის).
მოვედით, თაყვანის-ვსცეთ მეუფესა ჩვენსა ღმერთსა.
მოვედით, თაყვანის-ვსცეთ და შეუვრეთ ქრისტესა მეუფესა ღმერთსა ჩვენსა.
მოვედით, თაყვანის-ვსცეთ და შეუვრდეთ თვით ქრისტესა მეუფესა და ღმერთსა ჩვენსა.
ფსალმუნი 50
1. მიწყალე მე, ღმერთო, დიდითა წყალობითა შენითა და მრავლითა მოწყალებითა შენითა აჰხოცე უჰსჯულოებაი ჩემი.
2. უფროის განმბანე მე უჰსჯულოებისა ჩემისაგან და ცოდვათა ჩემთაგან განმწმიდე მე.
3. რამეთუ უჰსჯულოებაი ჩემი მე უწყი, და ცოდვაი ჩემი წინაშე ჩემსა არს მარადის.
4. შენ მხოლოსა შეგცოდე და ბოროტი შენ წინაშე ვჰყავ; რაითა განჰმართლდე სიტყუათაგან შენთა და სძლო შჯასა შენსა.
5. რამეთუ ესერა უჰსჯულოებათა შინა მიუდგა და ცოდვათა შინა მშვა მე დედამან ჩემმან.
6. რამეთუ ესერა ჭეშმარიტებაი შეიყუარე, უჩინონი და დაფარულნი სიბრძნისა შენისანი გამომიცხადენ მე.
7. მასხურო მე უსუპითა და განვსწმიდნე მე, განმბანო მე და უფროის თოვლისა განვსპეტაკნე.
8. მასმინო მე გალობაი და სიხარული, და იხარებდენ ძუალნი დამდაბლებულნი.
9. გარე-მიაქციე პირი შენი ცოდვათა ჩემთაგან და ყოველნი უჰსჯულოებანი ჩემნი აჰხოცენ.
10. გული წმიდაი დაჰბადე ჩემ თანა, ღმერთო, და სული წრფელი განმიახლე გუამსა ჩემსა.
11. ნუ განმაგდებ მე პირისა შენისაგან და სულსა წმიდასა შენსა ნუ მიმიღებ ჩემგან.
12. მომეც მე სიხარული მაცხოვარებისა შენისაი და სულითა მთავრობისათა დამამტკიცე მე.
13. ვასწავლნე უჰსჯულოთა გზანი შენნი და უღმრთონი შენდა მოიქცენ.
14. მიხსენ მე სისხლთაგან, ღმერთო, ღმერთო ცხოურებისა ჩემისაო, იხარებდეს ენაი ჩემი სიმართლესა შენსა.
15. უფალო, ბაგენი ჩემნი აღახუენ, და პირი ჩემი უთხრობდეს ქებულებასა შენსა.
16. რამეთუ უკეთუმცა გენება, მსხუერპლი შე-მცა-მეწირა, არამედ საკუერთხი არა გთნდეს.
17. მსხუერპლი ღმრთისა არს სული შემუსრვილი, გული შემუსრვილი და დამდაბლებული ღმერთმან არა შეურაცხ-ჰყოს.
18. კეთილი უყავ, უფალო, ნებითა შენითა სიონსა და აღეშენნენ ზღუდენი იერუსალემისანი.
19. მაშინ გთნდეს მსხუერპლი სიმართლისაი, შესაწირავი და ყოვლად-დასაწუელი; მაშინ შესწირნენ საკურთხეველსა შენსა ზედა ზუარაკნი.
დიდება მამასა და ძესა და წმიდასა სულსა, აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე, ამინ.
ალილუია, ალილუია, ალილუია, დიდებაჲ შენდა ღმერთო.
ალილუია, ალილუია, ალილუია, დიდებაჲ შენდა ღმერთო.
ალილუია, ალილუია, ალილუია, დიდებაჲ შენდა ღმერთო ჩუენო, დიდებაჲ შენდა.
შენ საუკუნეთა უხრწნელსა მეუფესა, რომელსა მაცხოვნებელისა განგებისა ძალითა მარჯვენესა შინა შენსა გიპყრიეს ყოველნი გზანი კაცობრივისა ცხოვრებისანი, გმადლობთ ყოველთა ქველისმოქმედებათათვის, რომელნიცა ვუწყით და რომელნიცა დაფარულ არიან, მიწიერისა ცხოვრებისათვის და მომავალისა სასუფეველისა შენისა ზეციურთა სიხარულთათვის. მოგვფინე კვალადცა მოწყალებანი შენნი მგალობელთა ამათ: დიდება შენდა, ღმერთო, უკუნისამდე.
უძლურ და უმწეო ყრმად ვიშევ ამქვეყნად, გარნა ანგელოსმან შენმან განართხნა ნათელი ფრთანი თვისნი და დაიფარა აკვანი ჩემი. იმა ჟამიდან ყოველთა გზათა ჩემთა მინათებს სიყვარული შენი, საკვირველად წინამძღვარი საუკუნოისა სინათლისაკენ. შობითგან ვიდრე მოაქამომდე დიდებულითა სიუხვითა დამაფრქვიე ნიჭნი შენნი. გმადლობ და მოგიხმობ შენ ყოველთა თანა შემცნობელთა შენთა:
დიდება შენდა ჩემ ცხოვრებისადა მომწოდებელსა;
დიდება შენდა გამომცხადებელსა შვენიერებისა ქვეყანისასა;
დიდება შენდა რომელმან, განახვენ წინაშე ჩემსა ცანი და ქუეყანა ვითარცა საუკუნო წიგნი სიბრძნისა;
დიდება შენსა მარადისობასა შორის წარმავალისა ქუეყანისა;
დიდება შენდა დაფარულთა და სააშკარაოთა მოწყალებათათვის;
დიდება შენდა ყოვლისა ამოოხვრისა ჩემისათვის;
დიდება შენდა ჩემისა ცხოვრებისა თითოეულისა ნაბიჯისათვის, სიხარულისა ჩემისა ყოველი ნამცეცისათვის;
დიდება შენდა, ღმერთო, უკუნისამდე.
უფალო, ვითარ შვენიერ-არს სტუმრობა შენთანა: ქარი მფრქვეველი კეთილსურნელებისა, მთანი, ცას მიბჯენილნი, წყალნი, ვითარცა უნაპირო სარკენი, სხივთა ოქროცურვილისა და ღრუბელთა სიმსუბუქის ათინათი. ბუნება იდუმალ ჩურჩულებს, ერთიანად ალერსით აღვსილი, და ფრინველნიცა და მხეცნიც შენი სიყვარულით აღბეჭდულან. კურთხეულ-არს დედამიწა თვისი დაჭნობადი შვენიერებით, რომელიც მარადიული სამშობლოს მონატრებას აღვიძებს, სად უხრწნელ შვენიერებაში გაისმის: ალილუია!
შემომიძეხი ამ ცხოვრებაში, დამატკბობელსა სამოთხეში, ვიხილე ცანი, ვით ღრმა
ცისფერი ბარძიმი, რომლის ლაჟვარდში ჩიტები ჭიკჭიკებენ, გვესმა ტყეთა დამამშვიდებელი
ხმაური და წყალთა ტკბილხმოვანი რაკრაკი, ვიგემეთ ტკბილი და სურნელოვანი ნაყოფი და
თაფლი საამო. კეთილ-არს შენთან ამქვეყანაზე, სასიხარულოა შენთან სტუმრობა.
დიდება შენდა სიცოცხლის ზეიმისთვის;
დიდება შენდა ვარდთა და იასამანთა კეთილსურნელებისთვის;
დიდება შენდა ხილთა და კენკროვანთა ტკბილ მრავალფეროვნებისთვის;
დიდება შენდა ალმასივით მოელვარე ცისკრის ცვარ-ნამისთვის;
დიდება შენდა ნათელ გამოღვიძების ღიმისთვის;
დიდება შენდა ზეციურის წინამორბედი ამქვეყნიური ცხოვრებისთვის;
დიდება შენდა, ღმერთო, უკუნისამდე.
ძალითა სულისა წმიდისათა სუნთქავს ყოველი ყვავილი, მშვიდი მონაბერი არომატისა, სინაზე ფერთა, შვენიერება დიდისა მცირეში. შესხმა და პატივი ცხოველსმყოფელ ღმერთს, ყვავილოვანი ხალიჩებით მდელოთა მომრთველს, ველთა ოქროსფერ თავთავებით დამაგვირგვინებელს და ღიღილოთა ლაჟვარდით, სულთა კი - ჭვრეტის სიხარულით. გიხაროდენ და უგალობდით მას: ალილუია!
რაბამ შვენიერ ხარ გაზაფხულის ზეიმზე, როცა იღვიძებს ყოველი ქმნილება და მრავალფერ კილოზე ხმობს შენდამო: შენა ხარ წყარო ცხოვრებისა, შენა ხარ სიკვდილზე გამმარჯვებელი. მთოვარის შუქზე და ბულბულის გალობაში გადაჭიმულან საქორწინო თეთრ სამოსელში ტყენი და ველები. ყოველი სოფელი - სასძლო შენი, მოელის განუხრწნელ სასიძოს. თუკიღა ბალახს ამგვარად შეჰმოსავ, ვითარ გარდაგვსახავ მერმეთა მათ საუკუნეთა აღდგომისა ჟამს, ვით განათლდებიან ჩუენი სხეულები და გაბრწყინდებიან ჩვენი სულები!
დიდება შენდა, მიწის წყვდიადიდან აღმომაცენებელს მრავალგვარ ფერთა, გემოთა და სურნელებათა;
დიდება შენდა ყოვლისა ბუნების გულითადობისა და ალერსისათვის;
დიდება შენდა გარს რომ შემოგვარტყი ურიცხვი ქმნილება;
დიდება შენდა შენისა გონებისა სიღრმისთვის, რომლითა აღბეჭდე ყოველი სოფელი;
დიდება შენდა, რომლისა უხილავთა ნატერფალთა კეთილმოკრძალებით ამბორს-უყოფ;
დიდება შენდა, რომელმან აღგვინთე კაშკაშა ნათელი მარადი ცხოვრების;
დიდება შენდა უკვდავისა სრულქმნილისა უხრწნელისა შვენიერებისა სასოებისთვის;
დიდება შენდა, ღმერთო, უკუნისამდე.
ვითარ დაატკბობ შენზედა მოფიქრალთ, რაგვარად შთაბერავს სიცოცხლეს წმინდა სიტყვა შენი, ურბილეს ზეთისა და ფიჭისა უტკბილეს შენთან საუბარი. ფრთოვან-ჰყოფს და აცოცხლებს ლოცვა შენდამო; როგორი თრთოლვით ივსება გული, რა დიდებული და გონიერი ხდება მაშინ ბუნება და მთელი სიცოცხლე! სადაც შენ ჰგიებ - იქ სულის სიმდიდრეა, იქ ცოცხალ წყაროდ იღვრება გალობა: ალილუია!
როდესაც მიწაზე დაისი დაეშვება, როდესაც მიმქრალი დღის სიმყუდროვე ჩამოვარდება და ღამის მშვიდი ძილი გამეფდება ღრუბლოვან აისის სრა-სასახლეთა და ბრწყინვალე პალატთა ხატქვეშ მე ვხედავ შენს დარბაზს. ცეცხლი და მეწამული, ოქრო და ლაჟვარდი წინასწარმეტყველურად საუბრობენ შენთა საყოფელთა გამოუთქმელ სილამაზეზე, საზეიმოდ ხმობენ: წარვიდეთ მამასთან!
დიდება შენდა მიმწუხრის მყუდრო ჟამს;
დიდება შენდა სოფელსა ზედა სიმშვიდის მომფენელს;
დიდება შენდა ჩამავალ მზის უკანასკნელ სხივისთვის;
დიდება შენდა მადლმოსილ ძილით განსვენებისთვის;
დიდება შენდა წყვდიადში შენი სიქველისთვის, ოდეს შორს მოსჩანს ყოველი სოფელი;
დიდება შენდა შეძრული სულის გულისამაჩუყებელ ლოცვისთვის;
დიდება შენდა მარადიულ დაუღამებელ დღეში აღთქმულ გამოღვიძებისთვის;
დიდება შენდა, ღმერთო, უკუნისამდე.
ვერ აკრთობს ცხოვრებისეული ქარიშხალი იმას, ვისაც გულში შენეულ ცეცხლის შუქურა უნთია. ირგვლივ უჟმური ამინდია და სიბნელე, ძრწოლა და ღმუილი ქარისა, სულში კი სიმშვიდე და სინათლე: იქ ქრისტეა! და სული გალობს: ალილუია!
მე ვხედავ შენს ცას, ვარსკვლავით მოჭედილს. ოხ, რა მდიდარი ხარ, რამდენი სინათლე გაქვს! შორეულ მნათობთა სხივებით დამეყრება მარადისობა, იმდენად პატარა ვარ და არარაობა, მაგრამ ჩემთან არს უფალი, მისი მოყვარული მარჯვენა მიცავს ყოველგან.
დიდება შენდა ჩემზედ განუწყვეტელ ზრუნვისთვის;
დიდება შენდა, ადამიანებთან განგებიან შეხვედრისთვის;
დიდება შენდა, მოყვასთა სიყვარულისთვის, მეგობართა ერთგულებისთვის;
დიდება შენდა, ცხოველთა თვინიერებისთვის, მე რომ მმსახურებენ;
დიდება შენდა, ჩემისა ცხოვრებისა ნათელი წუთებისთვის;
დიდება შენდა, გულისა ჩემისა ნათელი სიხარულისთვის;
დიდება შენდა, ბედნიერებისთვის ვცხოვრობდე, ვიქმოდე და ვჭვრეტდე;
დიდება შენდა, ღმერთო, უკუნისამდე.
რაბამ დიდებულ ხარ და ახლობელი ჭექა-ქუხილის ძალმოსილ გრგვინვაში, ვითარ სჩანს ელვის დამაბრმავებელ ტეხილში შენი ძლიერი ხელი, საკვირველ-არს დიდებულება შენი. ხმა უფლისა ველთა ზედა და ხმაურში ტყეების, ხმა უფლისა ქუხილთა და წვიმათა გაჩენისას, ხმა უფლისა წყალთა ზედა მრავალთა. შენ გშვენის ქება ცეცხლითმსუნთქავ მთათა გრგვინვაში. შენ სცვალებ ქვეყანას, ვითარცა სამოსელს. ცათამდე აღტყორცნი ტალღებს ზღვაურში. შესხმა კაცობრივ სიგლისპის დამამდაბლებელს, რომელიც სინანულის გოდებად აღმოათქმევინებს გულს: ალილუია!
ვით ელვა, რაჟამს გაანათებს სანადიმო დარბაზებს და უღიმღამოდ წარმოაჩენს ლამპართა ნათებას - ესრეთვე უეცრად გამობრწყინდებოდი ცხოვრებისა ჩემისა უბედნიერეს წუთებში ჩემს სულში და შენი ელვისებური ნათების შემდეგ რაოდენ უფერული, მრუმე, ლანდისებური ჩანდნენ ისინი. სული ივლტოდა შენდამი.
დიდება შენდა, ადამიანური ნატვრის სამანო;
დიდება შენდა, შენთან ზიარების დაუოკებელ წყურვილისთვის;
დიდება შენდა, რამეთუ შთაგვითხრე გულებში დაუკმაყოფილებლობა ამაქვეყნიურით;
დიდება შენდა, რამეთუ უმსუბუქეს სხივებში გაგვხვიე მადლისა შენისა;
დიდება შენდა, რომელმან შემუსრე წყვდიადის სულთა სუფევა და განადგურებას დაუქვემდებარე მიერთამდე ყოველი ბოროტება;
დიდება შენდა, გამოცხადებათა შენთათვის, ბედნიერებისთვის შეგიგრძნობდე და თანავარსებობდე შენთან.
დიდება შენდა, ღმერთო, უკუნისამდე.
ბგერათა საკვირველ შერწყმაში მოისმის შენი ძახილი, სამოთხის წინკარს შეგვიღებ საგალობელთა ჰარმონიულ ტონებში, მუსიკალურ ფერთა ზეაწეულობაში, მხატვრულ შემოქმედების ბრწყინვალებაში. ყოველივე ჭეშმარიტად მშვენიერი ძალმოსილი ძახილით მოაქანებს სულს შენსკენ, განაწყობს აღფრთოვანებით გალობდეს: ალილუია!
სულისა შენისა წმიდისა გარდამოსვლით შენ ასხივოსნებ აზრებს მხატვართა, მგოსანთ, მეცნიერების, გენიოსების. ზეცნობიერების ძალით წინასწარმეტყველურად სწვდებიან ისინი შენს კანონებს და გადაგვიშლიან შენი შემოქმედებითი სიბრძნის უფსკრულებს. მათი საქმეები უნებლიედ შენზედ მეტყველებენ: ოხ, რამდენად დიდსარ შენ ქმნულებათა შორის შენთა და ჰოი, რამდენად დიდხარ შენ შორის კაცისა.
დიდება შენდა, სამყაროს კანონებში მიუწვდომელი ძალის გამომცხადებელო;
დიდება შენდა, რამეთუ ყოველი ბუნება შენი ყოფიერების კანონებით აღვსილა;
დიდება შენდა, მისთვის, რაც შენი სახიერებით გამოგვიცხადე;
დიდება შენდა, მისთვის, რა ცა შენი სიბრძნით ჩვენგან დაჰფარე;
დიდება შენდა, ადამიანური გონების გენიალურობისთვის;
დიდება შენდა, შრომის ცხოველსმყოფელ ძალისთვის;
დიდება შენდა, შთაგონების ცეცხლოვან ენებისთვის;
დიდება შენდა, ღმერთო, უკუნისამდე.
რაოდენ ახლოს-ხარ სნეულებათა შინა, შენ თვით მოჰვლი ავადმყოფებს, თვითონვე იხრები ტანჯულის სარეცელთან და გული საუბრობს შენთან. შენ მიჰფენ სულებს მშვიდობას უდიდეს მწუხარებათა და ტკივნეულობათა ჟამს. შენ უგზავნი მოულონელ შემწეობას. შენ ანუგეშებ, სიყვარულისა გამომცდელო და მხსნელო, შენ გიგალობთ: ალილუია.
ოდეს ყრმა ვიყავ და გაცნობიერებულად პირველად მოგიხმე, ისმინე ლოცვისა ჩემისა და სულს კეთილმოკრძალებული სიმშვიდე მოჰფინე. გულისხმა-ვჰყავ, რომ შენ სახიერი ხარ და ნეტარნი არიან ვინც შენ მოგიხმობენ. და ვიწყე ძახილი კვალად და კვალად და ახლაც მოგიხმობ:
დიდება შენდა, კეთილთა შინა ზრახვათა ჩემთა აღმასრულებელო;
დიდება შენდა, რამეთუ დღემუდამ ჩემზედა ფხიზლობ;
დიდება შენდა, მწუხარებათა მკურნალო და დანაკლისის დროთა მდინარებაში აღმავსებელო;
დიდება შენდა, რამეთუ არა არს შენთანა უსასოო დანაკარგი, შენ სჩუქნი ყველას მარადიულ სიცოცხლეს;
დიდება შენდა, რამეთუ უკვდავ-ჰყავ ყოველივე კეთილი და ამაღლებული; შენ აღუთქვი მსურველთ შესვენებულებთან შეხვედრა;
დიდება შენდა, ღმერთო, უკუნისამდე.
რად ხარობს ყოველი ბუნება დღესასწაულებში? რად განეფინება გულში მაშინ საკვირველი სიმსუბუქე, რომელსაც ვერაფერს მიწიერს ვერ შეადრი და ტაძრისა და საკურთხევლის თვით ჰაერიც კი სხივმფინარე რად ხდება? ეს შენი მადლის მობერვაა, ციაგი თაბორის ნათლისა; მაშინ ცანი და ქვეყანა შესხმითა გიგალობს: ალილუია!
ოდეს შთამაგონებდი მოყვასისადმი მსახურებას, სულს კი სიმდაბლით განმინათლებდი, შენთა ურიცხვთა სხივთაგან ერთი მათგანი გულზედ დამეცემოდა და ის ხდებოდა ნათელმკრთოლვარე, ვით რკინა ცეცხლში.
დიდება შენდა, ცხოვრებისა ჩვენისა კეთილთა საქმეთა მიერ შემცვალებელო;
დიდება შენდა, ყოველ შენს მცნებაში გამოუთქმელისა სიტკბოებისა აღმბეჭდველო;
დიდება შენდა, აშკარად მყოფო იქ, სადაც კეთილსურნელებას აფრქვევს მოწყალება;
დიდება შენდა, წარუმატებლობათა და მწუხარებათა ჩვენზედა წარმომგზავნელო, რათა მგრძნობიარენი ვიყვნეთ სხვათა ტანჯვის მიმართ;
დიდება შენდა, რომელმან სიკეთის თვითნაბადობაში დააუნჯე ჯილდო უდიდესი;
დიდება შენდა, რომელი მიითვალავ მაღალსა ლტოლვასა;
დიდება შენდა, რომელმან აღამაღლე სიყვარული უფროის ყოვლისა მიწიერისა და ზეციურისა;
დიდება შენდა, ღმერთო, უკუნისამდე.
მტვრად ქცეული არ შეიძლება აღდგეს, გარნა შენ აღადგენ იმათ, ვისაც დაეწვა სინდისი, უწინდებურ შვენიერებას უბრუნებ სულებს, უიმედოდ რომ დაჰკარგვოდათ იგი. შენთან არაფერია შეუძლებელი. შენ ერთიანად სიყვარული ხარ. შენ შემოქმედი და აღმადგინებელი. შენ შეგასხამთ საგალობელით: ალილუია!
ღმერთო ჩემო, ვუწყი დაცემა მთიების ამაყი ანგელოსისა, მიხსენ მე ძალითა მადლისათა, ნუ მიმიშვებ მე განვარდნად შენგან, ნუ დაუშვებ შენში ჩემს დაეჭვებასა. განაკრთე სმენა ჩემი, რათა ყოველსა წუთსა ცხოვრებისა ჩემისასა მესმოდეს ხმა შენი იდუმალი. და ვხმობდე შენდამო, ყოველგანმყოფისა:
დიდება შენდა, გარემოებათა განგებიანი ვითარებისა გამო;
დიდება შენდა, მადლმოსილ წინათგრძნობათა გამო;
დიდება შენდა, იდუმალი ხმით მითითებისათვის;
დიდება შენდა, გამოცხადებისთვის ძილსა შორის და ღვიძილისას;
დიდება შენდა, რომელი დაარღვევ ჩვენთა უსარგებლოთა ზრახვათა;
დიდება შენდა, ტანჯვათა მიერ ვნებათა აღვირახსნილობისაგან გამომაფხიზლებელო;
დიდება შენდა, გულის სიამაყისა მაცხოვნებელად დამამდაბლებელო;
დიდება შენდა, ღმერთო, უკუნისამდე.
საუკუნეთა ყინულოვან რიგს მიღმა ვგრძნობ შენი ღვთიური სუნთქვის სითბოს, მესმის შენგან გარდამომდინარე სისხლის ჟღრიალი. ახლოსვე ხარ, დროის მონაკვეთი განქარდა. მე ვუმზერ შენს ჯვარს - იგი ჩემთვისაა. სული ჩემი იფერფლება წინაშე ჯვარისა: აქ ზეიმია სიყვარულისა და ცხონებისა, აქ დაუდუმებელად გაისმის შესხმა: ალილუია!
ნეტარ-არს, რომელმან სასუფეველსა შენსა სერობისა გემო იხილოს, გარნა შენ აწვე ქვეყანასა ზედა მაზიარე ნეტარებასა ამას. რაოდენგზის განართხე მარჯვენე შენი და მომეც მე ხორცი და სისხლი შენი, და მეც, მრავალცოდვილი, მივიღებდი სიწმინდეთა ამათ და ვგრძნობდი სიყვარულსა შენსა, გამოუთქმელსა, ზებუნებრივსა.
დიდება შენდა, მიუწვდომელისა განმაცხოველებელისა მადლისა ძალისთვის;
დიდება შენდა, რომელმან აღუმართე ეკლესია შენი გატანჯულსა სოფელსა ვითარცა ლიმენა აღუშფოთებელი;
დიდება შენდა, აღმომშობელსა ჩვენსა ნათლისღების ცხოველსმყოფელ წყალთა მიერ;
დიდება შენდა, რომელი დაუბრუნებ მონანულსა უმანკოთა შროშანთა სიწმინდესა;
დიდება შენდა, დაულევნელისა მიმტევებლობისა უფსკრულსა;
დიდება შენდა, ბარძიმისთვის ცხოვრებისა, პურისათვის საუკუნო სიხარულისა;
დიდება შენდა, ჩვენ, ცად აღმყვანებელსა;
დიდება შენდა, ღმერთო, უკუნისამდე.
მრავალგზის ვიხილე დიდებისა შენისა ანარეკლი შესვენებულთა ზედა. რაგვარი ზემიწიერი სილამაზითა და სიხარულით ანათებდნენ ისინი, ვითარ ჰაეროვანი, არამატერიალური იყო მათი ნაკვთები, ეს იყო ზეიმი უკვე მიღწეული ბედნიერებისა, სიმშვიდის; დუმილით ხმობდნენ შენდამო. ჟამსა აღსასრულისა ჩემისასა განანათლე, სულიცა ჩემი, მხმობელი: ალილუია!
რა არს შესხმა ჩემი წინაშე შენსა! არროს მსმენია ქერაბინთა გალობა, მაღალთა სულთა ხვედრია იგი, მაგრამ მე ვუწყი, ბუნება ვით გაქებს. ზამთარში ვუჭვრეტდი, მთვარიან მდუმარებაში როგორ ლოცულობდა თეთრ კვართში შემოსილი მთელი დედამიწა შენდამო, მბრწყინავი ალმასთვალება ფიფქებით. ვხედავდი, როგორ ხარობდა შენდამი ამომავალი მზე და ფრინველთა გუნდი სჭექდა დიდებას. მსმენია, როგორ ხმაურობს შენდამი იდუმალ ტყე, სტვენენ ქარები, ჩქრიალებს წყლები, როგორ ქადაგებს შენზედა მნათობთა ქორო უსაზღვრო სივრცეში თავისი მწყობრი სლვით. რა არს შესხმა ჩემი! ბუნება მორჩილია, მე კი - არა. ვინემ ცოცხალი ვარ, ვხედავ შენს სიყვარულს, მსურს გევედრებოდე, გმადლობდე, გიხმობდე:
დიდება შენდა, რამეთუ სინათლე გვახილვე;
დიდება შენდა, რომელმან შეგვიყვარე უღრმესი, ამოუწურავი, ღვთიური სიყვარულით;
დიდება შენდა, რომელმან ანგელოსთა და წმინდანთა დასით მოგვფინე ნათელი;
დიდება შენდა, ყოვლადწმიდაო მამაო, შენისა სასუფეველისა ჩვენთვის აღმთქმელო;
დიდება შენდა, ძეო მაცხოვარო, რომელმან გაგვიხსენ გზა გადარჩენისა;
დიდება შენდა, სულო წმიდაო, ცხოველსმყოფელო მზევ, მერმეთა მათ საუკუნეთაო.
დიდება შენდა, ყოველივესთვის, ჰოი ღვთიურო სამებაო, ყოვლადსახიერო.
დიდება შენდა, ღმერთო, უკუნისამდე.
ჰოი, ყოვლადსახიერო და ცხოველსმყოფელო სამებაო, მიითვალე სამადლობელი ყოვლისა მოწყალებისა შენისათვის და გვყვენ ჩვენ ღირსეულ შენთა ქველისსაქმეთა, რათა ჩვენდა ბოძებულისა ტალანტისა განმამრავლებელნი, შევიდეთ საუკუნოსა სიხარულსა უფლისა ჩვენისა ძლევისა გალობითა: ალილუია!
კონდაკი ესე სამგზის წართქვი, შემდეგ იკოსი 1 და კონდაკი 1.
თარგმნა დეკანოზმა არჩილ მინდიაშვილმა
მიტროპოლიტი ტრიფონი (ერისკაცობაში ბორის პეტრეს-ძე თურქესტანოვი), დაიბადა მოსკოვში 1861 წ. 29 ნოემბერს. მამამისი, თავადი თურქესტანოვი (1830-1891), ძველ ქართველ თავადთა პირდაპირი შთამომავალი იყო. დიდი პაპა, თავადი ბორის პანკრატის ძე თურქესტანიშვილი (ვის პატივადაც უწოდეს მას სახელი), რუსეთში პეტრე პირველის მეფობის დროს ჩავიდა. მომავალი მღვდელმთავრის დედა – ბარბარე ალექსანდრეს ასული ნარიშკინა, თავადის ქალი იყო.
ჯერაც ყრმა ტრიფონის მძიმე ავადმყოფობისას ექიმებმა გამოჯანმრთელების ყოველგვარი იმედი რომ დაკარგეს, დედა წმ. მოწამე ტრიფონის სახელობის ეკლესიაში იარებოდა, ლოცულობდა, შვილის განკურნებას ევედრებოდა და აღუთქვამდა რომ გამოჯანმრთელების შემთხვევაში ვაჟიშვილს მას მიუძღვნიდა და თუ მონაზვნობის ღირსი გახდებოდა, სახელად ტრიფონი ეწოდებოდა. და აი, ყრმა რომ გამოჯანმრთელდა დედამ ოპტინოს უდაბნოში მთელს რუსეთში სახელგანთქმულ ბერ ამბროსისთან წაიყვანა. შესაგებებლად გამოსულმა ბერმა მოულოდნელად იქვე მდგომ ხალხს მიმართა: გზა მიეცით, მღვდელმთავარი მოდის. გაკვირვებულმა ხალხმა მღვდელთმთავრის ნაცვლად დედაკაცი იხილა ყრმითურთ.
1887 წ. მიიღო რა ბორისმა მშობლებისაგან დალოცვა, ოპტინოს უდაბნოში ბერ ამბროსისთან მორჩილად დადგა და მანვე აკურთხა მონაზვნობაზე.
1891 წ. ბორისი მონაზვნად აღიკვეცა და წმ. მოწამე ტრიფონის პატივად ეწოდა სახელი ტრიფონი. - აღსრულდა დედისეული აღთქმა. სულ მალე მამა ტრიფონი ბერ-დიაკვნად, შემდეგ კი მღვდელ-მონაზვნად იქნა ხელდასხმული. ბერმა ამბროსიმ ტრიფონი აკურთხა ესწავლა მოსკოვის სასულიერო აკადემიაში. სწავლის პერიოდში იგი პატიმართა გადამგზავნელ ციხეში მსახურებდა. 1891 წ. მამა ტრიფონმა ღვთისმეტყველების კანდიდატის ხარისხით დაასრულა აკადემია და დაიცვა დისერტაცია თემაზე „ძველქრისტეანი და ოპტინელი ბერები“, მან ხუთი უცხო ენა იცოდა: ბერძნული, ლათინური, ფრანგული, გერმანული და ინგლისური.
1895-1901 წლებში მამა ტრიფონი მოსკოვის სასულიერო აკადემიის ზედამხედველი, ბეთანის რექტორი, შემდეგ კი მოსკოვის სასულიერო სემინარიის რექტორი იყო. 1901 წ. 18 ივლისს იგი დმიტროვსკის ეპისკოპოსად, მოსკოვის ეპარქიის ქორეპისკოპოსად, იკურთხა და ამ თანამდებობაზე იგი 15 წელიწადი მსახურობდა. ეპისკოპოსი ტრიფონი ხშირად აღავლენდა წირვა-ლოცვას (რაც უყვარდათ მოსკოველებს), არაერთგზის ქადაგებდა, ეწეოდა მრავალგვარ საეკლესიო და საზოგადოებრივ სამსახურს და ამასთან აგრძელებდა მოღვაწობას. მქადაგებლობის განსაცვიფრებელი ნიჭის გამო, მორწმუნე მრევლმა მას „მოსკოვის ოქროპირი“ უწოდა. ურთიერთობა ჰქონდა მეფის რუსეთის ეკლესიის მრავალ მოღვაწესთან - ოპტინელ ბერებთან ანატოლისა და ბარსონოფესთან (რომელიც არქიმანდრიტის ხარისხში აღიყვანა), გეთსიმანიის სკიტის ბერ ბარნაბასთან, ბერ ზაქარიასთან.
პირველი მსოფლიო ომის დაწყების შემდეგ ეპისკოპოსი ტრიფონი მოქმედ არმიაში მსახურობდა. პოლონეთის ფრონტზე კანტუზია მიიღო და იძულებული გახდა ჯანმრთელობაშერყეული მოსკოვში დაბრუნებულიყო. 1916 წ. ეპისკოპოსი ტრიფონი, აღარ არის რა მოქმედი ეპისკოპოსი, ნოვო-იერუსალიმის აღდგომის მონასტერშია. 1917 წ. ფრონტზე მოგზაურობიდან კვლავ ახალ იერუსალიმში დაბრუნდა.
1918 წლიდან ეპისკოპოსი ტრიფონი მოსკოვში ცხოვრობდა და აღარ მონაწილეობდა რა ეკლესიის ადმინისტრაციულ საქმეებში, მასთან განუწყვეტლივ მოედინებოდა მნახველთა უწყვეტი ნაკადი სულიერსა თუ ცხოვრებისეულ საკითხებზე რჩევისათვის. მორწმუნე მრევლი მას პატივს სცემდა როგორც დიდებულ მღვდელმთავარს, ჩინებულ მქადაგებელსა და მადლმოსილ მოღვაწე ბერს. მისი რჩევები, შეხედულებები არცთუ იშვიათად გადამწყვეტი იყო არათუ მხოლოდ მისი მრავალრიცხოვანი სულიერი შვილებისათვის, არამედ მრავალი მოვლენის დროს, რევოლუციის შემდგომი პერიოდის რუსეთის მართლმადიდებელი ეკლესიისთვისაც.
წმ. ტიხონ პატრიარქს უყვარდა მეუფე, მასთან ერთად ხშირად მსახურობდა, და 1923 წ. მთავარეპისკოპოსის ხარისხში აღიყვანა. ეს ორი „დიდი სვეტი“ მრავალწუხილიან დროებაში განამტკიცებდა რუსეთის წმ. ეკლესიას.
1825 წ. პატრიარქ ტიხონის გარდაცვალების შემდეგ მთავარეპისკოპოს ტრიფონის მოღვა წეობა კიდევ უფრო შესამჩნევი გახდა. ფორმალურად ითვლებოდა რა პენსიონერად, ის ჭეშმარიტად რუსეთის მართლმადიდებლობის ერთ-ერთი უმთავრესი სულიერი წინამძღოლი იყო. 1931 წ. მისი ეპისკოპოსად მსახურების 30 წლისთავთან დაკავშირებით აღყვანილ-იქნა მიტროპოლიტის ხარისხში.
მეუფე ტრიფონის სიტყვა მათთვის, ვინც რუსეთის ცხოვრების 20-30-იანი წლების საშინელებების დროს შეინარჩუნა ჭეშნარიტი რწმენა და სულიერი გონება, კანონი იყო; ხალხს სწამდა რომ მისი ბაგეებით თვით უფალი ღაღადებდა. მხატვარი პავლე კორინი, რომელმაც ნატურიდან შექმნა მიტროპოლიტ ტრიფონის პორტრეტი, იგონებდა, რომ მრავალი სასულიერო პირის პორტრეტი სწორედ მეუფე ტრიფონის დამსახურებით შემორჩა ისტორიას. სასულიერო პირები, რომელთაც მხატვარი სახლში იწვევდა, პორტრეტის შექმნაზე მხოლოდ მას შემდეგ ეთანხმდებოდნენ მხატვარს, როცა შეიტყობდნენ რომ ყველასაგან პატივცემული მეუფე ტრიფონის ლოცვა-კურთხევა იყო.
გარდაცვალებამდე მცირე ხნით ადრე რევოლუციის შემდგომ წლებში მიტროპოლიტმა ტრიფონმა დაწერა სამადლობელი აკათოსტო (დაუჯდომელი) „გმადლობ შენ ღმერთო ყველაფრისათვის“. ეს განსაცვიფრებელი აკათისტო, მის სულიერ ანდერძად იქცა. „მადლობა ღმერთს ყველაფრისათვის“ - ამ სიტყვებშია რუსეთის მართლმადიდებელი ეკლესიის უმთავრესი სულიერი გამოცდილება ყველაზე უფრო სასტიკი დევნის ჟამს, რომელიც კი ოდესმე გადაუტანია ქრისტეს ეკლესიას. მოვიგონოთ, რომ ამავე სიტყვებით დაამთავრა მიტროპოლიტმა ბენიამენმა (ყაზანელი) 1924 წ. თავის გამოსვლა სასამართლოზე, რომელიც უდანაშაულოდ გაასამართლეს და დახვრიტეს მიესაჯა საეკლესიო ფასეულობათა ამოღების საქმესთან დაკავშირებულ პროცესზე.
უფალი ამბობს: ნუ გეშინინ, რამეთუ მე მიძლევიეს სოფელსა (იოანე 16.33). და ამიტომაც რაოდენ მძიმე და სევდიანიც არ უნდა იყოს მიწიერი ისტორიის მოვლენები, ყოველთვის იმარჯვებს ძალა ღვთისა. სასიკვდინე ბრძოლა მიმდინარეობს და ჩვენ ვიცით, რომ ქრისტემ უკვე სძლია კაცთა მოდგმის მტერს, მაგრამ უნდა გაიმარჯვოს თითოეულმა ადამიანმაც. აღდგომა მხოლოდ გოლგოთის შემდეგ გახდა შესაძლებელი და მილიონობით სარწმუნოებისა და სიმართლისათვის დახოცილთა მოჩვენებითი დამარცხება გამარჯვებად იქცევა - საუკუნო, დაუსრულებელი, სახარულევანი ცხოვრების გზით. სწორედ ამაზე გალობს შთაგონებული მადლმოსილი მეუფე ტრიფონი, მმადლობელი ღვთისა „დაფარულთა და სააშკარაოთა მოწყალებათათვის... ზეციურის წინამორბედი ამქვეყნიური ცხოვრებისათვის და მომავალისა სასუფეველისა სიხარულისათვის“. რათა „ჩვენდა ბოძებულისა ტალანტისა განმამრავლებელნი, შევიდეთ საუკუნოსა სიხარულსა უფლისა ჩუენისა ძლევისა გალობითა: ალილუია!“
მიტროპოლიტი ტრიფონი გარდაიცვალა 1934 წ. 14 ივნისს და დაკრძალულია მოსკოვის ვვედენსკის სასაფლაოზე. მისი სამარე დღემდე წარმოადგენს მილიონობით რუსი მართლმადიდებლის სათაყვანებელ ადგილს.